J. T. pozwem wniesionym w dniu 3 lutego 2016 r. przeciwko (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w W. domagała się przywrócenia do pracy na dotychczasowych warunkach pracy i płacy.
W uzasadnieniu pozwu wskazała, że pozwana rozwiązała z nią umowę o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia bez winy pracownika, wskazując, że jej niezdolność do pracy wskutek choroby trwała 345 dni, tj. dłużej niż łączny okres pobierania z tego tytułu wynagrodzenia i zasiłku oraz pobierania świadczenia rehabilitacyjnego przez pierwsze trzy miesiące. Zaznaczyła, iż wypowiedzenie umowy o pracę jest całkowicie bezzasadne, a także brak jest podstaw prawnych do takiego działania pracodawcy.
W odpowiedzi na pozew pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości. Nadto o zasądzenie od powódki na rzecz pozwanej kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm prawem przepisanych.
Uzasadniając swoje stanowisko wskazała, iż pracodawca nie może wypowiedzieć umowy o pracę tylko podczas trwania usprawiedliwionej nieobecności pracownika, jeżeli mieści się ona w granicach przewidzianych w kodeksie pracy, natomiast w przypadku kiedy absencja przekroczy limity czasowe określone w art. 53 kodeksu pracy, wówczas pracodawca uzyskuje kompetencje do rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia, pracodawca może zakończyć umowę bezzwłocznie, mimo, że pracownikowi nie można zarzucić zawinionego naruszenia jego obowiązków. Zaznaczyła, że przed wręczeniem powódce oświadczenia o rozwiązaniu umowy o pracę w trybie art. 53 § 1 ust. 1 lit. b k.p. zwróciła się z informacją o planowanym rozwiązaniu umowy o pracę z organizacjami zakładowymi, które w terminie 3 dni nie zgłosiły umotywowanych zastrzeżeń co do rozwiązania z powódką umowy o pracę. Podkreśliła, że roszczenie powódki o przywrócenie do pracy w świetle powyższych rozważań uznać należy w całości za pozbawione podstaw prawnych.
Oświadczeniem złożonym na rozprawie w dniu 6 lipca 2017 r. powódka zmodyfikowała roszczenie i zażądała zasądzenia na jej rzecz kwoty 46.920,21 zł tytułem odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 7 lipca 2017 r. do dnia zapłaty. Nadto zażądała zasądzenia kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.
Sąd ustalił następujący stan faktyczny:
Powódkę J. T. w okresie od dnia 1 października 1993 r. do dnia 30 czerwca 2014 r. łączył stosunek pracy z (...) w W. (dalej powoływana jako: (...)), na podstawie kolejnych umów o pracę, ostatniej z dnia 27 lutego 1998 r., w wymiarze ½ etatu, ostatnio na stanowisku publicysty. Miejscem wykonywania pracy był S..
Z dniem 1 lipca 2014 r., w wyniku przejęcia części dotychczasowego zakładu pracy powódki przez pozwaną (...) spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością w W., powódka stała się pracownikiem pozwanej.
Dowód:
- umowy o pracę – k. 1, 10, 11, 12, 21, 24 cz. B akt osobowych,
- aneks nr (...) do umowy o pracę z dnia 27 lutego 1998 r. – k. 62 cz. B akt osobowych,
- świadectwo pracy – k. 21 cz. C akt osobowych
- informacja z dnia 16 czerwca 2014 r. – k. 89 cz. B akt osobowych,
- pismo z dnia 16 czerwca 2014 r. – k. 90 – 91 cz. B akt osobowych
Powódka była niezdolna do pracy w okresie od dnia 12 grudnia 2014 r. do dnia 21 lipca 2015 r. i z tego tytułu pobierała zasiłek chorobowy.
W okresie od dnia 22 lipca 2015 r. do dnia 16 lutego 2016 r. miała przyznane prawo do świadczenia rehabilitacyjnego.
Dowód:
- świadectwo pracy – k. 21 cz. C akt osobowych
- decyzja ZUS z dnia 16 lipca 2015 r. – k. 27 – 28,
- decyzja ZUS z dnia 30 listopada 2015 r. – k. 30 – 31
Powódka była członkiem (...) obejmującym swoją działalnością m.in. pozwaną.
Siedziba związku mieści się w pomieszczeniach budynku(...) położonym w W. przy ul. (...). Jako siedziby nie oznaczono jednak konkretnego lokalu, ale ogólnie budynek przy ul. (...).
Związek nie miał odrębnego miejsca, w którym przyjmował adresowaną do niego korespondencję pisemną. Zwyczajowo trafiała ona do kancelarii ogólnej (...), której pracownicy telefonicznie informowali osoby pracujące w siedzibie związku o jej nadejściu. Te zaś następnie odbierały ją z kancelarii.
Dowód:
- zeznania świadka U. N. – k. 93v
W dniu 28 grudnia 2015 r. pozwana wysłała wiadomość elektroniczną do wszystkich działających u niej związków zawodowych z informacją, że zamierza rozwiązać umowę o pracę z powódką z uwagi na długotrwałą nieobecność w zakładzie pracy wskutek choroby. W wiadomości znalazło się pouczenie, iż brak zgłoszenia na piśmie umotywowanych zastrzeżeń w ciągu 3 dni od daty otrzymania zawiadomienia oznacza, iż związek uważana rozwiązanie umowy o pracę za uzasadnione.
Zawiadomienia wysłano także w formie pisemnej, w tym do Związku Zawodowego (...) na adres jego siedziby.
Wiadomość elektroniczną z informacją o zamiarze rozwiązania umowy z powódką związek otrzymał 28 grudnia 2015 r. Natomiast przesyłka z pisemnym zawiadomieniem nie została przyjęta w kancelarii ogólnej (...). Zwrócono ją pozwanej z adnotacją „adresat nieznany 31.12.2015”.
Dowód:
- wiadomość e – mail – k. 169,
- potwierdzenia dostarczenia wiadomości e – mail – k. 171, 173, 175, 177, 179, 181, 183,
- potwierdzenie odbioru – k. 185,
- pisemne zawiadomienia – k. 12 – 17 cz. C akt osobowych,
- zeznania świadka K. J. – k. 154 – 155,
- zeznania świadka W. Ż. – k. 243 – 245
Oświadczeniem z dnia 21 stycznia 2015 r. pozwana rozwiązała z powódką umowę o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia z uwagi na długotrwałą nieobecność w zakładzie pracy z powodu choroby. W uzasadnieniu wskazano, iż nieobecność w pracy uzasadnia rozwiązania stosunku pracy, gdyż niezdolność do pracy wskutek choroby trwa od dnia 12 grudnia 2014 r., co na dzień 31 grudnia 2015 r. dawało 345 dni, tj. okres dłuższy niż łączny okres pobierania z tego tytułu wynagrodzenia i zasiłku oraz pobierania świadczenia rehabilitacyjnego przez pierwsze 3 miesiące.
Dowód:
- oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę – k. 4 (także k. 18 cz. C akt osobowych)
Sąd zważył, co następuje:
Stan faktyczny w sprawie ustalony został w oparciu o dowody z dokumentów, zeznania świadków, które Sąd uznał za wiarygodne, gdyż korespondowały ze sobą, a ich waloru dowodowego nie kwestionowała żadna ze stron.
Spór w sprawie sprowadzał się do oceny, czy w tym zasadniczo bezspornym stanie pozwana dochowała obowiązku konsultacji związkowej. W toku postępowania bowiem nie podnosiła już zarzutów merytorycznych wobec oświadczenia o rozwiązaniu umowy o pracę, ale właśnie zarzut braku skonsultowania zamiaru jej zwolnienia z zakładową organizacją związkową.
Podstawę żądania powódki stanowił przepis art. 56 § 1 k.p. Zgodnie z nim pracownikowi, z którym rozwiązano umowę o pracę bez wypowiedzenia z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę w tym trybie, przysługuje roszczenie o przywrócenie do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowanie.
Pozwana rozwiązała stosunek pracy z powódką podając jako przyczynę to, iż niezdolność powódki do pracy wskutek choroby trwała dłużej niż łączny okres pobierania z tego tytułu wynagrodzenia i zasiłku oraz pobierania świadczenia rehabilitacyjnego przez pierwsze trzy miesiące.
Zgodnie z treścią art. 53 § 1 k.p. pracodawca może rozwiązać umowę o pracę bez wypowiedzenia:
1) jeżeli niezdolność pracownika do pracy wskutek choroby trwa:
a) dłużej niż 3 miesiące - gdy pracownik był zatrudniony u danego pracodawcy krócej niż 6 miesięcy,
b) dłużej niż łączny okres pobierania z tego tytułu wynagrodzenia i zasiłku oraz pobierania świadczenia rehabilitacyjnego przez pierwsze 3 miesiące - gdy pracownik był zatrudniony u danego pracodawcy co najmniej 6 miesięcy lub jeżeli niezdolność do pracy została spowodowana wypadkiem przy pracy albo chorobą zawodową;
2) w razie usprawiedliwionej nieobecności pracownika w pracy z innych przyczyn niż wymienione w pkt 1, trwającej dłużej niż 1 miesiąc.
Rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia nie może nastąpić po stawieniu się pracownika do pracy w związku z ustaniem przyczyny nieobecności (§ 3).
W sprawie bezspornym był okres niezdolności powódki do pracy. Trwał on od 12 grudnia 2014 r., co na dzień 31 grudnia 2015 r. dawało 345 dni, tj. okres dłuższy niż łączny okres pobierania z tego tytułu wynagrodzenia i zasiłku oraz pobierania świadczenia rehabilitacyjnego przez pierwsze 3 miesiące.
Pozwana mogła zatem skutecznie skorzystać z regulacji zawartej w art. 53 § 1 pkt 1 lit. b k.p. W tej kwestii nie można pozwanej zarzucić żadnych nieprawidłowości.
Pozostała zatem ocena wywiązania się przez pozwaną z obowiązku wyrażonego w art. 52 § 3 k.p. Stanowi on, iż pracodawca podejmuje decyzję w sprawie rozwiązania umowy po zasięgnięciu opinii reprezentującej pracownika zakładowej organizacji związkowej, którą zawiadamia o przyczynie uzasadniającej rozwiązanie umowy. W razie zastrzeżeń co do zasadności rozwiązania umowy zakładowa organizacja związkowa wyraża swoją opinię niezwłocznie, nie później jednak niż w ciągu 3 dni.
Przez analogię przyjąć należy, iż zawiadomienie, o którym mowa w w/w przepisie powinno mieć formę pisemną, jak to przyjęto w art. 38 § 1 k.p.
M.in. taką formą zawiadomienia zastosowała pozwana. Ostatecznie nie doszło ono jednak do adresata, ale zdaniem Sądu nastąpiło to wyłącznie z winy związku.
Obowiązek pozwanej sprowadzał się do przesłania związkowi pisma zawiadamiającego o zamiarze rozwiązania stosunku pracy w taki sposób, by związek mógł zapoznać się z jego treścią. Nie było wymagane, by związek zapoznał się z zawiadomieniem. Wystarczało stworzyć mu taką możliwość (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 czerwca 2017 r., sygn. II PK 178/16, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 maja 2015 r., sygn. I CSK 547/14, wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 11 lipca 2013 r., sygn. V ACa 235/13).
Związek w celu ochrony praw pracowniczych musi stworzyć skuteczny sposób kontaktowania się z nim przez pracodawcę zatrudniającego jego członków. Jeżeli związek i pracodawca nie dokonają własnych uzgodnień w tym zakresie, pracodawca winien kierować wszelką korespondencję na adres siedziby związku.
Tak też uczyniła pozwana wysyłając zawiadomienie o zamiarze rozwiązania umowy o pracę z powódką na adres widniejący w Krajowym Rejestrze Sądowym, tj. ul. (...) w W.. Doręczyciel korespondencji przekazał ją pod wskazany adres. Nie została ona jednak podjęta przez związek. Jak wynika z adnotacji listonosza, przyczyną tego było uzyskanie informacji, iż adresat, tj. związek nie był znany pod tym adresem.
Nie było obowiązkiem pozwanej dociekanie, czy związek zmienił adres siedziby, albowiem do chwili obecnej figuruje on w KRS, stąd należało domniemywać, iż jest aktualny.
Skoro przedstawicielowi operatora pocztowego udzielono informacji, iż związek pod danym adresem nie funkcjonuje, to wnosić należy, że to właśnie związek nie porozumiał się dostatecznie z administratorem budynku przy ul. (...) w W. co do sposobu przekazywania korespondencji pocztowej.
Z zeznań B. W. wynika, że związek nie zadbał o to, by w kancelarii ogólnej (...) znalazła się osoba posiadająca pełnomocnictwo do odbioru korespondencji adresowanej do związku. Przekazywanie tejże korespondencji związkowi przez pracowników kancelarii odbywało się w sposób zwyczajowy.
W braku uzgodnień z administratorem budynku przy ul. (...) w W., Związek Zawodowego (...) powinien był wskazać jako adres swojej siedziby konkretne pomieszczenie w budynku. Nie dokonał tego, więc skierowanie przez pozwaną korespondencji na ogólny adres siedziby związku należało uznać za wywiązanie się z obowiązku sformułowanego w art. 52 § 3 k.p., albowiem w dniu 31 grudnia 2015 r. stworzono związkowi możliwość zapoznania się z treścią tejże korespondencji.
Ostatecznie zatem powództwo należało uznać za bezzasadne i jako takie oddalić, czemu dano wyraz w pkt I wyroku.
O kosztach procesu orzeczono w oparciu o przepis art. 98 § 1 i 3 k.p.c., zgodnie z którym strona przegrywająca proces obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Na koszty pozwanej składały się: opłata od pełnomocnictwa (17 zł) oraz wynagrodzenie pełnomocnika, którego wysokość wynikała z treści rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez skarb państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (w brzmieniu obowiązującym w dacie złożenia pozwu) i stosownie do treści § 12 ust. 1 pkt 1 wynosiła 360 zł.
1. (...)
2. (...)
3. (...)