WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 września 2017 r.

Sąd Rejonowy w Szczytnie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	SSR Anna Podubińska
Protokolant:	starszy sekretarz sądowy Ewa Sobieraj

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 21 września 2017 r. w S.

sprawy z powództwa Banku (...) S.A w B.

przeciwko M. D.

o zapłatę

oddala powództwo.

Sygn. akt I C 865/17 upr.

UZASADNIENIE

Powód Bank (...) S.A. w B. wniósł o zasądzenie od pozwanej M. D. na swoją rzecz kwoty 611,56 zł z odsetkami umownymi 10% rocznie, ale nie więcej niż w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od 16 maja 2017 roku do dnia zapłaty oraz kosztami procesu..

W uzasadnieniu wskazano, że dochodzona wierzytelności powstała w związku z zawarciem przez pozwaną z Bankiem (...) S.A. z siedzibą w B. w dniu 16 maja 2011 roku umowy, której przedmiotem była obsługa rachunku oszczędnościowo-rozliczeniowego, w ramach którego pozwana była uprawniona do korzystania z debetu. W wyniku przeprowadzonych operacji powstało zadłużenie, które nie zostało spłacone mimo podjętych przez Bank prób do jego dobrowolnego uiszczenia. Roszczenie stało się wymagalne 8 lipca 2016 roku.

Na tę kwotę składają się niespłacone saldo zadłużenia w wysokości 500 zł, odsetki kapitałowe 8,77 zł, niespłacone odsetki za opóźnienie w kwocie 48,79 zł, opłaty umowne – 42 zł, koszty windykacji 12 zł.

W odpowiedzi na pozew pozwana M. D. wniosła o oddalenie powództwa w całości. W uzasadnieniu podniosła, że nie kwestionuje zawarcia umowy z bankiem, natomiast kwestionuje,by kiedykolwiek korzystała z linii debetowej uruchomionej przez Bank. Podniosła zarzut nieudowodnienia roszczenia, wskazała, że pozwany nie dołączył wyciągu z ksiąg banku, czy jakiegokolwiek dokumentu świadczącego o korzystaniu przez pozwaną z limitu debetowego, jego kwoty, sposobu naliczenia odsetek, terminu wymagalności, wypowiedzenia umowy, a to na powodzie ciąży obowiązek udowodnienia roszczenia.

Pozwana podniosła także zarzut przedawnienia roszczenia powołując się na przepis art. 731 kc, dwuletni termin należy liczyć od daty zawarcia umowy w dniu 16.11.2011 roku, bowiem pozwana nie korzystała z linii debetowej, a także nie nastąpiło wypowiedzenie umowy. Taki termin przewidywały też przepisy ustawy z dnia 12.09.2002 roku o elektronicznych instrumentach płatniczych tj. art. 6 ustawy. Umowa o kartę kredytową zalicza się do umów o elektroniczne instrumenty płatnicze.

Sąd ustalił, co następuje:

Pozwana M. D. zawarła z Bankiem (...) S.A. z siedzibą w B. w dniu 16 maja 2011 roku umowę nr (...) o prowadzenie rachunków bankowych, kartę płatniczą oraz o świadczenie usług drogą elektroniczną dla osób fizycznych, na podstawie której M. D. i Bank (...) S.A. stały się stronami pocztowego konta (...) numer (...).

Zgodnie z § 11 umowy posiadacz konta mógł korzystać z limitu debetowego uruchamianego przez Bank na warunkach określonych w Regulaminie rachunków, a warunki dotyczące limitu debetowego, w tym kwota limitu, oprocentowanie i sposób zapłaty określa regulamin rachunków.

(dowód: umowa z dnia 16 maja 2011 r. – k. 16-17)

W dniu 6.11.2014 roku pozwana M. D. wpłaciła przelewem pocztowym kwotę 450 złotych na konto wyżej wymienionego rachunku nr (...) tytułem „wpłaty”

/ kopia potwierdzenia przelewu K 39/.

W piśmie z dnia 24 czerwca 2016 r., kierowanym do pozwanej, powód wezwał ją do zapłaty należności w kwocie 539,02 zł i wskazał, że rachunek może być zamknięty dopiero po całkowitej spłacie należności.

(dowód: pismo z dnia 24.06 2016 r. – k. 19)

Sąd zważył, co następuje:

Stan faktyczny w sprawie został ustalony w oparciu o dokumenty przedłożone przez stronę powodową oraz w oparciu o dowód przelewu okazany na rozprawie przez pozwaną.

Powództwo podlega oddaleniu, ponieważ powód nie udowodnił, by przysługiwała mu względem pozwanej wierzytelność dochodzona pozwem.

Zgodnie z przepisem art. 3 kpc strony i uczestnicy postępowania obowiązani są dokonywać czynności procesowych zgodnie z dobrymi obyczajami, dawać wyjaśnienia co do okoliczności sprawy zgodnie z prawdą i bez zatajania czegokolwiek oraz przedstawiać dowody.

Wskazana regulacja prawna jest wyrazem tendencji do poznania prawdy w postępowaniu cywilnym, obejmującej nie tylko sferę uprawnień sądu, lecz także stron i uczestników postępowania oraz ich pełnomocników, którzy swoim działaniem powinni przyczyniać się do jej wykrycia. Statuuje ona zarazem zasadę kontradyktoryjności. Zasada prawdy materialnej nie może bowiem przekreślać kontradyktoryjności procesu, gdyż ciężar wskazania niezbędnych dowodów spoczywa przede wszystkim na stronach procesowych ( vide: J. Bodio, Komentarz aktualizowany do art. 3 Kodeksu postępowania cywilnego, Lex/el. 2014, Nb 1).

Tym samym, ewentualne ujemne skutki nieprzedstawienia dowodu obciążają stronę, która nie dopełniła ciążącego na niej obowiązku. W konsekwencji adresatem normy zawartej w art. 3 kpc nie jest sąd, lecz strony procesowe i nie można zarzucić, że sąd ją naruszył ( vide: wyrok SN z dnia 15 lipca 1999 r., I CKN 415/99, Lex nr 83805, oraz wyrok SN z dnia 11 grudnia 1998 r., II CKN 104/98, Lex nr 50663).

Skoro zatem obowiązek (ciężar procesowy) przedstawiania okoliczności faktycznych i dowodów (art. 3 i art. 232 kpc w związku z art. 6 kc) spoczywa na stronach, których aktywna postawa ma istotne znaczenie w przebiegu procesu cywilnego, to oznacza, że to strony w efekcie mają być „siłą napędową” procesu cywilnego. Po zmianach ustrojowych i związanych z tym nowelizacjach procedury cywilnej, m.in. skreśleniu § 2 w art. 3 kpc, przyjęty został kontradyktoryjny model postępowania, w którym materiał procesowy dostarczają strony i uczestnicy postępowania ( vide: wyroki SN: z dnia 7 maja 2008 r., II PK 307/07, Lex nr 490351; z dnia 4 października 2007 r., V CSK 188/07, Lex nr 485901; postanowienie SN z dnia 7 listopada 2003 r., I CK 176/03; Lex nr 151620; wyrok SA w Poznaniu z dnia 29 grudnia 2003 r., I ACa 1457/03, OSA 2005, z. 3, poz. 12). Konkludując ciężar instruowania procesu spoczywa na stronach procesowych, które ponoszą pełną odpowiedzialność za wynik postępowania cywilnego, w tym zwłaszcza dowodowego.

Pozwana zasadnie podniosła zarzut z art. 6 kc. To na powodzie spoczywa obowiązek udowodnienia istnienia i wysokości wierzytelności dochodzonej na drodze sądowej w sposób przewidziany w kodeksie postępowania cywilnego, czego w tym postępowaniu nie dopełnił. Powód reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika poza umową o prowadzenie rachunku bankowego, z której wynika możliwość korzystania z tzw. linii debetowej nie dołączył żadnych dowodów na to, iż pozwana rzeczywiście z takiej możliwości korzystała, a także w jakich ewentualnie terminach i w jakich kwotach wypłaciła środki przewyższające posiadane na koncie środki własne. Co więcej, nie dołączono nawet Regulaminu rachunków, do którego umowa się odwołuje w zakresie warunków korzystania z debetu, w tym wysokości odsetek, limitu debetowego i sposobu spłaty. . Warto tu wskazać, że takie dowody nie zostały przedstawione ani w pozwie, ani w piśmie ustosunkowującym się do odpowiedzi na pozew, w której podniesiono zarzut braku udowodnienia roszczenia. Stanowisko zawarte w tym piśmie, jakoby to pozwana miała obowiązek wykazać, że twierdzenia powoda nie polegają na prawdzie byłoby trafne, o ile powód wykazałby zasadność tych twierdzeń, czego w tym postępowaniu nie uczynił.

Krótko należy tu wskazać wobec stanowiska pozwanej zaprezentowanego na rozprawie, iż w ogóle nie zawierała ona umowy w 2011 roku, a jedyną umowa z powodem była umowa zawarta przez nią w dniu 14 maja 2012 roku, iż Sąd tych twierdzeń nie podzielił. Powód złożył potwierdzoną za zgodność umowę o prowadzenie rachunku, która to miałaby być źródłem dochodzonej wierzytelności, na umowie tej znajduje się podpis pozwanej, a dodatkowo wskazać trzeba, że dowód wpłaty, który pozwana okazała dotyczy numeru rachunku bankowego, który został utworzony w związku z ta umową. W ocenie Sądu, z uwagi na odległy czas, a także niewątpliwie podeszły wiek pozwanej myli ona okoliczności związane z zawarciem tych dwóch umów.

W tym stanie rzeczy, wobec braku dowodów potwierdzających istnienie, wysokość, wymagalność wierzytelności dochodzonej pozwem, na podstawie art. 6 k.c. powództwo zostało oddalone.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

S., (...)