Sygn. akt II Ca 1700/15
Dnia 29 września 2016 roku
Sąd Okręgowy w Szczecinie II Wydział Cywilny Odwoławczy
w składzie:
|
Przewodniczący: |
SSO Sławomir Krajewski (spr.) |
|
Sędziowie: |
SO Mariola Wojtkiewicz SR del. Zofia Piwowarska |
|
Protokolant: |
sekr. sądowy Katarzyna Alaszewicz |
po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 29 września 2016 roku w S.
sprawy z powództwa R. R., I. R.
przeciwko L. S., W. S.
o zapłatę
na skutek apelacji pozwanych od wyroku Sądu Rejonowego Szczecin P.
i Zachód w S. z dnia 3 września 2015 roku, sygn. akt III C 2610/13
uchyla zaskarżony wyrok w punktach I. III. IV. i umarza postępowanie.
SSO Mariola Wojtkiewicz SSO Sławomir Krajewski SSR (del) Zofia Piwowarska
Sygn. akt II Ca 1700/15
Wyrokiem z dnia 3 września 2015 roku Sąd Rejonowy Szczecin - Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie zasądził od pozwanych L. S. i W. S. na rzecz powodów R. R. i I. R. solidarnie kwotę 452 euro z odsetkami ustawowymi od tej kwoty o dnia 2 lipca 2013 roku do dnia zapłaty (pkt I); oddalił powództwo w pozostałym zakresie (pkt II); zasądził od pozwanych L. S. i W. S. na rzecz powodów R. R. i I. R. solidarnie kwotę 647 zł tytułem zwrotu kosztów procesu (pkt III) i nakazał pobrać od pozwanych L. S. i W. S. na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego Szczecin - Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie kwotę 395,20 zł tytułem nieuiszczonych wydatków (pkt IV).
Apelację od powyższego wyroku wywiedli pozwani i zaskarżając wyrok w całości, wnieśli o jego zmianę i oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powodów na rzecz pozwanych kosztów procesu za obie instancje według norm przepisanych.
Zaskarżonemu orzeczeniu zarzucono:
1/ naruszenie przepisów prawa materialnego przez błędną jego wykładnię, a to art. 3 ust. l, art. 4 ust. 1 lit. c i d rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 593/2008 w sprawie prawa właściwego dla zobowiązań umownych (R. l) (Dz.UE.L.177/6) przez uznanie, iż prawem właściwym dla oceny wzajemnych zobowiązań stron było prawo polskie oraz § 6 ust. 2 umowy najmu przez przyjęcie, że sposób rozliczania kosztów eksploatacyjnych został ustalony w umowie w formie ryczałtu;
2/ naruszenie przepisów postępowania, które miało wpływ na wynik sprawy, a to art 1 k.p.c., polegające na dowolnej, jednostronnej ocenie zebranych w sprawie dowodów oraz (...) § 3 k.p.c. przez jego niezastosowanie w kwestii ustalenia kosztów remontu i dostosowania lokalu do potrzeb najemców.
W odpowiedzi na apelację pełnomocnik powodów wniósł o oddalenie apelacji pozwanych i zasądzenie solidarnie od pozwanych na rzecz powodów kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym według norm przepisanych.
Na rozprawie apelacyjnej w dniu 29 września 2016 roku strony zawarły ugodę, zgodnie z którą:
1. pozwani W. S. i L. S. zobowiązują się zapłacić solidarnie na rzecz powodów R. R. i I. R. solidarnie kwotę 309 (trzysta dziewięć) euro w terminie do dnia 30 listopada 2016 roku z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w razie opóźnienia w płatności,
2. powodowie R. R. i I. R. wyrażają zgodę na ugodę zaproponowaną w punkcie 1. przy czym wyrażają zgodę, aby świadczenie zostało spełnione do rąk własnych powodów lub ich pełnomocnika w euro albo na rachunek bankowy pełnomocnika powodów r.pr. A. P. o numerze (...) w złotych polskich według kursu z chwili zapłaty,
3. strony zgodnie oświadczają, iż niniejsza ugoda wyczerpuje wszelkie ich wzajemne roszczenia objęte niniejszym procesem, w tym z tytułu kosztów postępowania, które znoszą się wzajemnie.
Sąd Okręgowy zważył, co następuje:
Zaskarżony wyrok w punktach I., III. i IV. należało uchylić i umorzyć postępowanie w sprawie w tym zakresie.
Sąd odwoławczy, na podstawie art. 316 § 1 k.p.c., wydając orzeczenie uwzględnia stan rzeczy istniejący w chwili zamknięcia rozprawy.
Przepis art. 223 k.p.c. stanowi, że przewodniczący powinien we właściwej chwili skłaniać strony do pojednania, zwłaszcza na pierwszym posiedzeniu, po wstępnym wyjaśnieniu stanowiska stron. Osnowę ugody zawartej przed sądem wciąga się do protokołu rozprawy albo zamieszcza w odrębnym dokumencie stanowiącym część protokołu i stwierdza podpisami stron. Niemożność podpisania ugody sąd stwierdza w protokole (§ 1). Przepis art. 203 § 4 stosuje się odpowiednio (§ 2). Zgodnie z art. 203 § 4 k.p.c. sąd może uznać za niedopuszczalne cofnięcie pozwu, zrzeczenie się lub ograniczenie roszczenia tylko wtedy, gdy okoliczności sprawy wskazują, że wymienione czynności są sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierzają do obejścia prawa.
Stosownie do treści art. 355 § 1 k.p.c. sąd wydaje postanowienie o umorzeniu postępowania, jeśli powód cofnął ze skutkiem prawnym pozew lub jeżeli wydanie wyroku stało się z innych przyczyn zbędne lub niedopuszczalne.
W myśl art. 386 § 3 k.p.c. jeżeli pozew ulega odrzuceniu albo zachodzi podstawa do umorzenia postępowania, sąd drugiej instancji uchyla wyrok oraz odrzuca pozew lub umarza postępowanie.
Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 8 grudnia 2010 roku (V CSK 157/10) stwierdził, że ugoda sądowa ma dwoisty charakter, łączący elementy materialnoprawne i procesowe. Jest czynnością procesową uprawnionych podmiotów, umożliwiającą wyłączenie dalszego postępowania co do istoty sprawy i prowadzącą do umorzenia postępowania (art. 223 k.p.c. w związku z art. 203 § 4 k.p.c. i art. 355 § 1 k.p.c.). Jest też czynnością prawną (umową, ugodą w rozumieniu art. 917 k.c.). Ponadto Sąd Najwyższy wskazał, iż nie można - przy ocenie zgodności czynności prawnej (ugody) z zasadami współżycia społecznego - pomijać przyczyny, które do jej zawarcia doprowadziły i okoliczności towarzyszących.
Sąd Okręgowy dokonując oceny dopuszczalności zawartej na rozprawie apelacyjnej w dniu 29 września 2016 roku stwierdził, że okoliczności rozpatrywanej sprawy nie przemawiają za tym, aby przedmiotowa czynność była sprzeczna z prawem lub zasadami współżycia społecznego, bądź też zmierzała do obejścia prawa. Obie strony reprezentowane były przez zawodowych pełnomocników, którzy czyniąc pertraktacje ugodowe zadbali o interes reprezentowanej strony. Dlatego w ocenie Sądu orzekającego nie było podstaw do uznania tej ugody za niedopuszczalną.
Z tych względów, na podstawie art. 386 § 3 k.p.c. i art. 355 § 1 k.p.c., w zw. z art. 391 § 1 k.p.c., należało uchylić zaskarżony wyrok i umorzyć postępowanie w sprawie w zakresie w jakim doszło do zaskarżenia wyroku Sądu pierwszej instancji, tj. punktów II., III., IV.
SSO Mariola Wojtkiewicz SSO Sławomir Krajewski del. SR Zofia Piwowarska