UZASADNIENIE

Powód H. C. prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą (...) w pozwie z dnia 16 lutego 2015 roku wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) Company Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą we W. kwoty 28.095.49 zł z ustawowymi odsetkami od kwoty:

- 25.467,00 zł od dnia 4 maja 2012 r. do dnia zapłaty,

- 2.628,49 zł od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty.

Nadto powód wniósł o zasądzenie zwrotu kosztów procesu z uwzględnieniem kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że dochodzi zapłaty należności z tytułu umowy z dnia 28 lutego 2012 r. w przedmiocie wykonania instalacji klimatyzacji i wentylacji w lokalu H. na terenie (...) we W.. Powód wskazał, że wystawił fakturę VAT nr (...) z dnia 1 marca 2012 r. na kwotę 17.343,00 zł z terminem płatności do dnia 1 marca 2012 r. zapłaconą przez pozwanego w całości. Następnie powód wyjaśnił, że wystawił pozwanemu kolejne faktury VAT w tym fakturę nr (...) z dnia 17 kwietnia 2012 r. na kwotę 40.467,00 zł z terminem płatności wyznaczonym do dnia 1 maja 2012 r. spłaconą częściowo. Powód podał, że do zapłaty nadal pozostało 25.467,00 zł, a kwota 2.628,49 zł stanowi odsetki ustawowe od nieterminowych wpłat.

Nakazem zapłaty wydanym w postępowaniu upominawczym z dnia 26 lutego 2015 r. sygn. akt VIII GNc 1061/15 Referendarz Sądowy Sądu Rejonowego w Bydgoszczy orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

W sprzeciwie od powyższego nakazu zapłaty pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu sprzeciwu pozwany potwierdził, że zawarł w dniu 28 lutego 2012 r. z powodem umowę o wykonanie instalacji klimatyzacji i wentylacji w lokalu H. na terenie (...) we W.. Pozwany wyjaśnił, że w wyniku braku zgody stron, co do prawidłowości wykonania przez powoda prac, pozwany zadeklarował się do zapłaty jedynie części umówionego wynagrodzenia i nie uznał całości zobowiązania. Pozwany podał, że wpłacił powodowi 15.000,00 zł brutto nie uiszczając pozostałej części pierwotnie ustalonego wynagrodzenia. Pozwany wyjaśnił, że przez cały czas kwestionował wysokość należnego powodowi wynagrodzenia. Podkreślił, że wyłącznym celem dokonanych przez niego wpłat było uregulowanie części wynagrodzenia, nie zaś uznanie długu obejmujące całą kwotę wskazaną przez powoda w fakturze VAT nr (...). Pozwany wyjaśnił, że celem podkreślenia nieuznawania zobowiązania zapłaty powodowi całości kwoty wskazanej na fakturze VAT nr (...), pozwany tytułował przelewy numerem faktury pro forma. Pozwany podniósł również zarzut przedawnienia roszczeń dochodzonych pozwem wskazując, że umowa zawarta przez strony stanowiła umowę o dzieło oraz, że nie doszło do przerwania biegu przedawnienia roszczeń.

W piśmie przygotowawczym z dnia 8 czerwca 2015 r. powód podał, że umowa łącząca strony miała charakter umowy o świadczenie usług tym samym termin przedawnienia przedmiotowego roszczenia unormowany jest w art. 751 pkt 1 k.c. Nadto powód z ostrożności procesowej wskazał, że pozwany podczas wielokrotnych rozmów z powodem, jak i podczas spotkania z pełnomocnikiem firmy (...), uznał roszczenie powoda w całej wysokości. Powód podał, że pozwany nie kwestionował w żaden sposób prawidłowości wykonanej usługi, wręcz przeciwnie – odebrał przedmiot umowy bez zastrzeżeń i z niego korzystał.

Na rozprawie w dniu 17 września 2015 r. pełnomocnik powoda sprecyzował pismo z dnia 8 czerwca 2015 r. wskazując, że strony łączyła umowa o roboty budowlane.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 21 lutego 2012 r. powód przedstawił pozwanemu ofertę na wykonanie instalacji klimatyzacji i wentylacji w lokalu H. na terenie (...) we W.. Koszt instalacji określono na 47.000,00 zł netto.

Dowód: oferta nr 2/21/02/12 k. 14 akt

W dniu 28 lutego 2012 r. powód zawarł z pozwanym umowę przedmiotem, której było wykonanie przez powoda instalacji klimatyzacji i wentylacji w lokalu H. na terenie (...) we W. zgodnie z ofertą nr 21/02/12 z dnia 21 lutego 2012 r. Powód zobowiązał się wykonać powyższe prace w okresie od dnia 29 lutego 2012 r. do dnia 29 marca 2012 r. z możliwością przedłużenia wskazanego terminu. Powód zobowiązany był do wykonania i przekazania pozwanemu robót, wykonanych zgodnie z dokumentacją, instrukcjami instalacji, eksploatacji i konserwacji oraz zasadami wiedzy technicznej. Za wykonanie powierzonych robót pozwany zobowiązał się do zapłaty wynagrodzenia w wysokości 47.000,00 zł powiększonego o stawkę obowiązującego podatku VAT. Strony ustaliły, że na poczet wynagrodzenia pozwany zapłaci powodowi kwotę 14.100,00 zł netto natomiast pozostałą część wynagrodzenia w wysokości 32.900,00 zł netto pozwany zapłaci powodowi po wykonaniu instalacji i podpisaniu bezusterkowego protokołu odbioru w terminie 14 dni od daty dostarczenia faktury VAT. Powód udzielił pozwanemu 24 miesięcznej gwarancji na wykonaną instalację i dostarczone materiały pod warunkiem przedstawienia protokołu z wykonywania przeglądów instalacji oraz urządzeń minimum dwa razy w roku.

Dowód: umowa z dnia 28.02.2012r. k. 12-13 akt.

Prace objęte umową były wykonane na podstawie projektu dostarczonego przez pozwanego zatwierdzonego przez Inspektora Galerii Handlowej. Zostały wykonane w terminie, sporządzono protokół odbioru prac, który odebrał koordynator D.. Po sporządzaniu protokołu nie były wykonywane dodatkowe prace. Pozwany nie kwestionował jakości wykonanych prac. Dokumentacja powykonawcza zawierała oświadczenie kierownika robót o zakończeniu prac i wykonaniu ich zgodnie z projektem i wiedzą techniczną, a nadto zwierała protokoły szczelności instalacji, wydajności instalacji wentylacyjnej, atesty i aprobaty na zamontowane produkty, rysunek powykonawczy z naniesionymi zmianami. W dniu 23 marca 2012 r. powyższa dokumentacja została wysłana do biura koordynacji.

Dowód: zeznania świadka R. L., k. 73v. akt., zeznania powoda, k. 74v.-75 akt.

Powód w dniu 1 marca 2012 r. wystawił pozwanemu fakturę VAT nr (...) na kwotę 14.100,00 zł netto (17.343,00 zł brutto) tytułem pierwszej części płatności za wykonanie instalacji klimatyzacji i wentylacji w lokalu H. na terenie (...) we W.. Powód uregulował powyższą kwotę wskazując w tytule wpłaty fakturę pro-forma nr (...). Wpłacona kwota dotyczyła pierwszej części płatności ustalonej w umowie.

Dowód: faktura VAT nr (...) k. 15 akt, dokument uznaniowy k. 16 akt.

Następnie powód w dniu 17 kwietnia 2012 r. wystawił pozwanemu fakturę VAT nr (...) na łączną kwotę 32.900,00 zł netto (40.467,00 zł brutto), z 14 dniowym terminem płatności, stanowiącą pozostałą część wynagrodzenia wynikającą z umowy z dnia 28 lutego 2012r.

Dowód: faktura VAT nr (...) k. 17 akt.

W dniu 29 sierpnia 2012 r. pozwany zadeklarował, że zapłaci część należności w terminie trzech tygodni.

Dowód: e mail, k. 21 akt.

Pismem z dnia 14 listopada 2012 r. powód wezwał pozwanego do dobrowolnej zapłaty kwoty 40.467,00 zł tytułem płatności końcowej za wykonanie instalacji klimatyzacji i wentylacji w lokalu H. na terenie (...).

Dowód: przedsądowe wezwanie do zapłaty k. 20 akt.

Pozwany dokonał na rzecz powoda trzech przelewów na łączną kwotę 15.000,00 zł., wskazując w tytułach przelewów fakturę nr (...). Przelewy zostały zrealizowane w dniach 21 lutego 2013 r., 21 października 2013 r. oraz 29 stycznia 2014 r., każdy w wysokości po 5.000,00 zł.

Dowód: zestawienie obrotów na rachunku k. 18 akt.

Prezes zarządu pozwanego wskazując na problemy finansowe, negocjował z przedstawicielem firmy windykacyjnej, wynajętej przez powoda, szczegóły rozłożenia zaległości na raty. W dniu 17 grudnia 2014 roku miało miejsce we W. spotkanie z T. G. – osobą legitymującą się pełnomocnictwem powoda do ściągnięcia należności od pozwanego - z prezesem zarządu pozwanego, na którym ustalono spłatę należności ratami. Pozwany miał podpisać uzgodnienia po ich przesłaniu e mailem. Pozwany nie kwestionował jakości ani terminowości wykonywanych prac, potwierdził kwotę zaległości. Pozwany nie podpisał porozumienia, ani nie spłacił zaległości.

Dowód: zeznania świadka T. G., k. 74 akt, zeznania powoda, k. 74v.-75 akt.

Pismem z dnia 5 grudnia 2014 r. powód wezwał pozwanego do zapłaty zobowiązania w kwocie głównej wynoszącej 28.106,97 zł wraz z należnymi odsetkami w terminie 7 dni od daty niniejszego pisma.

Dowód: wezwanie do zapłaty, k. 22 akt.

Pismem z dnia 19 stycznia 2015 r. powód ponownie wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 28.106,97 zł wraz z należnymi odsetkami.

Dowód: ostateczne wezwanie do zapłaty, k. 23 akt.

Sąd zważył, co następuje:

Sąd dokonał powyższych ustaleń faktycznych na podstawie okoliczności bezspornych, powołanych wyżej dokumentów prywatnych oraz w oparciu o zeznania świadków R. L., T. G. oraz zeznania powoda.

Z uwagi na brzmienie art. 328 § 2 k.p.c. i danie wiary wszystkim przeprowadzonym dowodom Sąd poniżej nie omówił dowodów, albowiem żadnemu z nich nie odmówił wiarygodności.

Na podstawie art. 302 § 1 k.p.c. ograniczono dowód z przesłuchania stron do powoda, albowiem pozwany pomimo prawidłowego wezwania nie stawił się na rozprawie.

Należy zaznaczyć, iż świadek R. L. oraz powód w sposób wyczerpujący omówili wykonanie prac objętych umową z dnia 28 lutego 2012 r., wskazali sposób ich zakończenia nadto świadek T. G. oraz powód wyjaśnili wszystkie szczegóły braku zapłaty przez powoda ceny wynikającej ze spornej faktury VAT oraz w sposób szczegółowy omówili próby odzyskania spornej należności.

Bezspornym w sprawie było, iż strony łączyła umowa, na podstawie, której powód zobowiązał się wykonać instalację klimatyzacji i wentylacji, a pozwany zapłacić ustalone w umowie wynagrodzenie. Sporna natomiast była kwestia kwalifikacji prawnej umowy ze względu na podniesiony przez pozwanego zarzut przedawnienia. Pozwany kwestionował również należyte wykonanie zobowiązania.

Podniesiony przez pozwanego zarzut przedawnienia roszczenia nie zasługuje na uwzględnienie.

Dokonując analizy umowy zawartej przez strony, a w szczególności biorąc pod uwagę jej przedmiot Sąd doszedł do przekonania, iż umowa ta stanowi umowę o roboty budowlane, a nie umowę o dzieło.

Rozgraniczenie obu umów w praktyce nastręcza wiele trudności z uwagi na to, iż umowa o roboty budowlane swoje źródła czerpie z umowy o dzieło, z której się wyodrębniła w procesie swojego rozwoju historycznego, uzyskując status osobnej umowy nazwanej. (por. Tomasz Sokołowski Komentarz do art. 647 Kodeksu cywilnego (w:) Kodeks cywilny. Komentarz. Tom III. Zobowiązania - część szczególna, LEX, 83945). Tutejszy Sąd podziela pojawiające się w doktrynie i judykaturze stanowisko, iż w odniesieniu do umów mających za przedmiot wykonanie usług o budowlanym charakterze jako umowy o dzieło należy kwalifikować umowy dotyczące prac w mniejszym rozmiarze (por. J. Strzępka (w:) System prawa prywatnego, t. 7, 2001, s. 295; A. Karnicka-Kawczyńska, Umowa o roboty budowlane, Pr. Sp. 1999, nr 7-8, s. 56, wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 16 stycznia 2013 r., I ACa 714/12).

Jak wyjaśnił Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 25 marca 1998 r., w sprawie o sygn. akt II CKN 653/97, OSNC 1998/12/207, zasadniczym kryterium rozróżnienia umowy o dzieło i umowy o roboty budowlane jest ocena realizowanej inwestycji stosownie do wymogów Prawa budowlanego. Dobitnie uwypukla to brzmienie art. 17 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (t.j. Dz. U. Nr 243 z 2010 r., poz. 1623 ze zm.), według którego uczestnikami procesu budowlanego są: inwestor, inspektor nadzoru inwestorskiego, projektant i kierownik budowy lub kierownik robót, co jest obce umowie o dzieło. Zgodnie z poglądem wyrażonym przez Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 18 maja 2007 r., w sprawie o sygn. akt I CSK 51/07, LEX nr 334975, umowa o roboty budowlane, w odróżnieniu od umowy o dzieło, dotyczy przedsięwzięcia większych rozmiarów, o zindywidualizowanych właściwościach, zarówno fizycznych jak i użytkowych, któremu w zasadzie towarzyszy projektowanie i zinstytucjonalizowany nadzór. W wykonanie umowy o roboty budowlane zaangażowani są poza inwestorem i wykonawcą także uczestnicy procesu inwestycyjnego wymienieni w art. 17 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane. Przebieg czynności podejmowanych w toku realizacji umowy o roboty budowlane wymaga udokumentowania w sposób oznaczony w przepisach prawa budowlanego.

Jak wskazano powyżej, zgodnie z utrwalonym w nauce prawa poglądem, umowa o roboty budowlane odnosi się do realizacji znacznie większych i bardziej złożonych obiektów, niż to ma miejsce w odniesieniu do umowy o dzieło. Przedmiotem umowy o roboty budowlane jest zawsze wykonanie przez wykonawcę obiektu o większych rozmiarach, który powstaje na podstawie projektu, w wyniku robót budowlanych, podlegającego przepisom prawa budowlanego .

Sąd zważył, iż zgodnie z art. 647 k.c. przez umowę o roboty budowlane wykonawca zobowiązuje się do oddania przewidzianego w umowie obiektu, wykonanego zgodnie z projektem i z zasadami wiedzy technicznej, a inwestor zobowiązuje się do dokonania wymaganych przez właściwe przepisy czynności związanych z przygotowaniem robót, w szczególności do przekazania terenu budowy i dostarczenia projektu, oraz do odebrania obiektu i zapłaty umówionego wynagrodzenia.

Artykuł 647 k.c. nawiązuje do pojęć występujących w przepisach prawa budowlanego i w niej bliżej określonych. Przedmiotem umowy o roboty budowlane jest przedsięwzięcie o większych rozmiarach, zindywidualizowanych właściwościach, zarówno fizycznych, jak i użytkowych, z reguły powiązane z wymogiem projektowania i zinstytucjonalizowanym nadzorem.

Umowa o roboty budowlane dotyczy, zatem wzniesienia obiektu budowlanego lub jego części określonego w projekcie. Bez wątpienia w niniejszej sprawie do zawarcia takiej umowy doszło. Zgodnie, bowiem z § 3 umowy z dnia 28 lutego 2012 r. powód zobowiązany był do wykonania i przekazania pozwanemu robót, wykonanych zgodnie z dokumentacją, instrukcjami instalacji i konserwacji oraz zasadami wiedzy technicznej. Zgodnie natomiast z § 5 umowy z dnia 28 lutego 2012 r. zapłata miała nastąpić po podpisaniu bezusterkowego protokołu odbioru. W przedmiotowej sprawie prace odebrała D. i Inspektor Nadzoru . Dokumentacja podwykonawcza zawierała oświadczenie kierownika robót posiadającego odpowiednie uprawnienia o zakończeniu prac i wykonaniu ich zgodnie z projektem i wiedzą techniczną. Poza tym dokumentacja techniczna zawierała wszelkie protokoły szczelności instalacji, wydajności instalacji wentylacyjnej, atesty na zamontowanie produktu, rysunek wykonawczy z naniesionymi zmianami. W tym stanie rzeczy Sąd uznał, iż strony łączyła umowa o roboty budowlane a nie o dzieło.

Zgodnie z art. 117 § 1 i § 2 k.c., z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, roszczenia majątkowe ulegają przedawnieniu, a po upływie terminu przedawnienia ten, przeciwko komu przysługuje roszczenie, może uchylić się od jego zaspokojenia, chyba że zrzeka się korzystania z zarzutu przedawnienia. Stosownie zaś do treści art. 118 k.c., jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia roszczeń wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej - trzy lata. Zgodnie z ogólną regułą zawartą w art. 120 § 1 k.c., bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne. Roszczenie staje się wymagalne wówczas, kiedy wierzyciel może skutecznie żądać od dłużnika zadośćuczynienia jego roszczeniu (zob.: orzeczenie Sądu Najwyższego z 12 lutego 1991 r., III CRN 500/90, OSN 1992, Nr 7-8, poz. 137).

W przedmiotowej sprawie strony zawarły umowę o roboty budowlane i określiły termin zapłaty – wymagalności na dzień 1 maja 2012 roku (faktura VAT nr (...)). Zgodnie z art. 115 k.c. jeżeli koniec terminu do wykonania czynności przypada na dzień uznany ustawowo za wolny od pracy, termin upływa dnia następnego. Wobec tego, iż koniec terminu do zapłaty przypadał na dzień 1 maja, który jest dniem uznanym ustawowo za wolny od pracy, to dzień wymagalności roszczenia wynikającego z faktury numer (...) upływał w dniu 2 maja 2012 roku. Od wskazanej daty zaczął więc biec trzyletni termin przedawnienia roszczenia o zapłatę wynagrodzenia za wykonane dzieło, który upłynął z końcem dnia 2 maj 2015 r.

Tymczasem powód wniósł pozew do Sądu w dniu 16 lutego 2015 r., a więc przed upływie wskazanego wyżej terminu przedawnienia. W tej sytuacji pozwany nie mógł uchylić się skutecznie od zaspokojenia roszczeń powoda.

N., gdyby przyjąć, iż była to umowa o dzieło, z której roszczenia, zgodnie z art. 646 k.c. przedawniają się z upływem 2 lat, to zdaniem Sądu nastąpiło przerwanie biegu przedawnienia. W myśl art. 123 § 1 pkt 2 k.c. bieg przedawnienia przerywa się przez uznanie roszczenia przez osobę, przeciwko której roszczenie przysługuje.

Mając na uwadze przeprowadzone postępowanie dowodowe, powód w ocenie Sądu wykazał, że wystąpiły okoliczności przerywające bieg terminu przedawnienia jego roszczeń w stosunku do pozwanego.

Uznanie roszczenia przez osobę, przeciwko której roszczenie przysługuje, krótko określane jako uznanie długu, według zgodnego stanowiska orzecznictwa i doktryny obejmuje dwie postacie uznania: właściwe i niewłaściwe. Uznanie właściwe jest czynnością prawną, umową jednostronnie zobowiązującą, zawartą między dłużnikiem a wierzycielem, w której dłużnik potwierdza swe zobowiązanie, zasadniczo mając na celu jego ustalenie. Natomiast uznanie niewłaściwe nie jest czynnością prawną, lecz jedynie przyznaniem obowiązku świadczenia wynikającego z innego źródła. Dla skuteczności uznania niewłaściwego nie jest wymagane istnienie po stronie zobowiązanego zamiaru wywołania skutku prawnego w postaci przerwania biegu przedawnienia. Istotne jest by „zachowanie zobowiązanego mogło uzasadniać przekonanie osoby uprawnionej, że zobowiązany jest świadom swojego obowiązku (...)" (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 marca 2010 r., sygn. I CSK 457/09, Lex nr 653955, podobnie wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 lutego 2012 r., sygn. III CSK 208/11, Lex nr 1162688).

W przedmiotowej sprawie pozwany wielokrotnie potwierdzał, że jest świadomy ciążącego na nim zobowiązania. Pozwany potwierdził chęć dobrowolnej spłaty zadłużenia w mailu z dnia 29 sierpnia 2012 r., dokonał też trzech przelewów na rachunek powoda w łącznej wysokości 15.000,00 zł, co prawda mylnie wskazując fakturę pro forma. Jednakże Sąd uwzględniając zeznania świadków oraz umowę zawartą przez strony nie miał wątpliwości, że celem pozwanego była zapłata roszczenia wynikającego z faktury wystawionej na postawie umowy z dnia 28 lutego 2012 roku będącej podstawą niniejszego roszczenia. Z zeznań świadków oraz powoda wynika, że pozwany deklarował chęć dobrowolnej spłaty zadłużenia. Ostatni raz przerwanie biegu przedawnienia, w ocenie Sądu, miało miejsce w grudniu 2014 roku, kiedy to prezes zarządu pozwanego spotkał się z T. G. – przedstawicielem firmy windykacyjnej upoważnionym przez powoda, gdzie pozwany wyrażał chęć zapłaty całej należności i prosił o rozłożenie na raty. Krótko przed tym spotkaniem, jak zeznawał powód, a co Sąd uznał za wiarygodne, prezes zarządu pozwanego rozmawiał także z powodem i uznawał roszczenie. W myśl art. 124 § 1 k.c. po każdym przerwaniu przedawnienia biegnie ono na nowo. Zatem, mając powyższe na uwadze nie można przyjąć, iż roszczenie było przedawnione w dacie wniesienia pozwu .

W niniejszej sprawie pozwany kwestionował także prawidłowość wykonania prac przez powoda, a tym samym czy powód mógł skutecznie żądać od pozwanego umówionego wynagrodzenia. W tym miejscu należy wskazać, iż w procesie cywilnym ciężar dowodu spoczywa na stronach postępowania i to one są zobowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne (art. 6 k.c. i art. 232 k.p.c.). Innymi słowy ten, kto powołując się na przysługujące mu prawo (żąda czegoś od innej osoby) obowiązany jest udowodnić fakty (okoliczności faktyczne) uzasadniające to żądanie, ten zaś, kto odmawia uczynienia zadość żądaniu (czyli neguje uprawnienie żądającego) obowiązany jest udowodnić fakty wskazujące na to, że uprawnienie żądającemu nie przysługuje. W myśl ogólnych zasad procesowych, to na powodzie spoczywa ciężar udowodnienia faktów uzasadniających jego roszczenie (por. wyrok SN z dnia 19 grudnia 1997 r., II CKN 531/97, LEX nr 496544), a na stronie pozwanej spoczywa obowiązek wykazania, że powodowi jego żądanie nie przysługuje (por. wyrok SN z dnia 20 grudnia 2006 r., IV CSK 299/06).

Pozwany nie przedstawił żadnych dowodów potwierdzających nienależyte wykonanie umowy przez powoda, ani też, że przed procesem kwestionował poprawność wykonanych prac. Nie przedstawił także żadnego dowodu, z którego by wynikało, iż zgłaszał jakiekolwiek roszczenia z tytułu nienależytego wykonania prac np. żądał obniżenia wynagrodzenia czy też zgłosił zarzut potrącenia z tytułu np. odszkodowania za nienależyte wykonanie umowy. Takich żądań pozwany ani nie zgłosił, ani też, jak wskazano powyżej nie udowodnił nienależytego wykonania umowy. Zatem nie było żadnych podstaw do nieuwzględnienia roszczeń powoda z tytułu zawartej i wykonanej umowy.

Mając powyższe na uwadze, uznając, iż powód wykonał prace objęte umową z dnia 28 lutego 2012 roku, a zarzut przedawnienia był nieskuteczny, Sąd na podstawie art. 647 k.c. zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 25 467 zł tytułem pozostałej części wynagrodzenia.

O odsetkach od powyższej kwoty oraz o skapitalizowanych odsetkach od kwot wynagrodzenia zapłaconych przez pozwanego po terminie wymagalności Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 i 2k.c. Bezsporne było, iż data wymagalności całego wynagrodzenia z umowy przypadała na dzień 2 maja 2012 roku (o czym było powyżej), a pozwany w dniach 21 lutego 2013 roku, 31 października 2013 roku oraz 29 stycznia 2014 roku dokonał wpłat po 5000 zł każda. Zatem za okres od dnia wymagalności do dnia zapłaty przysługiwały powodowi odsetki w wysokości ustawowej, na podstawie wskazanego powyżej przepisu, które zostały określone na kwotę 2628,49 zł.

O odsetkach od zaległych odsetek, czyli od kwoty 2628,49 zł Sąd orzekł na mocy art. 482 § 1 k.c.

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c. przy uwzględnieniu zasady odpowiedzialności za wynik postępowania. Ponieważ proces wygrał powód, pozwany powinien mu zwrócić koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw. Na koszty te składają się: opata od pozwu w wysokości 1405 zł, wynagrodzenie radcy prawnego ustalone na podstawie § 6 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (t. jedn. Dz. U. z 2013 r., poz. 490 ze zm.) w kwocie 2400 zł oraz kwota 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

SSR Sylwia Roszak

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE