UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 24 lutego 2017 r. powód M. P. (1) wystąpił przeciwko pozwanej (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w R. o zapłatę kwoty 55 000 zł wraz z odsetkami za opóźnienie od dnia 12 czerwca 2016 r. oraz o zasądzenie na swoją rzecz kosztów postępowania.

W uzasadnieniu pozwu wskazał, iż w ramach prowadzonych przez strony działalności gospodarczych w dniu 11 marca 2016 r. strony zawarły umowę pożyczki z oprocentowaniem wynoszącym 10% w stosunku rocznym. Umowa została zawarta wraz z wręczeniem pozwanej pierwszej części pożyczki w wysokości 15 000 zł. W dniu 17 marca 2017 r. powód przelał na konto bankowe pozwanej pozostałą kwotę w wysokości 40 000 zł. Zawierając ww. umowę pożyczki pozwana zobowiązała się do zwrotu kwoty pożyczki do dnia 11 czerwca 2016 r. Mimo upływu terminu spłaty pożyczki i wezwań do zapłaty sporządzonych przez powódkę pozwana nie spłaciła kwoty zaciągniętej pożyczki.

Nakazem zapłaty wydanym dnia 6 kwietnia 2017 r. Sąd uwzględnił w całości żądanie powódki. Pozwana w ustawowym terminie zaskarżyła ww. nakaz zapłaty w całości wnosząc o oddalenie powództwa oraz zasądzenie od powódki na swoją rzecz kosztów postępowania. W sprzeciwie pozwana podniosła zarzut niewłaściwości Sądu. W uzasadnieniu sprzeciwu pozwana zaprzeczyła, jakoby doszło do skutecznego zawarcia umowy pożyczki, zaprzeczyła, iż w dniu zawarcia umowy wskazanej przez powoda została jej przekazana kwota 15 000 zł z uwagi na zawarcie umowy na odległość i brak osobistego uczestnictwa stron.

W toku postępowania strony podtrzymały swoje dotychczasowe stanowiska.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Dnia 11 marca 2016 r. w S. powód M. P. (1) prowadzący działalność gospodarczą pod firmą P.H. Centrum Rehabilitacyjno O. Stomatologiczne zawarł z (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością w R. umowę pożyczki. Powód udzielił pozwanej pożyczki w łącznej kwocie 55 000 zł. W § 1 ust. 1 umowy strony ustaliły wysokość pożyczki, natomiast pozwana, w imieniu której działał J. M. (1) (prokurent), potwierdziła otrzymanie w dniu zawarcia pożyczki kwoty 15 000 zł. W § 1 ust. 1 ww. umowy strony ustaliły, iż pozostała kwota pożyczki w wysokości 40 000 zł zostanie przekazana w formie przelewu bankowego na rachunek pozwanej. Nadto w § 2 pozwana oświadczyła, że uznaje w całości zobowiązania wynikające z zawartej umowy.

W §3 ust. 1 i 2 strony ustaliły, iż spłata pożyczki nastąpi do dnia 11 czerwca 2016 r. w formie gotówkowej za pisemnym potwierdzeniem odbioru lub przelewem. Nadto strony dopuściły możliwość przedłużenia okresu obowiązywania umowy za pisemnym porozumieniem stron. Umowa umożliwiała pozwanej (pożyczkobiorcy) spłatę częściowo lub całkowicie pożyczki przed terminem.

Strony w §4 umowy zawarły postanowienie, iż w przypadku sporów powstałych z tytułu zawartej umowy właściwym miejscowo do ich rozpoznania będzie Sąd w Szczecinie.

Podpisy pod umową złożyli w imieniu pożyczkodawcy M. P. (1), natomiast w imieniu pożyczkobiorcy J. M. (1). Umowa została podpisana w (...) restauracji. M. P. (1) uzgodnił wcześniej szczegóły telefonicznie z J. M. (1) i na spotkanie z nim przyniósł wydrukowany projekt umowy, który został na miejscu uzupełniony o dane stron i podpisy. Wówczas też M. P. przekazał J. M. 15.000 zł.

W dniu 17 marca 2017 r. powód przelał na konto bankowe pozwanej pozostałą kwotę w wysokości 40 000 zł.

Dowód:

- umowa pożyczki z dnia 11 marca 2016 r. k. 8-9;

- potwierdzenie przelewu kwoty 40 000 zł k. 10;

- zeznania powoda M. P. (1) k. 67-68

Pomimo upływu terminu płatności, pozwana nie wywiązała się z zaciągniętego zobowiązania. W związku z powyższym powód dwukrotnie wezwał pozwaną do spełnienia świadczenia.

Dowód:

- wezwanie do zapłaty z dnia 15 listopada 2016 r. k. 11;

- wezwanie do zapłaty z dnia 10 października 2016 r. k. 12-13;

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo okazało się uzasadnione w całości.

Podstawę roszczenia niniejszego powództwa stanowi art. 720 k.c. Strony łączyła umowa pożyczki. Przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

Na dowód istnienia zobowiązania powód przedstawił umowę pożyczki. W sprzeciwie podniesiony został zarzut nieważności tej umowy, wywodzony z tego, iż umowa zawiera „postanowienia nie opierające się na prawdzie”, mianowicie zdaniem pozwanej umowa została przez J. M. podpisana korespondencyjnie – miał on podpisać oba egzemplarze umowy i odesłać je pociągiem do S. i nie otrzymał w dniu jej podpisania kwoty 15.000 zł. Tak opisana podstawa faktyczna nie mieści się w przewidzianych w kodeksie cywilnym przypadkach uznania czynności za nieważną. Umowa nie jest sprzeczna z ustawą, nie zmierza do obejścia ustawy, jej treść nie narusza też zasad współżycia społecznego (art. 58 k.c.) Jej treść nie daje żadnych podstaw do twierdzenia, iż narusza ona zasadę swobody umów, przewidzianą w art. 353 1 k.c. Opisane w sprzeciwie zarzuty nie wskazują na istnienie wad oświadczenia woli skutkujących nieważnością (brak świadomości lub swobody – art. 82 k.c. czy pozorność – art. 83 k.c.). Nie zostały naruszone przepisy o formie wymaganej pod rygorem nieważności. Fakt, że strona podpisuje dokument, zawierający oświadczenie woli o treści nieodpowiadającej rzeczywistości, nie czyni czynności prawnej nieważną. Trzeba też zauważyć, że sprzeciw nie wyjaśnia, dlaczego prokurent pozwanej miałby podpisać dokument umowy (jego podpisanie jest niesporne) mimo tego, iż w jego treści znalazły się postanowienia nie odpowiadające prawdzie, np. kwestionowany przez pozwaną zapis o przekazaniu pozwanej 15.000 zł w dniu podpisania umowy. W orzecznictwie wskazuje się, że jeżeli obie strony są przedsiębiorcami, a więc podmiotami kwalifikowanymi, to do ich działań należy przykładać podwyższoną miarę staranności. Ta podwyższona miara dotyczy także zawierania przez przedsiębiorcę umów i prowadzi do wniosku, że w każdym przypadku treść umowy stwierdzonej pismem odpowiada rzeczywistej woli strony, która jako podmiot profesjonalny, winna nadto zdawać sobie sprawę ze skutków prawnych podejmowanych czynności (wyrok z dnia 06.04.2006 r., I Aca 2213/05, Lex nr 196076).

Z powyższych względów Sąd uznał, iż treść umowy potwierdza zarówno zaciągnięcie zobowiązania przez pozwaną jak i fakt otrzymania przez nią kwoty 15.000 zł gotówką. Przekazanie pozostałej części pożyczki przelewem nie było kwestionowane, nadto bez żadnych wątpliwości dowodzi tego przedstawione przez powódkę potwierdzenie przelewu (nota bene pozwana w żaden sposób nie wypowiedziała się co do ewentualnej podstawy otrzymania od powoda kwoty 40.000 zł oraz przyczyn, dla których nie ma obowiązku zwrócić tej kwoty).

Zeznania świadka J. M. zostały pominięte na podstawie art. 242 k.p.c. Świadek na 2 terminy z rzędu przedstawił zwolnienia pochodzące od lekarza sądowego, mimo, że na pierwszym wskazano, iż po 19.07.017 r. świadek będzie zdolny do stawienia się na wezwanie sądu, zatem należy uznać, że stan jego zdrowia stanowi przeszkodę w przeprowadzeniu dowodu o niekreślonym czasie trwania.

Z powyższych względów powództwo uwzględniono w całości. O odsetkach orzeczono zgodnie z art. 481 k.c. i treścią umowy stron, zgodnie z którą pożyczka miała być zwrócona do 11.06.2016 r.

W pkt II orzeczono o kosztach postępowania na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. Sąd zasądził od pozwanej, która przegrała proces na rzecz powoda kwotę 8167 zł tytułem kosztów procesu. Na powyższa kwotę składają się kwoty 2750 zł tytułem opłaty od pozwu, 17 zł- tytułem opłaty od pełnomocnictwa oraz 5400 zł tytułem wynagrodzenia pełnomocnika powoda w osobie adwokata. Wysokość wynagrodzenia pełnomocnika powoda Sąd ustalił na podstawie § 2 pkt 6 w zw. z § 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. 2015 poz. 1800).

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE

ZARZĄDZENIE