Sygn. akt VII Ka 669/13
Dnia 29 października 2013 r.
Sąd Okręgowy w Olsztynie w VII Wydziale Karnym Odwoławczym
w składzie:
Przewodniczący: SSO Dariusz Firkowski
Sędziowie: SO Anna Górczyńska
SO Magdalena Chudy (spr.)
Protokolant: st.sekr.sądowy Katarzyna Filipiak
przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej Janusza Płońskiego
po rozpoznaniu w dniu 29 października 2013r.
sprawy oskarżonej A. W. o przestępstwo z art. 190§1 kk w zw z art. 12 kk, art. 158§1 kk w zw z art. 64§1 kk
na skutek apelacji wniesionej przez prokuratora
od wyroku Sądu Rejonowego w Giżycku II Wydziału Karnego
z dnia 25 kwietnia 2013r. sygn. akt II K 36/07
orzeka:
I zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy, uznając apelację za oczywiście bezzasadną,
II zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. J. B. kwotę 504 zł ( pięćset cztery złote) tytułem wynagrodzenia za obronę z urzędu oskarżonego wykonywaną w postępowaniu odwoławczym oraz kwotę 115,92 zł ( sto piętnaście złotych dziewięćdziesiąt dwa grosze) tytułem podatku VAT od zasądzonego wynagrodzenia,
III kosztami procesu za postępowanie odwoławcze obciąża Skarb Państwa.
Sąd Rejonowy w Giżycku wyrokiem z dnia 25 kwietnia 2013 r. w sprawie IIK36/07 przeciwko: A. W.oskarżonej o to, że:
I. w okresie od 25 września 2006 roku do października 2006 roku w G. działając w warunkach czynu ciągłego kilkakrotnie groziła B. C. pobiciem oraz pozbawieniem życia a groźby te wzbudziły u pokrzywdzonej uzasadnioną obawę, iż zostaną spełnione
tj. o czyn z art. 190§1 kk w zw. z art. 12 kk
II. W dniu 6 października 2006 roku w G. działając wspólnie i w porozumieniu z innymi nieustalonymi osobami bijąc pięściami po głowie oraz kopiąc nogami po całym ciele dokonała pobicia B. C., wskutek czego doznała ona obrażeń ciała w postaci otarć naskórka na szyi, policzka oraz krwiaków na policzku, czole a nadto narażona została na nastąpienie skutku określonego w art. 157§1 kk przy czym zarzucanego czynu dopuściła się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne
tj. o czyn z art. 158§1 kk w zw. z art. 64§1 kk
orzekł:
1. Oskarżoną A. W.uniewinnił od popełnienia obu zarzucanych jej czynów i kosztami postępowania w tym zakresie obciąża Skarb Państwa.
2. Zasądził od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej adw. B. N. tytułem wynagrodzenia za obronę oskarżonego wykonywaną z urzędu kwotę 840,00 zł powiększoną o kwotę 193,20 zł stanowiącą 23% podatek VAT tj. łącznie 1033,20 zł.
Apelację od powyższego wyroku złożył prokurator .
Na podstawie art.427§2kpk i art.438§3kpk wyrokowi zarzucił:
- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mający wpływ na jego treść poprzez przyjęcie , że zgromadzony materiał dowodowy w niniejszej sprawie nie daje podstaw do przyjęcia, aby oskarżona A. W.swoim zachowaniem wyczerpała znamiona występków z art.190§1kk i art.158§1kk , podczas gdy prawidłowa ocena przeprowadzonych dowodów w tej sprawie , w szczególności nie przesłuchanej przez Sąd pokrzywdzonej B. C.w korelacji z zeznaniami innych świadków , których opis i ocena zdarzenia uległy zmianie w ciągu 6 lat od jego zaistnienia , prowadzi do wniosku, że oskarżona dopuściła się popełnienia obu zarzucanych jej czynów.
W oparciu o powyższy zarzut prokurator wniósł o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Giżycku .
Sąd Okręgowy zważył, co następuje:
Apelacja prokuratora jest oczywiście bezzasadna i nie zasługuje na uwzględnienie.
Na wstępie należy podnieść, że Sąd Rejonowy dysponował w niniejszej sprawie bardzo złożonym materiałem dowodowym. Powyższe wynikało przede wszystkim z faktu, iż odnośnie zdarzenia świadkowie w tym nie składali konsekwentnych relacji. Trudności w dokonaniu ustaleń wynikały również z okoliczności, iż od chwili zdarzenia upłynął znaczny okres czasu 6 lat. Mimo dużego wysiłku sądu nie udało się przesłuchać w sposób bezpośredni pokrzywdzonej, celem wyjaśnienia niespójności i niekonsekwencji w składanych przez nią zeznaniach w toku postępowania przygotowawczego.
W sprawie nie spornym była okoliczność , iż w dniu 6 października 2006 r. miało miejsce zajście pomiędzy pokrzywdzoną B. S.oraz oskarżoną A. W.. W sprawie nie jest pewnym wobec przeprowadzonego dowodu z opinii biegłych jakich wskutek tego zajścia pokrzywdzona doznała obrażeń ciała. Obrażeń ciała nie stwierdzono natomiast u oskarżonej w tym zakresie dodatkowo przeprowadzone dowody takiej okoliczności nie potwierdziły.
W odniesieniu do przebiegu zajścia przeprowadzone dowody nie potwierdziły, iż to oskarżona zaatakowała pokrzywdzoną. Podnieść należy, iż oskarżona od początku nie wypierała się okoliczności, iż uderzyła pokrzywdzoną, jednak uczyniła to będąc przez nią zaatakowaną. Taki przebieg zajścia znajduje wsparcie w zeznaniach świadków M. K., J. K. oraz S. Z.. Słusznie Sąd I instancji dał wiarę powyższym świadkom wskazując na to, iż relacje są spójne, częściowo znajdują wsparcie w dowodach pobocznych . Podnieść należy, iż świadkowie mający wspierać wersję pokrzywdzonej na rozprawie stwierdzili, iż o przebiegu zdarzenia dowiedzieli się od pokrzywdzonej. Wycofywali się z wcześniej składanych przez siebie zeznań . Podawali , iż po całym zdarzeniu stracili zaufanie do pokrzywdzonej, po tym jak przedstawiała im różne wersje zdarzenia.
Słusznie Sąd Rejonowy analizując zgromadzony w sprawie materiał dowodowy stwierdził, iż zeznań pokrzywdzonej i wersji zdarzenia w niej przestawionej nie można przyjąć w sposób nie budzący wątpliwości i jedynie w oparciu o jej relacje, tak jakby chciał to skarżący dokonać miarodajnych ustaleń faktycznych w sprawie w zakresie obu zarzucanych oskarżonej czynów. Trafnie w tej sytuacji Sąd Rejonowy uznał, rozstrzygając wszelkie wątpliwości w sprawie na korzyść oskarżonej, iż zdarzenie mogło wyglądać tak jak przedstawiła je w swoich wyjaśnieniach A. W.i oceniając je przez pryzmat art.25§1kk orzekł o jej uniewinnieniu za czyn z pkt.II aktu oskarżenia. W odniesieniu do zarzutu z pkt.I również relacje pokrzywdzonej uznał za odosobnione. Wskazywał na niemożność ich weryfikacji i w oparciu o art.5§2kpk orzekł o jej uniewinnieniu również i od tego zarzutu.
Na końcu niniejszych rozważań stwierdzić należy, że sformułowana w art. 2 § 2 k.p.k. zasada prawdy materialnej wprowadza wprawdzie w procesie karnym wymóg opierania wszelkich rozstrzygnięć na zgodnych z prawdą ustaleniach faktycznych, rozumie się jednak przez nie ustalenia udowodnione, a więc takie, gdy w świetle przeprowadzonych dowodów fakt przeciwny dowodzeniu jest niemożliwy lub wysoce nieprawdopodobny. Obowiązek udowodnienia odnosić należy jednak tylko do ustaleń niekorzystnych dla oskarżonego, jako że on sam korzysta z domniemania niewinności (art. 5 § 1 k.p.k.), a nie dające się usunąć wątpliwości rozstrzyga się na jego korzyść (art. 5 § 2 k.p.k.). Z tych względów wydanie wyroku uniewinniającego jest konieczne nie tylko wówczas, gdy wykazano niewinność oskarżonego, lecz również wtedy, gdy nie udowodniono mu, że jest winny popełnienia zarzuconego mu przestępstwa. W tym ostatnim wypadku wystarczy zatem, że twierdzenia oskarżonego, negującego tezy aktu oskarżenia, zostaną uprawdopodobnione. Co więcej, wyrok uniewinniający musi zapaść jednak również i w takiej sytuacji, gdy wykazywana przez oskarżonego teza jest wprawdzie nieuprawdopodobniona, ale też nie zdołano udowodnić mu sprawstwa i winy (zob. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 18 grudnia 2008r., sygn. akt V KK 267/08).
Przypomnieć również należy, że domniemanie niewinności nie wymaga dowodzenia; to obalenie tego domniemania wymaga dowodów. Taki jest ciężar dowodzenia w procesie karnym. Obowiązujące w procesie karnym domniemanie niewinności obalać ma oskarżyciel, udowadniając oskarżonemu winę. Sąd zatem nie ma żadnego obowiązku poszukiwania z urzędu dowodów wspierających oskarżenie, gdy te dostarczone przez oskarżyciela do skazania nie wystarczą, a on sam do ich uzupełnienia nie dąży.
Reasumując w ocenie Sądu Okręgowego ustalenia faktyczne zostały poczynione przez Sąd pierwszej instancji na podstawie wszechstronnej analizy przeprowadzonych dowodów, których ocena nie zawiera błędów natury logicznej czy faktycznej. Niewątpliwie też ocena ta jest zgodna z zasadami doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania. Wywody poczynione przez sąd pierwszej instancji są w tej materii bardzo trafne i precyzyjne. Uzasadnienie zaskarżonego wyroku jest bardzo obszerne i wnikliwe, jednoznacznie wskazuje, które dowody i dlaczego Sąd uznał za wiarygodne, przyjmując je za podstawę wydanego rozstrzygnięcia, a dlaczego pozostałym odmówił mocy dowodowej. Sąd Okręgowy w pełni powyższą ocenę Sądu I instancji podzielił.
Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy utrzymał zaskarżony wyrok w mocy uznając apelację za oczywiście bezzasadną. ( art.437§1kpk).
O opłacie za obronę oskarżonej z urzędu wykonywaną w postępowaniu odwoławczym orzeczono na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy Prawo o adwokaturze w zw. z § 14 ust 2 pkt.4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz.U. nr 163 poz. 1348).
Na podstawie art. 636§1 kpk kosztami postępowania obciążył Skarb Państwa.