Sygn. akt V .2 Ka 211/17
Dnia 26 czerwca 2017 r.
Sąd Okręgowy w Gliwicach Ośrodek Zamiejscowy w Rybniku
Wydział V Karny Sekcja Odwoławcza
w składzie:
Przewodniczący: SSO Lucyna Pradelska-Staniczek
Protokolant: Monika Maj
w obecności Mariusza Sobieraja Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Rybniku
po rozpoznaniu w dniu 26 czerwca 2017 r.
sprawy:
M. G. /G./
syna S. i F.
ur. (...) w C.
oskarżonego o przestępstwo z art. 278 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk
na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego
od wyroku Sądu Rejonowego w Rybniku
z dnia 7 marca 2017r. sygn. akt III K 224/16
I.utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;
II.zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. S. (2) kwotę 420 (czterysta dwadzieścia) złotych oraz 23% podatku VAT w kwocie 96,60 złotych (dziewięćdziesiąt sześć złotych sześćdziesiąt groszy), łącznie kwotę 516,60 złotych (pięćset szesnaście złotych sześćdziesiąt groszy) tytułem zwrotu kosztów obrony z urzędu w postępowaniu odwoławczym;
III.zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów za postępowanie odwoławcze, obciążając nimi Skarb Państwa.
SSO Lucyna Pradelska-Staniczek
Sygn. akt V. 2 Ka 211/17
W niniejszej sprawie M. G. został oskarżony o to, że w dniu 15 lutego 2016 roku w R. zabrał w celu przywłaszczenia mienie w postaci telewizora marki LG o wartości 1000 złotych na szkodę J. S., przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa będąc uprzednio skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego w Rybniku z dnia 27 września 2012 roku , sygn. akt III K 582/12 za czyn z art. 288 § l k.k. na karę 10 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby w wymiarze 5 lat, zarządzonej do wykonania mocą postanowienia Sądu Rejonowego w Rybniku z dnia 13 lutego 2014 roku, sygn. akt III K 582/12- (...), która odbył w okresie od 11 czerwca 2014 roku do 11 kwietnia 2015 roku, a nadto będąc skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego w Rybniku z dnia 20 grudnia 2013 roku, sygn. akt III K 817/13 za czyn z 279 § l k.k. i inne na karę 1 roku pozbawienia wolności, która odbył w okresie od 6 września 2013 roku do 20 grudnia 2013 roku 11 kwietnia 2015 roku do 7 lipca 2015 roku, kiedy to został warunkowo przedterminowo zwolniony, tj. o przestępstwo z art. 278 § l k.k. w zw. z art. 64 § l k.k.
Wyrokiem z dnia 7 marca 2017 r. sygn. akt III K 224/17 Sąd Rejonowy w Rybniku uznał M. G. za winnego tego, że w dniu 15 lutego 2016 roku w R. dokonał kradzieży telewizora marki LG o wartości 340,00 złotych na szkodę J. S., tj. wykroczenia z art. 119 § 1 k.w. i za to z mocy art. 119 § 1 k.w. wymierzono mu karę 30 dni aresztu.
Na podstawie art. 119 § 4 k.w. orzeczono wobec oskarżonego obowiązek zwrotu równowartości skradzionego mienia poprzez zapłatę na rzecz J. S. kwoty 340,00 złotych.
Na mocy art. 29 ust. 1 Ustawy z dnia 26 maja 1982 roku Prawo o adwokaturze zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii adw. M. S. (2) kwotę 672,00 zł, powiększoną o należny podatek VAT w kwocie 154,56 zł, tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej obrony z urzędu świadczonej na rzecz oskarżonego.
W myśl art. 82 § 3 k.p.w. zaliczono oskarżonemu na poczet orzeczonej kary aresztu okres zatrzymania od dnia 16 lutego 2016 roku do dnia 18 lutego 2016 roku, tj. dwa dni.
Zgodnie z art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 119 k.p.w. zwolniono oskarżonego w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów postępowania.
Apelację od powyższego wyroku wniósł obrońca oskarżonego, który zaskarżył przedmiotowy wyrok w części dotyczącej kary. Skarżący zarzucił rażącą niewspółmierność orzeczonej wobec oskarżonego kary 30 dni aresztu oraz obowiązku zapłaty równowartości skradzionego mienia w kwocie 340 zł.
Obrońca wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie oskarżonemu kary o charakterze nieizolacyjnym, względnie o warunkowe zawieszenie wykonania kary aresztu na okres próby oraz nieobciążanie oskarżonego obowiązkiem zapłaty równowartości skradzionego mienia. Jednocześnie skarżący wniósł o zasądzenie kosztów obrony świadczonej z urzędu za II. instancję.
Sąd Okręgowy zważył co następuje:
apelacja obrońcy oskarżonego nie zasługiwała na uwzględnienie. Podnoszone w apelacji zarzuty nie znajdują żadnego uzasadnienia.
Na wstępie należy wskazać, iż Sąd I. instancji nie dopuścił się błędów lub uchybień w postępowaniu dowodowym oraz dokonał właściwej oceny dowodów, w konsekwencji czego ustalił prawidłowy stan faktyczny. Tym samym słusznie Sąd I. instancji uznał, iż oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu, czego zresztą obrońca w żaden sposób nie kwestionuje, przy czym zasadnie przyjął, że wartość skradzionego telewizora wynosiła 340 zł, a nie 1000 zł jak wskazano w zarzucie. W konsekwencji czego Sąd I. instancji przypisał oskarżonemu popełnienie nie zarzucanego mu przestępstwa z art. 278 § l k.k. w zw. z art. 64 § l k.k., a wykroczenia z art. 119 § 1 k.w. oraz na podstawie art. 119 k.w. wymierzył mu karę i środek karny za to wykroczenie.
Należy zatem wskazać, iż rozstrzygnięcia Sądu I instancji, zarówno w zakresie kary, jak i środka karnego, były prawidłowe, słuszne i zasadne. Wymierzona oskarżonemu kara 30 dni aresztu stanowi karę ustawowo przewidzianą treścią art. 119 § 1 k.w. Istotnie jest to najwyższy wymiar kary przewidziany za przypisane oskarżonemu wykroczenie, jednakże w żadnej mierze nie można uznać, iż orzeczona kara jest rażąco niewspółmiernie surowa.
Wymierzona oskarżonemu kara 30 dni aresztu uwzględnia dyrektywy wymiaru kary określone treścią art. 33 k.w. Art. 33 § 1 k.w. stanowi, że organ orzekający wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę za dane wykroczenie, oceniając stopień społecznej szkodliwości czynu i biorąc pod uwagę cele kary w zakresie społecznego oddziaływania oraz cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma ona osiągnąć w stosunku do ukaranego. Natomiast art. 33 § 2 k.w. stwierdza, iż wymierzając karę, organ orzekający bierze pod uwagę w szczególności rodzaj i rozmiar szkody wyrządzonej wykroczeniem, stopień winy, pobudki, sposób działania, stosunek do pokrzywdzonego, jak również właściwości, warunki osobiste i majątkowe sprawcy, jego stosunki rodzinne, sposób życia przed popełnieniem i zachowanie się po popełnieniu wykroczenia.
Nie ulega wątpliwości, iż przypisane oskarżonemu wykroczenie cechuje wysoki stopień społecznej szkodliwości, zaś to, iż czyn ten został zakwalifikowany jako wykroczenie, a nie przestępstwo było wynikiem uznania, iż rzeczywista wartość telewizora nie przekraczała równowartości ¼ najniższego wynagrodzenia za pracę brutto. Oskarżony dokonując zaboru telewizora wyrządził pokrzywdzonemu, który jest samotnie mieszkającym emerytem, istotną szkodę. Również stopień winy oskarżonego jest znaczny, działał on nie tylko w sposób umyślny, z bezpośrednim zamiarem, ale również z niskich pobudek, z chęci zysku. Nadto oskarżony dokonał kradzieży w obecności pokrzywdzonego, po tym jak ten obdarzył go zaufaniem i wpuścił do swojego mieszkania. Zatem sposób jego działania można określić jako bezwzględny, zuchwały, a wręcz brutalny, i z pewnością zasługuje on na szczególne potępienie. Już na marginesie wskazać można, iż przed dokonaniem kradzieży wobec pokrzywdzonego zastosowana została przemoc, co jednakże nie zostało objęte zarzutem.
Należy mieć na uwadze, iż w niniejszej sprawie nie wystąpiła żadna z okoliczności łagodzących wymienionych w art. 33 § 3 kw, natomiast niewątpliwie mamy do czynienia z co najmniej trzema spośród siedmiu okoliczności obciążających zdefiniowanych w art. 33 § 4 k.w., gdyż oskarżony działał w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, w sposób zasługujący na szczególne potępienie i był już kilkukrotnie karany za podobne przestępstwa umyślne Dodatkowo wymierzenie kary 30 dni aresztu uzasadniają właściwości i warunki osobiste oskarżonego. M. G. był już sześciokrotnie karany, w tym aż trzykrotnie za umyślne przestępstwa przeciwko mieniu, a zatem czyny podobne do przypisanego mu wykroczenia. Orzekane wobec niego kary zarówno bezwzględne, jak i z warunkowym zawieszeniem ich wykonania, w żaden sposób nie wpłynęły na zmianę postawy i zachowania oskarżonego, który jest osobą zdemoralizowaną, nieszanującą prawa oraz zasad współżycia społecznego i innych osób.
W niniejszej sprawie nie ma również żadnych przesłanek do warunkowego zawieszenia wykonania wobec oskarżonego kary 30 dni aresztu. Art. 42 § 1 k.w. stanowi, że wykonanie kary aresztu można warunkowo zawiesić, jeżeli ze względu na okoliczności popełnienia wykroczenia, właściwości i warunki osobiste sprawcy oraz jego zachowanie się po popełnieniu wykroczenia należy przypuszczać, że pomimo niewykonania kary nie popełni on nowego podobnego przestępstwa lub wykroczenia. Jak już wskazano powyżej warunki i właściwości osobiste oskarżonego, a zwłaszcza jego wielokrotna karalność, jednoznacznie sprzeciwiają się warunkowemu zawieszeniu wykonania wobec niego kary aresztu. Nadto sprzeciwia się temu również zachowanie oskarżonego po popełnieniu wykroczenia, gdyż nie naprawił on wyrządzonej szkody, ani nawet nie poczynił żadnych starań by pojednać się z pokrzywdzonym i ustalić sposób zadośćuczynienia lub naprawienia szkody. Nie ma zatem żadnych podstaw by uznać, iż wobec oskarżonego występuje pozytywna prognoza kryminologiczna i pomimo niewykonania kary nie popełni on nowego podobnego przestępstwa lub wykroczenia.
Sąd I. instancji prawidłowo orzekł wobec oskarżonego środek karny w postaci obowiązku zwrotu równowartości skradzionego mienia poprzez zapłatę na rzecz J. S. kwoty 340,00 złotych. Nie ma żadnych podstaw by uznać, iż orzeczenie takiego obowiązku jest niewspółmiernie surowe. W żadnej mierze nie można podzielić poglądu jakoby niekonsekwencją sądu było jednoczesne zwolnienie oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych. Jak to już wyżej wskazano szkoda do tej pory nie została naprawiona, zasądzona na rzecz pokrzywdzonego kwota odpowiada wysokości ustalonej szkody. Celem orzeczenia środka karnego jest zrekompensowanie pokrzywdzonemu poniesionych strat.
Biorąc pod uwagę powyższe i uznając ustalenia dokonane przez Sąd Rejonowy w Rybniku za prawidłowe, Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw do zmiany lub uchylenia zaskarżonego wyroku.
Sąd odwoławczy zasądził na rzecz adw. M. S. (2) kwotę 420,00 zł, powiększoną o należny podatek VAT w kwocie 96,60 zł, tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej obrony z urzędu świadczonej na rzecz oskarżonego w postępowaniu odwoławczym.
Mając na względzie sytuację osobistą i finansową oskarżonego, zwolniono go od ponoszenia kosztów postępowania odwoławczego.