UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 01 czerwca 2016 r. Sąd Rejonowy Szczecin – Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie:

I. zasądził od pozwanej D. K. na rzecz powódki Wspólnoty Mieszkaniowej (...) budynku przy ul. (...) w S. kwotę 3.516,05 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 11 grudnia 2014r.,

II. zasądził od pozwanego M. K. (1) na rzecz powódki Wspólnoty Mieszkaniowej (...) budynku przy ul. (...) w S. kwotę 3.516,05 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 11 grudnia 2014r.,

III. zasądził od każdego z pozwanych na rzecz powódki kwotę po 784,50 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Sąd Rejonowy oparł powyższy wyrok na następujących ustaleniach faktycznych i rozważaniach prawnych:

Pozwani D. K. i M. K. (1) są współwłaścicielami lokalu użytkowego położonego przy ul. (...)/U1 w S. o powierzchni użytkowej 66,29 m2 w udziałach do ½.

Powódka Wspólnota Mieszkaniowa (...) budynku przy ul. (...) w S. ustaliła zaliczkę z tytułu kosztów zarządu nieruchomością wspólną uchwalą nr (...) od dnia 1 marca 2013 r. w wysokości 2,20 zł/m2, uchwałą nr 2/2014 od dnia 1 marca 2014 r. – 2,20 zł/m2, a na fundusz remontowy – uchwałą nr 3/2010 od 1 maja 2010 r. – 2,50 zł/m2. Powódka naliczyła pozwanym również miesięczne opłaty z tytułu doprowadzenia wody i odprowadzania ścieków na podstawie stanu licznika zainstalowanego w lokalu pozwanych oraz stawek za 1 m3 wynikających z cennika Zakładu (...) Sp. z o.o. w S..

Tak ustalone należności powódki wyniosły po 383,93 zł miesięcznie w okresie od kwietnia do czerwca 2013 r., 336,95 zł miesięcznie od lipca 2013 r. do marca 2014 r. i 339,60 zł miesięcznie od kwietnia 2014 r. do listopada 2014 r.

W czerwcu 2013 r. powódka dokonała korekty na kwotę 281,88 zł z tytułu naliczonych od stycznia 2013 r. zaliczek za śmieci. W dniu 14 października 2013 r. powódka dokonała rozliczenia wody i CO za okres od 1 stycznia do 30 czerwca 2013 r. Pierwsze z rozliczeń dało nadpłatę w wysokości 166,99 zł, a drugie niedopłatę w kwocie 216,07 zł, po kompensacji różnicę tych kwot, tj. 49,08 zł doliczono do należności pozwanych.

W dniu 10 lutego 2014 r. powódka dokonała rozliczenia wody i odprowadzania ścieków za okres od 7 stycznia 2013 r. do 31 grudnia 2013 r., skutkującego nadpłatą w wysokości 166,98 zł odliczoną od należności pozwanych.

W dniu 12 sierpnia 2014 r. powódka dokonała rozliczenia wody i odprowadzania ścieków za okres od 1 stycznia 2014 r. do 30 czerwca 2014 r. skutkującego nadpłatą w kwocie 168,18 zł i 1,20 zł, odliczoną od należności pozwanych.

W październiku 2014 r. powódka rozliczyła koszty CO za okres od 1 sierpnia 2013 r. do 31 lipca 2014 r., skutkującego ustaleniem niedopłaty w wysokości 209,11 zł doliczonej do należności pozwanych.

Na dzień 1 kwietnia 2013 r. pozwani posiadali nadwyżkę z tytułu kosztów eksploatacji lokalu i funduszu remontowego w wysokości 185,28 zł.

Przy uwzględnieniu powyższych należności w okresie od 1 kwietnia 2013 r. do 30 listopada 2014 r. pozwani zobowiązani byli uiścić z powyższych tytułów na rzecz powódki łącznie 6.355,81 zł. Odsetki ustawowe za opóźnienie w zapłacie tych świadczeń, skapitalizowane na dzień 30 listopada 2014 r. i pomniejszone o kwotę 1,38 zł wynoszą 638,29 zł.

Powódka wezwała pozwanych do zapłaty zaległych opłat pismami z dnia 10 lutego 2014 r. i 22 kwietnia 2014 r. Koszt każdego z wezwań wyniósł 19 zł. Kosztami tymi powódka obciążyła pozwanych.

Pismem z dnia 22 listopada 2006 r. skierowanym do powódki pozwani zakwestionowali zasadność obciążenia ich kosztami ogrzewania nieruchomości wspólnej, windy i wywozu śmieci. W rozliczeniach kosztów CO za okres od 1 sierpnia 2007 r. do 31 lipca 2008 r. stwierdzono niedopłatę w wysokości 158,63 zł, a za okres od 1 sierpnia 2009 r. do 31 lipca 2010 r. – w kwocie 202,24 zł.

Pomiędzy stronami toczyło się przed Sądem Rejonowym w Szczecinie postępowanie pod sygn. akt II C 928/07 zakończone wyrokiem z dnia 17 grudnia 2007 r. uwzględniającym częściowo powództwo skierowane przez powódkę przeciwko pozwanym.

W kartotece finansowej lokalu pozwanych za okres od 1 stycznia 2005 r. do 31 marca 2010 r. widniało saldo zobowiązań pozwanych na kwotę 12.794,26 zł.

Na podstawie nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym wydanego przez tut. Sąd w dniu 11 maja 2011 r. w sprawie o sygn. akt I Nc 542/11 wyegzekwowano od pozwanych łącznie 7.961,50 zł. Z kolei na podstawie nakazu zapłaty w postepowaniu upominawczym z dnia 12 sierpnia 2010 r. w sprawie I Nc 1379/10 wyegzekwowano kwotę 7.631,92 zł.

Pismem z dnia 27 marca 2014 r. powódka poinformowała pozwanych, że żądanie zwrotu kwot wyegzekwowanych na podstawie tych nakazów nie jest zasadne, a cofnięcie pozwów w ww. sprawach związane było z zaspokojeniem roszczeń powódki w drodze egzekucji.

W piśmie z dnia 6 marca 2015 r. skierowanym do powódki pozwani oświadczyli, że potrącają z należnego powódce czynszu za lokal łącznie kwotę 10.611,87 zł.

W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd uznał, że powództwo zasługiwało na uwzględnienie.

Sąd wskazał, że powódka dochodziła w niniejszym postępowaniu zapłaty zaliczek na fundusz remontowy, koszty zarządu nieruchomością wspólną oraz opłat za użytkowanie lokalu, do którego pozwanym przysługuje prawo odrębnej własności, za okres od kwietnia 2013 r. do listopada 2014 r., a także skapitalizowanych odsetek ustawowych za opóźnienie w ich zapłacie i kwoty 38 zł tytułem kosztów poniesionych w związku z wezwaniami do zapłaty.

Podstawę zasadniczej części roszczenia powódki - o zapłatę kwoty 6.355,81 zł stanowił przepis art. 13 ust. 1 w zw. z art. 14 pkt 1 i art. 15 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali. Z kolei żądanie zapłaty kwoty 638,29 zł tytułem skapitalizowanych odsetek ustawowych za opóźnienie znajdowało podstawę w art. 481 § 1 i 2 k.c. Natomiast podstawą żądania w kwocie 38 zł był przepis art. 471 k.c.

Sąd dodał, że pozwani nie kwestionowali swych obowiązków związanych z wnoszeniem przedmiotowych opłat, ani ich wysokości wskazywanej przez powódkę, która ponadto znajdowała odzwierciedlenie w przedstawionych kartotekach finansowych, uchwałach powódki, rozliczeniach kosztów mediów, taryfie (...) oraz notach korygujących.

Sąd zauważył, że powódka dokonała korekty naliczeń z tytułu wywozu śmieci w czerwcu 2013 r. za okres wcześniejszy, co wynika z not korygujących i kartoteki finansowej lokalu, co za tym idzie w spornym okresie nie obciążyła pozwanych kosztami z tego tytułu. Zaliczyła również na poczet zobowiązań pozwanych nadpłatę istniejącą na koncie lokalu na początku spornego okresu, tj. 185,28 zł, a także nadpłaty wynikające z rozliczenia wody i odprowadzania ścieków. Zważywszy, że pozwani nie przedstawili żadnych okoliczności, ani dowodów podważających wiarygodność ww. dokumentów Sąd nie znalazł podstaw, by je kwestionować i podważać wysokość żądanych od pozwanych należności w kwocie 6.355,81 zł. Pozwani mieli obowiązek uiszczać zaliczki co miesiąc, do 10. dnia danego miesiąca, a skoro tego nie czynili, od dnia następnego pozostawali w opóźnieniu w ich zapłacie, co uprawniało powódkę do naliczenia również odsetek ustawowych za opóźnienie. W każdym kolejnym miesiącu zadłużenie pozwanych wobec braku wpłat rosło, co za tym idzie wrastała również kwota, od której powódka naliczała odsetki. Ich wysokość obrazuje kartoteka finansowa dołączona do pozwu, przy czym wskazać należy, iż od kwoty 639,67 zł należnych odsetek powódka odliczyła nadpłatę w tym zakresie z marca 2013 r. w wysokości 1,38 zł. Pozwani nie płacąc należności wobec powódki nie wykonywali ciążącego na nich zobowiązania, co rodziło konieczność wezwania ich do zapłaty. Koszt jednego wezwania, jak wynika z potwierdzenia nadania przesyłek do pozwanych wyniósł 19 zł. Kwoty po 19 zł złożyły się zatem na szkodę powódki, do której pokrycia pozwani są zobowiązani z mocy art. 471 k.c.

Sąd wskazał również, że pozwani oponując żądaniu powódki podnieśli zarzut potrącenia z wierzytelnościami powódki swych wzajemnych wierzytelności w łącznej wysokości 12.947,95 zł, których źródła i wysokość opisali w piśmie procesowym z dnia 22 września 2015 r. Powódka w toku postępowania zakwestionowała istnienie wzajemnych wierzytelności pozwanych, co skutkowało tym, iż w świetle art. 6 k.c. pozwani zobowiązani byli wykazać nie tylko fakt powstania tych wierzytelności, ale i ich wysokość.

Warunkiem zatem skuteczności umorzenia wierzytelności powódki jest przedstawienie do potrącenia z nią istniejącej i wymagalnej wierzytelności wzajemnej w kwocie co najmniej równej wysokości wierzytelności powódki (art. 498 § 1 i § 2 k.c.).

Sąd podkreślił, że pozwani nie przedstawili w tym postępowaniu dowodów na to, by kwoty 4.718,86 zł w sprawie o sygn. akt I Nc 1379/10 i 2.662,29 zł w sprawie o sygn. akt I Nc 542/11 zostały od nich niesłusznie wyegzekwowane. Wprawdzie bezsporne pozostawało, iż w sprawach tych powódka po przywróceniu pozwanym terminów do wniesienia sprzeciwu od nakazów zapłaty cofnęła skierowane przeciwko nim powództwa, niemniej jednak podniosła, że uczyniła to wyłącznie z uwagi na to, iż jej roszczenia nim objęte, w tym co do kosztów postępowania, zostały zaspokojone w toku egzekucji. Brak jest również dowodów na to, by istniała wierzytelność pozwanych w kwocie 2.298,84 zł z tytułu nienależnie naliczonych kosztów wywozu odpadów, kosztów egzekucji w kwocie 330 zł, jak również nienależnie wyegzekwowanych, a zawyżonych zdaniem pozwanych kosztów eksploatacji w wysokości 1.100,11 zł, czy też – opłat za ogrzewanie części wspólnych w kwocie 1.159,91 zł. Podobnie pozwani nie udowodnili, że niesłusznie wyegzekwowano od nich odsetki w sprawie I Nc 1379/10 – 393,43 zł i I Nc 542/11 – 274,51 zł. Sąd dodał, że skoro brak było podstaw do uznania, że pozwani posiadali wobec powódki jakiekolwiek wierzytelności, nie sposób przyjąć, że ich oświadczenie o potrąceniu wywołało skutek w postaci umorzenia wierzytelności dochodzonych w tym postępowaniu.

Z tych przyczyn Sąd powództwo uwzględnił, jednakże nie znalazł podstaw do solidarnego zasądzenia od pozwanych objętych nim należności.

Sąd zwrócił uwagę, że zgodnie z art. 369 k.c. zobowiązanie jest solidarne wówczas gdy wynika to z ustawy lub z czynności prawnej. Żaden przepis prawa, w tym ustawy o własności lokali nie przewiduje solidarnej odpowiedzialności współwłaścicieli wobec wspólnoty mieszkaniowej za zobowiązania wynikające z art. 13 ust. 1 tej ustawy. Solidarność dłużników nie wynika również z czynności prawnej. Sąd uznał zatem, że pozwany powinni odpowiadać za te zobowiązania w częściach odpowiadających ich udziałom w prawie odrębnej własności lokalu, a zatem po ½.

Dlatego też Sąd od każdego z pozwanych zasądził połowę dochodzonych pozwem należności, o których mowa w art. 13 ust. 1 ww. ustawy oraz odsetek ustawowych za opóźnienie, a ponadto od każdego z pozwanych kwotę 19 zł tytułem kosztów wezwania do zapłaty, łącznie po 3.516,05 zł z dalszymi odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia wniesienia pozwu.

Rozstrzygnięcie o kosztach postępowania na treści art. 105 § 1 zd. 1 k.p.c., zgodnie z którym współuczestnicy sporu zwracają koszty procesu w częściach równych. Koszty procesu poniesione przez powódkę wyniosły łącznie 1.569 zł. Sąd uznał, że każdy z pozwanych zatem winien zapłacić powódce połowę tej kwoty tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Apelację od powyższego wyroku wywiedli pozwani zaskarżając go w całości oraz wnosząc o jego zmianę poprzez zasądzenie potrącenia z czynszu należnego powódce kwot wyegzekwowanych od pozwanych przez komornika bez podstawy prawnej (bez prawomocnego wyroku Sądu), zaś w razie nie uwzględnienia tego wniosku - o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpatrzenia wraz z kosztami procesu.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucili naruszenie przepisów prawa procesowego mające wpływ na wynik sprawy - art 233 k.p.c. i art. 316 k.p.c. - polegającego na dowolnej i wybiórczej ocenie przez Sąd I instancji materiału dowodowego.

W uzasadnieniu podnieśli, że Sąd I instancji wyrokiem z dnia 20 czerwca 2016 roku uznał, iż egzekucje komornicze Km 4196/11 na podstawie nakazu zapłaty z dnia 11 maja 2011 r. sygn. akt I NC 542/11, oraz KM 6771/10 na podstawie nakazu zapłaty z dnia 12 sierpnia 2010 r., sygn. akt I NC 1379/10 pomimo faktu, iż do obydwu nakazów wnieśli skuteczne sprzeciwy.

Jednocześnie wyjaśnili, że powódka w latach 2010 i 2011 wniosła pozwy w postępowaniu upominawczym. W pozwach celowo podano błędny adres zamieszkania, pomimo posiadania właściwego adresu. Nakazy zapłaty nie trafiły do pozwanych. Po upływie terminu na wniesienie sprzeciwu, powódka wystąpiła do komornika o wyegzekwowanie zasądzonych kwot, podając komornikowi również błędne adresy zamieszkania. O nakazach zapłaty i egzekucjach komorniczych pozwani dowiedzieli się dopiero przeglądając wyciągi bankowe. Następnie złożyli sprzeciwy do tych nakazów zapłaty i wnioski o przywrócenie terminów do ich wniesienia Sąd Rejonowy Szczecin - P. i Zachód przywrócił termin na wniesienie sprzeciwów do nakazów zapłaty, po czym odbyła się rozprawa, w trakcie której powódka cofnęła pozwy.

Zdaniem apelujących, skoro doszło do rozprawy, to oznacza to, że sprzeciwy do nakazów zapłaty były skuteczne, a egzekucje komornicze przeprowadzone zostały bez podstawy prawnej, bez prawomocnego nakazu zapłaty, bądź wyroku sądowego. Skoro egzekucja komornicza przeprowadzona została bez prawomocnego orzeczenia sądu, również koszty bankowe z nią związane poniesione zostały bezpodstawnie.

Pozwani zakwestionowali również twierdzenie Sądu I instancji o braku dowodu na istnienie wierzytelności w kwocie 1.100,11 zł. Dowodem na jej istnienie jest bowiem prawomocny wyrok Sądu Rejonowego w Szczecinie z dnia 17 grudnia 2007 r., sygn. akt II C 928/07 oraz kartoteka finansowa za okres od 01 stycznia 2005 r. do 31 marca 2010 r. Dodali, że zgodnie z tym wyrokiem ich zobowiązania na rzecz wspólnoty na dzień 30 czerwca 2007 r. wynosiło 2.652,86 zł. i kwotę tą zapłacili. Natomiast w kartotece widnieje saldo 3.762,98 zł. Różnica 1.110,11 zł przeszła na następny okres rozliczeniowy i została wyegzekwowane w drodze egzekucji komorniczej przeprowadzonej bez podstawy prawnej.

Bezpodstawne zdaniem apelujących jest również stwierdzenie Sądu o braku dowodów na istnienie wierzytelności w kwocie 1.159,91 zł. Wierzytelność tą potwierdzają znajdujące się w aktach sprawy rozliczenia indywidualne kosztów „ista”. Według tych rozliczeń koszty ogrzania części wspólnych dotyczą lokalu położonego przy ul. (...). Nie wiadomo co to za lokal i jaka jest jego powierzchnia Nasz lokal położony jest przy ul. (...)/U1 i ma powierzchnię 66,29 m2. A to od udziału powierzchni danego lokalu w ogólnej, ogrzewanej powierzchni budynku zależy koszt ogrzania części wspólnej. Pomimo wielokrotnych interwencji, kosztami ogrzewania części wspólnych obliczanych na podstawie lokalu położonego przy ul. (...) zostali obciążeni w okresie od dnia 01 sierpnia 2004 r. do 30 czerwca 2012 r., a łączny koszt ogrzewania części wspólnych za ten okres wyniósł 1.159,91 zł.

Końcowo wnieśli o stwierdzenie nieważności egzekucji komorniczych przeprowadzonych w roku 2011 w okresie od 13 maja 2011 r. do 31 października 2011 r. (Km 6771/10, oraz Km 4196/11), a w konsekwencji stwierdzenie istnienie wierzytelności na rzecz pozwanych w wysokości wszystkich kwot wyegzekwowanych przez komornika zgodnie z zawiadomieniem o wszczęciu egzekucji Km 6771/10 z dnia 20 kwietnia 2011 r. (7.582,41), oraz Km 4196/11 z dnia 10 sierpnia 2011r. (7.258,92), w łącznej kwocie 14841,33 zł.

Odpowiedź na apelację pozwanych założyła powódka wnosząc o jej oddalenie w całości oraz o zasądzenie solidarnie od pozwanych na rzecz powódki, kosztów postępowania apelacyjnego, w tym zastępstwa prawnego, wedle norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja pozwanych nie mogła odnieść zamierzonego przez nich skutku, gdyż wyrok Sądu I instancji okazał się słuszny i odpowiada prawu.

Sąd Okręgowy w pełni podziela zarówno ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd Rejonowy, jak i dokonaną ocenę zgromadzonych w sprawie dowodów, a także rozważania prawne zaprezentowane w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku i przyjmuje je jako własne, bez potrzeby ich powtarzania.

Przypominając pokrótce stan faktyczny niniejszej sprawy wskazania wymaga, że powódka dochodziła zapłaty z tytułu zaliczek na fundusz remontowy, koszty zarządu nieruchomością wspólną, opłat za użytkowanie lokalu stanowiącego przedmiot odrębnej własności pozwanych w udziałach do ½, za okres od kwietnia 2013 r. do listopada 2014 r., a także skapitalizowanych odsetek ustawowych za opóźnienie w ich zapłacie oraz kosztów poniesionych w związku z wezwaniami do zapłaty.

Pozwani natomiast wnieśli o oddalenie powództwa w całości wskazując, że potrącili z należnościami powódki swe wierzytelności przysługujące im wobec powódki, do czego szczegółowo odnieśli się w piśmie procesowym z dnia 22 września 2015 r.

We wniesionym środku zaskarżenia pozwani podnieśli zarzut naruszenia art. 233 k.p.c. w zw. z art. 316 k.p.c. sprowadzający się zasadniczo do kwestii nieuwzględnienia przez Sąd I instancji dokonanego przez pozwanych potrącenia ich wierzytelności z wierzytelnościami należnymi powódce, a dochodzonymi w niniejszym postępowaniu.

Stosownie do dyspozycji przepisu art. 498 k.c. w sytuacji gdy dwie osoby są jednocześnie względem siebie dłużnikami i wierzycielami, każda z nich może potrącić swoją wierzytelność z wierzytelności drugiej strony, jeżeli przedmiotem obu wierzytelności są pieniądze lub rzeczy tej samej jakości oznaczone tylko co do gatunku, a obie wierzytelności są wymagalne i mogą być dochodzone przed sądem lub przed innym organem państwowym (§ 1 k.c.). Wskutek potrącenia obie wierzytelności umarzają się nawzajem do wysokości wierzytelności niższej (§ 2 k.c.). Z kolei w myśl art. 499 k.c. potrącenia dokonuje się przez oświadczenie złożone drugiej stronie. Oświadczenie ma moc wsteczną od chwili, kiedy potrącenie stało się możliwe.

Podkreślić jednocześnie należy, że od potrącenia jako czynności materialnoprawnej, odróżnić trzeba zarzut potrącenia będący czynnością procesową. Oświadczenie o potrąceniu, o którym mowa w art. 499 k.c., jest czynnością materialnoprawną powodującą - w razie wystąpienia przesłanek określonych w art. 498 § 1 k.c. - odpowiednie umorzenie wzajemnych wierzytelności, natomiast zarzut potrącenia jest czynnością procesową, polegającą na żądaniu oddalenia powództwa w całości lub w części z powołaniem się na okoliczność, że roszczenie objęte żądaniem pozwu wygasło wskutek potrącenia. Oświadczenie o potrąceniu stanowi zatem materialnoprawną podstawę zarzutu potrącenia (tak: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 listopada 2008 r., II CSK 243/08).

W rozpoznawanej sprawie w trakcie trwania postępowania przed Sądem I instancji pozwani złożyli oświadczenie o potrąceniu wierzytelności im przysługującej w łącznej kwocie 12.947,95 z wierzytelnością dochodzoną przez powódkę w niniejszym postępowaniu, które zawarte zostało w piśmie z dnia 06 marca 2015 r. ( k. 51) oraz w piśmie z dnia 22 września 2015 r. ( k.83), zgłaszając tym samy w toku postępowania zarzut potrącenia.

W świetle stanowiska Sądu Najwyższego zawartego w powyższym orzeczeniu należało uznać, że strona pozwana powinna zgodnie z ogólnymi zasadami obowiązującymi w postępowaniu cywilnym oraz regułą wyrażoną w art. 6 k.c. wykazać zarówno istnienie samej wierzytelności zgłoszonej do potrącenia z wierzytelnością należną powódce, jak też jej wysokość. Stosownie bowiem do treści art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Przepis ten rozstrzyga na kim, w razie sporu między stronami stosunku cywilnoprawnego, spoczywa obowiązek udowodnienia faktów mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy. Pozostaje on w ścisłym związku z przepisami kodeksu postępowania cywilnego normującymi reguły dowodzenia. W myśl art. 227 k.p.c. przedmiotem dowodu są fakty mające dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie. Zatem w procesie cywilnym strony mają obowiązek twierdzenia i dowodzenia tych wszystkich okoliczności (faktów), które stosownie do art. 227 k.p.c. mogą być przedmiotem dowodu. Zgodnie przy tym z dyspozycją art. 232 k.p.c. strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne.

W tej sprawie strona pozwana nie wykazała się aktywnością dowodową nakierowaną na udowodnienie istnienia tak samej wierzytelności przysługującej w stosunku do powódki, jak i jej wysokości. Słusznie Sąd I instancji uznał, że pozwani nie sprostali obowiązkowi udowodnienia, iż posiadali wobec powódki jakiekolwiek wierzytelności, a w konsekwencji nie można przyjąć, że złożone przez nich oświadczenie o potrąceniu wywołało skutek w postaci umorzenia wierzytelności dochodzonych w tym postępowaniu.

Sąd Okręgowy nie podziela argumentacji pozwanych zaprezentowanej w uzasadnieniu apelacji, że wobec skutecznego wniesienia sprzeciwu w sprawie o sygn. akt I Nc 1379/10 oraz w sprawie o sygn. akt I Nc 542/11, a następnie umorzenia postępowań na skutek cofnięcia pozwu przez powódkę, należności od nich wyegzekwowane przez komornika, przed przywróceniem terminu do wniesienia powyższych sprzeciwów, zostały wyegzekwowane niesłusznie. Co też zdaniem pozwanych prowadzi do wniosku, że posiadają oni wierzytelność względem powódki w kwocie wyegzekwowanej przez komornika. Zaznaczyć trzeba, że istotna jest przyczyna z jakiej powódka w wymienionych sprawach cofnęła pozwy. Do cofnięcia pozwu w obu sprawach doszło nie z tego powodu, że dochodzone roszczenie było niezasadne, a żądanie pozwanych co do jego oddalenia było słuszne. Przyczyną cofnięcia pozwu w obu sprawach było bowiem wcześniejsze zaspokojenie w toku postępowania egzekucyjnego wierzytelności należnej powódce ( k.93). W takiej sytuacji powódka nie mogła inaczej postąpić, aniżeli cofnąć pozew. Wobec powyższego brak jest w sprawie dowodów na to, że kwoty wyegzekwowane przez komornikach na podstawie nakazów zapłaty wydanych w sprawie o sygn. akt I Nc 1379/10 oraz w sprawie o sygn. akt I Nc 542/11 zostały od pozwanych niesłusznie wyegzekwowane, a tym samym iż w tych kwotach przysługuje im wierzytelność względem powódki. W ramach tych wyegzekwowanych kwot mieściła się również wyszczególniona w apelacji kwota 1.110, 11 zł, bowiem jak wynika z twierdzeń pozwanych kwota ta stanowi różnicę pomiędzy kwotą 3762,98 zł ( saldo wskazane w kartotece finansowej za okres 01.01.2005 r. – 31.03.2010 r.) a kwotą 2652,86 zł ( zasądzoną od pozwanych na mocy wyroku Sąd z dnia 17 grudnia 2007 r. II C 928/07). Różnica ta bowiem przeszła na następny okres rozliczeniowy i jak wynika z akt sprawy została objęta pozwem w sprawie I Nc 1379/10.

Odnosząc się do kosztów postępowania egzekucyjnego w sprawach Km 6771/10 oraz Km 4196/11, a mianowicie opłat, wydatków należnych komornikowi oraz kosztów zastępstwa prawnego w postępowaniu egzekucyjnym wskazać należy, iż pozwani powinni kwestionować zasadność obciążenia ich tymi kosztami w postępowaniu zainicjowanym na skutek wniesienia skargi na czynność komornika ustalającej przedmiotowe koszty na podstawie art. 767 k.p.c., a ewentualnie w dalszej kolejności poprzez zażalenie na postanowienie Sądu rozstrzygające o tej skardze na czynność komornika sądowego.

Pozwani nie wykazali również, że kwota 1159,91 zł stanowiąca opłatę za ogrzewanie za części nieruchomości wspólnych za okres od dnia 01 sierpnia 2004 r. do dnia 30 czerwca 2012 r. została nienależnie przez powódkę naliczona. Apelujący jedynie wskazują, że koszty te zostały wyliczone dla lokalu położonego przy ul. (...), natomiast ich lokal położony jest przy ul. (...)/U1. Poza tym stwierdzeniem nie przedstawili żadnych dowodów świadczących o tym, iż kwota ta została naliczona nienależnie czy też że jest zawyżona. Z dokumentów w postaci rozliczeń indywidualnych firmy (...) wynika ( k. 55 i k. 55v), iż jest to rozliczenie kosztów D. i M. K. (2), wskazano co prawda adres ul. (...). Jednakże jedynie ta okoliczność nie może podważać zasadności i prawidłowości naliczonych kosztów z tytułu opłat za ogrzewanie za części wspólne nieruchomości. Do tego argumentu pozwanych odniosła się powódka wyjaśniając w odpowiedzi na apelację, że w wykazach (...) ( firma wykonująca rozliczenia), podawana adres ul. (...), co wynikało z innego oznaczania na potrzeby (...), lecz w rzeczywistości dotyczył on lokalu pozwanych.

Mając na względzie wszystko powyższe Sąd Okręgowy stanął na stanowisku, że Sąd I instancji w sposób niewadliwy uznał, na podstawie zaoferowanego przez pozwanych materiału dowodowego, że przedstawiona przez pozwanych do potrącenia wierzytelność nie została udowodniona, a tym samym zarzut potrącenia nie mógł zostać skutecznie podniesiony.

Z tego też względu za niezasadny okazał się zarzut naruszenia przepisów prawa procesowego tj. art. 233 k.p.c. i art. 316 k.p.c., Zgodnie z pierwszym z tych przepisów sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie „wszechstronnego rozważenia zebranego materiału”. Ramy swobodnej oceny dowodów muszą być zakreślone wymaganiami prawa procesowego, doświadczenia życiowego, regułami logicznego myślenia oraz pewnego poziomu świadomości prawnej, według których sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważa materiał dowodowy, jako całość, dokonuje wyboru określonych środków dowodowych i ważąc ich moc oraz wiarygodność odnosi je do pozostałego materiału dowodowego (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 27 marca 2014 r., I ACa 953/13). Jeżeli z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne. Dla skuteczności zarzutu naruszenia powyższego przepisu nie wystarcza zatem stwierdzenie o wadliwości dokonanych ustaleń faktycznych. Konieczne jest tu wskazanie przyczyn dyskwalifikujących postępowanie sądu w tym zakresie. W szczególności skarżący powinien wskazać, jakie kryteria oceny naruszył sąd przy ocenie konkretnych dowodów, uznając brak ich wiarygodności i mocy dowodowej lub niesłuszne im je przyznając (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 19 czerwca 2008 r., I ACa 180/08).

Zdaniem Sądu Okręgowego w niniejszej sprawie Sąd pierwszej instancji na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego wywiódł prawidłowe i logiczne wnioski, że strona nie wykazała że przysługuje jej względem powódki wierzytelność przedstawiona do potrącenia. Natomiast stanowisko wyrażone w apelacji ma zatem jedynie charakter polemiczny z prawidłowymi ustaleniami Sądu I instancji.

Stąd też Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację jako bezzasadną, o czym orzekł jak w punkcie 1. sentencji wyroku.

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy orzekł zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu wyrażoną w art. 98 § 1 i 3 k.p.c., uznając, że pozwani przegrali postępowanie apelacyjne. Uwzględniając zgłoszone przez powódkę w odpowiedzi na apelację żądanie zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego, Sąd Okręgowy zasądził od pozwanych kwoty po 600 zł tytułem kosztów niniejszego postępowania. Koszt poniesiony przez powódkę stanowi wynagrodzenie reprezentującego ją pełnomocnika w osobie radcy prawnego w wysokości 1200 zł ustalone w oparciu o §2 pkt 4 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych ( Dz.U. z 2015 r. poz. 1804 ze zm.) w brzmieniu obowiązującym w dacie wniesienia apelacji. Powyższe rozstrzygnięcie zawarto w punkcie 2. Sentencji wyroku.

SSO Iwona Siuta SSO Wiesława Buczek – Markowska SSO Karina Marczak

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE