UZASADNIENIE

postanowienia z dnia 16 stycznia 2017 r.

Miejska Komisja Rozwiązywania Problemów Alkoholowych w K. wniosła o wszczęcie postępowania w przedmiocie zastosowania obowiązku poddania się leczeniu odwykowemu uczestnika L. J..

Uczestnik wniósł o oddalenie wniosku podając, że po raz kolejny
i niczym nieuzasadniony składany jest przez (...) w K. wniosek
o zastosowanie wobec niego obowiązku poddania się leczeniu odwykowemu, pomimo braku po temu przesłanek tak natury medycznej jak i społecznej. Podał, że czasami sobie wypije. Nie podejmował leczenia odwykowego ponieważ nie był, nie jest i nie będzie alkoholikiem. Stwierdził, iż na dzień rozprawy nie potrzebuje pomocy, bo w ogóle nie pije alkoholu.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Uczestnik L. J. ma niespełna 57 lat. Mieszka z żoną. Ma troje dorosłych dzieci. Od około 30 lat prowadzi własną działalność gospodarczą, od maja 2016 r. samodzielnie. Miesięcznie ma wykonywać około 5 – 6 tys. km samochodem.

Jego pierwszy kontakt z alkoholem nastąpił około 18-go roku życia. Pierwszy raz był rejestrowany w Poradni Odwykowej w K. w 2000 r., miał już postanowienie sądowe o obowiązku leczenia. W 2009 r. leżał na (...)ie
z uwagi na zatrucie alkoholowe. W 2010 r. miał podjąć leczenie odwykowe przeciwalkoholowe w S., ale już na miejscu stwierdził, że nie jest mu ono potrzebne. W październiku 2015 r. stwierdzono u niego ponad 4,46 promila alkoholu. Do wypicia alkoholu nie potrzebuje żadnej okazji. Pije

w ciągach alkoholowych, które trwają nawet do 3 tygodni. Jak pije to zostawia otwarte drzwi do domu, przez co żona musi być cały czas czujna. Zakłóca jej spoczynek nocny. Także wówczas, kiedy trzeźwieje budzi ją po nocach, absorbuje całą swoją osobą. Jego zachowanie powoduje, iż żona uczestnika A. J., która pracuje zawodowo, do pracy chodzi niewyspana. A. J. stara się unikać spotkań z mężem, kiedy ten jest pijany lub trzeźwieje,
w związku z czym do domu wraca w późnych godzinach wieczornych. Kiedy uczestnik pije a potem trzeźwieje, to destabilizuje życie rodzinne.

Na rozmowę do Miejskiej Komisji Rozwiązywania Problemów Alkoholowych zgłosił się zgodnie z wyznaczonym terminem. Uczestnik częściowo potwierdził fakt spożywania alkoholu, ale zaprzeczył jego nadużywaniu. Starał się przedstawić obraz własnej osoby w jak najlepszym świetle, wyraźnie pomniejszając i minimalizując swoje kontakty z alkoholem i ignorując fakty dotyczące patologicznego używania alkoholu i konsekwencji picia, co jest spowodowane działaniem mechanizmu iluzji i zaprzeczania, który to zniekształca postrzeganie przez niego rzeczywistości. Uczestnik ujawnia objawy zespołu uzależnienia od alkoholu.

Na spotkaniu Komisji w dniu 5.02.2016 r. wyraził zgodę na podjęcie terapii
w Poradni Odwykowej, do której zgłosił się dobrowolnie w dniu 29.02.2016 r. Nie podjął jednak systematycznego leczenia. Był na kilku spotkaniach
z psychologiem. Twierdzi, że alkohol pije jak ma ochotę i w ilościach jakie mu pasują. Do prowadzenia działalności gospodarczej używa samochodu i jak podał, od 40 lat nie został złapany na jeździe po pijanemu.

Procedura „niebieskiej karty”, którą objęta była rodzina uczestnika została zakończona w lutym 2016 r. Żona uczestnika A. J. od tego czasu nie wzywa policji, gdyż w jej ocenie nie ma to sensu, skoro po interwencji pozostawiają uczestnika w domu, prosząc aby dała mu ostatnią szansę.

Uczestnik nie uważa się za osobę uzależnioną od alkoholu. Twierdzi, że nie ma problemu z alkoholem. Nie wykazuje poczucia choroby, ale jednocześnie deklaruje, że może podjąć kolejną terapię odwykową.

Dowody:

- akta (...) w K.,

- zaświadczenie z Poradni Odwykowej w K. z dnia 6.06.2016 r. – k.9, którego oryginał zalega w aktach (...) w K.

- zeznania żony uczestnika świadka A. J. – k.17,

- częściowo zeznania uczestnika L. J. – k. 18

Sąd ustalił stan faktyczny na podstawie powołanych wyżej dowodów, którym dał wiarę w całości, za wyjątkiem zeznań uczestnika L. J., które uznał za niewiarygodne w części, w jakiej stwierdził, że nie jest uzależniony od alkoholu.

Sąd zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 24 ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi ( Dz. U. z 2016 r., poz. 487 ) osoby, które w związku z nadużywaniem alkoholu powodują rozkład życia rodzinnego, demoralizację małoletnich, uchylają się od pracy albo systematycznie zakłócają spokój lub porządek publiczny, kieruje się na badanie przez biegłego w celu wydania opinii w przedmiocie uzależnienia od alkoholu i wskazania rodzaju zakładu leczniczego.

W myśl art. 26 ust. 1 w/w ustawy osoby te, jeżeli uzależnione są od alkoholu, zobowiązać można do poddania się leczeniu w stacjonarnym lub niestacjonarnym zakładzie lecznictwa odwykowego.

Na gruncie powołanych przepisów aby zobowiązać osobę do poddania się leczeniu odwykowemu konieczne jest spełnienie łącznie dwóch przesłanek. Pierwsza to nadużywanie alkoholu i uzależnienie od tegoż (przesłanka medyczna), druga to wystąpienie jednego z negatywnych zachowań opisanych w art. 24 ustawy (przesłanka społeczna).

Ciężar udowodnienia, że uczestnik postępowania nie tylko jest uzależniony od alkoholu w stopniu wymagającym leczenia, ale też że istnieje przesłanka społeczna, spoczywa - zgodnie z ogólną regułą rozkładu ciężaru dowodu, określoną art. 6 kc w zw. z art. 232 zdanie pierwsze kpc – na podmiocie składającym wniosek o zobowiązanie do poddania się leczeniu ( postanowienie SO w Białymstoku z dnia 27.06.2014 r., II Ca 411/14 ).

Zdaniem Sądu w niniejszej sprawie wystąpiły obie przywołane wyżej przesłanki.

Okoliczność nadużywania alkoholu przez uczestnika nie budzi wątpliwości. Została ona stwierdzona przez dwóch biegłych w opinii z dnia 8.01.2016 r. Powyższą opinię Sąd uznał za wiarygodną i rzetelną. Uzupełnia się ona z pozostałym materiałem dowodowym zebranym w sprawie, w szczególności z zeznaniami świadka A. J. złożonymi także przed Sądem w toku postepowania. Z zeznań A. J. – żony uczestnika wynika, że L. J. nadużywa alkoholu, pije w ciągach alkoholowych, które trwają do 3 tygodni. Nie przyjmuje do wiadomości argumentów o konieczności podjęcia leczenia odwykowego przeciwalkoholowego, a jeśli zdecyduje się na takie leczenie, to szybko się z tego wycofuje.

Zebrany w sprawie materiał dowodowy pozwala również na przyjęcie, że zachowanie uczestnika powoduje rozkład życia rodzinnego. Nie zmienia tego fakt, iż uczestnik aktualnie mieszka tylko z żoną, która zgodnie z podziałem obowiązków, kupuje jedzenie i robi w domu porządki, a uczestnik opłaca rachunki. Należy zauważyć, iż przychodzenie uczestnika do domu pod wpływem alkoholu lub spożywanie go w domu powoduje, iż jego żona stara się go unikać, aby nie narażać się na negatywne a czasami wręcz agresywne zachowania z jego strony. Pozbawianie jej snu, kiedy jest nietrzeźwy czy trzeźwieje staje się uciążliwe dla niej. Powoduje to, iż powoli małżonkowie oddalają się od siebie. Powyższe okoliczności świadczą o rozkładzie życia rodzinnego.

Mając na uwadze powołane wyżej okoliczności Sąd zastosował wobec uczestnika leczenie odwykowe przeciwalkoholowe w systemie niestacjonarnym. Zdaniem Sądu tylko leczenie wskazane przez Sąd zapobiegnie dalszej degradacji uczestnika. Należy zauważyć, iż dobrowolnie zgłaszając się na leczenie, w każdym momencie będzie mógł je przerwać, w zasadzie, nawet wtedy, kiedy cel leczenia nie zostanie osiągnięty, bez żadnych konsekwencji prawnych. Zaś w przypadku leczenia orzeczonego przez Sąd jego terapia będzie na bieżąco monitorowana tak długo, jak tego wymagać będzie cel leczenia, nie dłużej niż 2 lata od chwili uprawomocnienia się orzeczenia ( art.34 ust.1 cytowanej ustawy)

Orzekając o kosztach Sąd miał na uwadze treść art.520§2 kpc.

Z../

1. Odpis postanowienia wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi uczestnika – adw. D. F.

2. K.. 14 dni.

POSTANOWIENIE

UZASADNIENIE