Sygn. akt XII Ga 366/13
Dnia 13 listopada 2013 r.
Sąd Okręgowy w Krakowie Wydział XII Gospodarczy – Odwoławczy w następującym składzie:
Przewodniczący- Sędzia: SO Bożena Cincio-Podbiera
Sędzia: SO Janusz Beim
Sędzia: SO Agata Pierożyńska
Protokolant: st.sekr.sądowy Paweł Sztwiertnia
po rozpoznaniu w dniu 13 listopada 2013 r. w Krakowie
na rozprawie
sprawy z powództwa H. s.r.o. w Dolnym K.
przeciwko Towarzystwu (...) Spółce Akcyjnej w W.
o zapłatę
na skutek apelacji wniesionej przez stronę powodową od wyroku Sądu Rejonowego dla Krakowa-Śródmieścia w Krakowie z dnia 18 kwietnia 2013 r. sygn. akt V GC 1859/12/S
I. oddala apelację;
II. zasądza od strony powodowej na rzecz strony pozwanej kwotę 1.200 zł (jeden tysiąc dwieście złotych) tytułem kosztów postępowania apelacyjnego.
Sygn. akt XII Ga 366/13
Uzasadnienie wyroku z dnia 13 listopada 2013 r.
Strona powodowa H. s.r.o. w Dolnym K. wniosła pozew przeciwko Towarzystwu (...) SA w W. domagając się zapłaty kwoty 16.825,36 zł z odsetkami ustawowymi i kosztami procesu. Na uzasadnienie swojego żądania strona powodowa podała, że przewoźnik ubezpieczony u strony pozwanej od odpowiedzialności OC uszkodził przesyłkę, tj. ciągnik zakupiony przez stronę powodową. Strona pozwana odmówiła wypłaty odszkodowania wskazując, ze uszkodzenie nastąpiło w czasie przyjmowania przesyłki do transportu co nie jest objęte ochroną ubezpieczeniową.
W sprzeciwie od nakazu zapłaty z dnia 10 lipca 2012 r. strona pozwana domagał się oddalenia powództwa w całości za przyznaniem kosztów procesu. Pozwana zarzuciła brak uwzględnienia franszyzy redukcyjnej w wysokości 300 USD. Nadto strona pozwana podniosła brak tożsamości pomiędzy rozbieżnościami w kalkulacji naprawy i pozwie. Na podstawie art. 32 ust. 1 pkt a Konwencji CMR został zgłoszony zarzut przedawnienia dochodzonego roszczenia. W dalszym ciągu strona pozwana podtrzymała stanowisko co do braku odpowiedzialności polisowej.
W dniu 18 kwietnia 2013 r. Sąd Rejonowy dla Krakowa-Śródmieścia w Krakowie Wydział V Gospodarczy wydał wyrok, mocą którego oddalił powództwo w całości i zasądził od strony powodowej na rzecz strony pozwanej koszty procesu w kwocie 2.417,00 zł. Sąd zważył, że dochodzone roszczenie uległo przedawnieniu stosownie do art. 117 § 2 k.p.c. przy zastosowaniu art. 25 ust.1 Konwencji CMR. Na podstawie art. 822 § 1 k.c. i art. 117 § 2 k.c. Sąd orzekł jak w sentencji, o kosztach orzekając stosownie do art. 98 § 1 k.p.c.
Wyrok został zaskarżony apelacją przez stronę powodową w całości domagając się zmiany zaskarżonego wyroku i uwzględnienia powództwa w całości za przyznaniem kosztów za obie instancje. Strona powodowa zarzuciła naruszenie przepisów postępowania , a to art. 245 k.p.c. w zw. z art. 233 k.p.c. poprzez przyjęcie, że niepodpisane pismo datowane na dzień 8 kwietnia 2011 r. ma moc dokumentu mogącego Stanowic dowód w sprawie, art. 207 § 6 k.p.c. w zakresie niepominięcia spóźnionego twierdzenia o przedawnieniu roszczenia w związku z treścią pisma z dnia 8 kwietnia 2011 r. , podczas gdy strona pozwana nie wykazała , że nie zgłosiła ich w sprzeciwie bez swojej winy oraz ustalenia sprzeczne z zebranym w sprawie materiałem dowodowym, a to poprzez przyjęcie, że w sprawie możliwym jest ustalenie terminu, od którego możliwym jest liczenie biegu terminu przedawnienia po jego zawieszeniu, podczas gdy na podwyższą okoliczność strona pozwana nie zaoferowała jakiekolwiek dowodu, w szczególności dowodu nadania lub potwierdzenia odbioru odrzucenia reklamacji powoda.
W odpowiedzi na apelację strona pozwana wniosła o jej oddalenie za przyznaniem kosztów postepowania apelacyjnego podnosząc prawidłowość rozstrzygnięcia Sądu I instancji.
Sąd Okręgowy zważył, co następuje:
Apelacja nie może odnieść skutku, a podniesione w niej zarzuty nie prowadzą do wzruszenia orzeczenia Sądu Rejonowego.
Ocena Sądu Rejonowego poczyniona w niniejszej sprawie, zgodna jest z logiką i zasadami doświadczenia życiowego. Zgodnie z wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 21 marca 2008 r. I ACa 953/07 Lex nr 466440, skuteczne postawienie zarzutu naruszenia przez sąd zasady swobodnej oceny dowodów wymaga wykazania, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego, to bowiem jedynie może być przeciwstawione uprawnieniu sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. Nie jest natomiast wystarczające przekonanie strony o innej niż przyjął to sąd doniosłości poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie, niż ocena sądu. Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Taka ocena, dokonywana jest na podstawie przekonań sądu, jego wiedzy i posiadanego doświadczenia życiowego, a nadto winna uwzględniać wymagania prawa procesowego oraz reguły logicznego myślenia, według których sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważa materiał dowodowy jako całość, dokonuje wyboru określonych środków dowodowych i - ważąc ich moc oraz wiarygodność - odnosi je do pozostałego materiału dowodowego (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 czerwca 1999 r., II UKN 685/98, OSNAPiUS 2000 nr 17, poz. 655). Jeżeli z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów (art. 233 § 1 k.p.c.) i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne (wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 12 września 2012 r. I ACa 568/12). Dla skuteczności zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. nie wystarcza stwierdzenie o wadliwości dokonanych ustaleń faktycznych, odwołujące się do stanu faktycznego, który w przekonaniu skarżącego odpowiada rzeczywistości. Konieczne jest tu wskazanie przyczyn dyskwalifikujących postępowanie sądu w tym zakresie. W szczególności strona winna wskazać, jakie kryteria oceny naruszył sąd przy ocenie konkretnych dowodów, uznając brak ich wiarygodności i mocy dowodowej lub niesłusznie im je przyznając (wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 13 września 2012 r. I ACa 445/12). Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo-skutkowych, to przeprowadzona przez sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona (wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie 17 maja 2012 r. I ACa 31/12). Sąd pierwszej instancji ma obowiązek wyprowadzenia z zebranego w sprawie materiału dowodowego wniosków logicznie prawidłowych. Reguła ta, współokreślająca granice swobodnej oceny dowodów, nie będzie zachowana wtedy, gdy wnioski wyprowadzone przez Sąd przy ocenie dowodów nie układają się w logiczną całość zgodną z doświadczeniem życiowym, lecz pozostają ze sobą w sprzeczności, a także, gdy nie istnieje logiczne powiązanie wniosków z zebranym w sprawie materiałem dowodowym (wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 17 kwietnia 2012 r. I ACa 285/12). Same, nawet poważne wątpliwości co do trafności oceny dokonanej przez sąd pierwszej instancji, jeżeli tylko nie wykroczyła ona poza granice zakreślone w art. 233 § 1 k.p.c., nie powinny stwarzać podstawy do zajęcia przez sąd drugiej instancji odmiennego stanowiska (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 kwietnia 2012 r. I UK 347/11). Tak procedował Sąd w niniejszej sprawie, stąd odmienny pogląd wyrażony w apelacji nie jest zasadny ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 stycznia 2010 r. II UK 154/09). W ocenie Sądu Okręgowego apelujący w niniejszej sprawie w żaden sposób nie podważył w apelacji korelujących z dowodami zebranymi w sprawie ustaleń faktycznych Sądu I instancji, który w sposób logiczny wskazał w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku z jakich przesłanek wysnuł swe wnioski oraz na jakich dowodach się oparł, co stanowi podstawę do przyjęcia tych ustaleń przez Sąd Okręgowy za własne. Sąd Okręgowy nie znajduje podstaw do zakwestionowania prawidłowości wysnutych wniosków, albowiem prawidłową jest ocena Sądu I instancji zamykająca się stwierdzeniem, że wobec skutecznego zgłoszenia zarzutu przedawnienia strona powodowa w niniejszym procesie nie obroniła swojego stanowiska w sposób, który pozwalałby na objęcie jej ochroną prawną skutkującą uwzględnieniem powództwa. Powyższa ocena tut. Sądu odnosi skutek w zakresie zarzutu poczynienia błędnych ustaleń faktycznych. Nie może bowiem uchodzić z pola widzenia dyspozycja art. 60 k.c. w zakresie skutecznego ujawnienia woli osoby dokonującej danej czynności także w postaci elektronicznej, a tal należy potraktować wiadomość elektroniczną z dnia 8 kwietnia 2011 r., której załącznikiem było kwestionowane pismo datowane na dzień 8 kwietnia 2011 r., a którego nadawcą była sama strona powodowa. Co zaś się tyczy zarzutu naruszenia art. 207 § 6 k.p.c. przepisy o prekluzji dowodowej mają służyć porządkowaniu przebiegu procesu dla zapobieżeniu jego przewłoce, nie mogą być stosowane w sposób formalistyczny kosztem możliwości merytorycznego rozpoznania sprawy. Przy wykładni przepisów o prekluzji nie można pominąć, że wszelkie ograniczenia praw procesowych strony, rzutujące na możliwość udowodnienia przez nią dochodzonego roszczenia, a w konsekwencji uzyskania wyroku sądowego realizującego jej prawa podmiotowe, powinny być wykładane ściśle, jako wyjątki od ogólnej zasady wyrażonej w art. 217 § 1 k.p.c., zezwalającej na przedstawianie dowodów aż do zamknięcia rozprawy, przy uwzględnieniu ustawowej odrębności wprowadzonej w tym zakresie między innymi przez art. 207 k.p.c. Nadto należy wyraźnie wskazać, że zarzut przedawnienia został zgłoszony w momencie miarodajnym dla określenia dopuszczalności zgłaszania twierdzeń, zarzutów i dowodów w kontekście art. 503 § 1 k.p.c. , tj. w sprzeciwie od nakazu zapłaty wydanego w postępowaniu upominawczym, gdzie już zawnioskowane zostały dowody z dokumentów znajdujących się w aktach szkodowych załączonych przez stronę pozwaną do pisma procesowego zawierającego sprzeciw. Twierdzenie odnoszące się do pisma z dnia 8 kwietnia 2011 r. w żaden sposób nie spowodowało przedłużenia się procesu czy skomplikowania jego przebiegu.
Postępowanie dotyczące obrotu obustronnie profesjonalnego jest postępowaniem sformalizowanym dedykowanym wyłącznie określonym podmiotom. Wyższa przeto staranność jaka wymagana jest w stosunkach gospodarczych przy uwzględnieniu profesjonalnego charakteru prowadzonej działalności (art.355 § 2 k.c.) znajduje swoje przełożenie na reguły proceduralne. Należyta staranność przedsiębiorcy określana przy uwzględnieniu zawodowego charakteru prowadzonej przez niego działalności gospodarczej uzasadnia bowiem zwiększone oczekiwania co do umiejętności, wiedzy, skrupulatności i rzetelności, zapobiegliwości i zdolności przewidywania. Obejmuje także znajomość obowiązującego prawa i następstw z niego wynikających ( wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 08 marca 2006 r. I ACa 1018/09). Strona powodowa zwlekając z wniesieniem pozwu bądź podjęciem innej czynności, której skutkiem mogłoby być przerwanie biegu przedawnienia, ponosi niestety ryzyko związane z możliwością powołania się przez przeciwnika procesowego na przedawnienie roszczenia.
Sąd Okręgowy nie znalazł przeto podstaw do wzruszenia orzeczenia Sądu I instancji. Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy oddalił apelację jako bezzasadną na zasadzie art. 385 k.p.c. o kosztach orzekając zgodnie z art. 98 § 1 i 3 k.p.c.
S.Ref. SSR M.Kudyk