UZASADNIENIE

W. W. oskarżony został przez oskarżycielkę prywatną M. W. (1) o to , że :

W dniu 8 października 2012 r. w D. pobił oskarżycielkę prywatną M. W. (1) w ten sposób , że została przez niego popchnięta oburącz za ramiona wskutek czego spadła z kilku schodów i spadając uderzyła plecami o barierkę , w następstwie czego doznała stłuczenia okolicy lędźwiowej i wyżej opisane obrażenia spowodowały u oskarżycielki prywatnej M. W. (1) zaburzenia czynności narządu ciała poniżej dni siedmiu ,

tj. o czyn z art. 157 § 2 kk .

Sąd Rejonowy w Ostrowcu Świętokrzyskim VII Zamiejscowy Wydział Karny wyrokiem z dnia 28 lutego 2013 r. w sprawie VII K 33/13 orzekł co następuje :

I . na podstawie art. 66 § 1 i 2 kk w zw. z art. 67 § 1 kk postępowanie karne wobec oskarżonego W. W. warunkowo umorzył na okres próby 1 rok ,

II . na podstawie art. 67 § 3 kk zobowiązał oskarżonego W. W. do naprawienia szkody w części poprzez zapłatę na rzecz oskarżycielki prywatnej M. W. (1) kwoty 200 złotych ,

III . zasądził od oskarżonego W. W. na rzecz oskarżycielki prywatnej M. W. (1) kwotę 619,92 złotych tytułem zwrotu poniesionych przez nią kosztów procesu ,

IV . zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa wydatki w kwocie 70 złotych .

Powyższy wyrok zaskarżony został przez pełnomocnika oskarżycielki prywatnej w części dotyczącej orzeczenia o karze na niekorzyść oskarżonego . W apelacji zarzucił on , że Sąd I instancji niesłusznie warunkowo umorzył postępowanie w stosunku do oskarżonego , jako podstawę prawną tego zarzutu wskazując przepis art. 387 pkt 4 kpk ( prawdopodobnie chodziło o przepis art. 438 pkt 4 kpk ) . Apelujący nie sformułował konkretnego zarzutu , natomiast w uzasadnieniu apelacji podniósł , że okoliczności zdarzenia , zwłaszcza znaczna społeczna szkodliwość czynu , nie uzasadniały takiego rozstrzygnięcia . Podnosząc tak sformułowany zarzut apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego orzeczenia przez uznanie oskarżonego za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu , stanowiącego występek z art. 157 § 2 kk i wymierzenie mu kary grzywny w wymiarze stu stawek dziennych przy ustaleniu wysokości jednej stawki na kwotę 20 złotych oraz zasądzenie na podstawie art. 46 § 2 kk na rzecz oskarżycielki prywatnej tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę kwoty 1000 złotych i kosztów procesu na jej rzecz .

Powyższy wyrok zaskarżony został także przez obrońcę oskarżonego w całości na jego korzyść . Apelujący zarzucił temu wyrokowi :

I . na podstawie art. 438 pkt 2 kpk naruszenie przepisów postępowania , tj. art. 5 § 2 kpk w zw. z art. 7 kpk i art. 410 kpk , które miało wpływ na treść orzeczenia , polegające na przekroczeniu zasady swobodnej oceny dowodów poprzez nieuwzględnienie różnicy w zeznaniach pokrzywdzonej M. W. (1) i odebraniu wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego poprzez niedokładne przeanalizowanie ich treści oraz zupełne nieuwzględnienie nagrania z płyty CD z całego zdarzenia z 8.10.2012 r. , jak również nieuwzględnienie na korzyść oskarżonego nie dających się usunąć wątpliwości wynikających z braku naocznych świadków zdarzenia ,

II . na podstawie art. 438 pkt 3 kpk błąd w ustaleniach faktycznych polegający na niewłaściwym ustaleniu , że W. W. spowodował swoim działaniem polegającym na popchnięciu oburącz oskarżycielki prywatnej stłuczenie okolicy lędźwiowej .

Podnosząc te zarzuty apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od stawianego mu zarzutu , ewentualnie uchylenie wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania oraz zasądzenie kosztów procesu .

Sąd Okręgowy zważył co następuje :

I . Odnośnie apelacji obrońcy oskarżonego :

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie . Głównym podniesionym w niej zarzutem jest zarzut obrazy art. 7 kpk , polegający , zdaniem apelującego , na naruszeniu zasady swobodnej oceny dowodów zgromadzonych w toku procesu . Apelujący upatruje uchybień Sądu w tym zakresie przez nieuwzględnienie różnic w zeznaniach oskarżycielki , niesłuszne nieuwzględnienie wyjaśnień oskarżonego oraz nieuwzględnienie nagrania z płyty CD dokumentującego , zdaniem obrony , przebieg zdarzenia . Tak sformułowany zarzut nie jest trafny . Sąd I instancji orzekając w tej sprawie nie popełnił żadnych błędów , zarówno w toku postępowania dowodowego , jak i dokonując oceny zebranego materiału dowodowego . Trzeba podkreślić , iż Sąd bezpośrednio zetknął się z przeprowadzanymi dowodami , co umożliwiło mu prawidłową ich ocenę . Wbrew stanowisku prezentowanemu przez obronę , Sąd w niczym nie naruszył zasady swobodnej oceny dowodów wyrażonej w art. 7 kpk . Dokonując tej oceny Sąd wziął pod uwagę wszystkie przeprowadzone dowody , co wynika z uzasadnienia wyroku . Sąd przede wszystkim dokładnie przeanalizował zeznania M. W. (1) , na których się oparł , nie znajdując w nich , wbrew stanowisku obrony , okoliczności podważających ich wiarygodność . Sąd podkreślił zgodność tych zeznań z relacjami przede wszystkim M. P. , opiekunki dzieci stron . Oskarżycielka opisała bowiem wymienionej całe zdarzenie i skarżyła się na bóle pleców . O popchnięciu jej przez oskarżonego mówiła również funkcjonariuszom Policji , K. C. i P. S. , którzy to potwierdzili . Wreszcie , wersję oskarżycielki potwierdzają wyniki badania lekarskiego przeprowadzonego przez biegłego sądowego M. W. (2) , który nie wykluczył , aby stwierdzone u niej obrażenia ciała mogły powstać w okolicznościach i czasie podawanym przez oskarżycielkę . Dowody te przeczą więc zdecydowanie wersji oskarżonego . Sąd I instancji miał więc prawo do dokonania takiej a nie innej oceny materiału dowodowego i ta ocena nie przekracza granic swobodnej oceny dowodów zakreślonej w art. 7 kpk . Nie ma również podstaw do twierdzenia , że Sąd orzekał z naruszeniem art. 5 § 2 kpk . Nie zachodzi bowiem sytuacja opisana w tym przepisie . Przebieg zdarzenia wynikał bowiem z prawidłowej , przedstawionej wyżej oceny dowodów . Rezultatem tej oceny są zatem prawidłowe ustalenia faktyczne .

Ustaleniom tym nie sprzeciwiają się ani treść nagrania z płyty CD odtworzonego na rozprawie apelacyjnej ani zeznania świadka G. P. , funkcjonariusza Policji z Posterunku Policji w T. , przesłuchanego przez Sąd odwoławczy . Istotnie Sąd I instancji nie odtworzył na rozprawie , z przyczyn technicznych , przedmiotowego nagrania zawartego na przedłożonej przez oskarżonego płycie CD . Nie jest jednak prawdą , że tego nagrania nie uwzględnił przy ocenie materiału dowodowego . Z uzasadnienia wyroku wynika bezspornie , iż Sąd przeanalizował treść stenogramu z tego nagrania przedłożonego przez oskarżonego . Słusznie Sąd doszedł do wniosku , że odnotowany przebieg zdarzenia nie dotyczy zdarzenia objętego zarzutem . Należy wnosić , iż nagranie to nie objęło całego zdarzenia . Dodać należy także , iż nagranie odtworzone na rozprawie apelacyjnej zgodne jest z treścią stenogramu , który został poddany analizie przez Sąd I instancji .

II . Odnośnie apelacji pełnomocnika oskarżycielki prywatnej :

Apelacja ta jest oczywiście bezzasadna . Apelujący nie sformułował w niej żadnego konkretnego zarzutu , a z uzasadnienia apelacji wynika , że kwestionuje on warunkowe umorzenie postępowania karnego wobec oskarżonego zarzucając , iż Sąd błędnie ocenił stopień społecznej szkodliwości czynu oskarżonego , uznając iż nie jest znaczna oraz bezpodstawnie uznał , iż zachodzi pozytywna prognoza co do przestrzegania przez niego porządku prawnego . Zatem należy uznać , że apelujący w istocie zarzuca obrazę prawa materialnego ( art. 66 § 1 kk ) przez wadliwe jego zastosowanie . Zarzut ten jest bezzasadny . Sąd w uzasadnieniu szczegółowo wskazał dlaczego uznał za celowe warunkowe umorzenie postępowania karnego wobec oskarżonego i z tą oceną należy się zgodzić . Słusznie Sąd podkreślił niewielką szkodę wyrządzoną przestępstwem , jak również okoliczności samego zdarzenia . Trudno bowiem akceptować ustalone bezspornie na podstawie nagrania zachowanie oskarżycielki prywatnej , zwłaszcza wulgarne słowa wypowiadane do oskarżonego . Prawidłowa jest więc ocena stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu . Trafnie również Sąd podkreślił , że warunki i właściwości osobiste oskarżonego i dotychczasowy sposób życia uzasadnia pozytywną prognozę co do przestrzegania przez niego porządku prawnego w przyszłości . Rozstrzygnięcie Sądu w tych okolicznościach jest prawidłowe . Na marginesie tylko należy zauważyć , że niezależnie od powyższych uwag , bezpodstawny jest zawarty w apelacji wniosek o zmianę zaskarżonego orzeczenia i wymierzenie oskarżonemu kary . Nie daje bowiem takiej możliwości przepis art. 454 § 1 kpk , zgodnie z którym sąd odwoławczy nie może skazać oskarżonego , który został uniewinniony w pierwszej instancji lub co do którego w pierwszej instancji umorzono lub warunkowo umorzono postępowanie . Zaskarżony wyrok należało jedynie poprawić przez zastąpienie w pkt IV słowa „ wydatki ” słowem „ opłata ”. Oskarżonego należało bowiem obciążyć opłatą od warunkowego umorzenia postępowania zgodnie z art. 7 ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych ( Dz. U. Nr 49 z 1983 r. , poz. 223 t. jedn. Z późn. zm. ) .

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok w opisany wyżej sposób ( art. 437 § 1 kpk ) . O opłacie za postępowanie odwoławcze należnej od stron w związku z nieuwzględnieniem ich apelacji orzeczono na podstawie art. 13 ust. 2 ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych ( Dz. U. Nr 49 z 1983 r. , poz. 223 t. jedn. z późn. zm. ) , o kosztach procesu natomiast orzeczono na podstawie art. 633 kpk .

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE