UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 17 lutego 2016 roku powodowie Ł. O. i D. G. wnieśli o zasądzenie od pozwanego Towarzystwa (...) w W. kwoty 21.679,98 złotych wraz z ustawowymi odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia pozwu i kosztami postępowania.

W uzasadnieniu wskazali, że J. Z. (1) umową cesji zbył powodom przysługującą mu w stosunku do pozwanego wierzytelność o wypłatę odszkodowania w części dotyczącej kosztów korzystania z samochodu zastępczego. Poszkodowany J. Z. (1) na skutek zdarzenia drogowego z dnia 18 sierpnia 2015 roku został pozbawiony korzystania z uszkodzonego auta. Sprawca wypadku był ubezpieczony u pozwanego w zakresie odpowiedzialności cywilnej. Następnie poszkodowany zawarł z powodami umowę najmu pojazdu zastępczego. Po zwróceniu pojazdu powodowie wystawili fakturę VAT nr (...) na kwotę 21.679,98 złotych. Pozwany odmówił wypłaty odszkodowania. Szkoda samochodu cedenta została ostatecznie zakwalifikowana jako szkoda całkowita. Pozwany zwlekał z wypłatą odszkodowania do dnia 30 listopada 2015 roku, podnosząc, że wcześniejsza wypłata nie była możliwa ponieważ poszkodowany nie wskazał rachunku bankowego. Powodowie argumentowali swoje stanowisko tym ,że w przypadku wystąpienia szkody całkowitej, poszkodowanemu należy się najem auta zastępczego, co najmniej do daty wypłaty odszkodowania. Powodowie wskazali, że przyjęta stawka za dobę najmu odpowiada stawkom rynkowym stosowanym przez inne firmy.

Pozwany w sprzeciwie od nakazu zapłaty wnosił o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie na jego rzecz kosztów postępowania.

Podnosił, iż bezpośrednio poszkodowany posiadał trzy inne pojazdy, z których jeden N. (...) mógł użytkować. Ponadto w procesie likwidacji szkody pozwany powziął wątpliwość co do wyłącznej winy za zdarzenie drogowe sprawcy ubezpieczonego przez niego i podniósł zarzut przyczynienia się poszkodowanego do zdarzenia w 50 % na podstawie art. 362 k.c. Dalej pozwany zakwestionował okres najmu, podnosząc, że opóźnienie w wypłacie odszkodowania za szkodę całkowitą nastąpiło z przyczyn niezależnych od pozwanego bowiem uszkodzony samochód był przedmiotem leasingu toteż poszkodowany był upoważniony przez bank jedynie do odbioru odszkodowania za uszkodzenia pojazdu z wyłączeniem szkody całkowitej. Gdy okazało się, że zaistniała szkoda całkowita, pozwany nie mógł wypłacić mu odszkodowania nadto sam poszkodowany zwrócił się w dniu 22 października 2015 roku o wstrzymanie wypłaty odszkodowania. Pozwany zakwestionował także stawkę dobową najmu zastosowaną przez powodów, podnosząc, że winna ona ulec obniżeniu do 175,00 złotych brutto za dobę. Pozwany poinformował poszkodowanego o możliwości zorganizowania najmu pojazdu zastępczego za taką stawkę. Poszkodowany nie skorzystał z propozycji wynajmując samochód u powodów. Wobec powyższego zachowanie poszkodowanego spowodowało powiększenie się rozmiarów szkody.

Sąd I instancji ustalił i zważył co następuje:

Strony są przedsiębiorcami. Przedmiotem działalności powodów jest, między innymi, wynajmowanie pojazdów zastępczych. Pozwany prowadzi działalność ubezpieczeniową w zakresie ubezpieczeń majątkowych i osobowych.

W dniu 18 sierpnia 2015 roku, użytkowany przez J. Z. (1) samochód marki M. (...) nr rej. (...), uczestniczył w zdarzeniu drogowym na ulicy (...) w C.. Kierujący pojazdem M. J. Z. (1) poruszał się w kierunku centrum C., a przed nim poruszał się samochód ciężarowy marki R. (...) nr rej. (...), kierowany przez P. K.. P. K. jako sprawca zdarzenia został ukarany mandatem karnym przez przybyłą na miejsce zdarzenia Policję, która stwierdziła iż przyczyną zdarzenia była nieprawidłowa zmiana pasa ruchu.

Sprawca szkody posiadał ważną polisę ubezpieczeniową odpowiedzialności cywilnej zawartą z pozwaną , której szkoda została zgłoszona. W korespondencji mailowej z dnia 18 sierpnia 2015r J. Z. (1) poinformowany został o możliwości wypożyczenia pojazdu zastępczego we współpracujących z ubezpieczycielem wypożyczalniach, wskazano jednocześnie, iż w przypadku najmu w innych wypożyczalniach pokryte zostaną jedynie koszty w wysokości 175,00zł brutto za dobę najmu , przy najmie powyżej 4 dni.

Uszkodzony w trakcie zdarzenia samochód M. (...) nr rej. (...) był przedmiotem leasingu, leasingodawcą był (...) SA w P.. Poza powyższym samochodem poszkodowany J. Z. (1) był właścicielem samochodu marki F. (...), którzy służył pracownikom i asesorom kancelarii komorniczej poszkodowanego, samochodu B., który użytkowała jego żona i syn oraz samochodu marki N. (...). Samochód N. (...) był przystosowany do jazdy terenowej, miał zabudowę off-roadową i nie nadawał się do jazdy po mieście . Poszkodowany jako komornik przejeżdżał dziennie ponad 200 km dziennie w tym i po mieście.

W dniu 18 sierpnia 2015 roku J. Z. (1) skontaktował się telefonicznie z powodami celem najmu pojazdu, w dniu następnym podstawiono pojazd i zawarto umowę najmu samochodu zastępczego marki F. (...) nr rej. (...). Strony umówiły się, iż wysokość czynszu ustalona wg cennika wynajmu pojazdów wyniesie 169,00 złotych netto za dobę, a zwrot pojazdu nastąpi, w przypadku szkody całkowitej w dniu wypłaty odszkodowania na konto poszkodowanego. Najem auta zastępczego trwał od dnia 19 sierpnia 2015 roku do 30 listopada 2015 roku – łącznie przez 104 dni. Z tytułu najmu pojazdu powodowie wystawili w dniu 1 grudnia 2015 roku fakturę VAT nr (...) na kwotę 21.679,98 złotych, która obejmowało oprócz najmu (21.618,48zł) także opłatę przygotowawczą w wysokości 61,50zł naliczaną za umycie, posprzątanie pojazdu i uzupełnienie płynów eksploatacyjnych oraz dotankowanie.

Samochód zastępczy był używany przez poszkodowanego w takim samym celu jak i samochód uszkodzony. Poszkodowany nie miał możliwości odliczenia podatku VAT.

Zastosowana przez powodów stawka (207,87zł brutto) była niższa niż od średniej stawki dobowej czynszu najmu samochodu zastępczego segmentu (...) w okresie od sierpnia do listopada 2015 roku (najem powyżej 1 miesiąca), która według ofert na rynku dostępnym dla poszkodowanego wynosiła 215 złotych brutto , co ustalił biegły sadowy.

W dniu 1 grudnia 2015 roku J. Z. (1) zawarł z powodami umowę cesji wierzytelności, na podstawie której przelał na nich swoją wierzytelność - prawo do zwrotu kosztów z tytułu najmu od powodów auta zastępczego.

W toku postępowania likwidacyjnego ostatecznie szkodę zakwalifikowano jako całkowitą i ustalono kwotę odszkodowania. Z uwagi na fakt, że samochód był przedmiotem leasingu odszkodowanie nie mogło być wypłacone poszkodowanemu J. Z. (1). Decyzją z dnia 19 października 2015 roku pozwany przyznał odszkodowanie z tytułu szkody w pojeździe w kwocie 28.850 złotych. Ustalając wysokość odszkodowania pozwany przyjął, na podstawie zleconej przez siebie ekspertyzy, że poszkodowany J. Z. przyczynił się w 50% do zaistnienia zdarzenia.

W dniu 22 października 2015 roku poszkodowany J. Z. (1) zwrócił się do pozwanego o wstrzymanie wypłaty odszkodowania, z uwagi na fakt, iż umowa leasingu dobiegała końca i pozostał mu jedynie wykup samochodu. W dniu 23 listopada 2015 roku samochód przeszedł na własność J. Z. (1), który mógł wówczas odebrać należne mu odszkodowanie za całkowicie zniszczony samochód, o czym w dniu 30 listopada poinformowano pozwanego, który w tym samym dniu wypłacił mu odszkodowanie.

Pismem z dnia 21 grudnia 2015 roku powodowie wezwali pozwaną do wypłaty odszkodowania za najem pojazdu. Decyzją z dnia 26 stycznia 2016 roku pozwany odmówił wpłaty odszkodowania z tytułu najmu pojazdu zastępczego. Uzasadniając odmowę pozwany wskazał, ze poszkodowany dysponował innymi pojazdami.

Dokonując powyższych ustaleń, Sąd I instancji oparł się na dowodach w postaci dokumentów, których prawdziwość i wiarygodność nie była kwestionowana przez strony, a Sąd nie znalazł podstaw do tego, aby odmówić im wiary.

Sąd dał wiarę świadkom J. Z. (1), W. K. oraz przesłuchanemu w charakterze strony D. G.. Pozwane (...) w żaden sposób nie podważyło , nie zakwestionowało wiarygodności zeznań powyższych świadków .

Sąd natomiast nie dał wiary świadkowi P. K. w zakresie w jakim świadek zeznał, że skręcając włączył kierunkowskaz. Zeznania w tym zakresie pozostają w sprzeczności z zeznaniami J. Z. (1), a także z oświadczeniami złożonymi przez świadków zdarzenia w postępowaniu likwidacyjnym. Nie bez znaczenia dla oceny zeznań świadka pozostaje także okoliczność ukarania P. K. mandatem karnym. Przyjęcie mandatu jest traktowane jak przyznanie się do winy i zgoda na poddanie się karze. W przypadku jakichkolwiek wątpliwości P. K. mógł odmówić jego przyjęcia i dochodzić swoich racji przed sądem (art. 79§2 k.p.w). Nie uczynił jednak tego, przyjęcie zaś mandatu kredytowego sprawia, iż staje się on prawomocny z chwilą pokwitowania (art. 98 §1 i 3 k.p.w.). Taki mandat może być jedynie uchylony w całości przez Sąd przy spełnieniu przesłanek określonych w art. 101 k.p.w, przeprowadzone postępowanie dowodowe nie wykazało jednak, aby sytuacja taka miała miejsce.

Należy także zauważyć, że świadek ten wskazywał, że nie wie czym jest tzw. „martwe pole” w lusterku. W ocenie Sądu taki brak podstawowej wiedzy zawodowego kierowcy może świadczyć o nieznajomości zasad bezpiecznej jazdy w ruchu drogowym.

Sąd nie znalazł podstaw, aby zakwestionować złożoną przez biegłego T. B. opinię. Biegły w szczegółowy sposób przedstawił przyczyny kolizji ustalił prędkość pojazdów, odnosząc się do śladów na miejscu zdarzenia oraz położenia kolizyjnego pojazdów. Poczyniony przez biegłego wywód był dla sądu przekonujący, a odpowiedzi na pytania udzielone w opinii uzupełniającej są wiarygodne i logiczne.

Opinii biegłego B. nie podważyła, zdaniem Sądu, żadna ze stron procesu .Zauważyć należy także, iż biegły dokonał wyliczeń na podstawie pomiarów poczynionych przez pozwanego, w tym dotyczących śladów hamowania. Dlatego też Sąd uznał wydaną przez biegłego opinię za prawidłową, a wyciągnięte w niej wnioski za przekonujące.

Istota sporu sprowadzała się do rozstrzygnięcia, czy pozwany ponosił odpowiedzialność za szkodę związaną z najmem pojazdu zastępczego w sytuacji gdy poszkodowany dysponował innymi pojazdami, a jeżeli tak to czy przyczynił się do powstania szkody, oraz czy najem pojazdu zastępczego przez okres 104 dni był uzasadniony przy stawce 169,00zł netto. W konsekwencji zaś czy powodowie mogli się domagać zapłaty kwoty dochodzonej pozwem

Kwestia uprawnienia poszkodowanego do najmu samochodu zastępczego na czas naprawy była wielokrotnie rozpoznawana przez Sąd Najwyższy, który potwierdzał prawo poszkodowanego do najmu pojazdu zastępczego, stwierdzając jednoznacznie, iż szkoda wyrządzona niemożliwością korzystania z pojazdu obejmuje koszt wynajęcia pojazdu równorzędnego, a wydatek ten pozostaje w normalnym związku przyczynowym z wypadkiem komunikacyjnym (vide: wyrok SN z dn.4.XI.1977r. w spr. II CR 355/77 - OSNC 1978/11/205; wyrok SN z dn.26.XI.2002r. w spr. V CKN 1397/00; wyrok SN z dn.2.07.2004r. w spr. II CK 412/03; wyrok SN z dn.08.IX. 2004r. w spr. IV CK 672/03- LEX nr 146324; A. U. komunikacyjne, Oficyna (...), B. 1995). Nie chodzi przy tym o każdy wydatek, ale taki, który jest konieczny i pozostaje w normalnym związku przyczynowym ze szkodą. Termin „wydatek konieczny” oznacza przy tym wydatek niezbędny dla korzystania z innego pojazdu w takim samym zakresie, w jakim poszkodowany korzystałby ze swego środka lokomocji, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Za szkodę można uznać, zatem koszty rzeczywiście poniesione przez poszkodowanego (vide: m.in. wyrok SN z dn.08.IX.2004r. w spr. IV CK 672/03 - LEX nr 146324; uchwała SN z dn.22.04.1997r. w spr. III CZP 14/97, OSNC 1997/8/103).

W przedmiotowej sprawie pozwany odmówił wypłaty odszkodowania, wskazując, że najem był (1) bezzasadny bowiem poszkodowany dysponował jeszcze innymi pojazdami – F. (...), B. oraz N. (...) , cedent przyczynił się w 50 % do zaistniałej szkody(2), najem auta zastępczego trwał zbyt długo (3), a stawka dobowa wynajmu była zawyżona (4) .

Sąd Rejonowy uznał zarzut bezzasadności najmu z uwagi na posiadanie innych samochodów za chybiony , bowiem zeznania poszkodowanego przesłuchanego w charakterze świadka , który wyjaśnił, do jakich celów służyły wszystkie należące do niego prywatne i służbowe samochody, nie zostały w żaden sposób wzruszone , podważone czy zakwestionowane przez pozwane (...) , reprezentowane przez pełnomocnika kwalifikowanego.

Zarzut przyczynienia się poszkodowanego do zdarzenia również w toku postępowania przed Sądem I instancji nie został wykazany. Zgromadzony materiał dowodowy nie dawał, zdaniem Sądu Rejonowego , podstaw do przyjęcia, że poszkodowany przyczynił się do powstania szkody.

Z opinii biegłego T. B. wynikało, iż brak było podstaw do przyjęcia, aby kierujący pojazdem marki M. przekraczając prędkość dopuszczalną wynoszącą 50km/h o nie mniej niż 4 km/h przyczynił się do zaistnienia kolizji, a także aby to przekroczenie miało wpływ na zwiększenie się rozmiaru szkody.

Odnośnie zbyt długiego okresu najmu Sąd I instancji stanął na stanowisku, że w przypadku najmu pojazdu zastępczego za szkodę można uznać czynsz, który poszkodowany musiałby pokryć w związku z najmem pojazdu, przy czym nieistotne jest , czy czynsz ten realnie został pokryty, lecz to, iż majątek poszkodowanego doznał uszczerbku polegającego na konieczności poniesienia dodatkowych kosztów (zwiększenie pasywów). Koszty te obejmują czas faktycznej niemożności korzystania z pojazdu do momentu, gdy szkoda nie zostanie naprawiana. W przypadku szkody całkowitej jest to zatem okres między dniem zniszczenia a dniem, w którym poszkodowany może nabyć analogiczny pojazd, nie dłuższy jednak niż za czas do zapłaty odszkodowania( vide: m.in. wyrok SN z dnia 8.IX. 2004r. w spr. IV CK 672/03- LEX nr 146324; uchwała SN z dnia 22.04 1997 r. w spr. III CZP 14/97- OSNC 1997/8/103; uchwała SN z 22.I.2013r w spr. III CZP 76/13 – Lex nr 1392609). Powyższe nie odnosi się jednak do sytuacji gdy wpływ na wypłatę odszkodowania miały okoliczności za które ubezpieczyciel nie ponosi odpowiedzialności.

W przedmiotowej sprawie szkoda została ostatecznie zakwalifikowana, jako całkowita, przy czym decyzja o wypłacie odszkodowaniu zapadła w dniu 19 października 2015 roku, zaś wypłata odszkodowania miała miejsce w dniu 30 listopada. Tak późna wypłata spowodowana była tym, iż w dniu 22 października 2015 roku J. Z. (1) zwrócił się do pozwanego o wstrzymanie wypłaty odszkodowania. W dniu 30 listopada poszkodowany poinformował pozwanego o możliwości wypłaty odszkodowania i w tym dniu otrzymał odszkodowanie. Sąd przyjął, że datą graniczoną uzasadnionego najmu jest dzień 22 października 2015 roku bowiem dalszy najem nie może już obciążać pozwanego, skoro tak późna wypłata odszkodowania spowodowana była decyzją samego poszkodowanego. Wobec powyższego za zasadny Sąd uznał najem od dnia 19 sierpnia 2015 do 22 października 2015 roku – łącznie 65 dni.

Zauważyć należy także, iż cedent jako poszkodowany mógł zdecydować się na najem pojazdu w jakiejkolwiek firmie świadczącej tego typu usługi, nie można zatem czynić im zarzutu np. że nie wynajęli pojazdu w firmie oferującej tańsze usługi, czy firmie współpracującej z pozwanym. Wybór w tym zakresie należy do poszkodowanego i jest wyrazem jego autonomicznej decyzji, której ubezpieczyciel nie może nakazać lub zakazać, ponieważ jego świadczenie ogranicza się do wypłacenia usprawiedliwionej kwoty ( vide: uchwała Sądu Najwyższego z dnia 15 listopada 2001 r. w sprawie III CZP 68/01 - OSP 2002, nr 7-8, poz. 103).

Jak wynikało z opinii biegłego sądowego, zastosowana przez cesjonariuszy stawka 207,87 zł brutto była niższa od średniej stawki istniejącej na rynku lokalnym, która wynosiła 215,00 zł brutto.

Mając zatem powyższe na uwadze stwierdzić należy, iż cedentowi przysługiwało roszczenie o wypłatę odszkodowania w łącznej wysokości 13.511,55zł (tj. 65 dni x 207,87).

Zgromadzony materiał dowodowy nie dał natomiast podstaw do uznania zasadności żądania w części obejmującej zwrot kosztów za opłatę przygotowawczą w wysokości 61,50zł., albowiem zdaniem Sadu Rejonowego , stosownie do treści art. 662 § 1 k.c. wynajmujący powinien wydać najemcy rzecz w stanie przydatnym do umówionego użytku.

Biorąc wszystko powyższe pod rozwagę , Sąd roszczenie powodów uznał za częściowo zasadne i na mocy art. 805 k.c., 822§ 1, art. 817 k.c. w zw. z art. 481 §1i 2k.c., art. 361§1 i 2 k.c. oraz art. 509 § 1 i 2 k.c. i nast. zasądzić kwotę 13.511,55 zł wraz z odsetkami za opóźnienie, oddalając jednocześnie powództwo w pozostałej części.

O kosztach procesu Sąd Rejonowy orzekł na podstawie art. 100 k.p.c. stosunkowego je rozdzielając.

Apelację od powyższego wyroku wniosło pozwane Towarzystwo (...) , zaskarżając go w części tj. pkt 1 ponad zasądzoną kwotę 8.575zł.oraz w pkt 3.

Orzeczeniu zarzucono:

1. naruszenie prawa materialnego tj. 826§1 k.c. w zw. z art. 354§2 k.c. i art. 362 k.c. a także art. 16 i 17 ustawy o obowiązkowych ubezpieczeniach , (...) i (...) poprzez błędne przyjęcie , iż poszkodowany mógł zdecydować się na najem pojazdu w jakiejkolwiek firmie świadczącej tego typu usługi , bez względu na jego cenę , podczas gdy poszkodowany ma obowiązek minimalizować rozmiar szkody , zwłaszcza ,że oferta tańszego najmu została przedstawiona przez pozwanego przed rozpoczęciem najmu u powodów;

2. naruszenie przepisów postępowania mające wpływ na treść orzeczenia tj. art. 233§1 k.p.c. w zw. z art.328 § 2k.p.c. i art. 316 §1 k.p.c. poprzez dokonanie nazbyt dowolnej oceny dowodów prowadzącej do błędnych ustaleń ,iż :

-uzasadniony okres pojazdu zastępczego winien trwać do 22.10.2015r. , podczas gdy decyzja o wypłacie odszkodowania zapadła dnia 19.10.2015r. , a zatem ten dzień powinien być uznany za datę końcową,.

-uzasadniony okres najmu pojazdu zastępczego obejmuje również okres od dnia 04.09-16.09.2015r. podczas gdy w toku postępowania pozwany wykazał , iż jednoznaczne przyjęcie odpowiedzialności za szkodę przedłużało się z uwagi na brak współpracy po stronie poszkodowanego , który zwlekał z przekazaniem wyjaśnień na temat okoliczności zdarzenia,

-nie ma znaczenia , że oferta tańszego najmu została przedstawiona przez pozwanego w dniu 18.08.2015r. , natomiast najem pojazdu zastępczego u powodów rozpoczął się dopiero dnia 19.08.2015r.

W związku z powyższym pozwany wnosił o - zmianę zaskarżonego wyroku w pkt 1 poprzez oddalenie powództwa co do kwoty 4.936,55zł.- odpowiednia korektę pkt 3 wyroku poprzez zasądzenie od powodów solidarnych na rzecz pozwanego kosztów procesu , w tym kosztów zastępstwa adwokackiego, - zasądzenie od powodów solidarnych na rzecz pozwanego kosztów procesu w tym zastępstwa adwokackiego za drugą instancję.

Sąd Okręgowy zważył co następuje :

Apelacja pozwanego nie była zasadna i jako taka na uwzględnienie nie zasługiwała.

Sąd Okręgowy podzielił w całości i uznał za swoje , bez potrzeby ponownego ich przytaczania, ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd I instancji. Ustalenia te znajdują bowiem oparcie w zebranym w sprawie materiale dowodowym, dowody Sąd I instancji ocenił w granicach zakreślonych przepisem art. 233 § 1 k.p.c. Nie ma podstaw do tego by zakwestionować przeprowadzoną przez Sąd I instancji ocenę dowodów, bowiem nie można zarzucić temu Sądowi faktu, aby ocena zgromadzonych dowodów była dowolna czy przekracza granicę swobodnej oceny dowodów.

Zdaniem Sądu Okręgowego , ocena materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie została dokonana bez przekroczenia granic wyznaczonych treścią art. 233 §1 k.p.c. , co znalazło swój wyraz w nader obszernym w treść i szczegóły pisemnym uzasadnieniu wyroku Sadu I instancji.

Zaznaczyć należy , iż zarzut naruszenia przepisu art. 233 §1 k.p.c. skuteczny byłby wówczas gdyby apelujący wykazał uchybienie podstawowym regułom służącym ocenie wiarygodności i mocy poszczególnych dowodów tj. regułom logicznego myślenia zasadom doświadczenia życiowego , właściwego kojarzenia faktów , co przyjął w swoim wyroku z dnia 16 grudnia 2005r. w sprawie III CK 314/05 Sąd Najwyższy. Ocena mocy i wiarygodności dowodów przeprowadzona w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku , mogłaby być skutecznie podważona w postępowaniu odwoławczym tylko wówczas gdyby apelujący wykazał ,że zawiera błędy logiczne, wewnętrzne sprzeczności itp.

Słusznie Sąd I instancji ustalił , że istotę sporu pomiędzy stronami stanowią czas wynajmu auta zastępczego , stawka dobowa tej umowy , ustalenie zasady odpowiedzialności pozwanego za najem pojazdu zastępczego przez cedenta dysponującego innymi samochodami i ewentualne przyczynienie się cedenta do szkody , za którą co do zasady odpowiadał pozwany.

Na etapie postępowania apelacyjnego zarzuty te sprowadziły się do kwestii zbliżonych do tych , z którymi zmierzył się już Sąd I instancji tj. do rozstrzygnięcia (1) przyczynienia się cedenta do wysokości szkody poprzez wybór dowolnej firmy oferującej najem pojazdu zastępczego ( tu: cesjonariuszy-powodów), (2) ustalenia ilości dni zasadnego korzystania z wynajętego auta i (3) ustalenia właściwej , w danym stanie faktycznym , kwoty dobowej stawki najmu.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia przez Sąd I instancji prawa materialnego przez przyjęcie ,że poszkodowany miał prawo wybrać jakakolwiek firmę wypożyczającą auta zastępcze , nie dążąc do minimalizacji szkody , szczególnie gdy pozwane (...) dzień przed zawarciem umowy z powodami proponowało ofertę tańszą , zarzut ten należało uznać za całkowicie chybiony. Mianowicie apelujące -pozwane (...) już w toku procesu przed Sądem I instancji zgłosiło wniosek o dowód z opinii biegłego celem ustalenia stawek przeciętnych dla segmentu aut analogicznych co zniszczone , uznając procesowo tym samym swoją odpowiedzialność w niniejszym sporze do wysokości stawki takiej , jaką wyliczy biegły sądowy. Tylko dlatego ,iż okazała się ona nieco wyższa niż oferowały współpracujące z pozwanym ubezpieczycielem firmy , ale średnio-przeciętna na rynku gdzie auto zastępcze poszkodowany wypożyczył , apelujący nie może teraz skutecznie zmieniać zdania i stanowiska procesowego , zarzucając ponownie to samo co na początku procesu , tym bardziej , iż wnioskowanej przez siebie opinii po jej ustnym uzupełnieniu przez biegłego na rozprawie , apelujący nie kwestionował w żaden sposób.

Zarzutu drugiego ,iż niewłaściwym było uznanie jako daty końcowej najmu dnia 19.10.2015r. kiedy zapadła decyzja o wysokości i wypłacie odszkodowania , również nie sposób było uznać za zarzut trafny.

To bowiem nie wydanie czy przekazanie do wiadomości treści decyzji , informacji czy uogólniając przekazanie wiedzy o sposobie likwidacji szkody i wysokości należnej kwoty odszkodowania – szkodę tę likwiduje ale co najmniej faktyczne przekazanie odszkodowania , jego wypłata ( jeżeli już nie dodatkowy jeszcze czas na odkupienie sobie utraconego w niezawiniony sposób pojazdu). Dopiero po dniu 22.10.2015r. wierzyciel-cedent popadł w zwłokę , bowiem jako tylko użytkownik a nie właściciel zniszczonego całkowicie pojazdu , musiał najpierw rozliczyć się z właścicielem leasingodawcą , aby otrzymać upoważnienie do odbioru wypłaty odszkodowania . Za tę zwłokę wierzyciela niewątpliwie ubezpieczyciel sprawcy jako dłużnik nie ma podstaw prawnych odpowiadać , co prawidłowo ustalił Sąd I instancji przyjmując datę 22.10.2015r. za maksymalny czas najmu pojazdu.

Zarzutu ,iż pierwotnie poszkodowany cedent J. Z. przyczynił się do opóźnienia ustalenia stanu faktycznego , nie podając w dniach od 04.09.2015r. do 16.09.2015r. wyjaśnień na temat okoliczności zdarzenia , także Sąd II instancji nie uznał za trafny i słuszny.

Z mocy samego prawa , treści przepisu art. 817§1 k.c. to ubezpieczyciel ma 30 dni na przeprowadzenie postępowania likwidacyjnego i spełnienie świadczenia , licząc od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku , bo to na nim ciąży ustawowy obowiązek zlikwidowania szkody w przypadku zrealizowania się umówionego ryzyka.

W apelacji pozwane Towarzystwo zarzucało bezpośrednio poszkodowanemu brak współpracy w podawaniu szczegółów opisu zdarzenia , i że brak powyższych spowodował konieczność powołania biegłego na etapie likwidacji szkody. Tymczasem z treści akt szkodowych nie wynika , aby treścią zleconej rzeczoznawcy opinii było ustalenie tych okoliczności , które rzekomo były niezbędne od poszkodowanego. Apelujący nie wykazał więc skutecznie , aby nie podając żądanych dokładnych informacji , posiadanych zresztą przez Policję , poszkodowany przyczynił się do zwiększenia szkody , opinia dla ustalenia zakresu szkody w samochodzie cedenta i tak byłaby z dużym prawdopodobieństwem , dopuszczona , nie było więc żadnych przeszkód , aby dowód z niej dopuścić jak najwcześniej , wiedząc ,że poszkodowany cały czas korzysta z pojazdu zastępczego na ostateczny koszt ubezpieczyciela.

Wobec powyższego apelację pozwanego Towarzystwa (...) w W. należało na podstawie przepisu art. 385 k.p.c. oddalić jako bezzasadną.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE