WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 04.10.2016r.

Sąd Rejonowy w Inowrocławiu w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący SSR Paweł Biziak

Protokolant : Paweł Wabich

w obecności Prokuratora Prokuratury Rejonowej w (...) Marcina Reszkowskiego

po rozpoznaniu w dniu 05.09.2016 r. i 03.10.2016 roku, s p r a w y

Ł. K. (1) syna K. i M. z domu K., urodzonego (...) w J., zamieszkałego ul. (...), (...)-(...) J., P. (...)

oskarżonego o to, że :

1. w dniu 10.04.2016r. w godzinach od 06:44 do 06:51 przy ul. (...) w J. na chodniku przed sklepem (...) działając wspólnie i w porozumieniu z P. D. dokonał pobicia J. M. (1), w ten sposób, że bił go pięściami i kopał nogami po całym ciele powodując u niego obrażenia ciała w postaci złamania ściany dolnej oczodołu prawego oraz ściany bornej zatoki szczęki prawej i złamania kości nosa, a także licznych zmian typu otarcia, zadrapań naskórka, niewielkiej rany skóry owłosionej głowy okolicy ciemieniowej długości około 2 cm, zasinień tkliwości tkanek twarzy różnych okolic, tkliwości palpacyjnej tkanek nosa, przez co naraził pokrzywdzonego na wystąpienie następstw określonych w art. 156§1 kk i art. 157§1 kk, przy czym zarzucanego czynu dopuścił się w ciągu pięciu lat od odbycia w okresie od dnia 30.12.2013 roku do dnia 10.03.2015 roku kary 2 lat pozbawienia wolności orzeczonej za czyn z art. 156§1 pkt. 2 kk wyrokiem z dnia 30.11.2012r. w sprawie IIK 444/12 przez Sad Rejonowy w Inowrocławiu Wydział II Karny

tj. o czyn z art . 158§1kk w zw. z art. 64§1kk

2. w dniu 10.04.2016r. w godzinach od 06:44 do 06:51 przy ul. (...) w J. na chodniku przed sklepem (...)dokonał umyślnego uszkodzenia mienia w postaci telefonu komórkowego marki S. (...) poprzez kopanie go nogą, gdzie łączna wartość strat wynosi 1000 zł, na szkodę J. M. (1), przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się w ciągu 5 lat od odbycia w okresie od dnia 30.12.2013 roku do dnia 10.03.2015 roku kary 2 lat pozbawienia wolności orzeczonej za czyn z art. 156§1 pkt 2 kk wyrokiem z dnia 30.11.2012 roku w sprawie IIK 444/12 przez Sąd Rejonowy w Inowrocławiu Wydział II Karny

tj. o czyn z art . 288§1 kk w zw. z art. 64§1 kk

P. D. syna J. i M. z domu K., urodzonego (...) w I., zamieszkałego ul. (...), (...)-(...) J., P. (...)

oskarżonego o to, że :

w dniu 10.04.2016r. w godzinach od 06:44 do 06:51 przy ul. (...) w J. na chodniku przed sklepem (...) działając wspólnie i w porozumieniu z Ł. K. (1) dokonał pobicia J. M. (1), w ten sposób, że bił go pięściami i kopał nogami po całym ciele powodując u niego obrażenia ciała w postaci złamania ściany dolnej oczodołu prawego oraz ściany bornej zatoki szczęki prawej i złamania kości nosa, a także licznych zmian typu otarcia, zadrapań naskórka, niewielkiej rany skóry owłosionej głowy okolicy ciemieniowej długości około 2 cm, zasinień tkliwości tkanek twarzy różnych okolic, tkliwości palpacyjnej tkanek nosa, przez co naraził pokrzywdzonego na wystąpienie następstw określonych w art. 156§1 kk i art. 157§1 kk,

tj. o czyn z art . 158§1kk

orzeka:

1. oskarżonych Ł. K. (1) i P. D. uznaje za winnych tego, że w dniu 10.04.2016r. w godzinach od 06:44 do 06:51 przy ul. (...) w J. na chodniku przed sklepem (...) działając wspólnie i w porozumieniu dokonali pobicia J. M. (1), w ten sposób, że bili go pięściami i kopali nogami po całym ciele powodując u niego obrażenia ciała w postaci złamania ściany dolnej oczodołu prawego oraz ściany bornej zatoki szczęki prawej i złamania kości nosa, a także licznych zmian typu otarcia, zadrapań naskórka, niewielkiej rany skóry owłosionej głowy okolicy ciemieniowej długości około 2 cm, zasinień tkliwości tkanek twarzy różnych okolic, tkliwości palpacyjnej tkanek nosa, przez co narazili pokrzywdzonego na bezpośrednie niebezpieczeństwo wystąpienie następstw określonych w art. 156§1 kk i art. 157§1 kk, przy czym Ł. K. (1) czynu tego dopuścił się w ciągu pięciu lat od odbycia w okresie od dnia 30.12.2013 roku do dnia 10.03.2015 roku kary 2 lat pozbawienia wolności orzeczonej za czyn z art. 156§1 pkt 2 kk wyrokiem z dnia 30.11.2012r. w sprawie IIK 444/12 przez Sad Rejonowy w Inowrocławiu Wydział II Karny, a P. D. czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat od odbycia w okresie od 15.12.2010 r. do 13.08.2011 r. kary 8 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej za przestępstwo podobne z art. 158 § 1 kk wyrokiem Sądu Rejonowego w Inowrocławiu z dnia 19.04.2010 r. sygn. akt VI K 27/10 tj. za winnych przestępstwa z art. 158 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk i za to na podstawie art. 158 § 1 kk skazuje: Ł. K. (1) na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności a P. D. na karę 1 (jednego) roku i 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności,

2. oskarżonego Ł. K. (1) uznaje za winnego tego, że w dniu 10.04.2016r. w godzinach od 06:44 do 06:51 przy ul. (...) w J. na chodniku przed sklepem (...) dokonał umyślnego uszkodzenia mienia w postaci telefonu komórkowego marki S. (...) poprzez kopanie go nogą, gdzie łączna wartość strat wynosi 1000 zł, na szkodę J. M. (1) tj. przestępstwa z art. 288§1 kk i za to na podstawie art. 288 § 1 kk skazuje go na karę 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności,

3. na podstawie art. 85 § 1 kk i art. 86 § 1 kk łączy orzeczone wobec oskarżonego Ł. K. (1) w pkt 1 i 2 wyroku kary pozbawienia wolności i wymierza mu karę łączną pozbawienia wolności w rozmiarze 2 (dwóch) lat i 2 (dwóch) miesięcy,

4. na podstawie art. 46 § 1 kk w związku z przestępstwem przypisanym w punkcie 1 wyroku zobowiązuje obu oskarżonych solidarnie do zadośćuczynienia za doznaną krzywdę poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego J. M. (1) kwoty 5000 zł (pięć tysięcy zł),

5. na podstawie art. 46 § 1 kk w związku z przestępstwem przypisanym w punkcie 2 wyroku zobowiązuje oskarżonego Ł. K. (1) do naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego J. M. (1) kwoty 1000 zł (jeden tysiąc zł),

6. na podstawie art. 63 § 1 kk zalicza oskarżonym na poczet orzeczonych wobec nich kary pozbawienia wolności okres ich tymczasowego aresztowania tj. Ł. K. (1) od dnia 13.04.2016 r. godz. 12.35 a P. D. od dnia 13.04.2016 r. godz. 16.10,

7. na podstawie art. 624 § 1 kpk zwalnia obu oskarżonych od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych i na podstawie art. 17 ust.1 ustawy z dnia 23.06.1973r. o opłatach w sprawach karnych (Dz.U. 1983r. Nr 49 poz.223 z późn. zm.) zwalnia ich od obowiązku uiszczenia opłaty.

II K 497/16

UZASADNIENIE

W dniu 10 kwietnia 2016 r. J. M. (1) stał pod sklepem (...) w J. przy ul. (...). Przez chwilę rozmawiał z osobą która do niego podeszła. Po odejściu tej osoby około godz. 6.44 pod sklep podeszli oskarżeni Ł. K. (1) i P. D.. Ł. K. (1) od razu podszedł do J. M. (1) i oboje przystawili swoje głowy do siebie jednocześnie zaczęli gestykulować rękoma. W pewnym momencie P. D. popchnął z dużą siłą J. M. (1) i ten przewrócił się na ziemię. Po wstaniu z ziemi przez J. M. (1) obaj oskarżeni zaczęli atakować go rękoma. Pokrzywdzony chwycił się rękoma z Ł. K. (1), a w tym czasie pokrzywdzonego kopał P. D.. Ł. K. (1) położył na ziemię pokrzywdzonego i go uderzał. Pokrzywdzony próbował się bronić, wydostać się i również uderzać Ł. K. (1) ale podszedł do niego P. D. i go przytrzymał, próbują jednocześnie kopnąć go w głowę. Sytuacja w zakresie przemocy fizycznej się na chwilę uspokoiła, a w tym czasie J. M. (1) podchodził do oskarżonych mówiąc do nich. Ł. K. (1) odepchnął ręką J. M. (1) żeby podnieść rzeczy z ziemi. Również J. M. (1) odepchnął Ł. K. (1). J. M. (1) zdjął kurtkę i czapkę wskazując w ten sposób, że ma zamiar zacząć „bić” się z którymś z oskarżonych. Po chwili podniósł jednak kurtkę i wziął ją w rękę. W pewnym momencie J. M. (1) zaczął uderzać P. D. przewracając ostatecznie J. M. (1) na zimie i uderzając leżącego pokrzywdzonego. Wówczas podszedł do nich także Ł. K. (1) i zaczął kopać pokrzywdzonego. Obaj oskarżani kopali pokrzywdzonego nawet wówczas gdy ten już leżał bezwładnie. Następnie Ł. K. (1) zaczął kopać nogą leżący na ziemi telefon pokrzywdzonego, uszkadzając go i powodując szkodę na rzecz J. M. (1) w kwocie 1000 zł. Następnie Ł. K. (1) wrócił do bezwładnie leżącego pokrzywdzonego i ponownie zaczął go kopać. W następstwie pobicia u pokrzywdzonego powstały obrażenia ciała w postaci złamania ściany dolnej oczodołu prawego oraz ściany bornej zatoki szczęki prawej i złamania kości nosa, a także liczne zmian typu otarcia, zadrapań naskórka, niewielkiej rany skóry owłosionej głowy okolicy ciemieniowej długości około 2 cm, zasinień tkliwości tkanek twarzy różnych okolic, tkliwości palpacyjnej tkanek nosa. Pobicie przez oskarżonych naraziło pokrzywdzonego na wystąpienie następstw określonych w art. 156§1 kk i art. 157§1 kk. Obaj oskarżeni byli w przeszłości karani za przestępstwa. Ł. K. (1) pobicia pokrzywdzonego dopuścił się w ciągu pięciu lat od odbycia w okresie od dnia 30.12.2013 roku do dnia 10.03.2015 roku kary 2 lat pozbawienia wolności orzeczonej za czyn z art. 156§1 pkt 2 kk wyrokiem z dnia 30.11.2012r. w sprawie IIK 444/12 przez Sad Rejonowy w Inowrocławiu Wydział II Karny, a P. D. w ciągu 5 lat od odbycia w okresie od 15.12.2010 r. do 13.08.2011 r. kary 8 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej za przestępstwo podobne z art. 158 § 1 kk wyrokiem Sądu Rejonowego w Inowrocławiu z dnia 19.04.2010 r. sygn. akt VI K 27/10.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił ma podstawie:

- częściowo wyjaśnień obu oskarżonych

- częściowo zeznania świadka J. M. (2),

- częściowo zeznania J. M. (1)

- pisemnej i ustnej opinii biegłego J. Z.,

- dokumentacji medycznej (k. 6-11),

- dokumentacji poglądowej (k. 16-21, 70-71),

- informacji z Krajowego Rejestru Karnego o odpisów orzeczeń dot. oskarżonych (k. 55-56, 62-67, 128-133, częściowo 133-137, 166-173, 224-231)

- nagrania k. 30.

Sąd uznał z wiarygodne jedynie w części wyjaśnienia oskarżonych Ł. K. (1) (k. 235-236, 50-51, 73-75, 88, 179-180) i P. D. (k. 236, 57-58, 76-77, 84). Sąd uznał za wiarygodne ich wyjaśnienia w zakresie przyznania się do popełnienia czynów. Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego Ł. K., że to J. M. (1) go zaczepił, a oskarżony nie chciał się z nim bić bowiem wyjaśnienia te nie są wiarygodne uwzględniając treść nagrania. Z nagrania jednoznacznie wynika, że Ł. K. (1) od razu podszedł do J. M. (1) i oboje przystawili swoje głowy do siebie jednocześnie zaczęli gestykulować rękoma. Również okoliczność, że P. D. po odepchnięciu pokrzywdzonego powiedział, że ten ma iść do domu a pokrzywdzony się rzucił na oskarżonych jest niewiarygodna bowiem z nagrania widać, że po wstaniu przez pokrzywdzonego podszedł on jedynie do oskarżonych i to oskarżeni zaczęli go uderzać. Należy zauważyć, iż po krótkim okresie pobicia pokrzywdzonego nastąpiła przerwa i następnie pokrzywdzony wykazywał postawę „zaczepną” na co wskazywało zdjęcie kurtki i czapki ale jednak następnie podniósł kurtkę i wówczas przemoc fizyczną ponownie zaczął stosować P. D.. Sąd zatem uznał, że pokrzywdzony nie przyjmował wyłącznie postawy pasywnej, a był także „zaczepny” (przystawił głowę do oskarżonego Ł. K. (2) i gestykulował wówczas rękoma, czy później zdjął kurtę i czapkę jakby szykował się do „bicia” z którymś z oskarżonym) ale powyższe nie oznacza, że oskarżeni wykazywali pasywną postwę, że nie chcieli się „bić”, na co próbował wskazać oskarżony Ł. K. (2) w swoich wyjaśnieniach. Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego Ł. K. (1) w zakresie w którym próbował wskazywać, że nie wie jaki był udział P. D. w zajściu bowiem z nagranie z monitoringu jednoznacznie widać, że oskarżeni byli blisko siebie i mieli możliwość wzajemnego obserwowania się, jednocześnie widać, że podczas pobicia ze sobą współpracowali. Tym samym wyjaśnieniom oskarżonego Ł. K. w tym zakresie Sąd nie dał wiary. Z tych samych względów Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego P. D., że zdarzenie sprowokował pokrzywdzony bowiem z nagrania wynika, że zarówno oskarżeni jak i pokrzywdzony nie zachowywali się pasywnie przed pobiciem. Sąd nie dał wiary również wyjaśnieniom oskarżonego P. D. składanym w postępowaniu przygotowawczym bowiem pozostają one w sprzeczności z nagraniem z monitoringu, a ponadto sam ten oskarżony nie podtrzymał tych wyjaśnień w toku rozprawy.

Sąd uznał za wiarygodne zeznania świadka J. M. (2) (k. 237, 2-3) gdyż zeznawał on szczerze, wyjaśnił pewne nieścisłości w swoich zeznaniach, a ponadto nie „próbował” on zeznawać na korzyść syna – pokrzywdzonego, wskazując np. na wcześniejszą karalność syna.

Zeznania świadka J. M. (1) (k. 282, 22) Sąd uznał za wiarygodne jedynie w części. Za niewiarygodne Sąd uznał jego zeznania w zakresie w którym podał, że nie pamięta samego zajścia oraz nie zna oskarżony z nazwisk ani ksyw. Powyższe pozostaje bowiem w sprzeczności z zeznaniami J. M. (2), który wskazał, że syn mu powiedział o sprawcach zajęcia. W ocenie Sądu pokrzywdzony nie chciał obciążać oskarżonych. Za wiarygodne zostały natomiast uznane jego zeznania dotyczące uszkodzenia jego telefonu bowiem znajdują one potwierdzenie w nagraniu.

Sąd uznał za wiarygodne zeznania świadków Z. N. (k. 236-237, 42-43) i J. P. (k. 237, 31), gdyż świadkowie Ci byli konsekwentni w swoich zeznaniach i nie było żadnych powodów do ich kwestionowania.

Sąd uznał za wiarygodną pisemną i ustną opinię biegłego J. Z. (k. 122,123, 282-283) gdyż biegły ten posiada odpowiednią wiedzę dla stwierdzenia okoliczności co do których opiniował, a jego opinia jest pełna jasna i niesprzeczna. Był jednocześnie konsekwentny w swoim stanowisku, które w sposób należyty uzasadnił.

Sąd uznał za wiarygodny pozostały materiał dowodowy ujawniony na rozprawie, gdyż strony go nie kwestionowały i nie było podstaw do jego kwestionowania z urzędu z wyjątkiem wskazanego na k. 137 akt okresu odbywania kary przez oskarżonego P. D., bowiem dopiero następnie dokonano prawidłowego ustalenia w tym zakresie – na k. 226. Sąd uznał za wiarygodne nagranie z monitoringu bowiem nie było podstaw do jego kwestionowania.

Sąd zważył co następuje:

Zgodnie z art. 158. § 1 kk kto bierze udział w bójce lub pobiciu, w którym naraża się człowieka na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo nastąpienie skutku określonego w art. 156 § 1 lub w art. 157 § 1, podlega karze pozbawienia wolności do lat 3. Zarówno w doktrynie, jak i w orzecznictwie przez bójkę rozumie się starcie pomiędzy co najmniej trzema osobami, z których każda występuje w zdarzeniu w podwójnej roli: atakującego i broniącego się. Pobicie natomiast polega na czynnej napaści dwóch lub więcej osób na jedną lub więcej osób, przy czym strona atakująca (sprawcy pobicia) ma przewagę nad napadniętymi (por. Maciej Szwarczyk, Komentarz do art.158 Kodeksu karnego, stan na 2015.10.10 publ. LEX; Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 23 grudnia 1971 r., IV KR 194/71, OSNKW 1972, nr 6, poz. 98, oraz w wyroku z dnia 21 maja 1973 r., III KR 91/73, LEX nr 63533). Należy zauważyć, iż zajścia tego typu mogą mieć dynamiczny przebieg, a tym samym bójka może przekształcić się w pobicie, a pobicie w bójkę (por. Magdalena Budyn-Kulik, Komentarz do art.158 Kodeksu karnego, stan 2015.09.01; Andrzej Zoll, Komentarz do art.158 Kodeksu karnego stan 2012.12.31 publ. LEX). Sąd Apelacyjny w Lublinie w wyroku z dnia 2013-03-14 (sygn. akt II AKa 10/13, publ. LEX nr 1316229) wskazał, że cechą charakterystyczną pobicia jest przewaga osób napadających nad napadniętymi. Między tymi osobami musi występować element współsprawstwa - porozumienie. O braku akceptacji treści porozumienia w trakcie czynu można jedynie mówić, gdy w toku wykonywania przestępstwa sprawca nie zauważył wspierającej go czynności innego sprawcy, albo ją odrzucił. Sprawcy odpowiadają niezależnie od tego, czy można ustalić, który z nich spowodował konkretne następstwa. Czyn ten można popełnić jedynie umyślnie. Sąd uznał, że pokrzywdzony przed pobiciem go zachowywał się zaczepnie, co ma wpływ na wymiar kary. Zebrane w sprawie dowody wskazują natomiast, że stosowanie przemocy rozpoczynał P. D., oskarżeni w trakcie zajścia działali wspólnie i w porozumieniu, stroną atakując i mając przewagę w zajściu byli oskarżeni. Obaj oskarżeni działali umyślnie z zamiarem bezpośrednim – chcieli dokonać pobicia pokrzywdzonego i mieli pełną świadomość, że na skutek zadawania cisów narażają pokrzywdzonego na bezpośrednie niebezpieczeństwo nastąpienie skutku określonego w art. 156 § 1 lub w art. 157 § 1, bowiem nawet kopali pokrzywdzonego w głowę gdy ten leżał, a podczas całego zajścia zachowywali się brutalnie.

Zgodnie z art. 288 § 1 kk kto cudzą rzecz niszczy, uszkadza lub czyni niezdatną do użytku, podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5. Zachowanie oskarżonego Ł. K. (1) polegające na celowym kopaniu w telefon pokrzywdzonego w następstwie którego telefon ten został uszkodzony wyczerpuje znamiona przedmiotowe i podmiotowe powołanego wyżej przepisu.

W myśl art. 64 § 1 kk jeżeli sprawca skazany za przestępstwo umyślne na karę pozbawienia wolności popełnia w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary umyślne przestępstwo podobne do przestępstwa, za które był już skazany, sąd może wymierzyć karę przewidzianą za przypisane sprawcy przestępstwo w wysokości do górnej granicy ustawowego zagrożenia zwiększonego o połowę. Ł. K. (1) pobicia pokrzywdzonego dopuścił się w ciągu pięciu lat od odbycia w okresie od dnia 30.12.2013 roku do dnia 10.03.2015 roku kary 2 lat pozbawienia wolności orzeczonej za czyn z art. 156§1 pkt 2 kk wyrokiem z dnia 30.11.2012r. w sprawie IIK 444/12 przez Sad Rejonowy w Inowrocławiu Wydział II Karny, a P. D. w ciągu 5 lat od odbycia w okresie od 15.12.2010 r. do 13.08.2011 r. kary 8 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej za przestępstwo podobne z art. 158 § 1 kk wyrokiem Sądu Rejonowego w Inowrocławiu z dnia 19.04.2010 r. sygn. akt VI K 27/10. Zatem oskarżeni czynu z art. 158 § 1 kk dopuścili się w warunkach recydywy z art. 64 § 1 kk. W tym miejscu należy wskazać, iż Ł. D. zarzucono popełnienie czynu z art. 288 § 1 kk również w warunkach z art. 64 § 1 kk – gdzie podstawą do recydywy miało stanowić uprzednie skazanie za przestępstwo z zastosowaniem przemocy – z art. 156 § 1 pkt 2 kk. Zgodnie z art. 115 § 3 kk przestępstwami podobnymi są przestępstwa należące do tego samego rodzaju; przestępstwa z zastosowaniem przemocy lub groźby jej użycia albo przestępstwa popełnione w celu osiągnięcia korzyści majątkowej uważa się za przestępstwa podobne. Należy uznać, że przestępstwo popełnione z zastosowaniem przemocy w rozumieniu art. 115 § 3 kk to przestępstwo połączone z użyciem przez sprawcę siły (środków fizycznych) po to, ażeby przełamać opór drugiej osoby lub uniemożliwić jej stawienie oporu albo też oddziałać aktualnie wyrządzaną dolegliwością na kształtowanie jej woli lub procesów motywacyjnych w określonym kierunku. Określenie to obejmuje zarówno bezpośrednie oddziaływanie na osobę, przeciwko której przemoc jest zwrócona, jak i oddziaływanie na jej środowisko, tj. na związanych z nią ludzi oraz otaczające ją rzeczy (tzw. przemoc pośrednia). Należy podkreślić, że obowiązujący k.k. posługuje się węższym pojęciem "przemoc wobec osoby" (np. art. 191, 280 i 281) i ogólnym określeniem "przemoc" (np. w art. 282), które dopuszcza również tzw. przemoc pośrednią, skierowaną na rzecz w celu wywarcia przymusu na osobie (por. uwagi do art. 191). Ze sformułowania art. 115 § 3 jednoznacznie wynika, iż do podobieństwa przestępstw wystarczy użycie przemocy w znaczeniu ogólnym, obejmującym również przemoc pośrednią, albo groźba użycia takiej przemocy (por. Jarosław Majewski, Komentarz do art.115 Kodeksu karnego, stan na 2012.01.02; Andrzej Marek, Komentarz do art.115 Kodeksu karnego, stan prawny 2010.03.01). Należy w tym miejscu przytoczyć również orzecznictwo dotyczącego tego zagadnienia: Postanowienie Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 14 października 2005 r., II AKzw 696/05 (publ. OSA 2006/2/5, OSAW 2007/4/66, KZS 2006/4/57, Wokanda 2006/11/55) zgodnie z którym wielokrotne uderzanie twardym i tępym przedmiotem psa, mające postać znęcania się ze szczególnym okrucieństwem, gdy motywem takiego zachowania jest także oddziaływanie na wolę człowieka (przymus), należy uznać za popełnione z użyciem przemocy. W takim wypadku przemoc - jak zawsze - skierowana jest przeciwko człowiekowi, zaś siła fizyczna użyta w stosunku do zwierzęcia. Sprawia to, że zachodzi podobieństwo - w rozumieniu art. 115 § 3 k.k. - pomiędzy przestępstwem z art. 158 § 2 k.k., a występkiem z art. 35 ust. 1 i ust. 2 ustawy o ochronie zwierząt, gdyż oba czyny zostały popełnione z zastosowaniem przemocy i wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 31 maja 2001 r., II AKa 68/01 (publ. Prok.i Pr.-wkł. 2002/1/20, Prok.i Pr.-wkł. 2002/6/11, KZS 2002/2/57) gdzie wskazano, że występek z art. 288 § 1 k.k. nie należy do katalogu przestępstw wymienionych w art. 64 § 2 k.k., gdyż stosowanie przemocy do zniszczenia mienia nie wchodzi w skład znamion tego przepisu, a jest środkiem służącym do dokonania takiego czynu. Oceniając zachowanie oskarżonego należy zauważyć, iż sam oskarżony wyjaśnił, że telefon uszkodził „ze względu na alkohol i nerwy”, a czynu tego dopuścił się jak pokrzywdzony leżał już bezwładnie i nie mógł widzieć momentu uszkadzania bowiem leżał odwrócony w przeciwną stronę. Zatem popełniony przez oskarżonego czyn z art. 288 § 1 kk nie jest czynem popełnionym z zastosowaniem przemocy w rozumieniu art. 115 § 3 kk (także z zastosowaniem przemocy pośredniej) gdyż oskarżony uszkadzając telefon nie chciał oddziaływać w ten sposób na pokrzywdzonego - w celu wywarcia przymusu na osobie lub wpływania na jego wolę.

W konsekwencji Ł. K. (1) i P. D. zostali uznani za winnych tego, że w dniu 10.04.2016r. w godzinach od 06:44 do 06:51 przy ul. (...) w J. na chodniku przed sklepem (...) działając wspólnie i w porozumieniu dokonali pobicia J. M. (1), w ten sposób, że bili go pięściami i kopali nogami po całym ciele powodując u niego obrażenia ciała w postaci złamania ściany dolnej oczodołu prawego oraz ściany bornej zatoki szczęki prawej i złamania kości nosa, a także licznych zmian typu otarcia, zadrapań naskórka, niewielkiej rany skóry owłosionej głowy okolicy ciemieniowej długości około 2 cm, zasinień tkliwości tkanek twarzy różnych okolic, tkliwości palpacyjnej tkanek nosa, przez co narazili pokrzywdzonego na bezpośrednie niebezpieczeństwo wystąpienie następstw określonych w art. 156§1 kk i art. 157§1 kk, przy czym Ł. K. (1) czynu tego dopuścił się w ciągu pięciu lat od odbycia w okresie od dnia 30.12.2013 roku do dnia 10.03.2015 roku kary 2 lat pozbawienia wolności orzeczonej za czyn z art. 156§1 pkt 2 kk wyrokiem z dnia 30.11.2012r. w sprawie IIK 444/12 przez Sad Rejonowy w Inowrocławiu Wydział II Karny, a P. D. czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat od odbycia w okresie od 15.12.2010 r. do 13.08.2011 r. kary 8 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej za przestępstwo podobne z art. 158 § 1 kk wyrokiem Sądu Rejonowego w Inowrocławiu z dnia 19.04.2010 r. sygn. akt VI K 27/10 tj. za winnych przestępstwa z art. 158 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk.

Nadto Sąd uznał Ł. K. (1) za winnego tego, że w dniu 10.04.2016r. w godzinach od 06:44 do 06:51 przy ul. (...) w J. na chodniku przed sklepem (...) dokonał umyślnego uszkodzenia mienia w postaci telefonu komórkowego marki S. (...) poprzez kopanie go nogą, gdzie łączna wartość strat wynosi 1000 zł, na szkodę J. M. (1) tj. przestępstwa z art. 288§1 k.k.

Czyn z art. 158§1 kk zagrożony jest karą pozbawienia wolności do 3 lat. Natomiast czyn z art. 288§1 kk zagrożony jest karą od 3 miesięcy do 5 lat pozbawienia wolności.

Przy wymiarze kary Sąd miał na uwadze ogólne zasady i dyrektywy wymiaru kary określone w art. 53 Kodeksu karnego, uwzględniając stopień winy, stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele, które kara ma osiągnąć w stosunku do sprawców, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Za popełnienie w/w czynu, stanowiącego przestępstwo z art. 158§1 kk, Sąd wymierzył oskarżonemu P. D. karę 1 roku i 10 miesięcy pozbawienia wolności.

Na niekorzyść oskarżonego P. D. przy wymiarze kary Sąd poczytał przede wszystkim działanie w warunkach recydywy szczególnej podstawowej.

Należy jednak zastrzec, iż w niniejszej sprawie fakt uprzedniej karalności za przestępstwo podobne sam w sobie powodował już surowszą karalność oskarżonego. Zgodnie z art. 64§1 kk jeżeli sprawca skazany za przestępstwo na karę pozbawienia wolności popełnia w ciągu 5 lat po odbyciu 6 miesięcy kary umyślne przestępstwo podobne do przestępstwa, za które był już skazany, sąd może wymierzyć karę przewidzianą za przypisane przestępstwo w wysokości do górnej granicy ustawowego zagrożenia zwiększonego o połowę.

Oskarżony P. D. był wcześniej karany wyrokiem Sądu Rejonowego w Inowrocławiu z dnia 19.01.2005r. sygn.. akt IIK 316/04 za czyny z art. 193 k.k., 280§ 1 kk, 279§1 kk, wyrokiem Sądu Rejonowego w Bydgoszczy z dnia 12.12.2007r. sygn.. akt III K 1057/07 za czyn z art. 226§1 kk, wyrokiem Sadu Rejonowego w Inowrocławiu z dnia 19.04.2010r. sygn.. akt VI K 27/10 za czyn z art. 158§1 kk, oraz wyrokiem Sądu Rejonowego w Inowrocławiu z dnia 22.03.2012r. za czyn z art. 286§1 kk w zw. z art. 297§1 kk i 270§1 kk. Analiza karalności oskarżonego pozwala na stwierdzenie, że oskarżony jest osobą zdemoralizowaną, skłonną do agresji zarówno fizycznej, jak i słownej, a fakt, że zapadały wobec oskarżonego kolejne wyroki nie sprawił, że oskarżony postanowił poprawę swojego postępowania i nie wchodzenie w kolejne konflikty z prawem.

Na niekorzyść oskarżonego P. D. przemawiał również sposób popełnienia przez niego czynu. Oskarżony pierwszy zadał cios pokrzywdzonemu J. M., o czym świadczy nagranie z monitoringu zewnętrznego sklepu (...). Sposób zadawania ciosów był bardzo brutalny, oskarżony nie miał skrupułów, by nadal bić, już leżącego J. M. (1).

Zwrócić należy uwagę, że oskarżony nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu na etapie postępowania przygotowawczego, jednak w toku postępowania przed Sądem zmienił swoje stanowisko i przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Tą okoliczność Sąd poczytał oskarżonemu na korzyść.

Z pola widzenia Sądu nie może jednak zejść fakt, że obaj oskarżeni swoim zachowaniem spowodowali u J. M. (1) obrażenia ciała w postaci złamania ściany dolnej oczodołu prawego oraz ściany bornej zatoki szczęki prawej i złamania kości nosa, a także licznych zmian typu otarcia, zadrapań naskórka, niewielkiej rany skóry owłosionej głowy okolicy ciemieniowej długości około 2 cm, zasinień tkliwości tkanek twarzy różnych okolic, tkliwości palpacyjnej tkanek nosa, przez co narazili pokrzywdzonego na bezpośrednie niebezpieczeństwo wystąpienie następstw określonych w art. 156§1 kk i art. 157§1 kk.

Sąd przy wymiarze kary uwzględnił jednak również „zaczepne” zachowanie pokrzywdzonego.

Z tych właśnie przyczyn społeczna szkodliwość czynu, którego dopuścił się oskarżony P. D. była wysoka. Biorąc pod uwagę powyższe rozważania Sąd uznał, że kara pozbawienia wolności w wymiarze jednego roku i 10 miesięcy będzie dla oskarżonego karą adekwatną. Kara pozbawienia wolności, poprzez to, że będzie to kara długotrwała ma sprawić, że oskarżony realnie odczuje skutki przestępstwa, którego się dopuścił, a w efekcie, z uwagi na dolegliwości związane z orzeczoną wobec niego karą sprawi, że więcej nie popełni przestępstwa.

Wobec Ł. K. (1) Sąd orzekł za czyn z art. 158§1 kk karę dwóch lat pozbawienia wolności.

W tym przypadku Sąd również uwzględnił „zaczepne” zachowanie pokrzywdzonego.

Sąd za okoliczności obciążające przy wymiarze kary wobec Ł. K. (1) wziął pod uwagę sposób działania sprawcy, który Sąd ocenił jako bardzo brutalny. Sposób w jaki oskarżony bił i kopał oskarżonego został uwieczniony na nagraniu monitoringu zewnętrznego sklepu (...). Wysoka jakość nagrania ( jak na tego typu nagrania) nie pozostawia wątpliwości, że oskarżony kopał i bił leżącego już J. M. (1), który nie miał już sił by się bronić i leżał bezwładnie. Jego ciosy i kopnięcia zadawane były z pełną siłą. Uwadze Sądu nie uszła przy tym okoliczność zróżnicowanej aktywność działania obojga oskarżonych, ich rola i sposób przestępczego działania,„rozmaitość form zachowania, aktywność każdego z uczestników, zadawane razy i ich ilość (por. Sąd Apelacyjny w Krakowie w wyroku z dnia 12 października 2000 roku, II AKa 169/2000, KZS 2000, z.11,poz.42). Wprawdzie obaj oskarżeni podczas zajścia byli brutalni, to jednak zdaniem Sądu to właśnie Ł. K. (2) był bardziej aktywny i brutalny w stosunku do pokrzywdzonego J. M. (1).

Swym zachowaniem obaj oskarżeni działający wspólnie i w porozumieniu spowodowali u J. M. (1) obrażenia ciała w postaci złamania ściany dolnej oczodołu prawego oraz ściany bornej zatoki szczęki prawej i złamania kości nosa, a także licznych zmian typu otarcia, zadrapań naskórka, niewielkiej rany skóry owłosionej głowy okolicy ciemieniowej długości około 2 cm, zasinień tkliwości tkanek twarzy różnych okolic, tkliwości palpacyjnej tkanek nosa, przez co narazili pokrzywdzonego na bezpośrednie niebezpieczeństwo wystąpienie następstw określonych w art. 156§1 kk i art. 157§1 kk.

Jako okoliczność obciążającą w stosunku do oskarżonego Ł. K. (1) Sąd uznał wcześniejszą karalność oskarżonego. Był on karany wyrokiem Sądu Rejonowego w Inowrocławiu z dnia 19.04.2010r. sygn. akt VI K 27/10 za czyn z art. 158§1 kk oraz wyrokiem Sądu Rejonowego w Inowrocławiu z dnia 30.11.2012r. sygn.. akt II K 444/12 za czyn z art. 156§1 kk. Sąd zwrócił uwagę na to, że poprzednia karalność oskarżonego Ł. K. (1) dotyczyła przestępstw przeciwko życiu i zdrowiu, a poprzednio wykonywane kary nie przyniosły oczekiwanego rezultatu, bowiem oskarżony wrócił na drogę przestępstwa. W ocenie Sądu jest zatem osobą wysoce zdemoralizowaną. Trudno zatem stawiać wobec oskarżonego pozytywną prognozę kryminologiczną. Nadto zwrócić należy uwagę, że oskarżony Ł. K. (1) działał w warunkach recydywy szczególnej podstawowej, albowiem w okresie 30.12.2013r. do 10.03.2015r. odbywał karę pozbawienia wolności orzeczoną wyrokiem Sądu Rejonowego w Inowrocławiu z dnia 30.11.2012r. w sprawie II K 444/12 za czyn z art. 156§1 k.k.- tj. za przestępstwo podobne. Działanie w warunkach recydywy szczególnej podstawowej miało również znaczenie dla surowszego wymiaru kary oskarżonego.
Na niekorzyść oskarżonego Sąd poczytał jemu działanie pod wpływem alkoholu (oskarżony przyznał, że był pod znacznym wpływem alkoholu).

Nadto Sąd orzekł wobec Ł. K. (1) karę 4 miesięcy pozbawienia wolności za czyn z art. 288§1 kk. Oskarżony bowiem zaraz po zdarzeniu uszkodził telefon komórkowy (...) G. (...) o wartości 1000,00 zł należący do pokrzywdzonego J. M. (1). Wartość uszkodzonego mienia nie była znaczna, a zachowanie sprawcy było jakby zwieńczeniem wcześniejszych zdarzeń. Oskarżony działał umyślnie, w sposób agresywny, kopiąc telefon pokrzywdzonego. W tym przypadku okolicznością obciążającą była również wcześniejsza karalność. Sąd uznał, że kara 4 miesięcy pozbawienia wolności będzie karą adekwatną do popełnionego czynu.

Przy wymiarze kary łącznej dla oskarżonego Ł. K. (1) Sąd miał na uwadze dyrektywy prewencyjne, a także wpływające na ocenę w tym zakresie związki zachodzące pomiędzy pozostającymi w zbiegu przestępstwami. Oba elementy, stanowią bowiem podstawowe okoliczności wpływające na wybór szczegółowej dyrektywy wymiaru kary łącznej: na zasadzie absorpcji, asperacji lub kumulacji. W orzecznictwie podkreśla się, że oparcie wymiaru na zasadzie absorpcji lub kumulacji traktować należy jako rozwiązanie skrajne, stosowane wyjątkowo. Oparcie wymiaru kary łącznej na dyrektywie asperacji stwarza podstawy do orzeczenia kary łącznej w granicach adekwatnych z punktu widzenia zasad prewencji ogólnej i prewencji szczególnej, przy uwzględnieniu zasady racjonalizacji jako podstawowego celu wymiaru kary łącznej oraz zasady humanitaryzmu w stosowaniu kar. Dyrektywa asperacji, z jednej strony, pozwala unikać nieuzasadnionego premiowania sprawcy popełniającego kilka przestępstw, do czego prowadzi dyrektywa absorpcji oznaczająca w istocie wymiar kary za jedno z pozostających w zbiegu przestępstw oraz praktyczną bezkarność w zakresie pozostałych, z drugiej pozwala uniknąć konsekwencji w postaci kumulacji dolegliwości wynikającej z orzeczonych kar jednostkowych, a tym samym naruszenia zasady racjonalności wymiaru kary i zasady humanitaryzmu stosowania kar i środków karnych oraz poszanowania godności człowieka, do czego prowadzi oparcie wymiaru kary łącznej na dyrektywie kumulacji. Sąd miał na uwadze, że przestępstwa popełnione przez oskarżonego objęte niniejszym postępowaniem trwały stosunkowo krótko. Przypisane mu czyny godziły jednak w różne dobra prawne – zdrowie i życie oraz mienie. Zdecydowanie na niekorzyść oskarżonego przemawiała natomiast jego uprzednie karalność. Uwzględniając jednak związek pomiędzy przestępstwami- które następowały bezpośrednio po sobie, a za które kary podlegają łączeniu, a z drugiej strony negatywną ocenę dotyczącą warunków i właściwości oskarżonego Ł. K. (1) Sąd uznał, że zachodzi podstawa do wymierzenia kary łącznej na zasadzie asperacji i wymierzenia kary łącznej w rozmiarze 2 lat i 2 miesięcy pozbawienia wolności. Kara ta uwzględnia jednocześnie dyrektywy wymiaru kary w zakresie prewencji indywidualnej i ogólnej.

Zważywszy na bezwzględny charakter, kary orzeczone wobec oskarżonych są surowe, niemniej wyważony stopień wykorzystania sankcji, przy ustawowych granicach do 4 lat i 6 miesięcy za czyn z art. 158§1 kk ( z uwagi na działanie w warunkach recydywy szczególnej podstawowej), sprawia, iż nie jawią się relatywnie jako nadmierna represja, a z drugiej strony, spełniają funkcje szczególnoprewencyjną – jako społeczna odpłata i swoiste nauczki dla oskarżonych w razie pojawienia się w przyszłości zamiaru popełnienia kolejnego czynu zabronionego, w czym realizuje się również jej aspekt wychowawczy, a także funkcję ogólnoprewencyjną - jako przestroga dla ewentualnych naśladowców i czytelny sygnał o braku pobłażliwości w przypadku czynów godzących w ludzkie zdrowie, a wreszcie izolacyjną - eliminującą na jakiś czas aspołeczne jednostki z życia na wolności.

W związku z przestępstwem popełnionym przez Ł. K. (1) w postaci uszkodzenia mienia Sąd na podstawie art. 46§1 kk zobowiązał Ł. K. (1) do naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego J. M. (1) kwoty 1000,00 zł.

Za zasadne uznał również Sąd zasądzenie solidarnie od oskarżonych kwoty 5000 zł tytułem zadośćuczynienia dla pokrzywdzonego. Oznacza to, że oskarżeni zobowiązani są razem (nie każdy osobno po 5000 zł) uiścić tę kwotę na rzecz pokrzywdzonego. Charakter doznanych przez pokrzywdzonego obrażeń oraz związana z tym krzywda pozwalają przyjąć, że kwota ta stanowi właściwe zadośćuczynienie za doznaną krzywdę.

Sąd na podstawie art. 63 § 1 kk zaliczył oskarżonym na poczet orzeczonych wobec nich kary pozbawienia wolności okres ich tymczasowego aresztowania - Ł. K. (1) od dnia 13.04.2016 r. godz. 12.35, a P. D. od dnia 13.04.2016 r. godz. 16.10.

Ponieważ oskarżeni nie uzyskują stałych dochodów, a orzeczone wobec nich kary są karami bezwzględnymi, zatem oskarżeni nie będą mogli pracować w warunkach wolnościowych, zwolniono ich od zapłaty kosztów sądowych.

SSR Paweł Biziak

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE

ZARZĄDZENIE