UZASADNIENIE

Pozwem w elektronicznym postępowaniu upominawczym wniesionym 20 czerwca 2016 r. powód L. I(...) z siedzibą w K. domagał się zasądzenia od pozwanego K. R. kwoty 11 247,77 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego (...) od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz kosztami procesu według norm przepisanych.

Roszczenie swe powód wywodził z umowy pożyczki bankowej z dnia 14 maja 2010 r., jaka łączyła pierwotnego wierzyciela Bank (...) Spółkę Akcyjną z siedzibą w W. z pozwanym. Powód podniósł, że pozwany nie wywiązał się z przyjętego na siebie zobowiązania, wobec czego niespłacona kwota należności głównej wraz z odsetkami umownymi stała się wymagalna 7 października 2013 r. Następnie na mocy umowy przelewu wierzytelności z 17 września 2015 r., została ona zbyta na rzecz powoda, działającego ówcześnie pod nazwą (...) Finanse I (...) (...) z siedzibą w K..

Na kwotę dochodzoną pozwem składały się: kapitał w wysokości 7 966,49 zł, odsetki umowne naliczone przez pierwotnego wierzyciela w wysokości 587,25 zł, odsetki karne za opóźnienie w spłatach naliczone przez pierwotnego wierzyciela w wysokości 2091,64 zł oraz odsetki umowne naliczone przez powoda w łącznej wysokości 602,39 zł.

W odpowiedzi na pozew pozwany K. R. wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie od powoda na jego rzecz kosztów procesu według norm przepisanych. Pozwany podniósł zarzut przedawnienia roszczenia. W uzupełnieniu swego stanowiska, na rozprawie 26 kwietnia 2017 r. K. R. przyznał, że zawarł z Bankiem (...) sporną umowę pożyczki, przyznał również, że otrzymał wypowiedzenie umowy z 2013 r. Zarzucił jednakże, że pożyczkę spłacał zgodnie z harmonogramem. Do momentu utraty pracy w 2010 r. spłacił przynajmniej połowę zobowiązania.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

14 maja 2010 r. pomiędzy Bankiem (...) Spółką Akcyjną z siedzibą w W. i K. R., jako pożyczkobiorcą zawarta została umowa pożyczki pieniężnej w wysokości 11 000 zł, powiększonej o prowizję w wysokości 550 zł. Okres spłaty ustalony został na 72 miesiące (6 lat), zaś początek spłaty na lipiec 2010 r. Pożyczka miała być spłacana w miesięcznych ratach równych wynoszących 276,66 zł w 5 dniu każdego miesiąca. Nominalne oprocentowanie pożyczki wynosiło 20%. Odsetki od wykorzystanej pożyczki naliczane były za każdy dzień od salda zadłużenia i płatne miały być razem z miesięcznymi spłatami raty kapitałowej.

Spłata pożyczki następowała poprzez obciążenie przez bank rachunku wskazanego w umowie do wysokości wolnych środków.

W przypadku braku spłaty zobowiązań w ustalonym terminie, począwszy od dnia następnego, niespłacona kwota pożyczki traktowana była jako zadłużenie przeterminowane, od którego pobierane były odsetki od zadłużenia przeterminowanego w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego (...).

dowód: kopia umowy pożyczki – k. 51-52, kopia bankowego tytułu egzekucyjnego – k. 76, kopia wyciągu z ksiąg banku – k. 73.

K. R. spłacał pożyczkę do 5 maja 2013 r. - w tej dacie nastąpiła ostatnia zapłata raty.

Z uwagi na brak terminowej spłaty przez K. R. zobowiązań z umowy pożyczki z 14 maja 2010 r., pismem z 12 sierpnia 2013 r. Bank (...) wypowiedział K. R. umowę w terminie 30 dni od daty wypowiedzenia, co spowodowało postawienie niespłaconej części pożyczki w stan wymagalności. Na dzień wypowiedzenia umowy, niespłacony kapitał pożyczki wynosił 7966 zł. Ponadto, wymagalne stały się odsetki umowne wysokości 587,25 zł i odsetki karne w wysokości 2113,44 zł.

dowód: zestawienie transakcji – k. 112, kopia wypowiedzenia umowy pożyczki – k. 72.

17 września 2015 r. pomiędzy Bankiem (...) Spółką Akcyjną z siedzibą w W. jako cedentem i (...) Finanse I (...) (...) z siedzibą w K. (obecnie L. I(...) z siedzibą w K.) jako cesjonariuszem zawarta została umowa przelewu wierzytelności, obejmująca również wierzytelności w stosunku do K. R. z tytułu umowy pożyczki bankowej z 14 maja 2010 r. w łącznej wysokości 11 550 zł, w tym kapitał 7966,49 zł, odsetki umowne 587,25 zł i odsetki karne 2091,64 zł.

dowód: kopia wyciągu z (...) k. 21, kopia umowy przelewu wierzytelności – k. 23-50, kopia zawiadomienia o przelewie – k. 53.

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie zaoferowanych przez strony dowodów w postaci wyżej wymienionych dokumentów, których autentyczność i wiarygodność nie była w toku procesu kwestionowana przez strony, nie budziła również wątpliwości Sądu. Należy przy tym podkreślić, że stan faktyczny sprawy był między stronami w dużej mierze niesporny. W szczególności, pozwany nie kwestionował samego zawarcia umowy z Bankiem (...), ani tego, że zaprzestał spłacania należności z tytułu udzielonej pożyczki. Istota sporu sprowadzała się w sprawie do oceny podniesionych przez pozwanego zarzutów przedawnienia roszczenia i częściowej spłaty roszczenia.

Roszczenie z tytułu udzielonej pożyczki pieniężnej jest dla banku, jak i nabywcy wierzytelności będącego funduszem sekurytyzacyjnym, jest roszczeniem związanym z prowadzoną działalnością gospodarczą, zatem z mocy art. 118 k.c. podlegającej 3-letniemu terminowi przedawnienia. Jak wynika z ustalonego w sprawie stanu faktycznego, roszczenie to stało się wymagalne w terminie 30 dni od doręczenia pozwanemu oświadczenia o wypowiedzeniu umowy datowanego na 12 sierpnia 2013 r. Wymagalność roszczenia, a w konsekwencji początek biegu terminu przedawnienia ustalić należy więc na połowę września 2013 r. Pozew wniesiony został do Sądu 20 czerwca 2016 r., zatem przed upływem terminu przedawnienia. Na rozprawie 7 lipca 2017 r. pozwany wprawdzie podniósł, że oświadczenie o wypowiedzeniu kredytu otrzymał wcześniej, wnosząc o przeprowadzenie na tą okoliczność dowodu z jego przesłuchania w charakterze strony, jednakże, analizując to twierdzenie pozwanego w świetle pozostałych dowodów w sprawie zwłaszcza złożonego do akt sprawy zestawienia transakcji spłaty przedmiotowej pożyczki oraz oświadczenia o wypowiedzeniu umowy pożyczki, Sąd uznał, że twierdzenia pozwanego nie są zasadne. Należy bowiem podkreślić, że wypowiedzenie umowy pożyczki następowało pod warunkiem rozwiązującym spłaty przez pożyczkobiorcę zadłużenia przeterminowanego. Gdyby więc przed 12 sierpnia 2013 r. nastąpiło wcześniejsze wypowiedzenie, to albo odniosłoby skutek postawienia całości pożyczki w stan wymagalności, a w takiej sytuacji zbędne byłoby już wypowiedzenie z 12 sierpnia 2013 r., albo musiałaby nastąpić spłata zadłużenia przeterminowanego, powodująca utratę mocy przez takie wcześniejsze wypowiedzenie, jednakże zestawienie transakcji takiej spłaty nie zawiera – były to jedynie regularne i nieregularne spłaty raty. W konsekwencji Sąd uznał, że jedynym skutecznym wypowiedzeniem umowy było wypowiedzenie z 12 sierpnia 2013 r., zatem wniosek o przesłuchanie pozwanego w charakterze strony Sąd pominął na podstawie art. 217 § 3 k.p.c., bowiem okoliczności sprawy zostały już dostatecznie wyjaśnione.

Również zarzut pozwanego dotyczący spłaty znacznej części należności z tytułu umowy pożyczki nie mógł doprowadzić choćby do częściowego nieuwzględnienia żądań powoda. Jak bowiem wynika z zestawienia transakcji, kwota pozostałego do spłaty kapitału pożyczki pokrywa się z kwotą dochodzoną pozwem.

Reasumując, roszczenie powoda znajduje oparcie w przepisie art. 720 § 1 k.c., zgodnie z którym, przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

Zasadne było również roszczenie powoda w zakresie odsetek za opóźnienie. Zgodnie z przepisem art. 481 § 1 k.c., jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Zgodnie z przepisem art. 482 § 1 k.c., od zaległych odsetek można żądać odsetek za opóźnienie dopiero od chwili wytoczenia o nie powództwa, chyba że po powstaniu zaległości strony zgodziły się na doliczenie zaległych odsetek do dłużnej sumy. Z uwagi na to, że wysokość odsetek określona została w umowie (k. 51v., 70v., 73), Sąd uwzględnił roszczenie powoda w zakresie odsetek umownych za opóźnienie od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 k.p.c., kierując się zasadą odpowiedzialności za wynik procesu, zgodnie z którą pozwany, jako strona przegrywająca proces, winien zwrócić powodowi celowe koszty dochodzenia swoich praw, na które złożyły się: opłata sądowa od pozwu w wysokości 563 zł, koszty zastępstwa procesowego określone zgodnie z przepisami § 2 pkt. 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych w brzmieniu obowiązującym w dacie wytoczenia powództwa, wynoszące 4800 zł, powiększone o opłatę skarbową od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł i prowizję operatora płatności opłaty sądowej w elektronicznym postępowaniu upominawczym w wysokości 1,41 zł.

Sygn. akt I C 1669/16

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE

ZARZĄDZENIE