UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 23 maja 2016 r. Sąd Rejonowy Szczecin – Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie oddalił powództwo Skarbu Państwa – Państwowego Gospodarstwa Leśnego Lasy Państwowe Nadleśnictwo T. (pkt I); zasądził do powoda Skarbu Państwa – Państwowego Gospodarstwa Leśnego Lasy Państwowe Nadleśnictwo T. na rzecz pozwanej A. S. 617 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Powyższe rozstrzygnięcie Sąd Rejonowy oparł o następujące ustalenia faktyczne i rozważania prawne.

Skarb Państwa jest właścicielem nieruchomości, oznaczonej w ewidencji gruntów działką nr (...) obręb P., gmina P., dla której Sąd Rejonowy Szczecin - Prawobrzeżne i Zachód w S. XI Zamiejscowy Wydział Ksiąg Wieczystych z siedziba w P. prowadzi księgę wieczystą numer (...). Nieruchomość jest wpisana do ewidencji gruntów z opisem użytku „las"’, symbol klasoużytku (...), powierzchnia użytku 26.2432 ha powierzchnia działki (...).8552 ha oraz z opisem użytku ,,drogi” symbol klasoużytku „dr” i powierzchnia użytku 0.6120 ha.

Lasami tymi jako stanowiącymi własność Skarbu Państwa zarządzają Państwowe Gospodarstwo Leśne Lasy Państwowe Nadleśnictwo (...), zwane dalej "Lasami Państwowymi".

W dniu 22 kwietnia 2014 r. Rada Miejska w P. uchwałą nr XLII/313/2014 w sprawie zaliczenia dróg do kategorii dróg publicznych na podstawie art. 7 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 21 marca 2985 r. o drogach publicznych (Dz.U. 2 2013 r. poz. 260) oraz art. 18 ust. 2 pkt 15, art. 40 ust. 1 , art. 41 ust. 1 i art. 42 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym ( Dz.U. z 2013 r., poz. 594 i 645), po zasięgnięciu opinii zarządu Powiatu (...) uchwaliła zaliczenie do kategorii dróg gminnych drogi wymienione w załączniku nr 1 do niniejszej uchwały ( § 1 ), uregulowała, że szczegółowe położenie i przebieg dróg wymienionych w § 1 zobrazowane są na załącznikach graficznych nr od 2-20 uchwały ( § 2), wykonanie uchwały powierzono Burmistrzowi P. ( § 3), uchwała weszła w życie po upływie 14 dni od jej ogłoszenia w dzienniku Urzędowym Województwa (...) ( § 4).

W uzasadnieniu projektu uchwały nr XLII/313/2014 przedstawionej przez Burmistrza P. nadmieniono, że ulice wskazane w załączniku uchwały po zaliczeniu do kategorii dróg gminnych, będą podlegały przepisom ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych, m.in. w kwestii prowadzenia robót i zajęcia pasa drogowego, umieszczania w pasie drogowym urządzeń infrastruktury technicznej niezwiązanych z potrzebami zarządzania drogami, czy też obiektów budowlanych oraz reklam.

W załączniku nr 19 do uchwały XLII/313/2014 zaznaczono kolorem żółtym „drogi publiczne o kategorii dróg wojewódzkich”, kolorem pomarańczowym „drogi publiczne o kategorii dróg powiatowych”, kolorem brązowym „drogi gminne aktualne”, a kolorem zielonym „drogi gminne projektowane”. W załączniku nr 1 do uchwały XLII/313/2014 pod pozycją 97 widnieje zapis „P., ul. (...), klasa drogi (...) kilometraż 0,288, opis przebiegu drogi „ od skrzyżowania z ul. (...) do skrzyżowania z ul. (...), (początkowy odcinek włączenia do ul. (...) wymaga uporządkowania własności)”, oznaczenie na załączniku „448”, nr załącznika „19”. Droga pn. (...) została oznaczona kolorem pomarańczowym tj. „drogi publiczne o kategorii dróg powiatowych”. Droga przy ul. (...) nie ma statusu drogi publicznej, nie podlega regulacjom ustawy o drogach publicznych, stanowi drogę leśną.

Właścicielem nieruchomości położonej przy ul. (...) w P. o numerze ewidencyjnym (...), dla której Sąd Rejonowy Szczecin — Prawobrzeżne i Zachód w S. XI Zamiejscowy Wydział Ksiąg Wieczystych z siedzibą w P. prowadzi księgę wieczystą numer (...) od 1977 r. był T. K.. Na podstawie umowy o częściowy dział spadku oraz zniesienia współwłasności zawartej w formie aktu notarialnego Rep. A (...) w dniu 7 grudnia 2005 r. sporządzonego przed notariuszem L. B., właścicielem nieruchomości została A. S. (2) z domu K., córka T. i Z., urodzona (...) Nieruchomość została nabyta przez ojca pozwanej T. K. w 1977r. od M. P.. Pozwana mieszka w domu położonym na ww. nieruchomości od urodzenia. Nieruchomość została ogrodzona płotem metalowym przez T. K. w 1979 r. od tego czasu położenie ogrodzenia nie było zmieniane. Nikt nie kwestionował usytuowania ogrodzenia. T. K. stawiając ogrodzenie wiedział, że przekroczył granice działki (...) i zajął część nieruchomości należącej do Skarbu Państwa oznaczonej w ewidencji gruntów działką nr (...) obręb P., gmina P., dla której Sąd Rejonowy Szczecin — Prawobrzeżne i Zachód w S. XI Zamiejscowy Wydział Ksiąg Wieczystych z siedzibą w P. prowadzi księgę wieczystą numer (...).

Zgodnie ze szkicem zasięgu zasiedzenia, sporządzonym przez geodetę M. B., granica zajętego obszaru działki nr (...) należącej do Skarbu Państwa zajętej przez małżonków K., a obecnie będącej we władaniu A. S., zajmuje obszar 17 m².

Nadleśnictwo T. poinformowało A. S., że podczas czynności okazania granic działki ewidencyjnej nr (...) obręb P. stwierdzono, że część działki ewidencyjnej nr (...) będącej w zarządzie Nadleśnictwa T. jest ogrodzona i grunt jest przyłączony do działki nr (...), nastąpiło zajęcie gruntów będących w zarządzie Nadleśnictwa T. (bez wiedzy i zgody Nadleśnictwa).

Sąd Rejonowy ustalił, iż ulica (...) w P. jest asfaltowa, posiada pobocze oddzielające drogę od ogrodzenia na nieruchomości o numerze 91/3 o szerokości 0,5 metra. Zakres poboczy i drogi od 1974 r. nie uległ zmianie. Ogrodzenie nieruchomości należącej do A. S. nie koliduje z przejazdem drogi, nie wchodzi w jezdnię, nie ma wpływu na szerokość pobocza. Ogrodzenie licuje z ogrodzeniem na posesji sąsiedniej. Obszar działki o numerze (...) należący do Skarbu Państwa zajętej przez T. K., był przez niego użytkowany, a następnie przez pozwaną. Na zajętym terenie były czynione nasadzenia kwiatów jest zasiana i pielęgnowana trawa. Skarb Państwa nigdy nie zwracał się do T. K. i A. S. o uiszczanie opłat za zajmowaną nieruchomość.

Przy tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Rejonowy powództwo oparte na treści art. 222 k.c. uznał za niezasadne z uwagi na skuteczny zarzut pozwanej zasiedzenia nieruchomości, której wydania domagał się powód.

Podkreślił, iż wobec zarzutu zasiedzenia podniesionego przez pozwaną, rozstrzygnąć należało, czy doszło do zasiedzenia obszaru nieruchomości o powierzchni 17 m². Sąd Rejonowy przytoczył treść art. 172 k.c. podkreślając, iż wskazane w ustawie terminy zasiedzenia zostały wprowadzone przez ustawę z 28 lipca 1990 r. o zmianie ustawy - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 55, poz. 321 ze zm.); poprzednio wynosiły dziesięć lat i dwadzieścia. Te krótsze terminy stosuje się, gdy zasiedzenie nastąpiło przed wejściem w życie wyżej wymienionej noweli, tj. przed 1 października 1990 r. (postanowienie Sądu Najwyższego z 2 września 1993 r., II CRN 89/93, L..pl nr (...)). Sąd Rejonowy wyjaśnił, iż art. 177 k.c. rozszerzający zakaz nabywania przez zasiedzenie, terenów państwowych, został uchylony 1 października 1990 r. przez ustawę z 28 lipca 1990 r. o zmianie ustawy - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 55, poz. 321 ze zm.). W czasie obowiązywania art. 177 k.c. zasiedzenie stawało się możliwe dopiero z chwilą, gdy nieruchomość przestała być przedmiotem własności państwowej. Powołując się na uchwałę składu 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 19 stycznia 2006 r., o sygn. akt III CZP 100/2005 (OSNC 2006, nr 6, poz. 95), Sąd Rejonowy wskazał, że skoro poprzednik prawny pozwanej, jej ojciec T. K. posiadał sporną część nieruchomości, której wydania domaga się powód od 1977 r. w złej wierze albowiem w ocenie Sądu Rejonowego miał wiedzę o przebiegu granicy działku, a postawił ogrodzenie w taki sposób, aby niejako „wyrównać” do ogrodzenia sąsiedniego na działce o numerze (...), nadto wykazano, iż zachowanie ojca pozwanej, jak i samej pozwanej wskazywało, że władają zajętą działką jak właściciel z wyłączeniem innych osób, znajduje się na niej trawa, kwiaty, tak jak na pozostałej części działki będącej własnością pozwanej, a pozwana nie wyróżnia zajętego obszaru gruntu należącego do powoda w żaden sposób odmienny od swojej nieruchomości i zajmuje się gruntem tak jak pozostałą częścią nieruchomości – to Sąd Rejonowy przyjął, iż zasiedzenie mogło nastąpić po upływie 30 lat. Wedle Sądu nic nie stało na przeszkodzie, aby uznać, że ogrodzenie zostało postawione w 1979 r. (twierdzenia pozwanej), a zatem zważywszy, że do zasiedzenia gruntu państwowego możliwe było zaliczenie maksymalnie okresu piętnastu lat, lecz w niniejszej sprawie z uwagi na to, że rozpoczął się bieg w 1979 r. do 1.10.1990 r. upłynął okres jedenastu lat. Sąd Rejonowego przyjął z uwagi na nieznany miesiąc daty początkowej biegu terminu zasiedzenia w 1979 r. - że okres trzydziestoletni upłynął z grudniem 2009 r. i w tym czasie doszło do zasiedzenia nieruchomości działki Nr (...) o powierzchni 17 m².

Odnosząc się do możliwości zasiedzenia obszaru działki zajmowanego przez pozwaną z uwagi na jej charakter, to Sąd Rejonowy po przytoczeniu art. 2 a) ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (tekst jedn. Dz.U. 2015 poz.460) oraz stanowiska Naczelnego Sąd Administracyjnego w Warszawie wyrażonego w wyroku z dnia 10 marca 2009 r. w sprawie o sygn. akt I OSK 1289/08 ( opubl. Lex nr 595038) podkreślił, iż uzyskanie statusu drogi publicznej następuje przez zaliczenie w trybie przewidzianym ustawą o drogach publicznych do jednej z kategorii dróg wymienionych w art. 2 ust. 1 pkt 1-4 tej ustawy i jednocześnie spełnienie warunku możliwości powszechnego z niej korzystania. Z kolei art. 7 ust. 1-3 oraz art. 7a ust. 1 i 2 ustawy o drogach publicznych przewiduje warunki i tryb zaliczenia do dróg gminnych. Zaliczenie do kategorii dróg gminnych następuje w drodze uchwały rady gminy po zasięgnięciu opinii właściwego zarządu powiatu. Sąd Rejonowy podkreślił, iż przedstawiona w sprawie uchwała nr XLII/313/2014 Rady Miejskiej w P. z dnia 22 kwietnia 2014 r. w sprawie zaliczenia dróg do kategorii dróg publicznych, podjęta m.in. na podstawie art. 7 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych, w § 1 stanowi, że zalicza się do kategorii dróg gminnych drogi wymienione w załączniku nr 1 do niniejszej uchwały. Analiza przedłożonego załącznika pozwoliła na stwierdzenie, że odcinek ulicy (...) graniczący z nieruchomością należącą do pozwanej nie został zaliczony w drodze powoływanej uchwały do żadnej kategorii dróg, ani aktualnej, ani też projektowanej. Przy czym Sąd I instancji podkreślił, iż nie sposób nie przyjąć, że obszar ten jest drogą, jak akcentował powód, powołując się na oznaczenia czy to w rejestrze gruntów czy to w wyrysie z mapy ewidencyjnej) i symbole tam wskazane co do odcinka przedmiotowego gruntu jako: „dr” jednakże w ocenie Sądu Rejonowego, symbol ten użyty jest lecz w znaczeniu drogi leśnej. Zresztą sam powód ostatecznie na rozprawie przyznał, że obszar ten stanowi „użytek droga”. Mając na uwadze powyższą argumentacje, Sąd I instancji uznał, że do zasiedzenia nieruchomości, której wydania domaga się powód mogło dojść, jako, że przedmiotowy obszar nie stanowi drogi publicznej.

Żądanie od pozwanej zapłaty kwoty 266 zł wraz z odsetkami od dnia wniesienia pozwu, Sąd uznał je również za bezzasadne.

Apelację od powyższego wyroku wywiódł powód zaskarżając go w całości , zaskarżonemu wyrokowi zarzucając:

Naruszenie prawa materialnego, a mianowicie:

- art. 222 k.c. poprzez przyjcie, iż jego zastosowanie nie znajduje uzasadnienia w przedmiotowej sprawie, z uwagi na skutecznie — zdaniem Sądu orzekającego — podniesiony zarzut zasiedzenia;

- art. 176 k.c. poprzez dokonanie jego błędnej wykładni tj. jego selektywne zastosowanie i interpretację polegające na nieuwzględnieniu faktu, iż pozwana odziedziczyła po poprzedniku prawnym udział we współwłasności nieruchomości do 1/3 jej wielkości a zatem nie może skutecznie powołać się na ciągłość posiadania całej nieruchomości a w konsekwencji do jej zasiedzenia.

Naruszenie przepisów postępowania, w szczególności:

- art. 233 k.p.c. - sprzeczność istotnych ustaleń Sądu z treścią zebranego materiału dowodowego polegającą na przyjęciu, iż powódka nie wykazała zasadność swoich roszczeń,

- przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów poprzez wskazanie, iż przedłożone dowody nie są wystarczające dla stwierdzenia zasadności roszczeń powoda.

Wskazując na powyższe zarzuty apelacji wniosła o:

- zmianę zaskarżonego wyroku w całości poprzez uwzględnienie powództwa w całości i zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kosztów postępowania z uwzględnieniem kosztów zastępstwa radcowskiego według norm przepisanych, ewentualnie :

- na podstawie art. 386 §4 k.p.c. uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I-instancji z pozostawieniem temu Sądowi orzeczenia o kosztach postępowania odwoławczego.

W uzasadnieniu apelacji podkreślono, iż możliwość doliczenia posiadania jest także dopuszczalna w razie śmierci posiadacza wcześniejszego (poprzednika), a obecny posiadacz jest jego spadkobiercą. Doliczenie okresu posiadania spadkodawcy, zgodnie z orzecznictwem SN, powinno nastąpić na rzecz każdego ze spadkobierców, ale tylko w granicach nabytego udziału w spadku. W ocenie apelującej Sąd nie uwzględnił faktu, iż pozwana dziedzicząc nieruchomość po T. K. nabyła udział we współwłasności do 1/3, a dopiero w wyniku postępowania działowego weszła w posiadanie całości nieruchomości. Wskazano, iż każdy współspadkobierca może doliczyć sobie czas posiadania nieruchomości przez spadkodawcę, ale tylko w zakresie swojego udziału w spadku, a więc tylko w takiej części w jakiej dziedziczy. Z tego względu pozwana nie może skorzystać z możliwości doliczenia czasu posiadania w taki sposób jakby posiadała całość nieruchomości nieprzerwanie, ponieważ przewidziane tym przepisem następstwo w posiadaniu przyznane jej zostało jako spadkobiercy po poprzednim posiadacza tylko do 1/3. Nawet przyjęcie, iż od chwili śmierci ojca pozwana władała nieruchomością, to i tak formalnie tylko w odniesieniu do udziału w 1/3, co do którego zasiedzenie biegło na jej rzecz zaś wyłączone jest ono co do pozostałych 2/3 własności po zmarłym i co do tych części zaczął biec na nowo dopiero po przeprowadzeniu postępowania działowego w 2005r. — tj. w tym zakresie zaczął biec dopiero z dniem dokonania umownego działu spadku i zniesienia współwłasności tj. 7 grudnia 2005r. Na dzień orzekania przez Sąd I instancji nie upłynął zatem jeszcze termin wymagany do nabycia przez pozwaną własności nieruchomości w zakresie wspomnianego udziału, wobec braku w ustalonym stanie faktycznym przesłanek pozwalających na zastosowanie przepisów art. 176 § 1 i 2 k.c.

Kwestia statusu spornego odcinka drogi od kilku lat w fazie uporządkowania zarówno na gruncie administracyjnym na poziomie powoda, jak i Gminy P.. Trudno zatem — wyłącznie mając na względzie fakt zawłaszczenia przez pozwaną części nieruchomości stanowiącej własność Skarbu Państwa poprzez wygrodzenie jej płotem uznać za skuteczny argument wyłączający tą część nieruchomości spod statusu drogi publicznej.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja okazała się bezzasadna.

W kontekście przedmiotu żądania przez powódkę, a to wydania nieruchomości, z drugiej strony podniesienia przez pozwaną zarzutu zasiedzenia wskazania wymaga, iż w myśl art. 222 § 1 k.c. właściciel może żądać od osoby, która włada faktycznie jego rzeczą, ażeby rzecz została mu wydana, chyba że osobie tej przysługuje skuteczne względem właściciela uprawnienie do władania rzeczą. Z kolei zgodnie z art. 172 § 1 kc posiadacz nieruchomości niebędący jej właścicielem nabywa własność, jeżeli posiada nieruchomość nieprzerwanie od lat dwudziestu jako posiadacz samoistny, chyba że uzyskał posiadanie w złej wierze (zasiedzenie). Przy czym, po upływie lat trzydziestu posiadacz nieruchomości nabywa jej własność, choćby uzyskał posiadanie w złej wierze (art. 172 § 2 kc).

Z treści cytowanego przepisu wywieść można, że stwierdzenie nabycia prawa własności nieruchomości w drodze zasiedzenia jest uzależnione od kumulatywnego wystąpienia trzech przesłanek, a mianowicie: 1) samoistność posiadania nieruchomości, 2) nieprzerwany charakter posiadania, 3) upływu określonego okresu czasu uzależnionego od tego, czy posiadacz wszedł w posiadanie nieruchomości w dobrej (20 lat) czy złej wierze (30 lat). W okolicznościach niniejszej sprawy w zakresie upływu czasu niezbędnego do zasiedzenia nie bez znaczenia jest fakt, iż bieg zasiedzenia rozpoczął się jeszcze przed wejściem w życie ww. artykułu i w trakcie obowiązywania art. 177 kc, co spowodowało, iż zasiedzenie stawało się możliwe dopiero z chwilą, gdy nieruchomość przestała być przedmiotem własności państwowej. W takich przypadkach, jak wyjaśnił Sąd Najwyższy w uchwale składu 7 sędziów z 19 stycznia 2006 r., o sygn. akt III CZP 100/2005 (OSNC 2006, nr 6, poz. 95) bieg zasiedzenia rozpoczyna się od daty utraty przez nieruchomość statusu nieruchomości państwowej, lecz termin ulega skróceniu o czas, w którym nieruchomość była przedmiotem własności państwowej, lecz nie więcej niż o połowę. W okolicznościach niniejszej sprawy nie było sporu, iż termin zasiedzenia upłynął w grudniu 2009 r. Kwestia ta nie była przedmiotem zarzutów apelacyjnych stąd też głębsza analiza tego elementu zasiedzenia nie jest wymagana.

Istota problemu, na którym po pierwsze oparły się zarzuty apelacji dotyczyła regulacji prawa materialnego wyrażonej w art. 176 k.c. W ocenie apelującej skoro pozwana nabyła własność nieruchomość w drodze dziedziczenia (1/3 udziału), to nie może w zakresie władztwa nad całą nieruchomością doliczyć posiadania swojego poprzednika prawnego. Konstruując taką argumentację prawną strona powodowa pomija jednak treść § 1 art. 176 k.c. w myśl którego jeżeli podczas biegu zasiedzenia nastąpiło przeniesienie posiadania, obecny posiadacz może doliczyć do czasu, przez który sam posiada, czas posiadania swego poprzednika. Jeżeli jednak poprzedni posiadacz uzyskał posiadanie nieruchomości w złej wierze, czas jego posiadania może być doliczony tylko wtedy, gdy łącznie z czasem posiadania obecnego posiadacza wynosi przynajmniej lat trzydzieści. Podkreślić zatem należy, iż w myśl art. 176 k.c. istnieją dwa rodzaje okoliczności, pozwalających na doliczenie czasu posiadania przez inny podmiot do czasu posiadania obecnego posiadacza: przeniesienie posiadania oraz dziedziczenie, zaś przeniesienie posiadania może nastąpić w każdej z form dopuszczonych przez ustawę, w szczególności w drodze umowy cywilnoprawnej. Z analizy akt sprawy jasno wynika, iż pozwana stała się właścicielem całej nieruchomości w drodze umownego działu spadku i zniesienia wspólności. Przeniesienie posiadania co do pozostałych 2/3 nieruchomości nastąpiło w drodze umowy, zaś 1/3 w drodze dziedziczenia. W tych okolicznościach w grudniu 2009 r. pozwana była właścicielką nieruchomości jak również wyłączną jej posiadaczką. Powód nie wykazał, ani nawet nie wskazał, iż posiadanie z innych względów przez jakichkolwiek okres czasu było wyłączone. Przedmiotem sporu nie była również samoistność posiadania, stąd też po myśli art. 339 k.c. domniemywać należy, że powódka jak i jej ojciec byli posiadaczami samoistnymi przez cały okres czasu niezbędnego do zasiedzenia spornego pasa gruntu.

W świetle powyższego zarzut naruszenia prawa materialnego w postaci art. 176 k.c. uznać należy z całości za chybiony.

Również za bezzasadny uznać należy zarzut naruszenia przepisów postępowania w szczególności art. 233 k.p.c. a odnoszący się do konkluzji Sąd I instancji, iż brak jest ustawowych ograniczeń zasiedzenia spornego pasa gruntu, a to jako drogi publicznej.

Zdaniem Sądu Odwoławczego, Sąd I instancji w sposób wyczerpujący i prawidłowy dokonał analizy zebranego w sprawie materiału dowodowego w zakresie statusu odcinka ul. (...) posiadanego przez pozwaną. Z dokumentów zaoferowanych przez strony postępowania i wciągnięte w poczet materiału dowodowego, a w szczególności w oparciu o uchwałę nr XL II/313/2014 Rady Miejskiej w P. oraz załącznika nr 19 do powyższej uchwały wyraźnie wynika, iż odcinek ul. (...) graniczący z nieruchomością pozwanej nie został zaliczony do żadnej z kategorii dróg, czy aktualniej czy projektowanej. Skoro z art. 7 ust. 1-3 oraz art. 7a ust. 1 i 2 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2015 poz. 460) wynika, iż zaliczenie do kategorii dróg publicznych następuje w drodze uchwały rady gminy po zasięgnięciu opinii właściwego zarządu powiatu – a takiej uchwały w niniejszym przypadku nie ma – to niezrozumiałe są twierdzenia powódki, że właśnie taki status należy przypisać spornemu odcinkowi drogi. Powyższego w żadnej mierze nie zmienia okoliczność, iż w rejestrze gruntów jak i wyrysie z mapy ewidencyjnej odcinek przedmiotowego gruntu nosi oznaczenie „dr”. Rację ma bowiem Sąd Rejonowy, iż oznaczenie to użyto w znaczeniu drogi leśnej. Argumentacja sądu I instancji jest prawidłowa i zasługuje na akceptację tutejszego Sądu, nadto skoro nie została w żaden sposób zakwestionowana brak jest argumentów wymagających dalszej rozprawy Sądu Odwoławczego.

Reasumując, pozwana w niniejszym procesie wydobywczym - w ramach obrony - skutecznie podniosła zarzut zasiedzenia, co słusznie uczyniła powództwo oparte o treści art. 222 § 1 k.c. niezasadnym.

Mając na uwadze powyższe wszystkie zarzuty apelacji uznać należy za nieuzasadnione, co w konsekwencji doprowadziło na mocy art. 385 kc do jej oddalenia.

O kosztach postępowania orzeczono na zasadzie art. 98 kpc oraz w oparciu o przepisy rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez adwokata ustanowionego z urzędu.

SSO Małgorzata Grzesik SSO Mariola Wojtkiewicz SR del. Szymon Stępień

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE