UZASADNIENIE

Ł. S. został obwiniony o to, że:

1. w dniu 13 listopada 2012r. około godz. 7:30 w J. na drodze publicznej, tj. na ulicy (...), prowadził samochód marki S. (...) o nr rej. (...), znajdując się w stanie po użyciu alkoholu (wynik badania 0,27 promila alkoholu we krwi), tj. o wykroczenie z art. 87 § 1 kw,

2. w dniu 13 listopada 2012r. około godz. 7:30 w J. na ulicy (...), znajdując się w stanie po użyciu alkoholu wynika badania 0,27 promila alkoholu we krwi), kierując samochodem marki S. (...) o nr rej. (...), nie zachował należytej ostrożności i nie dostosował prędkości do panujących na drodze warunków, w wyniku czego zjechał na przeciwległy pas jezdni i uderzył w prawidłowo poruszający się z naprzeciwka pojazd marki A. (...) o nr rej. (...), czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, tj. o wykroczenie z art. 86 § 2 kw.

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze wyrokiem z dnia 22 kwietnia 2013r. w sprawie sygn. akt II W 668/13:

I. uznał obwinionego Ł. S. za winnego popełniania czynów opisanych w części wstępnej wyroku, tj. wykroczeń z art. 87 § 1 kw i art. 86 § 2 kw i za to na podstawie art. 87 § 1 kw w zw. z art. 9 § 2 kw wymierzył mu łącznie karę grzywny w wysokości 550 złotych,

II. na podstawie art. 29 § 1 i 2 kw w zw. z art. 87 § 3 kw orzekł w stosunku do tego obwinionego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres roku,

III. na podstawie art. 29 § 3 kw nałożył na obwinionego obowiązek zwrotu dokumentów uprawniających do prowadzenia pojazdów,

IV. na podstawie art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 119 kpow, zwolnił obwinionego od ponoszenia kosztów postępowania w niniejszej sprawie, obciążając nimi Skarb Państwa.

Apelację od powyższego wyroku wywiódł obwiniony Ł. S. zaskarżając orzeczenie Sądu I instancji w całości.

Skarżący wyrokowi zarzucił:

na zasadzie art. 438 pkt 2 kpk w zw. z art. 109 § 2 kpw obrazę przepisów postępowania mającą istotny wpływ na treść wydanego orzeczenia, a to naruszenie:

art. 7 kpk w zw. z art. 8 kpw poprzez nieprzeprowadzenie pełnego postępowania dowodowego i nieujawnienie w trakcie postępowania sądowego dowodów zgromadzonych w sprawie przemawiających na korzyść obwinionego tj. notatki informacyjnej z dnia 13 listopada 2012r. sporządzonej przez Komendę Miejską Policji w J.zapisanej w Krajowym Systemie Informacyjnym Policji pod numerem zgłoszenia (...), co w konsekwencji doprowadziło do błędu w ustaleniach stanu faktycznego przyjętego za podstawę wydania zaskarżonego orzeczenia, tj. przyjęcie przez Sąd, że obwiniony w momencie zdarzenia znajdował się w stanie po spożyciu alkoholu i swoim zachowaniem wyczerpał znamiona określone w art. 86 § 2 i art. 87 § 1 kw podczas gdy obwiniony podczas przedmiotowego dla sprawy zdarzenia był trzeźwy,

- art. 4 kpw w zw. z art. 60 § 2 kpw poprzez nie zawiadomienie obwinionego o terminie posiedzenia w przedmiocie rozpoznania wniosku o skazane bez przeprowadzenia rozprawy, bowiem Sąd kierował adresowaną do obwinionego korespondencję na inny adres niż ten wskazany przez niego, co ograniczyło mu prawo do obrony w trakcie toczącego się postępowania,

- art. 4 kpw w zw. z art. 67 § 1 kpw poprzez nie doręczenie obwinionemu wniosku o ukaranie, co ograniczyło mu prawo zapoznania się z jego treścią i w konsekwencji uniemożliwiło mu skorzystanie z przysługującego prawa do obrony w trakcie toczącego się postępowania,

2. na zasadzie art. 438 pkt 4 kpk w zw. z art. 109 § 2 kpw rażącą niewspółmierność zastosowanego wobec obwinionego środka karnego, tj. zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym, na okres 1 roku, podczas gdy obwiniony jest kierowcą zawodowym i takie orzeczenie spowoduje pozbawienie go możliwości uzyskiwania środków na utrzymanie siebie oraz swoich dzieci.

W związku z powyższymi zarzutami obwiniony wniósł o:

I. uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Jeleniej Górze,

II. nie obciążenie obwinionego kosztami postępowania w I i II instancji z uwagi na spełnienie przesłanek o których mowa w art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 119 kpw.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obwinionego jest zasadna, co skutkowało uwzględnieniem wniosku o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

W pierwszej kolejności należy podkreślić, iż jako dalej idące należy rozpoznać zarzuty apelacji obwinionego w zakresie w jakim dotyczyły one naruszenia przepisów postępowania, a które skutkowały naruszeniem jego prawa do obrony.

Nie ulega wątpliwości, iż stosownie do art. 60 § 2 kpw w zw. z art. 60 § 1 pkt. 1 kpw w sytuacji gdy oskarżyciel publiczny wystąpił z wnioskiem o skazanie obwinionego bez przeprowadzenia rozprawy o terminie posiedzenia należy zawiadomić obwinionego, a dopiero niestawiennictwo prawidłowo powiadomionego obwinionego nie tamuje toku postępowania.

W niniejszym postępowaniu Ł. S. przesłuchany w toku czynności wyjaśniających w dniu 13 lutego 2013 r. jako obwiniony i pouczony o treści art. 38 § 2 kpw wskazał jako adres zamieszkania ul. (...) w J.. Na ten adres zostało przesłane zawiadomienie o terminie posiedzenia w przedmiocie wniosku złożonego przez oskarżyciela publicznego. Obwiniony nie podjął zawiadomienia pod wskazanym adresem i po podwójnym awizowaniu przesyłka została zwrócona do sądu. Sąd I instancji uznając, iż Ł. S. jest prawidłowo zawiadomiony o terminie posiedzenia uwzględnił wniosek oskarżyciela publicznego o wydanie wyroku skazującego co do obwinionego bez przeprowadzenia rozprawy. Wyrok ten ponownie doręczył na wskazany adres. Jednakże po ponownym nie podjęciu odpisu orzeczenia przez obwinionego, odpis wyroku wraz z pouczeniem o terminie i sposobie zaskarżenia został przesłany na adres ul. (...) we W., tj. adres wskazany przez Ł. S. jako adres do doręczeń przy pierwszym przesłuchaniu go w niniejszej sprawie jeszcze w charakterze świadka (k. 38). Pod wskazanym adresem obwiniony odebrał przesłany mu odpis wyroku z pouczeniem i podjął czynności zmierzające do zaskarżenia zapadłego przeciwko niemu orzeczenia.

Skoro zatem Sąd I instancji sam uznał, iż zawiadomienie obwinionego na termin posiedzenia i doręczenie mu odpisu wyroku na adres wskazany w dniu 13 lutego 2013 r. było nieskuteczne i podjął czynności zmierzające do doręczenia mu odpisu wyroku pod uprzednio wskazany przez Ł. S. adres do doręczeń to zarzut skarżącego o braku prawidłowego zawiadomienia o terminie posiedzenia należy uznać za skuteczny. Brak tym samym prawidłowego zawiadomienia obwinionego o terminie posiedzenia uniemożliwiał procedowanie w przedmiocie rozpoznania wniosku oskarżyciela publicznego o wydanie wyroku skazującego bez przeprowadzenia rozprawy i w sposób oczywisty skutkował naruszeniem prawa obwinionego do obrony. Stosownie zatem do art. 438 pkt. 2 k.p.k. w zw. z art. 109 § 2 kpw zaskarżone orzeczenie należało uchylić, gdyż wskazana obraza przepisów postępowania mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, w szczególności że obwiniony kwestionuje swoje sprawstwo co do prowadzenia w dacie czynu pojazdu w stanie nietrzeźwości a nadto podnosi okoliczności, które w jego ocenie winny mieć wpływ na wymiar ewentualnie orzeczonego względem niego środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym.

Do wydania orzeczenia w postępowaniu odwoławczym wystarczającym było rozpoznanie wyżej omówionego zarzutu apelacji obwinionego. Stąd też na podstawie art. 436 k.p.k. w zw. z art. 109 § 2 kpw Sąd Okręgowy zwolniony był od rozpoznania pozostałych zarzutów wniesionego środka odwoławczego.

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd Rejonowy, będąc zobowiązanym do przestrzegania wszelkich gwarancji procesowych obwinionego, przeprowadzi postępowanie dowodowe w całości, mając na uwadze podnoszone w środku odwoławczym przez oskarżonego zarzuty co do przypisanego mu czynu. Niecelowym jest bowiem w tej sytuacji ponowne wyznaczanie posiedzenia w przedmiocie wniosku oskarżyciela publicznego. Następnie zgromadzony materiał dowodowy podda swobodnej ocenie zgodnie z art. 7 k.p.k. przestrzegając przy tym reguł prawidłowego wnioskowania. Dopiero prawidłowo zgromadzony i ujawniony materiał dowodowy, poddany prawidłowej ocenie będzie mógł stanowić podstawę ustaleń fatycznych, w przedmiocie winy, bądź niewinności obwinionego.

Wyk. J.K.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE