Dnia 28 listopada 2012 r.
Sąd Apelacyjny w Rzeszowie, III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych
w składzie:
Przewodniczący: |
SSA Bogumiła Burda |
|
Sędziowie: |
SSA Janina Czyż SSA Alicja Podczaska (spr.) |
|
Protokolant |
st.sekr.sądowy Elżbieta Stachowicz |
po rozpoznaniu w dniu 28 listopada 2012 r.
na rozprawie
sprawyz wniosku M. J.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w J.
o rentę z tytułu niezdolności do pracy
na skutek apelacji wnioskodawczyni
od wyroku Sądu Okręgowego w Krośnie
z dnia 10 lipca 2012 r. sygn. akt IV U 482/12
o d d a l a apelację.
Decyzją z dnia 16 marca 2012 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w J. na podstawie art. 107 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS odmówił M. J. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, ponieważ komisja lekarska ZUS z dnia 9 marca 2012 r. stwierdziła, że wnioskodawczyni jest zdolna do pracy.
Z powyższą decyzją nie zgodziła się wnioskodawczyni, składając odwołanie do Sądu Okręgowego w Krośnie.
W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, podnosząc, że wnioskodawczyni była uprawniona do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy do dnia 31 stycznia 2012 r., ale aktualnie przeprowadzone badania lekarskie wskazują na ustąpienie niezdolności do pracy.
Wyrokiem z dnia 10 lipca 2012 r., sygn. akt IV U 482/12 Sąd Okręgowy Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Krośnie oddalił odwołanie.
Sąd ustalił, że M. J., ur. (...) była uprawniona do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od 13.12.2006 r. do 31.01.2012 r. Na skutek złożenia wniosku o przyznanie świadczenia rentowego na dalszy okres, wnioskodawczyni została przebadana przez lekarza orzecznika ZUS, który w orzeczeniu z dnia 7.02.2012 r. uznał ją za zdolną do pracy, a ocena ta została podtrzymana w orzeczeniu komisji lekarskiej ZUS z dnia 9.03.2012 r.
Celem zweryfikowania oceny stanu zdrowia wnioskodawczyni, dokonanej w postępowaniu administracyjnym, Sąd przeprowadził dowód z opinii biegłego gastroenterologa, który rozpoznał u wnioskodawczyni chorobę Leśniewskiego – Crohna oraz stan po odcinkowej resekcji końcowego odcinka jelita krętego z powodu powikłań i przewlekłe zapalenie błony śluzowej żołądka i uznał M. J. za osobę zdolną do pracy. Powyższa opinia nie była kwestionowana przez strony, wobec czego Sąd I instancji uznał zaskarżoną decyzję za prawidłową. Równocześnie, odnosząc się do oświadczenia wnioskodawczyni o pogorszeniu się stanu jej zdrowia, które miało miejsce już po dacie opiniowania przez biegłego, Sąd wskazał na możliwość wystąpienia z nowym wnioskiem do organu rentowego.
W apelacji od powyższego wyroku wnioskodawczyni zarzuciła sprzeczność istotnych ustaleń Sądu z treścią zebranego materiału dowodowego poprzez przyjęcie, że stan zdrowia wnioskodawczyni pozwala na uznanie jej za całkowicie zdolną do pracy, a także naruszenie przepisów prawa procesowego, poprzez zaniechanie przeprowadzenia istotnych w sprawie dowodów, a to opinii innego biegłego bądź opinii uzupełniającej, odnoszącej się do aktualnej dokumentacji z leczenia szpitalnego z okresu 11- 21 czerwca 2012 r.
Apelująca domagała się uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji albo zmiany wyroku i przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, po uprzednim przeprowadzeniu postępowania uzupełniającego.
Sąd Apelacyjny w Rzeszowie zważył, co następuje:
Przedmiotem sporu w sprawie jest prawo M. J. do renty z tytułu niezdolności do pracy na podstawie przepisów ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t. jedn. 2009, nr 153, poz. 1227).
W pierwszej kolejności należy zauważyć, że prawo do świadczeń uzależnionych od niezdolności do pracy może ulec zmianom w przypadku zmiany kwalifikacji niezdolności do pracy, jej ustania lub ponownego powstania. O zmianach w prawie i wysokości świadczeń rentowych przesądza wynik badania lekarskiego przeprowadzanego przez lekarza orzecznika ZUS oraz komisję lekarską ZUS, która dokonuje oceny niezdolności do pracy, jej stopnia i trwałości.
Dalej podkreślić należy, że w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych przedmiot rozpoznania sprawy sądowej wyznacza decyzja organu rentowego, od której wniesiono odwołanie (tak: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 22 lutego 2012 r., II UK 275/11, Lex nr 1215286). Sądowe postępowanie odwoławcze ma charakter kontrolny, jego celem jest zbadanie zaskarżonej decyzji zarówno pod względem jej formalnej poprawności, jak i merytorycznej zasadności, w związku z czym Sąd nie może rozstrzygać żądań, zgłaszanych w toku postępowania odwoławczego, które nie były przedmiotem zaskarżonej decyzji, ani też uwzględniać faktów zaistniałych już po dacie wydania zaskarżonej decyzji.
Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 26 stycznia 2012 r., wyraził – podzielany przez skład orzekający w rozpoznawanej sprawie – pogląd, że w sprawie o świadczenie z ubezpieczenia społecznego, do którego prawo uzależnione jest od stwierdzenia niezdolności do pracy, ubezpieczony może w postępowaniu apelacyjnym zgłaszać nowe fakty i dowody na warunkach określonych w art. 381 k.p.c., ale muszą one dotyczyć okoliczności istniejących w dacie wydania decyzji przez organ rentowy, wskazując, iż argument taki można wywodzić z art. 477 14 § 4 kpc ( I UK 310/11, Lex 1215418).
Do apelacji wnioskodawczyni dołączyła: historię choroby z poradni chirurgicznej, kartę informacyjną, potwierdzającą pobyt wnioskodawczyni w szpitalu w dniach 11 – 21 czerwca 2012 r. i przebyte leczenie operacyjne, jak również orzeczenie o stopniu niepełnosprawności z dnia 23 maja 2012 r. wydane przez Powiatowy Zespół ds. Orzekania o Niepełnosprawności w K.. Powyższe dokumenty, w świetle poczynionych uwag, nie mogą służyć do weryfikacji prawidłowości decyzji ZUS Oddziału w J. z dnia 16 marca 2012 r., ponieważ wskazują na okoliczności, które miały miejsce już po dacie wydania zaskarżonej decyzji.
Sąd nie ma obowiązku przeprowadzenia dowodów w celu ustalenia niezdolności do pracy, która miała powstać po wydaniu zaskarżonej odwołaniem decyzji odmawiającej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Biegli sądowi, przeprowadzający na zlecenie sądu badanie stanu zdrowia ubezpieczonego, nie zastępują lekarza orzecznika ani komisji lekarskiej Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Jedynie zgodnie z posiadaną przez nich wiedzą specjalistyczną poddają merytorycznej ocenie trafność wydanego orzeczenia o zdolności do pracy lub jej braku (patrz: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 stycznia 2012 r., II UK 79/12, LEX nr 1130387
Dlatego też nie było podstaw do zmiany wyroku Sądu Okręgowego w Krośnie z dnia 10 lipca 2012 r. Niekorzystne dla wnioskodawczyni rozstrzygnięcia zapadłe w toku niniejszego postępowania nie stanowią przeszkody dla ponownego złożenia wniosku o przyznanie prawa do renty, co będzie obligowało organ rentowy do przebadania wnioskodawczyni i oceny stanu jej zdrowia przy uwzględnieniu nowych okoliczności i wskazujących na nie dowodów i wydania na tej podstawie nowej decyzji, która w razie jej zaskarżenia przez wnioskodawczynię będzie kontrolowana przez Sąd.
Z podanych przyczyn Sąd orzekł, jak w sentencji na podstawie art. 385 kpc.