UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Pile wyrokiem z dnia 26 kwietnia 2017 roku, sygn. akt II W 796/16 uznał obwinionego J. S. za winnego popełnienia wykroczenia z art. 97 k.w. w związku z art. 23 ust. 1 pkt 3 lit b Prawa o ruchu drogowym i za to na podstawie przepisu art. 97 k.w. wymierzył mu karę grzywny w wysokości 200 złotych.

Z powyższym wyrokiem nie zgodził się obwiniony J. S. , zaskarżając go w całości. Zarzucił orzeczeniu obrazę art. 7 k.p.k. w związku z art. 8 k.p.s.w., jak również art. 39 § 1 k.p.s.w. oraz art. 207 k.p.k., Skarżący wniósł o uniewinnienie go od przypisanego mu wykroczenia, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i skierowanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obwinionego J. S. nie zasługuje na uwzględnienie.

Na wstępie należy zauważyć, że postępowanie dowodowe w niniejszej sprawie zostało przeprowadzone prawidłowo. Sąd I instancji rozważył wszystkie dowody i okoliczności ujawnione w toku rozprawy, na ich podstawie poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne oraz należycie wykazał winę obwinionego w zakresie przypisanego mu wykroczenia. Podejmując decyzję o oddaleniu poszczególnych wniosków dowodowych obwinionego w sposób logiczny wyjaśnił podstawę swojego rozstrzygnięcia. Ocena materiału dowodowego, dokonana przez Sąd I instancji jest wnikliwa i nie wykazuje żadnych błędów logicznych, utrzymując się w granicach swobodnej oceny dowodów chronionej art. 7 k.p.k. w związku z art. 8 k.p.s.w. Przedmiotem rozważań Sądu były dowody zarówno na korzyść podsądnego, jak i wszelkie dowody im przeciwne. Wszystkie dowody zostały ocenione zgodnie z zasadami logicznego rozumowania, wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego z uwzględnieniem zasad wynikających z art.2, 4 k.p.k. i 5 § 2 k.p.k. w związku z art. 8 k.p.s.w. Uzasadnienie wyroku odpowiada wymogom art. 424 k.p.k. w związku z art. 82 §1 k.p.s.w. i w pełni pozwala na kontrolę prawidłowości rozstrzygnięcia.

Wywody autora apelacji nie podważyły prawidłowości rozumowania Sądu I instancji. Kwestionowanie przez skarżącego ustaleń faktycznych jest nietrafne. Sąd Okręgowy przypomina, że błąd w ustaleniach faktycznych może wynikać bądź to z niepełności postępowania dowodowego, bądź z przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów. Może być on wynikiem nieznajomości określonych dowodów albo nieprzestrzegania dyrektyw obowiązujących przy ich ocenie. Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych nie może natomiast sprowadzać się do samej tylko odmiennej oceny materiału dowodowego przez skarżącego, lecz powinien polegać na wykazaniu, jakich w tym zakresie uchybień w świetle wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego dopuścił się Sąd Rejonowy. Zgodnie z zasadą swobodnej oceny dowodów, Sąd orzekający, rozstrzygając o winie bądź niewinności obwinionego kieruje się własnym wewnętrznym przekonaniem, nie skrępowanym żadnymi ustawowymi regułami dowodowymi. Przekonanie to tak długo pozostaje pod ochroną art. 7 k.p.k. w związku z art. 8 k.p.s.w., dopóki nie zostanie wykazane, iż Sąd I instancji oparł swe przekonanie o winie albo niewinności obwinionego, bądź na okolicznościach nie ujawnionych w toku postępowania sądowego, bądź też ujawnionych w toku przewodu sądowego, ale ocenionych w sposób sprzeczny ze wskazaniami wiedzy i doświadczeniem życiowym. Zdaniem Sądu odwoławczego taka ocena w zakresie wykazania winy i sprawstwa obwinionego zasługuje na pełną akceptację - w świetle wiedzy, zasad logicznego rozumowania i zgodności z doświadczeniem życiowym.

Wina i sprawstwo obwinionego J. S. nie budzi żadnych wątpliwości Sądu II instancji. Na to, że podsądny popełnił przypisane mu wykroczenie wskazują przede wszystkim zeznania Ł. W. ( k.50-51). W sposób szczegółowy opisał on co zaobserwował i jak zareagował na zachowanie obwinionego. Jego relacja, w zakresie tego, że obwiniony cofając swoim samochodem, przez nieuwagę, uderzył w tył samochodu należącego do pokrzywdzonego jest w swojej treści jednoznaczna. Nie miał on dosłownie żadnego interesu, aby przedstawiać wersję korzystną dla pokrzywdzonego. Co istotne, świadek widział całe zajście z balkonu bloku znajdującego się przy parkingu. Sytuacja, którą dostrzegł była nieskomplikowana i łatwa do rozpoznania, jako kolizja spowodowana przez podsądnego.

Wiarygodności świadka nie podważa to, że z jego zeznań wynika, że usłyszał głośny huk w momencie uderzenia samochodu podsądnego w pojazd pokrzywdzonego, w sytuacji kiedy uszkodzenia w samochodzie należącym do pokrzywdzonego są nieznaczne. Doświadczenie życiowe wskazuje, że kolizja dwóch pojazdów samochodowych, nawet przy nieznacznej prędkości, może generować dość istotny hałas i to niezależnie od tego, jakie szkody faktycznie tego rodzaju uderzenie spowodowało.

Sąd I instancji prawidłowo podważył wyjaśnienia obwinionego, jako sprzeczne z wiarygodnym materiałem dowodowym w postaci wspomnianych zeznań Ł. W.. Niczego nie zmieniają dowody przedłożone przez obwinionego na etapie postępowania odwoławczego. Sąd meriti w toku postępowania rozpoznawczego zgromadził wyczerpującą dokumentację zdjęciową obrazującą uszkodzony pojazd.

Zdjęcia przedstawione w toku postępowania odwoławczego przedstawiające tył jego pojazdu i przód uszkodzonego samochodu marki F. niebiorącego udziału w kolizji niczego nowego nie wnoszą. Wyrok Sądu Najwyższego 17 marca 2016 roku V KK 34/16 korzystny dla podsądnego dotyczy zaś całkowicie innej sprawy. Postanowienie Sądu Okręgowego w Poznaniu z dnia 17 marca 2017 roku dotyczy kosztów innego procesu karnego, w którym brał udział podsądny.

Nagranie z rozprawy z dnia 31 maja 2017 roku przedłożone przez obwinionego potwierdza jedynie tego, że protokół rozprawy dokładnie odzwierciedla jej przebieg . Sąd Rejonowy w swoim uzasadnieniu odniósł się do rozbieżności w zeznaniach pokrzywdzonego odnośnie daty zajścia.

Sąd Rejonowy w sposób prawidłowy ocenił również zeznania W. B.. Dostrzegając w jego relacji rozbieżności dotyczące daty zdarzenia i w sposób prawidłowy je tłumacząc. Twierdzenie apelującego o złożeniu przez tego świadka fałszywych zeznań są bezpodstawne.

Sąd I instancji w sposób zgodny z dyrektywą swobodnej oceny dowodów ocenił również oświadczenia dowodowe M. Ł.. Obwiniony nie wyartykułował wobec tej oceny żadnych racjonalnych kontrargumentów.

Sąd Okręgowy nie podziela zastrzeżeń skarżącego wobec opinii biegłego T. M.. Liczne uwagi apelującego w zasadzie stanowią jedynie jego subiektywne odczucie wynikające z niezadowalających go konkluzji opinii. Zdaniem Sądu Okręgowego, Sąd I instancji słusznie ocenił wskazaną opinię jako rzetelną, fachową, a przez to przydatną dla ustaleń faktycznych. Krytykowana przez autora środka odwoławczego, opinia biegłego całkowicie spełnia kryteria z art. 42 § 1 k.p.s.w. w związku z art. 201 k.p.k., którymi winna charakteryzować się taka ekspertyza i stanowi pełnowartościowy dowód w sprawie.

Zwrócić należy uwagę, że mimo skąpego zasobu dostępnych danych, ekspert dołożył najwyższej staranności, formułując odpowiedzi na pytania zadane przez Sąd Rejonowy. Należy podkreślić, że kwestionowana opinia bazuje na dokładnej i wnikliwej analizie dostępnego materiału dowodowego przy wykorzystaniu wiedzy specjalistycznej. Biegły skrupulatnie zbadał i przeanalizował wszystkie zgromadzone dowody, w tym zwłaszcza dane wynikające z uszkodzeń pojazdu pokrzywdzonego i zeznań świadków. Ekspert wskazał, że wersja przedstawiona przez świadka Ł. W. jest prawdopodobna. Biegły zwrócił uwagę, że wskutek kontaktu zderzaków pojazdów pokrzywdzonego i obwinionego mogło dojść do uszkodzeń zderzaka. Ekspert zwrócił uwagę, że w rezultacie odkształcenia i naprężeń mogło dojść do pęknięć takich jak przedstawione na zdjęciach widniejących w opinii.

Nie jest tak, aby zdjęcia znajdujące się z opinii biegłego stanowiły rezultat fałszowania dowodów. Zdjęcia znajdujące się w opinii są dostarczone przez obwinionego i przedstawiają ten sam pojazd . Co istotne, oba zdjęcia przedstawiają z różnych perspektyw przód uszkodzonego pojazdu pokrzywdzonego . Należy podkreślić, że uszkodzenia zderzaka rzeczonego samochodu są w istocie niewielkie. Jednakże wynikają one wyraźnie z przedstawionych zdjęć.

Opinii biegłego nie dyskredytuje to, że nie przedstawia kategorycznej wersji zajścia. Rzetelna analiza dostępnych danych przez specjalistę z dziedziny ruchu drogowego nie pozwoliła przecież na przedstawienie jednego kategorycznego przebiegu kolizji . Nie można jednak traktować tego braku jako mankamentu opinii. Przedstawienie prawdopodobnych wariantów zdarzenia stanowi uprawnienie biegłego i jest w pełni zrozumiałe w sytuacji, w której biegli nie mają odpowiedniego materiału dowodowego do poczynienia kategorycznych ustaleń ( vide. A. Gaberle, Dowody w postępowaniu sądowym. Teoria i praktyka. Warszawa 2010).

Zupełnie niezrozumiały jest wynikający z treści apelacji zarzut naruszenia reguły in dubio pro reo. Dla oceny czy nie została naruszona reguła in dubio pro reo nie są miarodajne wątpliwości zgłoszone przez apelującego, ale to, czy orzekający w sprawie sąd rzeczywiście powziął wątpliwości, co do treści ustaleń faktycznych, a wobec braku możliwości ich wyjaśnienia rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego ( vide: postanowienie SN z dnia 26 lipca 2007 r., IV KK 175/07, OSNKW 2007 nr.1, poz.1738). W niniejszej sprawie, nie można mówić o obrazie art.5 § 2 k.p.k., gdyż Sąd Rejonowy poczynił kategoryczne ustalenia faktyczne, a zatem ewentualne zastrzeżenia mogą być rozstrzygane na płaszczyźnie respektowania przez Sąd Rejonowy dyrektywy swobodnej oceny dowodów wynikającej z art.7 k.p.k. w związku z art. 8 k.p.s.w. W świetle realiów dowodowych, wersja forsowana przez obwinionego została w sposób skuteczny zakwestionowana. Nie sposób zatem odpowiedzialnie twierdzić o występowaniu dwóch konkurujących i nierozstrzygalnych wersjach zdarzeń, co miałoby obligować organ orzekający do postąpienia wedle reguły in dubio pro reo.

Sąd Rejonowy był wręcz zobligowany aby dokonać korekty daty w jakiej miało miejsce ustalone i przypisane obwinionemu zachowanie. W toku postępowania w sposób jednoznaczny ustalono, do zdarzenia doszło w dniu 29.05.2016r a nie jak błędnie przyjęto we wniosku o ukaranie w dniu 31.05.2016r.

Sąd Rejonowy również prawidłowo zakwalifikował ustalone zachowanie obwinionego jako wyczerpujące znamiona wykroczenia z art. 97 kw. W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku przyjętą kwalifikację wyczerpująco wyjaśnił. Zważywszy, iż zgodnie z art. 447 § 1 k.p.k. w związku z art. 109§ 2 k.p.s.w., apelację co do winy uważa się za zwróconą także co do rozstrzygnięcia o karze Sąd II instancji dokonał kontroli zaskarżonego orzeczenia również w zakresie przewidzianym w art. 438 pkt 4 k.p.k. w związku z art.109 § 2 k.p.s.w., mianowicie, czy orzeczona kara nie jest rażąco niewspółmierna. Twierdzenie o rażącej niewspółmierności, jest zasadne wówczas, gdy kara jakkolwiek mieści się w granicach ustawowego zagrożenia ale nie uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowości sprawcy - innymi słowy, gdy jest w odczuciu społecznym karą niesprawiedliwą ( identycznie :wyrok SN z 11.4.1985 r., V KRN 178/85, OSNKW 1985, Nr 7-8, poz. 60).

W ocenie Sądu Okręgowego, kara 200 zł grzywny nie jawi się jako surową. Obwiniony naruszył istotną regułę nakazującą ostrożne wykonywanie manewru cofania. Baczne respektowanie tej dyrektywy stanowi elementarny standard dla każdego kierowcy. Także względy prewencji generalnej przemawiają za zdecydowanym sankcjonowaniem podobnych zachowań naruszających elementarne standardy bezpiecznej jazdy w ruchu drogowym.

Orzekając o kosztach postępowania, na podstawie art.119 k.p.s.w., art.1, art.3 ust. 1 , art.21 ustawy z dnia 23 czerwca o opłatach w sprawach karnych, zasądzono od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa zryczałtowane koszty postępowania odwoławczego w kwocie 50 zł i opłatę za II instancję w kwocie 30 zł.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Okręgowy:

1. utrzymał w mocy zaskarżony wyrok ,

2. zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 50 zł tytułem zwrotu zryczałtowanych kosztów postępowania odwoławczego i wymierzył opłatę za II instancję w kwocie 30 zł .

SSO Leszek Matuszewski

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE