WYROK

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W inkryminowanym czasie J. M. pozostawała z związku partnerskim z pokrzywdzonym J. B. (1). Poprzednim partnerem wyżej wymienionej kobiety był oskarżony K. A. – obywatel Tunezji, z którym J. M. rozstała się w sierpniu 2015 roku. Pokrzywdzony miał wiedzę w tym przedmiocie. J. B. (1) wspólnie ze swoją partnerką, w dniu 3 sierpnia 2016 r., około godziny 17:00 przebywał w restauracji zlokalizowanej w centrum handlowym (...) w G. przy ulicy (...). Para spożywała posiłek. Nagle do zajmowanego przez nich stolika podszedł oskarżony. K. A. zwrócił się do J. M. słowami: „jesteś z nim?” – po czym powiedział w kierunku J. B. (2) słowa „I will kill you” i oddalił się z miejsca zdarzenia. J. B. (1) znał język angielski w takim stopniu, że zrozumiał, iż wypowiedziane przez oskarżonego zdanie oznacza „zabiję cię”. Wspomniana groźba wzbudziła u pokrzywdzonego uzasadnioną obawę, że zostanie spełniona. J. B. (1) wiedział, że oskarżony w przeszłości chwalił się J. M. znajomością obywateli Armenii, którzy nie lubili obywateli Polski. Pokrzywdzony zdawał sobie sprawę, iż oskarżony jest osobą nieobliczaną; wiedział, że K. A. nie pogodził się z faktem zakończenia związku z J. M.. W przeszłości pomiędzy wyżej wymienionymi mężczyznami dochodziło do konfliktów i awantur, w trakcie których oskarżony wyzywał J. B. (2).

Dowód: zeznania świadka J. B. (2) (k. 1v-2 załącznika nr 1 do a/o), zeznania świadka J. M. (k. 10 załącznika nr 1 do a/o oraz k. 12-13).

K. A., w latach 2016 i 2017, wielokrotnie nachodził J. M. w miejscu jej pracy – salonie prasowym zlokalizowanym w G. przy ulicy (...). Do momentu inkryminowanego zdarzenia, w rzeczonym lokalu odnotowano trzy interwencje Policji.

Dowód: zeznania świadka J. M. (k. 10 załącznika nr 1 do a/o oraz k. 12-13), krótki raport działań (k. 21-27).

K. A., przesłuchany w charakterze podejrzanego, w dniu 24 sierpnia 2016 r., nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu oraz złożył wyjaśnienia.

Vide: wyjaśnienia oskarżonego K. A. (k. 18 załącznika nr 1 do a/o).

K. A., przesłuchany w toku postępowania sądowego, w dniu 23 marca 2017 r., nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu oraz złożył wyjaśnienia.

Vide: wyjaśnienia oskarżonego K. A. (k. 11v - 12).

Oskarżony K. A. nie był uprzednio karany sądownie.

Dowód: informacja o osobie z Krajowego Rejestru Karnego (k. 18).

Sąd zważył, co następuje.

Stan faktyczny w sprawie Sąd ustalił przede wszystkim na podstawie zeznań świadków oraz zgromadzonej dokumentacji.

Nie budziły wątpliwości Sądu zeznania świadków J. B. (1) i J. M., albowiem pozostawały one ze sobą w zgodzie. Zeznania wyżej wymienionych osób były spójne i konsekwentne. Stanowiły one szczegółową relację z przebiegu inkryminowanego zdarzenia. Zauważenia wymaga, iż J. M. – w chwili przesłuchania na rozprawie w dniu 23 marca 2017 r. – nie była już w związku partnerskim z pokrzywdzonym, a mimo to podtrzymała swoje uprzednie zeznania. W związku z tym, nie sposób uznać, aby w toku postępowania przygotowawczego – jako osoba bliska dla pokrzywdzonego – miała przedstawiać wersję korzystną dla J. B. (1) i bezpodstawnie obciążyć oskarżonego. Świadkowie byli zgodni co do tego, jakich słów użył wobec pokrzywdzonego K. A.. Sąd dał wiarę zeznaniom J. B. (1), iż wypowiedziana groźba wzbudziła u pokrzywdzonego uzasadnioną obawę, że zostanie spełniona. Należy bowiem zwrócić uwagę, iż J. B. (1) wiedział, iż oskarżony jest byłym partnerem J. M.. Miał świadomość tego, iż oskarżony nie mógł pogodzić się z faktem rozstania. Pomiędzy w/w mężczyznami dochodziło w przeszłości do kłótni i awantur.

Sąd uwzględnił dokument w postaci krótkiego raportu działań (k. 21-27), który stanowił zestawienie interwencji podjętych przez funkcjonariuszy Policji w lokalu przy ulicy (...) (miejscu zatrudnienia J. M.) w latach 2016 i 2017, albowiem zawarte w nim dane pochodziły z urzędowego systemu.

Informacja o osobie z Krajowego Rejestru Karnego, to dokument urzędowy, sporządzony przez uprawniony do tego podmiot, w zakresie jego kompetencji i w prawem przepisanej formie. Jego autentyczność ani prawdziwość treści nie była przez strony kwestionowana. Dlatego stanowi on obiektywny dowód stwierdzonych nim okoliczności.

Mając na uwadze powyższe, jedynie w części na uwzględnienie zasługiwały wyjaśnienia oskarżonego K. A. . Odnosząc się do wyjaśnień złożonych w toku postępowania przygotowawczego, w dniu 29 sierpnia 2016 r. (k. 18 załącznika nr 1 do a/o), należy wskazać, iż oskarżony zaprzeczył zaistnieniu inkryminowanego zdarzenia. W związku z tym należy wskazać, iż wobec wiarygodnych zeznań J. B. (1) i J. M., Sąd nie dał wiary twierdzeniom K. A.. Twierdzenia podane przez oskarżonego stanowiły przyjętą przez niego linię obrony i nie znalazły potwierdzenia w zgromadzonym materiale dowodowym. Nie sposób było dać wiary twierdzeniom oskarżonego, iż nie zna J. B. (1) – nie wie, jak on wygląda – skoro według relacji w/w świadków w przeszłości dochodziło pomiędzy tymi osobami do kłótni i awantur. Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego, iż w przeszłości był partnerem J. M., gdyż korespondowało to z zeznaniami tej osoby. Nie zasługiwały na uwzględnienie twierdzenia, iż do rozstania doszło w lipcu 2016 r., gdyż stało to w sprzeczności z relacją świadka, która podała, iż ich związek zakończył się w sierpniu 2015 r. J. M. wskazała przy tym, iż przez okres około roku ukrywała się przed K. A., co uwiarygadnia jej wersję.

Nie miały znaczenia dla sprawy wyjaśnienia K. A. złożone w toku innego postępowania – w sprawie o wykroczenie z art. 107 § 1 kodeksu wykroczeń (k. 32 załącznika nr 1 do a/o), albowiem nie dotyczyły one przedmiotu niniejszego postępowania.

Odnosząc się do wyjaśnień oskarżonego złożonych w toku postępowania sądowego, należy wskazać, iż K. A. konsekwentnie negował zaistnienie inkryminowanego zdarzenia. W tym stanie rzeczy, należy odwołać się do wcześniejszych rozważań. Tytułem uzupełnienia należy wskazać, iż fakt świadczenia pracy w inkryminowanym dniu w godzinach od 8.00 do 16.00 w (...) sp. z o.o. sp. k. z siedzibą w G. przy ulicy (...) (vide k. 58), nie stoi w sprzeczności z obecnością oskarżonego w restauracji zlokalizowanej na terenie galerii handlowej (...) w G. – około godziny 17:00.

Zgodnie z art. 190 § 1 k.k., kto grozi innej osobie popełnieniem przestępstwa na jej szkodę lub szkodę osoby najbliższej, jeżeli groźba wzbudza w zagrożonym uzasadnioną obawę, że będzie spełniona, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.

Określone w tym przepisie przestępstwo groźby karalnej godzi w wolność człowieka w sferze psychicznej (wolność od strachu, zastraszenia). Jego treścią jest grożenie innej osobie popełnieniem przestępstwa (zbrodni lub występku) na jej szkodę lub szkodę osoby najbliższej. Dla bytu przestępstwa groźby karalnej nie jest istotny rodzaj przestępstwa, którego popełnieniem sprawca grozi, ani cel, w jakim to czyni, a nawet rzeczywisty zamiar spełnienia groźby. Warunkiem przestępności czynu jest, aby groźba wzbudzała uzasadnioną obawę, że będzie spełniona.

W ocenie Sądu nie budzi wątpliwości, iż skierowana do pokrzywdzonego groźba pozbawienia życia (tak bowiem należy zakwalifikować wypowiedziane przez oskarżonego słowa), szczególnie wobec okoliczności, że oskarżony dał się wcześniej poznać jako osoba nieustępliwa, nieobliczalna, konfliktowa, mająca znajomości wśród osób o wątpliwej reputacji, musiało wzbudzić w pokrzywdzonym obawę, iż groźba ta zostanie spełniona. Obawa ta była obawą „uzasadnioną”, bowiem obiektywnie robiła wrażenie możliwości jej spełnienia, a nadto wzbudziła w pokrzywdzonym przekonanie, iż jest poważna i zachodzi prawdopodobieństwo jej ziszczenia.

W ocenie Sądu, brak jest również wątpliwości, iż oskarżony grożąc pokrzywdzonemu działał w zamiarze bezpośrednim wywołania w nim strachu. Oskarżony celowo podszedł do stolika zajmowanego przez pokrzywdzonego i jego partnerkę – i chciał go zastraszyć, zemścić się.

Przypisany oskarżonemu czyn należało uznać za zawiniony. K. A. jest osobą dorosłą, przez to rozumiejącą podstawowe zasady etyczno-moralne oraz posiadającą określone doświadczenie życiowe. Karalność przypisanego mu czynu jest powszechnie znana. Dopuszczając się jego popełnienia, zachował się niewłaściwie. W niniejszej sprawie nie zachodziły okoliczności wyłączające winę oskarżonego, ani bezprawność jego zachowania.

Dobrem chronionym przepisem art. 190 § 1 k.k. jest wolność w sensie subiektywnym, czyli poczucie wolności, wolność od obawy, strachu. Zdaniem Sądu, społeczna szkodliwość czynu była średnia. Odnosząc się do rozmiaru wyrządzonej szkody, należy mieć na uwadze fakt, iż niewątpliwie doszło do wyrządzenia krzywdy. Negatywnie należy ocenić wypowiedzenie groźby pozbawienia życia, czyli jednego z najcięższych przestępstw przewidzianych w polskim kodeksie karnym. Uwzględniono, iż zachowanie oskarżonego polegało na grożeniu przy użyciu słów. Powyższe musi być oceniane łagodniej, w porównaniu z grożeniem przy użyciu niebezpiecznego przedmiotu, na przykład noża. K. A. działał z zamiarem bezpośrednim. Jego słowna agresja nie była niczym uzasadniona – wynikała z nieuzasadnionego negatywnego nastawienia do pokrzywdzonego, chęci zemsty i braku akceptacji rozstania z J. M..

Ustalając wymiar kary, w ramach przewidzianego przez ustawodawcę zagrożenia, Sąd kierował się dyrektywami wyrażonymi w art. 53 §1 i §2 k.k. Zgodnie z tymi przepisami, Sąd wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa (art. 53 §1 k.k.). Wymierzając karę, sąd uwzględnia w szczególności motywację i sposób zachowania się sprawcy, popełnienie przestępstwa wspólnie z nieletnim, rodzaj i stopień naruszenia ciążących na sprawcy obowiązków, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie się po jego popełnieniu, a zwłaszcza staranie o naprawienie szkody lub zadośćuczynienie w innej formie społecznemu poczuciu sprawiedliwości, a także zachowanie się pokrzywdzonego (art. 53 §2 k.k.).

Jako okoliczność obciążającą potraktowano wypowiedzenie słownej groźby pozbawienia życia oraz działanie z zamiarem bezpośrednim. Negatywnie oceniono niczym nie uzasadnioną motywację oskarżonego. Na niekorzyść zaliczono również działanie w miejscu publicznym (restauracji zlokalizowanej w centrum handlowym) w godzinach dziennych. Podobnie należało odnieść się do faktu, iż oskarżony działał w obecności innej osoby - J. M.. Na korzyść oskarżonego przemawiał fakt, iż nie był on dotychczas karany sądownie.

W związku z tym, Sąd uznał, że kara grzywny w wymiarze 80 (osiemdziesięciu) stawek dziennych po 10 (dziesięć) złotych każda jest adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości, nie przekracza stopnia winy, a także czyni zadość celom w zakresie prewencji indywidualnej i generalnej. Wymierzona kara niewątpliwie będzie akcentowała jej wychowawczą rolę, co ma na celu uświadomienie oskarżonemu naganności jego postępowania i wzbudzenie w nim refleksji o konieczności przestrzegania obowiązującego porządku prawnego. Ustalając stawkę dzienną, Sąd bierze pod uwagę dochody sprawcy, jego warunki osobiste, rodzinne, stosunki majątkowe i możliwości zarobkowe. Podkreślić należy, iż oskarżony podał co do swojej osoby, iż posiada wykształcenie wyższe z zawodu jest matematykiem i informatykiem. K. A. pracuje jako spedytor; otrzymuje z tego tytuły wynagrodzenie w kwocie 2000 zł brutto. Oskarżony jest kawalerem; nie ma potomstwa (vide k. 11). Mając na uwadze powyższe, Sąd uznał, że ustalenie stawki dziennej w kwocie 10 (dziesięć) złotych uwzględnia możliwości płatnicze i sytuację dochodową oskarżonego.

W punkcie II. sentencji wyroku, na mocy art. 626 § 1 k.p.k. w zw. z art. 627 k.p.k. obciążono oskarżonego kosztami postępowania w sprawie w kwocie 100 (sto) złotych, w tym 30 (trzydzieści) złotych tytułem opłaty. Zgodnie z powołanymi przepisami, w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie sąd określa, kto, w jakiej części i zakresie ponosi koszty procesu. Od skazanego w sprawach z oskarżenia publicznego sąd zasądza koszty sądowe na rzecz Skarbu Państwa oraz wydatki na rzecz oskarżyciela posiłkowego. W sprawach z oskarżenia publicznego zasadą jest obciążanie skazanego kosztami sądowymi poniesionymi tymczasowo przez Skarb Państwa. Wobec ustabilizowanej sytuacji majątkowej i rodzinnej oskarżonego, Sąd nie znalazł podstaw do zwolnienia K. A. od obowiązku uiszczenia kosztów sądowych. Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (t.j. Dz.U. z 1983 r, Nr 49, poz. 223 z późniejszymi zmianami), skazany w pierwszej instancji na karę grzywny obowiązany jest uiścić opłatę w wysokości 10 %, nie mniej jednak niż 30 zł, a w razie orzeczenia grzywny obok kary pozbawienia wolności – w wysokości 20 % od kwoty wymierzonej grzywny. Poza wymierzoną opłatą, na koszy postępowania złożyła się kwota 20,00 zł jako ryczał za doręczenia pism w postępowaniu przygotowawczym, kwota 20,00 zł jako ryczał za doręczenia pism w postępowaniu sądowym, a także kwota 30,00 zł jako opłata za uzyskanie informacji o osobie z Krajowego Rejestru Karnego.