UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 25 sierpnia 2016 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. po rozpatrzeniu wniosku z dnia 12 maja 2016 r. odmówił E. S. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z chorobą zawodową stwierdzoną decyzją Nr (...) z kwietnia 2016 r. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, że orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 19 sierpnia 2016 r. wnioskodawczyni nie została uznana za niezdolną do pracy. Brak jest zatem podstaw prawnych do przyznania renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z chorobą zawodową.

/decyzja k. 31 akt ZUS/

Wnioskodawczyni E. S. reprezentowana przez adwokata wniosła w dniu 11 października 2016 r. odwołanie i zarzuciła zaskarżonej decyzji naruszenie prawa materialnego poprzez niewłaściwe zastosowanie art. 6 w zw. z art. 16 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (Dz. U. z 2015 r., poz. 1242 ze zm.) i odmowę przyznania wnioskodawczyni renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z chorobą zawodową. W konsekwencji wniosła o zmianę zaskarżonej decyzji i przyznanie prawa do renty.

/odwołanie – k. 3 – 7/

W odpowiedzi na odwołanie z dnia 2 listopada 2016 r. organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania podnosząc, te same argumenty co w decyzji.

/odpowiedź na odwołanie – k. 11/

Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych ustalił następujący stan faktyczny:

E. S. urodziła się (...) Ma wykształcenie wyższe. Z zawodu jest lekarzem stomatologiem. W zawodzie pracuje od 1972 r. Obecnie pobiera emeryturę i nadal pracuje zawodowo. Do 1995 r. pracowała w zespole opieki zdrowotnej. Następnie prowadziła własny gabinet ale świadczyła usługi na NFZ. W 2014 r. ubezpieczona zaczęła mieć kłopoty z ręką i zdecydowała się na zabieg operacyjny. Po zabiegu po miesiącu wnioskodawczyni wróciła do pracy ale nadal miała i ma problemy z ręką. Pracę podjęła tylko w wymiarze ½ etatu i zrezygnowała z niektórych czynności: ograniczyła chirurgię i protetykę. Chodzi w ortezie, w pracy korzysta z opaski. Ból ręki cały czas się nasila.

/bezsporne, zeznania ubezpieczonej z dnia 21 sierpnia 2017 r. – 00:06:32 – płyta CD – k. 59/

Decyzją z dnia 4 kwietnia 2016 r. Państwowy Powiatowy Inspektor Sanitarny stwierdził u E. S. wykonującej zawód lekarza stomatologa chorobę zawodową – przewlekłą chorobę układu ruchu wywołaną sposobem wykonywania pracy pod postacią przewlekłego zapalenia ścięgna i jego pochewki wymienioną w poz. 19.1 wykazu chorób zawodowych określonego w przepisach w sprawie chorób zawodowych.

/decyzja o stwierdzeniu choroby zawodowej – k. 7 – 11 akt ZUS/

W dniu 12 maja 2016 r. ubezpieczona złożyła wniosek o ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

/wniosek – k. 1 – 6 akt ZUS/

Lekarz orzecznik ustalił 5% stałego uszczerbku na zdrowiu spowodowanego skutkami choroby zawodowej stwierdzonej decyzją nr (...) z dnia 4 kwietnia 2016 r.

/opinia lekarska – k. 19 dokumentacji medycznej/

Lekarz orzecznik orzeczeniem z dnia 19 sierpnia 2015 r. wskazał, że wnioskodawczyni nie jest niezdolna do pracy. Rozpoznał u badanej stan po synovektomii zginaczy, przecięciu więzadła poprzecznego i neurolizoe nerwu pośrodkowego w styczniu 2015 r. z powodu przewlekłego suchego zapalenia pochewek ścięgien mięśni zginaczy ręki prawej z dyskretnym ograniczeniem zgięcia grzbietowego w stawie nadgarstkowym prawym bez upośledzenia funkcji ruchów precyzyjnych ręki prawej u osoby praworęcznej, nadciśnienie tętnicze kontrolowane farmakologicznie, stan po częściowej amputacji piersi prawej z powodu raka w 2011 r. po radioterapii w trakcie hormonoterapii bez wznowy. Lekarz orzecznik wskazał, że w okolicy nadgarstka prawego jest linijna płaska zygzakowata blizna pooperacyjna, bez zaciągania, stawy nadgarstkowe symetryczne, bez obrzęków, palpacyjnie niebolesne, czucie zachowane bez zaników mięśniowych palców ręki prawej, jedynym odstępstwem jest dyskretne ograniczenie zgięcia grzbietowego w stawie nadgarstkowym prawym.

/orzeczenie lekarza orzecznika ZUS – k. 27 akt ZUS, opinia lekarska - k. 16 – 17 dokumentacji medycznej/

Ubezpieczona złożyła sprzeciw od orzeczenia lekarza orzecznika ZUS.

/sprzeciw – k. 20 dokumentacji medycznej/

Orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 19 sierpnia 2016 r. ustalono, że E. S. nie jest niezdolna do pracy. Komisja rozpoznała u badanej przewlekłe suche zapalenie pochewek ścięgnistych ścięgien zginaczy nadgarstka i palców ręki prawej. Nadciśnienie tętnicze, przebytą częściową amputację piersi prawej z powodu raka, przebytą radioterapię, obecnie w trakcie hormonoterapii. Komisja stwierdziła u ubezpieczonej w badaniu następstwo choroby zawodowej pod postacią bólowego ograniczenia zgięcia grzbietowego nadgarstka prawego przy zachowanych pozostałych ruchach ręki prawej.

/orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS – k. 28 akt ZUS, opinia lekarska – k. 27 – 29 dokumentacji medycznej/

Sporną decyzją z dnia 25 sierpnia 2016 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. po rozpatrzeniu wniosku z dnia 12 maja 2016 r. odmówił E. S. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z chorobą zawodową stwierdzoną decyzją Nr (...) z kwietnia 2016 r..

/decyzja – k. 31 akt ZUS/

U wnioskodawczyni rozpoznano przewlekłe zapalenie pochewek ścięgnistych zginaczy nadgarstka prawego – stan po leczeniu operacyjnym (usunięcie zmiany guzowatej, wycięcie pochewek ścięgnistych i neuroliza) – bez istotnego upośledzenia funkcji kończyny górnej prawej. W badaniu przedmiotowym stwierdzono bliznę pooperacyjną po stronie dłoniowej nadgarstka prawego przechodzącą na przedramię długości 9 cm. Śladowe ograniczenie odwracania przedramienia prawego oraz ograniczenie zgięcia grzbietowego nadgarstka prawego o 15 stopni w porównaniu z kończyną przeciwną. Ruchy nadgarstka prawego bolesne. Ruchy w pozostałych stawach kończyny górnej prawej i w stawach kończyny górnej lewej zachowane w pełnym zakresie. Chwytność obu rąk zachowana z niewielkim osłabieniem siły mięśniowej ręki prawej. Ruchy precyzyjne ręki prawej zachowane, prawidłowe. Niewielkie upośledzenie funkcji nadgarstka prawego nie powoduje częściowej lub całkowitej niezdolności do pracy w zawodzie lekarza stomatologa. Z ortopedycznego punktu widzenia ubezpieczona jest zdolna do pracy, zgodnie z poziomem posiadanych kwalifikacji.

/opinia lekarza biegłego specjalisty chirurgii urazowo – ortopedycznej M. S. – k. 27 – 29, pisemna opinia uzupełniająca – k. 50/

Powyższy stan faktyczny Sąd Okręgowy ustalił na podstawie całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, zeznania ubezpieczonej, w szczególności w oparciu o powołaną wyżej pisemną opinię biegłego sądowego ortopedy i opinię uzupełniającą Opinia została wydana po zapoznaniu się przez biegłego z pełną dokumentacją lekarską odwołującej oraz po uprzednim zbadaniu wnioskodawczyni, a zatem brak jest podstaw do zasadnego jej kwestionowania. Biegły dokonał rozpoznania jednostek chorobowych występujących u wnioskodawczyni i ocenił je w kontekście zdolności odwołującej do pracy. Przedmiotowa opinia jest jasna, spójna oraz logiczna. Wskazuje ona w sposób jednoznaczny, iż odwołująca nie jest osobą niezdolną do pracy.

Opinia biegłego ortopedy została doręczona zarówno stronie odwołującej, jak i organowi rentowemu ze zobowiązaniem do ustosunkowania się do nich i złożenia ewentualnych pytań do biegłego. Po zakwestionowaniu przez wnioskodawczynię reprezentowaną przez profesjonalnego pełnomocnika podstawowej pisemnej opinii sporządzonej przez biegłego ortopedę Sąd dopuścił dowód z uzupełniającej opinii. Biegły w swojej uzupełniającej opinii szczegółowo odniósł się do wszelkich wątpliwości o jakich mowa w piśmie odwołującej. Sąd Okręgowy nie znalazł żadnych podstaw, ażeby z urzędu podważać wiarygodność i moc dowodową podstawowej i uzupełniającej pisemnej opinii sporządzonej na użytek niniejszej sprawy przez powołanego biegłego. Sąd Okręgowy w niniejszej sprawie nie doszukał się bowiem żadnych przesłanek, które podważyłyby prawidłowość ustaleń biegłego.

Do dowodów z opinii biegłych sądowych nie mogą mieć zastosowania wszystkie zasady o prowadzeniu dowodów, a w szczególności art. 217 § 1 k.p.c. W konsekwencji nie można przyjąć, że Sąd obowiązany jest dopuścić dowód z kolejnych biegłych w każdym wypadku, gdy złożona opinia jest niekorzystna dla strony. Sąd ma obowiązek dopuszczenia dowodu z opinii kolejnych biegłych lub z opinii instytutu, gdy zachodzi tego potrzeba, a więc wówczas gdy opinia złożona już do sprawy zawiera istotne braki, względnie też nie wyjaśnia wszystkich istotnych okoliczności (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 lutego 1974 II CR 817/73 nie publ). Natomiast w realiach niniejszej sprawy Sąd Okręgowy w pełni uznał wartość dowodową pisemnej opinii powołanego w sprawie biegłego ortopedy oraz podzielił jako przekonujące wnioski wypływające z jej treści. Sąd stanął na stanowisku, że w kwestii stanu zdrowia skarżącej i jej zdolności do pracy wypowiadał się biegły o właściwej specjalizacji lekarskiej z punktu widzenia schorzeń pozostających w adekwatnym związku przyczynowym z chorobą zawodową ubezpieczonej. W związku z tym na rozprawie z dnia 21 sierpnia 2017 r. Sąd Okręgowy oddalił wnioski dowodowe o powołanie innego biegłego ortopedy. Kwestia zdolności do pracy wnioskodawczyni została bowiem dostatecznie wyjaśniona, a sprawa dojrzała do wydania rozstrzygnięcia merytorycznego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie wnioskodawczyni nie jest zasadne.

Stosownie do art. 6 ust. 1 pkt 6 w/w ustawy o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych z dnia 30 października 2002 r. (Dz. U. z 2015 r., poz. 1242 ze zm.), ubezpieczonemu, który stał się niezdolny do pracy wskutek wypadku przy pracy lub choroby zawodowej, przysługuje renta z tytułu niezdolności do pracy.

Przy ustalaniu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, do ustalenia wysokości świadczenia oraz ich wypłaty stosuje się odpowiednio przepisy ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2016, poz. 887 ze zm.) - art. 17 ust. 1 w/w ustawy.

Zgodnie z art. 57 ust. 1 w/w ustawy z dnia 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1. jest niezdolny do pracy,

2. ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,

3. niezdolność do pracy powstała we wskazanych w ustawie okresach składkowych i nieskładkowych albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

W myśl art. 12 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu (...), niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu, przy czym całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, natomiast częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy uwzględnia się, stosownie do art. 13 ust. 1, stopień naruszenia sprawności organizmu, możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne.

W myśl zaś art. 14 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oceny niezdolności do pracy, jej stopnia oraz ustalenia m.in. daty powstania niezdolności do pracy, trwałości niezdolności do pracy, związku przyczynowego niezdolności do pracy z określonymi okolicznościami dokonuje lekarz orzecznik ZUS, od którego orzeczenia osobie zainteresowanej przysługuje sprzeciw do komisji lekarskiej ZUS.

Dokonując zaś oceny przewidywanego okresu niezdolności do pracy zarobkowej bierze się pod uwagę przesłanki wynikające z treści § 6 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 14 grudnia 2004 r. w sprawie orzekania o niezdolności do pracy (Dz. U. nr 273, poz. 2711), czyli charakter i stopień naruszenia sprawności organizmu oraz rokowania odzyskania zdolności do pracy.

Treść powołanych przepisów obliguje do tego, aby niezdolność do pracy rozpatrywać indywidualnie w odniesieniu do konkretnej osoby, przy uwzględnieniu jej stanów chorobowych, wieku, kwalifikacji.

Biegły sądowy z zakresu ortopedii po przeprowadzeniu bezpośredniego badania odwołującej oraz zapoznaniu się z jej dokumentacją medyczną stwierdził przewlekłe zapalenie pochewek ścięgnistych zginaczy nadgarstka prawego – stan po leczeniu operacyjnym (usunięcie zmiany guzowatej, wycięcie pochewek ścięgnistych i neuroliza) – bez istotnego upośledzenia funkcji kończyny górnej prawej.

Zdaniem powołanego w sprawie biegłego ortopedy odwołująca nie jest niezdolna do pracy.

Sąd uznał, że sporządzona dotychczas opinia biegłego w sposób dostateczny wyjaśniła kwestię istnienia niezdolności do pracy odwołującej. Sąd uznał, że należy oprzeć się na przytoczonej opinii, uznał ją bowiem za kompletną i spójną a tym samym mogącą stanowić podstawę merytorycznego rozstrzygnięcia. Biegły wnioski opinii oparł na dokumentacji medycznej zgromadzonej w postępowaniu rentowym oraz na badaniu przedmiotowym odwołującej. Z opinii jednoznacznie wynika, iż stan zdrowia odwołującej nie daje podstawy do przyjęcia, że jest ona niezdolna do pracy w związku z chorobą zawodową.

Podnieść trzeba, że Sąd nie jest obowiązany do uwzględniania kolejnych wniosków dowodowych strony, tak długo aż udowodni ona korzystną dla siebie tezę i pomija je od momentu wyjaśnienia spornych okoliczności sprawy (por. orzecz. Sądu Apelacyjnego w Rzeszowie z dnia 10.04.2013 r. IIIAUa 47/13).

Zaznaczyć w tym miejscu należy, że sposób motywowania oraz stopień stanowczości wniosków wyrażonych w opinii biegłych jest jednym z podstawowych kryteriów oceny dokonywanej przez Sąd, niezależnie od kryteriów zgodności z zasadami wiedzy powszechnej, poziomu wiedzy biegłego oraz podstaw teoretycznych opinii (tak w postanowieniu Sądu Najwyższego z dnia 27 listopada 2000 roku, I CKN 1170/98, OSNC 2001 nr 4 poz. 84). Podkreślić należy w tym miejscu, że przy ocenie biegłych lekarzy Sąd nie może zająć stanowiska odmiennego, niż wyrażone w tej opinii, na podstawie własnej oceny stanu faktycznego (tak w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 13 października 1987 roku, II URN 228/87, (...)).

Mając zatem na względzie wymienione wyżej okoliczności Sąd Okręgowy w Łodzi na mocy art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. oddalił odwołanie uznając je za niezasadne.

ZARZĄDZENIE

odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi wnioskodawczyni.

K.K.-W.