WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 1 października 2013 r.

Sąd Okręgowy w Ostrołęce III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący:	SSO Grażyna Załęska-Bartkowiak
Protokolant:	sekretarz sądowy Emilia Kowalczyk

po rozpoznaniu w dniu 1 października 2013 r. w Ostrołęce

sprawy z odwołania L. D.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w P.

o prawo do emerytury

na skutek odwołania L. D.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w P.

z dnia 29.05.2013r. znak (...)

orzeka:

1.  zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje L. D. prawo do emerytury począwszy od dnia 03.06.2013r.;

2. stwierdza brak odpowiedzialności organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji.

Sygn. akt III U 970/13

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 29.05.2013r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w P. odmówił L. D. prawa do emerytury.

L. D. wniósł odwołanie od tej decyzji. Stwierdził, że pracował w szczególnych warunkach przez 15 lat. Podniósł, że w SKR w R. pracował jako kierowca ciągnika.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie. Wskazał, że L. D. nie spełnia warunków do przyznania emerytury, o których mowa w art.184 ustawy z dnia 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, gdyż pomimo osiągnięcia wymaganego wieku emerytalnego 60 lat i legitymowania się ponad 25-letnim ogólnym stażem pracy, nie posiada wymaganego 15-letniego okresu pracy w szczególnych warunkach. ZUS uznał mu bowiem jedynie 8 lat, 8 miesięcy i 3 dni pracy w szczególnych warunkach.

Sąd ustalił i zważył, co następuje:

W dniu 06.05.2013r. L. D. złożył w Oddziale ZUS wniosek o emeryturę z tytułu pracy w warunkach szczególnych. Po rozpoznaniu tego wniosku ZUS uznał, że L. D. osiągnął wymagany wiek emerytalny 60 lat, na dzień 01.01.1999r. legitymuje się on łącznym stażem pracy w wymiarze 27 lat i 24 dni, lecz nie przepracował 15 lat w szczególnych warunkach.

Organ rentowy zaliczył odwołującemu jako pracę wykonywaną w szczególnych warunkach okres 8 lat, 8 miesięcy i 3 dni.

L. D.urodził się dnia (...) Zatem podstawą ubiegania się przez niego o prawo do emerytury jest art.184 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń (tekst jedn. Dz. U. z 2009r., Nr 153, poz.1227 ze zm.) w zw. z §4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 07.02.1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.). Zgodnie z tymi przepisami w brzmieniu obowiązującym w dniu złożenia wniosku oraz wydania zaskarżonej decyzji - prawo do emerytury przysługuje ubezpieczonemu urodzonemu po 31.12.1948r., jeżeli:

- osiągnął wiek emerytalny wynoszący 60 lat dla mężczyzn,

- nie przystąpił do otwartego funduszu emerytalnego lub złożył wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w OFE, za pośrednictwem Zakładu na dochody budżetu państwa,

- w dniu 01.01.1999r. udowodnił 25-letni okres składkowy i nieskładkowy, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

W przedmiotowej sprawie spór sprowadzał się do rozstrzygnięcia, czy odwołujący zgromadził 15 lat pracy w szczególnych warunkach, a w szczególności, czy pracował w szczególnych warunkach w SKR w R., gdzie był zatrudniony od dnia 24.04.1974r. do dnia 30.06.1984r.

Na okoliczność tej pracy odwołujący złożył do ZUS świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach, z którego wynika, że w w/w okresie wykonywał pracę traktorzysty (k.16 a.e.). ZUS nie uznał tego okresu, gdyż złożone świadectwo wzbudziło jego wątpliwości. ZUS wskazał, że zostało ono wystawione dnia 17.04.2002r., czyli w tym samym dniu, w którym wystawione zostało inne złożone uprzednio świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach (k.11 a.e.), które wcześniej ZUS zakwestionował ze względów formalnych. Nadto ZUS podniósł, że złożone świadectwo nadal zawiera braki formalne, gdyż nie powołano w nim pozycji z zarządzenia resortowego.

Na okoliczność charakteru pracy odwołującego w spornym okresie Sąd dopuścił dowód z dokumentów znajdujących się w aktach osobowych z tego okresu, z list płac oraz z zeznań odwołującego.

Z zeznań L. D.(k.20-20v a.s.) wynika, że w SKR w R.pracował jako kierowca ciągnika, przy czym w trakcie tego zatrudnienia odbywał zasadniczą służbę wojskową. Uprawnienia do prowadzenia ciągnika uzyskał przed tym zatrudnieniem, tj. dnia 13.11.1973r. Z jego zeznań wynika, że w sezonie letnim pracował ciągnikiem przy pracach polowych, świadczył usługi dla rolników. W ostatnich latach - w sezonie letnim - pracował dodatkowo na kombajnie zbożowym. Kiedy nie było prac polowych, to pracował jako kierowca ciągnika w transporcie. Woził różnego rodzaju produkty rolne lub wykorzystywane w rolnictwie. Przykładowo były to nawozy, węgiel rozładowywany z pociągów a przeznaczony do GS-ów, wapno na pola, obornik, a przez 3-4 lata woził kontenery z mlekiem ze zlewni do mleczarni w W.. Pracę kierowcy ciągnika wykonywał przez 8 godzin dziennie lub dłużej. Nadto z jego zeznań wynika, że przed wojskiem jeździł na ciągniku (...), a po wojsku – na ciągniku (...). Miał te ciągniki na stanie i dwie przyczepy. Odwołujący zaprzeczył jakoby wykonywał inne prace niż kierowca ciągnika.

Sąd dał wiarę zeznaniom odwołującego, gdyż znajdują one potwierdzenie w dokumentach znajdujących się w aktach osobowych z tego okresu. Z umowy o pracę wynika, że od dnia 24.04.1974r. przyjęto go na stanowisko traktorzysty i we wszystkich dokumentach z tego zatrudnienia oraz na listach płac określany jest jako traktorzysta. W jego aktach osobowych znajduje się zakres obowiązków traktorzysty. Po powrocie z wojska zawarto z nim kolejną umowę o pracę, gdzie także określono jego stanowisko jako traktorzysta. Z opinii służbowej sporządzonej dnia 25.06.1984r. wynika, że przez cały okres zatrudnienia w SKR w R. tj. od dnia 24.04.1974r. do dnia 30.06.1984r. pracował jako kierowca ciągnika. Taki sam wniosek wynika ze świadectwa pracy wystawionego bezpośrednio po zakończeniu stosunku pracy.

Wobec powyższego Sąd uznał, że materiał dowodowy zgromadzony w sprawie przekonuje, że L. D. pracował jako kierowca ciągnika w okresie od dnia 24.04.1974r. do dnia 30.06.1984r. w SKR w R.. Stanowisko to jest wyszczególnione w wykazie A dziale VIII poz.3 w/w rozporządzenia. Przy czym Sąd uznał, że do pracy w szczególnych warunkach należy zaliczyć odwołującemu także okres odbywania zasadniczej służby wojskowej. Zgodnie bowiem z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 17.05.2011r. (I UK 399/11) - okres służby wojskowej dla żołnierza zatrudnionego przed powołaniem do czynnej służby wojskowej w warunkach szczególnych, który po zakończeniu tej służby podjął zatrudnienie w tych samych warunkach, jest nie tylko okresem służby w rozumieniu art. 6 ust. 1 pkt 4 u.e.r.f.u.s., ale także okresem pracy w szczególnych warunkach w rozumieniu § 3 i 4 rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych charakterze (Dz. U. Nr 8, poz.43 ze zm.). Tym samym odwołujący wykazał w niniejszym postępowaniu, że dodatkowo przepracował w szczególnych warunkach okres 10 lat, 2 miesięcy i 7 dni. Po zsumowaniu tego okresu z okresem uznanym przez ZUS w ilości 8 lat, 8 miesięcy i 3 dni – odwołujący wykazał w niniejszym postępowaniu, że na dzień 01.01.1999r. zgromadził 18 lat, 10 miesięcy i 10 dni pracy w warunkach szczególnych.

Sąd uznał, że L. D.spełnił wszystkie przesłanki do uzyskania prawa do emerytury w oparciu o art.184 powoływanej na wstępie ustawy i przyznał mu prawo do emerytury począwszy od dnia (...)tj. od ukończenia 60 lat, stosownie do treści art.129 ust.1 w/w ustawy.

Z tych względów Sąd Okręgowy zmienił zaskarżoną decyzję na mocy art.477 ¹⁴§2 kpc.

Stosownie do treści art.118 ust.1 a w/w ustawy – Sąd, orzekając o prawie do emerytury, ma obowiązek stwierdzenia, czy organ rentowy ponosi lub nie ponosi odpowiedzialności za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji i przyznanie tego prawa na etapie postępowania administracyjnego. Sąd uznał, że w przedmiotowej sprawie ZUS nie ponosi takiej odpowiedzialności, gdyż ocena, czy odwołującemu należy zaliczyć do pracy w szczególnych warunkach sporny okres wymagała przeprowadzenia szerszego postępowania dowodowego, co możliwe było dopiero przed Sądem.

Wobec powyższego w tym zakresie Sąd orzekł na mocy art.118 ust.1 a w/w ustawy.