UZASADNIENIE

Sąd ustalił, co następuje:

Wobec oskarżonego J. P. przed tutejszym Sądem w sprawie II K 170/15 toczyło się postępowanie o czyn art. 13 § 1 kk w zw. z art. 157 § 1 kk i art. 157 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk, popełniony w dniu 31 maja 2015r. którym oskarżony działał na szkodę K. M. (1). W okresie od 1 marca do 26 kwietnia 2016 r. oskarżony przejeżdżał do L. M. (1). W rozmowach prosił L. M. (1) aby ten w sprawie IIK 170/15 zeznał, iż w dniu 31 maja 2015 r. był na łódce na jeziorze W. i widział że K. M. uderzył dwóch nieznanych młodych mężczyzn kijem a następnie sam został nim przez tych mężczyzn uderzony. L. M. (1) nie był świadkiem zdarzenia z 31 maja 2015r. Za złożenie zeznań tej treści oskarżony zaproponował L. M. (1) kwotę 100 złotych , którą mu zapłacił.

W sprawie II K 170/15 oskarżony został uznany za winnego spowodowania obrażeń ciała u K. M. (1) przy użyciu metalowego pręta.

Na rozprawie w dniu 25 października 2016 r. L. M. (1) wskazał, iż złożył fałszywe zeznania przed Sądem w sprawie II K 170/16, albowiem prosił go o to oskarżony. Za złożenie fałszywych zeznań otrzymał od oskarżonego 100 zł. L. M. (2) został skazany za czyn z art. 233 § 1 kk wyrokiem w sprawie II K 186/16

/dowód: częściowo wyjaśnienia oskarżonego k. 109-109v; zeznania świadka L. M. (1) k. 112-112v, kk. 63v-64; wyrok II K 170/15 k. 93-94, wyrok VII Ka 909/16 k. 95-95v, protokół rozprawy z 25.10.2016 r. k 57-58, wyrok II K 186/16 k. 59/

Oskarżony J. P. zarówno w toku postępowania przygotowawczego jak i jurysdykcyjnego nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. W postępowaniu przed sądem wskazywał, iż był raz u L. M. (1) z zapytaniem, czy nie będzie u niego rąbał drewna. L. M. (1) na to się zgodził. Jak był u niego to rozmawiali o sprawie M. i sam L. M. (1), jak podał oskarżony zapytał jak wyglądał zdarzenie. Oskarżony powiedział o całej sytuacji, a L. M. (1) wskazał, iż tak zezna przed Sądem. Nadto oskarżony zaprzeczył by dał jakiekolwiek pieniądze dla L. M. (1) za składanie zeznań. Podał, iż L. M. (1) był w dniu zdarzenia na jeziorze i mówił, że M. napadł na tych dwóch chłopaków.

Sąd zważył, co następuje.

Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego, albowiem są one sprzeczne z pozostałym materiałem dowodowym, a w szczególności w zeznaniami świadka L. M. (1).

Sąd dał wiarę zeznaniom L. M. (1) są one bowiem jasne i spójne w zakresie czynu zarzucanego oskarżonemu. Wskazać należy, iż świadek dopiero na rozprawie – jako oskarżony podał, że za złożenie fałszywych zeznań otrzymał kwotę 100 złotych a także, iż na miejscu zdarzenia faktycznie go nie było. Twierdzenia powyższe podtrzymał przesłuchany jako świadek w niniejszej sprawie – zarówno w toku postepowania przygotowawczego jak i sądowego. Jego zeznania są szczegółowe i konsekwentne.

Oskarżony w niniejszej sprawie kwestionuje fakt aby to on w dniu 31 maja 2015r dokonał uszkodzenia ciała K. M. i z tego wywodzi , iż nie namawiał świadka do złożenia fałszywych zeznań. Wskazuje też , iż świadek widział zdarzenia , które przebiegło w sposób jaki opisał w wyjaśnieniach w sprawie IIK 170/15.

L. M. (1) podał, iż nie był świadkiem zdarzenia - i do takiego też wniosku doszedł Sąd w sprawie IIK 170/15 a ustalenie to zostało zaakceptowane przez Sąd Okręgowy i te okoliczności stały się podstawą do wszczęcia postępowania o czyn z art. 233§1 kk przeciwko L. M. (1). Wskazać należy, iż L. M. (1) nie ma żadnego interesu aby w sposób fałszywy obciążać oskarżonego, w zasadzie obaj nie znają się - jak wskazał świadek bardziej zna konkubinę oskarżonego a w toku postępowania dopiero na rozprawie ujawnił okoliczności czynu a powód tego zasługuje na wiarę.

Zgodnie z art. 18§2 kk odpowiedzialności karnej za podżeganie podlega ten, kto chcąc, aby inna osoba dokonała czynu zabronionego, nakłania ją do tego. Podżeganie do popełnienia przestępstwa stanowi samoistną podstawę odpowiedzialności sprawcy takiego zachowania, niezależną od dokonania czynu zabronionego przez osobę nakłanianą do jego wykonania i niezależną od odpowiedzialności bezpośredniego sprawcy przestępstwa.

Znamiona podżegania nie określają w żaden sposób formy nakłaniania, co przesądza, że może być ono realizowane w dowolny sposób, byle by tylko z zachowania nakłaniającego można odczytać, iż jest ono nakierowane na wywołanie u osoby nakłanianej decyzji popełnienia określonego zachowania- może zatem również przybierać formę obietnicy i zapłaty określonej sumy pieniężnej.

Oskarżony wiedział, iż L. M. (1) nie był świadkiem zdarzenia z 31 maja 2015r. jednak w rozmowach z nim nakłonił go aby składając zeznania przed Sądem stwierdził, iż widział je i opisał w sposób tożsamy z jego wyjaśnieniami a za dokonanie tego czynu obiecał i wypłacił mu kwotę 100 złotych.

Zrealizował zatem wszystkie znamiona zjawiskowej formy popełnienia przestępstwa jaka jest podżeganie. Chciał aby inna osoba popełniła czyn zabroniony – fakt, iż składanie fałszywych zeznań jest takowym jest wiedzą ogólną i nakłonił ja do tego.

Biorąc powyższe okoliczności pod uwagę Sąd uznał oskarżonego J. A.

P., za winnego tego, że w okresie od 01 marca 2016 r. do 21 kwietnia 2016 r. w B., w krótkim odstępie czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, podżegał L. M. (1) do złożenia fałszywych zeznań w prowadzonym przeciwko niemu postepowaniu sądowym w sprawie II K 170/15, w którym był oskarżony między innymi o przestępstwo z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 157 § 1 k.k. i art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. popełnione na szkodę K. M. (1), w ten sposób, że chcąc aby L. M. (1), po uprzednim pouczeniu go o odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań, zeznał nieprawdę, wręczył mu 100 zł oraz nakłaniał go do zeznania nieprawdy, że w dniu 31 maja 2015 r. L. M. (1) był w łódce na jeziorze przy miejscowości W. i widział jak K. M. (1) uderzył dwóch nieustalonych mężczyzn kijem, a następnie po zabraniu tego kija przez jednego z tych mężczyzn, został nim przez niego uderzony, podczas gdy w rzeczywistości K. M. (1) został wówczas dwukrotnie uderzony metalowym prętem przez J. P. i za to z mocy art. 18§2 kk w zw. z art. 233§1 kk w zw. z art. 12 kk skazał go a na podstawie art. 19§1 kk w zw. z art. 233§1 kk wymierzył mu karę 3 miesięcy pozbawienia wolności.

Wymierzając karę Sąd kierował się dyrektywami wymiaru kary z art. 53 § 1 i 2 kk uwzględniając okoliczności obciążające, do których należy zaliczyć wysoki stopień społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonemu wynikające z rodzaju naruszonego przez L. M. (1) dobra chronionego prawem jakim jest dobro wymiaru sprawiedliwości, a także rzetelność informacji przekazywanych przez świadków w toku postępowań sądowych a także motywacji oskarżonego, który starał się wykazać, wbrew faktom i prawu, że to nie on dokonał czynu z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 157 § 1 kk i art. 157 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk, na szkodę K. M. (1).

Jako kolejną okoliczność obciążającą Sąd wziął pod uwagę karalność oskarżonego.

Jako okoliczności łagodzące Sąd wziął pod uwagę fakt, iż zeznania L.M. w zasadzie nie wpłynęły w pożądanym przez oskarżonego kierunku na postepowanie w sprawie IIK 170/15 a odnośnie wymiaru kary ukształtowanego w dolnych graniach ustawowego zagrożenia także podeszły wiek oskarżonego.

Sąd na podstawie art. 43b kk orzekł wobec oskarżonego środek karny podania wyroku do publicznej wiadomości poprzez wywieszenie go na tablicy ogłoszeń Urzędu Miasta B. oraz strony internetowej Sądu Rejonowego w Biskupcu na okres 1 miesiąca celem wzmocnienia generalno-prewencyjnej funkcji kary.

Przypisanego mu czynu oskarżony dopuścił się w okresie od 1 marca do 21 kwietnia 2016r. a zatem pod rządami dwóch ustaw. Z dniem 15 kwietnia 2016r. zmianie uległa bowiem sankcja art. 233§1 kk z kary pozbawienia wolności do lat 3 na karę pozbawienia wolności od 6 miesięcy do 8 lat.

Zgodnie z art. 4§1 kk „ Jeżeli w czasie orzekania obowiązuje ustawa inna niż w czasie popełnienia przestępstwa, stosuje się ustawę nową, jednakże należy stosować ustawę obowiązującą poprzednio, jeżeli jest względniejsza dla sprawcy.”

Niewątpliwe koniec czynu zabronionego miał miejsce już pod rządami „nowej” ustawy , jednakże znaczna cześć zachowań podjętych w wyniku jego realizacji miała miejsce przez 15 kwietnia 2016r. i do oskarżonego ma zastosowanie art. 4§1 kk – który przy wymiarze kary nie został przywołany. Niewątpliwe zaś brzmienie Kodeksu karnego przez 15 kwietnia 2016r. dla oskarżonego jest względniejsze.

Oskarżony utrzymuje się z emerytury i biorąc również pod uwagę rodzaj orzeczonej kary Sąd na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił go od kosztów sądowych.