UZASADNIENIE

Powód (...) (...) w G. wniósł o zasądzenie od strony pozwanej kwoty 597,08 zł wraz z ustawowymi odsetkami oraz kosztami procesu.

W uzasadnieniu swojego roszczenia powód wskazał, że strona pozwana „zawarła z (...) S.A. (wierzycielem pierwotnym) umowy o kredyt ratalny nr (...) oraz o kartę kredytową nr (...)”. Wierzytelności z tytułu tych umów stały się wymagalne w dniach odpowiednio 11.09.2012r. oraz 8.11.2012r. Powód nabył w dniu 24 października 2013r. w drodze cesji wierzytelność z umowy o kartę kredytową. Na dochodzoną kwotę składała się: należność główna w kwocie 407,53 zł z tytułu umowy nr (...) oraz 189,55 zł tytułem wykorzystanego limitu kredytowego z umowy nr (...).

Pozwany M. B. nie wniósł odpowiedzi na pozew, nie stawił się także na rozprawie.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 24 października 2013r. powód zawarł z Bankiem (...) S.A. we W. umowę cesji bliżej niesprecyzowanych wierzytelności.

(dowód: umowa cesji k. 19-24)

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo podlegało oddaleniu w całości.

Zgodnie z art. 339 §1 i 2 kpc jeżeli pozwany nie stawił się na posiedzenie wyznaczone na rozprawę albo mimo stawienia się nie bierze udziału w rozprawie, sąd wyda wyrok zaoczny. W tym wypadku przyjmuje się za prawdziwe twierdzenie powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że twierdzenia powoda zawarte w pozwie odbiegały od treści dokumentów załączonych do pozwu jako dowody. Tym samym już tylko oparcie się na samych twierdzeniach pozwu prowadziłoby do oddalenia powództwa. Wątpliwości tych nie rozwiało przeprowadzenie postępowania dowodowego w zakresie zaoferowanym przez powoda.

Powód nie udowodnił, że przysługuje mu jakiekolwiek roszczenie względem strony pozwanej. Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 6 kc ciężar udowodnienia faktu spoczywa na tym, kto z faktu tego wywodzi skutki prawne. Na gruncie prawa procesowego odpowiednikiem art. 6 kc jest przepis art. 232 kpc, zgodnie z którym strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne . W myśl przytoczonych przepisów, to na powodzie spoczywał ciężar udowodnienia faktów uzasadniających jego roszczenie.

Z twierdzeń pozwu wynika, że dochodzona pozwem wierzytelność wynikać miała pierwotnie z dwóch umów zawartych przez pozwanego z (...) S.A. (por. k. 4). Powód wywodzi swe roszczenie z umowy cesji wierzytelności, na podstawie której miał nabyć wierzytelność jedynie z jednej umowy, tj. z umowy o kartę kredytową (por. k. 4).

Z treści zaś umowy cesji wynika, że została ona zawarta przez powoda z bankiem (...) S.A. (por. k. 19-24) a nie z opisanym w pozwie wierzycielem pierwotnym ( (...) S.A.). Powód w żaden sposób nie udowodnił zbycia wierzytelności pomiędzy wierzycielem pierwotnym a Bankiem (...) S.A.. Ponadto z załączonej do pozwu umowy cesji nie wynika, aby przedmiotem obrotu była wierzytelność wobec strony pozwanej i aby powód stał się nabywcą jakiejkolwiek wierzytelności przysługującej zbywcy względem strony pozwanej. W umowie wierzytelność taka nie jest wymieniona.

Powód jest profesjonalnym przedsiębiorcą trudniącym się obrotem wierzytelnościami a tym samym miał możliwość zgromadzenia odpowiedniego materiału dowodowego i złożenia wszelkich wniosków dowodowych już w pozwie. Powód jako profesjonalista nie powinien zakładać, że pozwany nie stawi się na rozprawę i nie wda się w spór, zaś sąd opierając się jedynie na twierdzeniach pozwu wyda wyrok zaoczny w całości uwzględniający powództwo. Lektura treści pozwu i załączonych do niego dokumentów pozwala stwierdzić, że powód już w pozwie złożył stosowne wnioski dowodowe (k. 5) i załączył dokumenty mające być przedmiotem postępowania dowodowego. Liczył się zatem z możliwością powstania uzasadnionych wątpliwości w rozumieniu art. 339 kc a tym samym z koniecznością przeprowadzenia przez sąd postępowania dowodowego.

Zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 12.07.2006 r. (V CSK 187/06, publ. MoP 2006/16/849), w przypadku cesji wierzytelności, warunkiem otrzymania należności przez nabywcę długu jest udowodnienie, że takie prawo przysługiwało pierwotnemu wierzycielowi. Żądanie zapłaty należności w sytuacji, gdy doszło do sprzedaży jej przez pierwotnego wierzyciela musi być udokumentowane w sposób wykluczający jakiekolwiek wątpliwości dłużnika co do wierzyciela uprawnionego do zapłaty, szczególnie aktualizuje się to w sytuacji, gdy te same wierzytelności coraz częściej przelewane są wielokrotnie i uczestniczą w tym podmioty profesjonalnie zajmujące się obrotem wierzytelnościami, co przybiera aktualnie coraz większy rozmiar.

W konsekwencji, ponieważ przytoczone w pozwie oraz w pismach doręczonych pozwanemu przed rozprawą budziły wątpliwości sądu, zaś dowody zaoferowane przez powoda nie pozwoliły na podzielenie jego twierdzeń, powództwo należało oddalić.

Przewodniczący:	SSR Piotr Żywicki
Protokolant:	starszy sekretarz sądowy Małgorzata Karwacka

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE