UZASADNIENIE

(...)Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny (...) z siedzibą w (...) wniósł pozew w elektronicznym postępowaniu upominawczym przeciwko K. B., w którym to pozwie domagał się zasądzenia na swoją rzecz kwoty 89.566,04 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia pozwu (13 kwietnia 2016 roku) do dnia zapłaty, zwrotu kosztów sądowych – 1.120 zł, zwrotu kosztów zastępstwa procesowego – 5.400 zł oraz zwrotu innych kosztów – 11,20 zł.

W uzasadnieniu swojego żądania powód wskazał, że pozwany zawarł z (...) Bank S.A. w W. umowę bankową z dnia 20 lutego 2008 roku o nr (...) – kredyt samochodowy, na podstawie której Bank oddał do dyspozycji pozwanego środki pieniężne w ustalonej wysokości, natomiast pozwany zobowiązał się do zwrotu udzielonej kwoty wraz z odsetkami w ustalonych terminach zapłaty. Pozwany nie wywiązał się z przyjętego na siebie zobowiązania. Bank wypowiedział umowę, cała kwota stała się wymagalna. Następnie wystawiono bankowy tytuł egzekucyjny, stwierdzając w nim wysokość wymagalnych roszczeń przysługujących Bankowi względem pozwanego. Przeciwko pozwanemu prowadzono postępowanie egzekucyjne, które nie przyniosło rezultatu.

W dniu 19 grudnia 2014 roku Bank zawarł z powodem umowę przelewu wierzytelności.

Na dochodzoną w niniejszym postępowaniu wierzytelność składają się: należność główna 54.298,42 zł, skapitalizowane odsetki umowne w wysokości 3.912,96 zł za okres od daty zawarcia umowy bankowej do dnia jej rozwiązania według określonej w umowie stopy procentowej, kwota odsetek za opóźnienie w spełnieniu świadczenia w wysokości 31.354,66 zł naliczona od dnia następnego po dniu rozwiązania umowy bankowej do dnia poprzedzającego wniesienie pozwu od kwoty należności głównej. Strona powodowa korzysta z przysługującego jej prawa do skapitalizowania odsetek, o którym mowa w art. 482 § 1 k.c.

Wierzytelność stwierdzona jest wyciągiem z ksiąg rachunkowych funduszu inwestycyjnego. Zobowiązanie nie zostało spełnione pomimo wezwania do zapłaty. Roszczenie stało się wymagalne z dniem 29 maja 2012 roku.

W postanowieniu z dnia 29 kwietnia 2016 roku Sąd Rejonowy (...) w Lublinie skierował sprawę do Sądu właściwości ogólnej z uwagi na brak podstaw do wydania nakazu zapłaty (art. 505 ^29a k.p.c.).

W dniu 17 stycznia 2017 roku, w sprawie o sygn.. akt XVNc 724/16 wydany został nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym. Pozwany wniósł sprzeciw od nakazu zapłaty i wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego zgodnie z obowiązującymi przepisami.

Pozwany zakwestionował istnienie roszczenia. Umowa nie została skutecznie wypowiedziana. Nie przedstawiono dowodu doręczenia wypowiedzenia umowy kredytowej. Pozwany w dniu 27 grudnia 2011 roku został zatrzymany w Wielkiej Brytanii w związku z podejrzeniem popełnienia przestępstwa. Następnie odbywał tam karę do dnia 27 grudnia 2015 roku. Władze Wielkiej Brytanii uniemożliwiły pozwanemu kontakt z kimkolwiek poza brytyjskim prawnikiem. Pozwany nie mógł spłacać kredytu, nie miał możliwości skontaktować się z Bankiem, a tym bardziej odbioru oświadczenia o wypowiedzeniu umowy.

Przedmiot cesji wierzytelności w ogóle nie istniał. Powód nie mógł nabyć czegoś, czego nie było. Nawet gdyby wierzytelność istniała, to nie udowodniono, że przedmiotem cesji była dochodzona przez powoda wierzytelność.

Pozwany zakwestionował wysokość dochodzonego roszczenia albowiem nie udowodniono sposobu naliczania odsetek umownych i karnych, nie uwzględniono w rozliczeniu zadłużenia wartości przewłaszczonego pojazdu. Nie udowodniono wysokości naliczonych odsetek umownych. Nie wskazano okresu za jaki powód dochodzi zapłaty odsetek umownych i karnych.

Przy ustalaniu wartości zadłużenia należało uwzględnić wartość przewłaszczonego pojazdu V. (...). W 2016 roku przedstawiciel Banku albo powoda zwrócił się o wydanie przedmiotowego pojazdu celem rozliczenia kredytu. Pojazd został przez pozwanego wydany. Rzeczoznawca wycenił jego wartość na kwotę 11.000 zł. (vide §11 OWU).

Pozwany podniósł zarzut przedawnienia. Jeśli wierzytelność powstała w 2012 roku, to powinna przedawnić się po trzech latach, tj. w 2015 roku.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 20 lutego 2008 roku pozwany zawarł z (...) Bank S.A. w W. umowę kredytu nr (...), mocą której bank udzielił kredytobiorcy kredytu w kwocie 61.470,40 zł na okres 72 miesięcy. Pozwany zobowiązał się do spłaty kredytu w umówionych ratach wraz z odsetkami umownymi, zgodnie z harmonogramem.

Integralną część umowy stanowiły Ogólne Warunki Umów w Zakresie Kredytowania (...) w (...) Banku S.A. Umowa przewidywała przewłaszczenie kredytowanego pojazdu na zabezpieczenie (§11 umowy).

Dowód: umowa kredytu z załącznikami k. 37-47, OWU k. 193;

Wobec nieterminowej spłaty zobowiązania z tytułu kredytu bankowego, (...) Bank S.A. skorzystał ze swoich uprawnień umownych i w piśmie z dnia 17 kwietnia 2012 roku wypowiedział powodowi umowę z zachowaniem 30-dniowego okresu wypowiedzenia.

W kolejnym piśmie z dnia 29 maja 2012 roku powód został wezwany do zapłaty całej kwoty wymagalnej z tytułu niespłaconej umowy kredytu.

Dowód: wypowiedzenie umowy kredytu k. 48, wezwanie do zapłaty k. 49, historia spłaty kredytu k. 195-198;

W dniu 20 lutego 2014 roku przeciwko pozwanemu został wystawiony bankowy tytuł egzekucyjny nr (...)\ (...). W świetle powyższego dokumentu wymagalna zaległość pozwanego wynosiła 77.259,10 zł, na którą to kwotę składały się:

- należność główna 54.298,42 zł,

- odsetki umowne za okres korzystania z kapitału – 3.912,96 zł,

- odsetki za opóźnienie – 18.962,72 zł,

- opłaty i inne prowizje – 85 zł.

W postanowieniu z dnia 4 kwietnia 2014 roku wydanym pod sygn.. akt XIII 1 Co 899/14 Sąd Rejonowy (...) w G. nadał powyższemu bankowemu tytułowi egzekucyjnemu klauzulę wykonalności.

Dowód: bankowy tytuł egzekucyjny k. 50, postanowienie k. 51-52;

W dniu 19 grudnia 2014 roku (...) Bank S.A. w W. (następca prawny (...) Banku S.A. w W.) zawarł z powodem umowę przelewu wierzytelności nr (...), mocą której na rzecz powoda sprzedana została m.in. wierzytelność przysługująca Bankowi przeciwko pozwanemu.

Pozwany został poinformowany o powyższej umowie w zawiadomieniu z dnia 30 grudnia 2014 roku.

Dowód: umowa przelewu wierzytelności k. 57-62 i 202-207, wyciąg z załącznika do umowy k. 36 i 208-211, zawiadomienie k. 64;

W piśmie z dnia 16 października 2015 roku (...) S.A. na zlecenie powoda poinformował, że saldo zadłużenia powoda na dzień 16 października 2015 roku wynosi 88.866,69 zł. Pozwany został wezwany do natychmiastowej spłaty całej wymagalnej kwoty w nieprzekraczalnym terminie do 26 października 2015 roku na wskazany rachunek bankowy.

Dowód: wezwanie do zapłaty k. 63;

W dniu 1 sierpnia 2016 roku pojazd, który został przewłaszczony na zabezpieczenie spłaty wierzytelności z tytułu kredytu bankowego, został sprzedany za cenę 10.086 zł. Kwota ta pomniejszyła saldo należności na rzecz pozwanego.

Dowód: faktur nr (...) k. 194;

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie materiału dowodowego zaoferowanego przez strony niniejszego postępowania. Sąd ocenił wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału (art. 233 § 1 k.p.c.). Jedyną grupę dowodów, na których oparł się Sąd przy ustaleniu stanu faktycznego stanowiły dokumenty prywatne i urzędowe. W ocenie Sądu nie zasługiwały na uwzględnienie zarzuty pozwanego co do nieautentyczności i nieprawdziwości dokumentów, Sąd przyznał tym dokumentom domniemania, o których mowa w art. 244 § 1 oraz 245 k.p.c. Dokumenty prywatne w dużej mierze zostały sporządzone przed podmioty profesjonalne, w oparciu o ich własne systemy informatyczne, pozostają ze sobą wzajemnie spójne. Zestawienia przedstawione przez powoda w dalszych pismach przygotowawczych wskazują na proces okresowego narastania wierzytelności w związku z upływem czasu, gdy wierzytelność nie była przez pozwanego spłacana.

Sąd nie włączył w poczet materiału dowodowego dokumentów sporządzonych w języku angielskim a dołączonych do sprzeciwu od nakazu zapłaty (k. 75-76). Pozwany powinien przedstawić w tym celu stosowne tłumaczenie tychże dokumentów, czego nie uczynił. Zgodnie zaś z treścią art. 256 k.p.c. w sądach polskich językiem urzędowym jest język polski. Oznacza to, że wszystkie dowody sądy muszą przeprowadzić w języku polskim. Dotyczy to także dokumentów, co oznacza, że dowód z dokumentu sporządzonego w języku obcym sąd przeprowadzi dopiero po przetłumaczeniu go na język polski przez tłumacza przysięgłego. Obowiązek tłumaczenia dokumentu na język polski istnieje także wówczas, gdy skład sędziowski zna język obcy, w którym dokument został sporządzony. Wynika to z konieczności rozdzielenia funkcji sędziego, funkcji biegłego lub tłumacza w sprawie. (postanowienie Sądu Apelacyjnego w Rzeszowie z dnia 15 listopada 2013 roku, sygn.. akt I ACz 856/13). Pozwany był reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, który powinien mieć świadomość przepisów procedury cywilnej i wynikających z nich obowiązków dowodowych.

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie z uwagi na skutecznie podniesiony zarzut przedawnienia roszczenia.

Zgodnie z art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku - Prawo bankowe (tekst jedn. Dz.U. z 2016 roku poz. 1988 z późn. zm.) przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu.

Przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel (przedmiot kredytu), a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie i zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu w oznaczonym terminie. Dodatkowo zobowiązanie kredytobiorcy obejmuje też obowiązek zapłacenia bankowi odsetek oraz prowizji, w przewidzianych w umowie terminach – wynagrodzenia za korzystanie ze środków pieniężnych banku. Z tego ostatniego wynika, że umowa kredytu jest odpłatna (por. Z. Radwański, Prawo, s. 422). Jest też umową konsensualną. Dla ważności wykreowania wynikającego z niej stosunku prawnego nie potrzeba dodatkowych czynności stron (por. np. szerzej S. Grzybowski, w: S. Grzybowski (red.), System, t. III, cz. 2, s. 721; G. Sikorski, Komentarz, s. 63). Ustawodawca nie zdecydował się na zawarcie w ustawie definicji legalnej umowy kredytu. Określił jej treść, skutki, strony i elementy istotne. Jak się przyjmuje w literaturze, kredyt bankowy to stosunek ekonomiczny pomiędzy bankiem a kredytobiorcą, którego istota polega na dostarczeniu przez bank określonej kwoty środków pieniężnych kredytobiorcy, pod warunkiem jej późniejszego zwrotu wraz z wynagrodzeniem dla banku (odsetki, prowizja, opłaty manipulacyjne) – por. Z. Ofiarski, Prawo bankowe, teza 1 do art. 69; W. Srokosz, Udzielanie, s. 217.

Pozwany nie wywiązał się z umowy łączącej go z Bankiem, wskutek czego cała wierzytelność została postawiona w stan wymagalności z dniem jej wypowiedzenia, tj. 29 maja 2012 roku. Ponosi względem swojego wierzyciela odpowiedzialność kontraktową, o której stanowi art. 471 k.c. Bank wystawił przeciwko pozwanemu bankowy tytuł egzekucyjny, uzyskał klauzulę wykonalności. Następnie prowadził przeciwko pozwanemu bezskuteczną egzekucję. Pozwany ponosił przy tym ryzyko związane z tym, że nie wskazał wierzycielowi aktualnego miejsca swojego pobytu. Zobowiązanie takie wynikało wprost z umowy.

Stosownie do art. 509 § 1-2 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki.

Powód skutecznie udowodnił, że przeniesione zostały na niego prawa i obowiązki wynikające z wierzytelności Banku przeciwko pozwanemu. Jednakże zgodnie z art. 118 k.c. jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej - trzy lata. Trzyletni termin przedawnienia rozpoczął swój bieg w dniu postawienia wierzytelności w stan wymagalności – 29 maja 2012 roku. Powód jako następca prawny wierzyciela był również tym terminem związany.

Mylnie wywodził powód, że egzekucja prowadzona przez jego poprzednika w oparciu o bankowy tytuł egzekucyjny przerwała bieg przedawnienia jego roszczenia. Sąd w pełni podziela bowiem stanowisko wyrażone w uchwale Sądu Najwyższego wydanej w dniu 29 czerwca 2016 roku pod sygn.. akt III CZP 29/16 - nabywca wierzytelności niebędący bankiem nie może powoływać się na przerwę biegu przedawnienia spowodowaną wszczęciem postępowania egzekucyjnego na podstawie bankowego tytułu egzekucyjnego zaopatrzonego w klauzulę wykonalności (art. 123 § 1 pkt 2 k.c.).

Skoro bieg przedawnienia nie został przerwany, to roszczenie przedawniło się z dniem 29 maja 2015 roku. Powództwo zostało wytoczone w dniu 13 kwietnia 2016 roku, zatem po upływie terminu przedawnienia. Art. 117 § 2 k.c. stanowi natomiast, że po upływie terminu przedawnienia ten, przeciwko komu przysługuje roszczenie, może uchylić się od jego zaspokojenia, chyba że zrzeka się korzystania z zarzutu przedawnienia.

Pozwany skutecznie podniósł zarzut przedawnienia i może uchylić się od zaspokojenia powoda. Powód nie wykazał jakoby pozwany zrzekł się korzystania z zarzutu przedawnienia. Wobec powyższego, na podstawie cytowanych przepisów Sąd orzekł jak w punkcie 1 sentencji wyroku.

O kosztach postępowania Sąd orzekł w punkcie 2 sentencji wyroku biorąc pod uwagę art. 98 § 1 k.p.c. w zw. z art. 108 § 1 zdanie 1 k.p.c. Powód przegrał sprawę, zatem zobowiązany jest zwrócić pozwanemu na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Do niezbędnych kosztów postępowania w niniejszej sprawie złożyły się: koszty zastępstwa procesowego radcy prawnego – 7.200 zł ustalone w oparciu o §2 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. poz. 1804 ze zm.) w brzmieniu sprzed nowelizacji.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE