UZASADNIENIE

Sąd Okręgowy Warszawa – Praga w Warszawie wyrokiem z dnia
21 lutego 2017 r. sygn. akt V K 145/16:

1. oskarżonych Z. S. i K. S. w ramach zarzucanego im w pkt I aktu oskarżenia czynu uznał za winnych tego, że w okresie od 14 do 15 września 2015 roku w W., działając wspólnie i w porozumieniu ze sobą oraz z trzecim ustalonym mężczyzną, przy użyciu przemocy w postaci bicia rękami i kopania po całym ciele D. K. wzięli go jako zakładnika z rejonu zbiegu ul. (...), a następnie przetrzymywali wskazanego w budynku położonym na terenie działki znajdującej się obok posesji usytuowanej przy ul. (...), gdzie stosując wobec niego przemoc, biorąc udział w jego pobiciu, w ten sposób, że bili go i kopali po całym ciele, w wyniku czego spowodowali u wskazanego m.in. uraz głowy bez utraty przytomności, złamanie w 1/3 dalszej trzonu kości udowej prawej, złamanie w 1/3 dalszej trzonów obu kości przedramienia prawego, stłuczenie stawu kolanowego prawego i ramienia lewego, liczne siniaki kończyn górnych i dolnych, jamy brzusznej z krwiakiem oraz liczne otarcia, czym narazili pokrzywdzonego na bezpośrednie niebezpieczeństwo nastąpienia tzw. średniego uszczerbku na zdrowiu i wywołali naruszenie czynności narządu ciała i rozstrój zdrowia trwający dłużej niż siedem dni, w celu zmuszenia do określonego zachowania i jednocześnie w celu osiągnięcia korzyści majątkowej w formie zapłacenia okupu za jego uwolnienie, usiłowali doprowadzić go do rozporządzenia mieniem w kwocie 150.000 zł., lecz zamierzonego celu nie osiągnęli z uwagi na postawę pokrzywdzonego i jego stan zdrowia, wobec czego porzucili wskazanego przy ul. (...), który to czyn zakwalifikował z art. 252 § 1 k.k. w zb. z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 282 k.k. w zb. z art. 158 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i za to na podstawie wskazanych przepisów skazał obu oskarżonych, a na podstawie art. 252 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierzył oskarżonemu Z. S. karę 4 lat pozbawienia wolności, zaś oskarżonemu K. S. karę 3 lat pozbawienia wolności;

2. oskarżonego K. S. uznał za winnego zarzucanego mu w pkt II aktu oskarżenia czynu i występek ten zakwalifikował z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii i za to na podstawie art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii skazał go i wymierzył mu karę 10 miesięcy pozbawienia wolności;

3. na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. wymierzone oskarżonemu K. S. w pkt 1 i 2 niniejszego wyroku jednostkowe kary pozbawienia wolności połączył i orzekł wobec oskarżonego karę łączną 3 lat i 4 miesięcy pozbawienia wolności;

4. na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej wobec oskarżonego K. S. kary łącznej pozbawienia wolności zaliczył okres rzeczywistego pozbawienia go wolności w niniejszej sprawie od dnia 15 października 2015 roku do dnia 21 lutego 2017 roku;

5. na podstawie art. 230 § 2 k.p.k. nakazał zwrócić dowody rzeczowe wyszczególnione w wykazie dowodów rzeczowych nr 1/453/15/P, k. 442-443, poz. 2-8 - D. K., wyszczególnione w wykazie dowodów rzeczowych nr III/141/16/P, k. 603-604, poz. 12 - D. K., poz. 13-15 - K. S., zaś wskazane pod poz. 16-19 - D. S.;

6. na podstawie art. 70 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii orzekł przepadek na rzecz Skarbu Państwa poprzez zniszczenie dowodu rzeczowego w postaci woreczka foliowego z zawartością środka odurzającego w postaci ziela konopi innej niż włókniste opisanego w wykazie dowodów rzeczowych Nr (...), poz. 11, k. 444;

7. dowody rzeczowe wyszczególnione w wykazie dowodów rzeczowych nr 1/453/15/P, k. 442-443, poz. 1,9, 10, nakazał pozostawić w aktach sprawy;

8. na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił oskarżonych od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych, w tym opłaty.

Apelację do tego wyroku wniósł obrońca oskarżonego Z. S..

Apelacja zarzuca wyrokowi:

I. obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na jego treść, tj.:

- art. 5 k.p.k. w zakresie uznania za udowodnioną winę oskarżonego Z. S. w sytuacji gdy nie wynika to z żadnego dowodu ujawnionego na rozprawie, wniosek ten oparty jest na wątpliwych i nie powiązanych poszlakach i nie rozstrzygnięcia tych wątpliwych okoliczności na korzyść oskarżonego Z. S..

- art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodów z naruszeniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy, przyjmując że:

1. na udział oskarżonego Z. S. w przedmiotowym zdarzeniu wskazuje domniemanie, że numer telefonu znaleziony u pokrzywdzonego w jego aparacie telefonu oraz fakt że z tego numeru kontaktowano się z K. S. to numer należący do oskarżonego Z. S. w sytuacji gdy z faktu znalezienia tego numeru w aparacie telefonu pokrzywdzonego oraz okoliczność że z tego numeru kontaktowano się ze sprawcą K. S., nie wynika, żeby Z. S. brał udział w przedmiotowym zdarzeniu;

2. wiedza W. D. odzwierciedla obiektywną rzeczywistość i posiadaną wiedzę w zakresie udziału oskarżonego Z. S. w przedmiotowym przestępstwie a adwokat nie mógł znać relacji panujących w rodzinie S., w sytuacji gdy wiedza W. D. mogła pochodzić jednocześnie z dwóch źródeł tj. informacji uzyskanej od adwokata na temat osób podejrzewanych o udział w zdarzeniu (akta sprawy karta nr 135) oraz własnych obserwacji o rodzinie S. podczas okresu zamieszkiwania z K. S..

- art. 410 k.p.k. - poprzez zaniechanie oparcia wyroku na całokształcie okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej a w szczególności nieuwzględnieniu okoliczności, że pierwszy obrońca K. S. posiadał wiedzę z akt sprawy (k.135) o osobach typowanych jako pozostali sprawcy przestępstwa i oczywistym jest, że tą wiedzę musiał przekazać D. S. i mieszkającemu wówczas w mieszkaniu Z. S., w którym to mieszkaniu przebywała również W. D..

II. błąd w ustaleniach faktycznych, poprzez błędne przyjęcie, że oskarżony Z. S. brał udział w przedmiotowym zdarzeniu i tym samym dopuścił się zarzucanego mu przestępstwa, co jest konsekwencją wyżej wskazanych naruszeń.

Mając na uwadze powyższe zarzuty, skarżący wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego Z. S..

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje;

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

Nie można zgodzić się ze skarżącym jakoby Sąd Okręgowy dopuścił się obrazy wskazanych przepisów postępowania, co mogło by mieć wpływ na treść zaskarżonego wyroku. Apelacja nie wykazała, aby Sąd ten dopuścił się obrazy art. 410 kpk, a i Sąd odwoławczy tego rodzaju uchybienia nie stwierdził. Sąd I instancji orzekając w sprawie oskarżonego Z. S. uwzględnił zebrane w sprawie dowody, w tym zeznania świadka W. D. w ich całokształcie. Z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynika, że zostały uwzględnione, wbrew twierdzeniu apelacji, okoliczności dotyczące możliwości posiadania przez adwokata wiedzy o zdarzeniu, o typowanych przez policję sprawcach, przy czym trafnie Sąd Okręgowy skonfrontował to z wypowiedziami ww. świadka dotyczącymi specyfiki więzów w rodzinie oskarżonego.

Zeznania W. D. zostały poddane przez Sąd Okręgowy wnikliwej analizie tak co do ich treści jak i w korelacji z pozostałymi okolicznościami wynikającymi z zebranych dowodów, a także z jej wypowiedziami w czasie rozmów telefonicznych uzyskanymi w toku zarządzonej kontroli operacyjnej. Nie uszła uwagi tegoż Sądu zmiana postawy procesowej przez W. D. i powody zmiany jej zeznań zostały rozważone, poddane ocenie, co do której autor apelacji nie wykazał, aby ocena ta naruszała treść art. 7 kpk. Nie tylko więc treść rozmów telefonicznych W. D. ze znajomymi, rozmów spontanicznych, chociaż w niektórych przypadkach ostrożnych co do ich treści ze względu na możliwość „podsłuchu” , była przedmiotem analizy Sądu I instancji, ale także jej zeznania. Z jej zeznań (k 690) nie wynika, aby przekazane informacje, w tym o sprawcach zdarzenia i o udziale w nim oskarżonego Z. S., były oparte jedynie na jej „domysłach”. Jednoznacznie z jej relacji wynika, iż o udziale oskarżonego, jak i pozostałych sprawców, ich motywu działania, dowiedziała się z rozmów prowadzonych w domu, w tym z „teściową” U. S.. Nawet jej późniejsze tłumaczenie, że to co zeznała to „podsłuchała” w czasie rozmowy prowadzonej przez U. S. z adwokatem, nie daje podstaw do stwierdzenia, że rozmowa dotyczyła przypuszczeń czy domniemań, bowiem jak podała, że „ rozmowach w domu usłyszałam, że w zdarzeniu” obok ówczesnego jej konkubenta skazanego K. S., „brał udział Z. (…)”, tj. oskarżony Z. S.. Sąd Okręgowy rozważył tę okoliczności, jak również odwoływanie się przez świadka W. D. do „swoich domysłów” i „hormonów”. Apelacja nie przedstawiła argumentów, które wskazywać by mogły na uchybienia Sądu I instancji w zakresie oceny tego dowodu, jak i pozostałych dowodów, które w swoim całokształcie pozwoliły na trafną rekonstrukcję przebiegu zdarzenia, ustalenie sprawców w osobach skazanego K. S. oraz oskarżonego Z. S., a także ich motywu działania wobec pokrzywdzonego D. K.. Sąd Okręgowy nie wykazał aby co do istoty sprawy, sprawstwa oskarżonego Z. S. powziął jakiekolwiek wątpliwości, tym samym zarzut apelacji obrazy przez Sąd art. 5 kpk jest chybiony.

Jeżeli chodzi o wskazywany w apelacji numer telefonu zapisany na kartce zabezpieczonej pod obudową telefonu komórkowego pokrzywdzonego to zgodzić się można ze skarżącym, iż nie jest to okoliczność, która wskazywałaby na sprawstwo oskarżonego. Nie można jednak uznać, aby ten fakt, jak i połączenia telefoniczne z tego numeru telefonu były dla Sądu Okręgowego przesadzającymi o dokonanych ustaleniach, w tym sprawstwie oskarżonego. Znajomość oskarżonego i pokrzywdzonego, istnienie długu ze strony pokrzywdzonego wobec oskarżonego i niechęć pokrzywdzonego do wyjawienia prawdy o tych relacjach i sprawcach zdarzenia zostały przez Sąd Okręgowy jednoznacznie wykazane.

Reasumując – apelacja nie wykazała aby jej zarzuty były zasadne, również Sąd odwoławczy nie znalazł podstaw do ich uwzględnienia. Sąd Okręgowy rozważył całokształt zebranych dowodów i okoliczności z nich wynikających, poddał je kompleksowej analizie oraz ocenie, odnośnie której nie można stwierdzić by nastąpiła z naruszeniem zasady art. 7 kpk, a w konsekwencji nie jest zasadne stwierdzenie skarżącego jakoby Sąd ten dopuścił się błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku. Trafne też są ustalenia co winy oskarżonego Z. S., kwalifikacji prawnej przypisanego jemu czynu, a orzeczona kara – uwzględniająca całokształt okoliczności mających wpływ na jej wymiar – nie nosi cech rażącej niewspółmierności.

Mając powyższe na uwadze Sąd Apelacyjny na mocy art. 437 § 1 kpk orzekł jak w wyroku.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE