Sygn. akt VI Ua 28/17
Dnia 12 września 2017r.
Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Gorzowie Wielkopolskim
w składzie następującym:
Przewodniczący : SSO Iwona Wysowska
Sędziowie: SO Ewa Michalska
SO Tomasz Korzeń (spr.)
Protokolant: st.sekr.sądowy Aneta Symeryak
po rozpoznaniu w dniu 12 września 2017 roku w Gorzowie Wielkopolskim na rozprawie
sprawy z odwołania W. W.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w G.
o zasiłek chorobowy
na skutek apelacji ubezpieczonego i pozwanego
od wyroku Sądu Rejonowego w Gorzowie Wielkopolskim Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 14 marca 2017 roku, sygn. akt IV U 22/17
I. uchyla pkt III zaskarżonego wyroku i odrzuca odwołanie w zakresie żądania ustalenia prawa do zasiłku chorobowego za okresy dalszej nieprzerwanej niezdolności do pracy,
II. oddala apelację w pozostałym zakresie,
III. koszty procesu za postępowanie apelacyjne wzajemnie znosi.
SSO Ewa Michalska SSO Iwona Wysowska SSO Tomasz Korzeń
VI Ua 28/17 UZASADNIENIE
W. W. wniósł odwołania od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. z dnia 01.12.2016 roku o odmowie prawa do zasiłku chorobowego za okres od 22.10.2016r do 20.11.2016r oraz z dnia 02.12.2016r o odmowie praw do zasiłku chorobowego za okres od 21.11.2016r do 14.12.2016r. i wniósł o przyznanie mu zasiłku chorobowego za cały okres nieprzerwanej niezdolności do pracy oraz uznanie tego prawa w przypadku kolejnych okresów nieprzerwanej niezdolności do pracy.
Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. wniósł o oddalenie odwołań, wskazując, iż ubezpieczony nie ma prawa do zasiłku chorobowego po ustaniu zatrudnienia, gdyż ma ustalone prawo do emerytury.
Sąd rejonowy ustalił, iż W. W. do dnia 21.10.2016 roku pozostawał w zatrudnieniu. W okresie od 17.10.2016r do 14.12.2016 r. był niezdolny do pracy z powodu choroby i złożył zaświadczenia lekarskie o niezdolności do pracy za ten okres. Od 01.07.2000r wnioskodawca ma ustalone prawo do emerytury z (...). Decyzją Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. z dnia 01.12.2016 r. odmówiono wnioskodawcy prawa do zasiłku chorobowego za okres od 22.10.2016r do 20.11.2016r a decyzją z dnia 02.12.2016r za okres od 21.11.2016r do 14.12.2016r. z powodu ustalonego od dnia 01.07.2000r prawa do emerytury z (...).
Mając na uwadze powyższe ustalenia Sąd Rejonowy w Gorzowie Wielkopolskim wyrokiem z dnia 14 marca 2017 w sprawie IV U 22/17 orzekł następująco:
I. zmienia decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. z dnia 1 grudnia 2016 r. znak: (...), (...)-W i orzeka, że wnioskodawca W. W. ma prawo do zasiłku chorobowego za okres od 22 października 2016 roku do 20 listopada 2016r.,
II. zmienia decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. z dnia 2 grudnia 2016 roku znak (...)-W i orzeka, że wnioskodawca W. W. ma prawo do zasiłku chorobowego za okres od 21 listopada 2016 roku do 14 grudnia 2016r.
III. w pozostałej części oddala odwołanie.
Sąd rejonowy zważył, iż odwołania są uzasadnione. Zgodnie z art. 13 ust. 1 pkt. 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa zasiłek chorobowy z tytułu niezdolności do pracy powstałej w czasie trwania ubezpieczenia chorobowego, jak i z tytułu niezdolności do pracy powstałej po ustaniu tytułu ubezpieczenia nie przysługuje za okres po ustaniu tytułu ubezpieczenia chorobowego, jeżeli osoba niezdolna do pracy ma ustalone prawo do emerytury lub renty z tytułu niezdolności do pracy. W przedmiotowej sprawie ubezpieczony ma ustalone prawo do emerytury wojskowej. Organ rentowy z uwagi na fakt otrzymywania przez ubezpieczonego emerytury wojskowej odmówił prawa do zasiłku chorobowego za okres od 22.10.2016r do 20.11.2016r i od 21.11.2016r do 14.12.2016r. Zdaniem Sądu prawo do zasiłku chorobowego po ustaniu tytułu ubezpieczenia wyłączone jest tylko w tych okolicznościach, które wyczerpująco i wyraźnie określone zostały w art. 13 ust. 1 ustawy zasiłkowej. Nie została w nim wymieniona emerytura wojskowa, więc pobieranie tego świadczenia nie uzasadnia zastosowania art. 13 ust. 1 pkt 1 ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego ( tak OSN z 18 lutego 2013 roku II UK 196/12 OSNP 2013/23-24/287). Ubezpieczony w spornym okresie był nieprzerwanie niezdolny do pracy, niezdolność do pracy powstała w czasie podlegania ubezpieczeniu i trwała dłużej niż 30 dni. Spełniał więc przesłanki do nabycia prawa do zasiłku chorobowego po ustaniu zatrudnienia. Jednocześnie ZUS w żaden sposób nie wykazał i nie zgłosił wniosków dowodowych na okoliczność wystąpienia okoliczności wyłączających prawo do zasiłku chorobowego po ustaniu zatrudnienia. Oceniając, czy zastosowanie znajduje art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. w/w ustawy należy poddać ocenie konkretne zarzuty, przy czym dla umożliwienia stronie podjęcia obrony organ rentowy winien te zarzuty ująć w zaskarżonej decyzji, czego w żadnej mierze nie uczynił, a powołał się na to dopiero w odpowiedzi na odwołanie. Podkreślić należy, iż dowody prywatne korzystają z domniemania autentyczności oraz domniemania, że osoba, która dokument podpisała, złożyła zawarte w nich oświadczenie. Jednakże nie przesądzają one o tym czy oświadczenie w nich zawarte jest zgodne z prawdą, ważne i skuteczne. Z dokumentem prywatnym nie wiąże się domniemanie prawne, iż jego treść przedstawia rzeczywisty stan rzeczy. Tym samym wskazywanie pisma pracownika pracodawcy wnioskodawcy jako dowodu na wyłączenie prawa wnioskodawcy do zasiłku nie może się ostać. Wobec powyższego Sąd na podstawie art. 477 14 § 2 KPC zmienił decyzje organu rentowego, przyznając ubezpieczonemu prawo do zasiłku chorobowego za sporny okres.
Sąd na podstawie art. 477 14 § 1 kpc oddalił odwołanie w pozostałej części tj. co do żądania „uznania tego prawa w przypadku kolejnych okresów nieprzerwanej niezdolności do pracy”. Przepis art. 476 § 2 i § 3 k.p.c. wskazuje zakres spraw z zakresu ubezpieczeń społecznych, należących do właściwości sądów, stanowiąc, iż przez sprawy z zakresu ubezpieczeń społecznych rozumie się sprawy, w których wniesiono odwołanie od decyzji organów rentowych, dotyczących: ubezpieczeń społecznych i ubezpieczenia rodzinnego, emerytur i rent, innych świadczeń w sprawach należących do właściwości Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, odszkodowań przysługujących w razie wypadków i chorób pozostających w związku ze służbą wojskową albo służbą w Policji lub Służbie Więziennej, jak również sprawy wszczęte na skutek nie wydania przez organ rentowy decyzji we właściwym terminie, a także sprawy, w których wniesiono odwołanie od orzeczenia wojewódzkiego zespołu do spraw orzekania o stopniu niepełnosprawności oraz sprawy o roszczenia ze stosunków prawnych między członkami otwartych funduszy emerytalnych a tymi funduszami lub ich organami. Analiza przedmiotowego unormowania, prowadzi do wniosku, iż Sąd nie jest władny do rozpoznania żądania wnioskodawcy w przedmiocie nieobjętym zaskarżonymi decyzjami a które to żądanie obecnie nie jest zaktualizowane i dotyczy ustalenia prawa na przyszłość, a tym samym, w ocenie sądu, nie podlega również przekazaniu do ZUS jako wniosek o konkretne świadczenie.
Apelacje od wyroku złożyły obie strony.
Organ rentowy zaskarżył wyrok w pkt. I i II. Wniósł o jego zmianę i oddalenie odwołania, zasądzenie od ubezpieczonego na rzecz organu rentowego kosztów zastępstwa procesowego za obie instancje, ewentualnie o jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji i pozostawienie temu Sądowi rozstrzygnięcie o kosztach postępowania.
Wyrokowi zarzucił:
1. naruszenie prawa procesowego, w szczególności art. 227, art. 228 § 1 i 2, art. 229, art. 230, art.231, art. 233 § 1, art. 245 k.p.c., polegające na dowolnej, a nie swobodnej ocenie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w wyniku błędnego przyjęcia, że:
ubezpieczony nie świadczył pracy w trakcie niezdolności do pracy w dniach 17.10,2016 r. do 21.10.2016 r.,
lista płac oraz pismo pracodawcy ubezpieczonego (w braku wypowiedzenia się do tych dowodów przez ubezpieczonego) nie przesądzają, że ubezpieczony świadczył pracę w okresie niezdolności do pracy w dniach 17,10.2016 r. do 21.10.2016 r.,
niewskazanie w zaskarżonej decyzji przez Organ rentowy okoliczności związanej ze świadczeniem pracy przez ubezpieczonego w okresie niezdolności do pracy w dniach 17.10,2016 r. do 21.10,2016 i zwalnia Sąd I instancji od zbadania tej okoliczności na skutek zarzutu Organu rentowego w trakcie postępowania sądowego,
ubezpieczonemu przysługuje prawo do zasiłku chorobowego za cały okres zwolnienia;
2. naruszenie prawa materialnego tj. w szczególności art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz. U, z 2016 r. poz; 372, z późn. zm.), przez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie (niezastosowanie), polegające na przyjęciu, że ubezpieczony nie świadczył pracy w trakcie niezdolności do pracy w dniach 17.10,2016 r. do 21.10.2016 r. i że ubezpieczonemu przysługuje prawo do zasiłku chorobowego za cały okres zwolnienia.
W uzasadnieniu podniesiono, iż cztery dokumenty (...) wystawione zostały na łączny okres od 17.10.2016 r. do 14.12.2016 r. Z pisma pracodawcy ubezpieczonego, które doręczono do Organu rentowego w dniu 21.11,2016 r. oraz z listy pracy dostarczonej przez pracodawcę Sądowi I instancji wynika, że ubezpieczony w okresie niezdolności do pracy od dnia 17.10.2016 r. do dnia 21.10.2016 r., tj. do dnia rozwiązania stosunku pracy, świadczył pracę, co spowodowało iż pracodawca nie wypłacił ubezpieczonemu wynagrodzenia za czas choroby w dniach 17.10.2016 r. do 21,10.2016 r. Ubezpieczony nie zaprzeczał w/w faktowi (nie wypowiedział się w tym zakresie), co oznacza, iż Sąd I instancji powinien uznać ten fakt za przyznany. W tym kontekście nie znajduje uzasadnienia stwierdzenie Sądu I instancji, że lista płac oraz pismo pracodawcy ubezpieczonego (w braku wypowiedzenia się do tych dowodów przez ubezpieczonego) nie przesądzają, czy ubezpieczony świadczył pracę w okresie niezdolności do pracy, ponieważ nie wiadomo, czy oświadczenia w nich zawarte są zgodne z prawdą, ważne, czy skuteczne. Zgodnie z wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Szczecinie „dokument prywatny stanowi dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie (art. 245 k.p.c.). Nie stanowi natomiast dowodu prawdziwości treści tego oświadczenia. Złożone przez stronę ekspertyzy opracowane na zlecenie strony, co do zasady, należy traktować jako głos w sprawie, wyjaśnienia stanowiące poparcie stanowiska strony. Należy natomiast pamiętać, że pozasądowa opinia rzeczoznawcy jako dokument prywatny stanowi jedynie dowód tego, że osoba, która ją podpisała, wyraziła zawarty w niej pogląd, nie korzysta natomiast z domniemania zgodności z prawdą zawartych w niej twierdzeń. Dlatego też twierdzenia zawarte w tego rodzaju opinii, a dotyczące wiadomości specjalnych, mogą stać się podstawą poczynienia ustaleń faktycznych w zasadzie tylko wówczas, gdy okoliczności te zostaną przyznane przez stronę przeciwną (art. 229 k.p.c.) albo też, gdy sąd uzna je za przyznane wobec braku zaprzeczenia przez stronę przeciwną (art. 230 k.p.c.).” „Z uwagi na zasadę kontradyktoryjności (art. 6 k.c. w zw. z art. 232 k.p.c.) o ostatecznym kształcie podstawy faktycznej rozstrzygnięcia w dużej mierze decyduje sama inicjatywa dowodowa stron. Inicjatywa ta nie jest związana wyłącznie z pozytywnym dowodzeniem przez stronę określonych faktów zgodnie z rozkładem ciężaru dowodu, ale również z odpowiednią reakcją jej przeciwnika procesowego, która może ograniczyć się bądź to do zaprzeczenia określonym faktom (w celu m.in. przeciwdziałania uznaniu je za przyznane - art. 230 k.p.c.), bądź też do przeprowadzenia przeciwdowodu.” „Artykuł 230 k.p.c, może mieć zastosowanie tylko wówczas, gdy wynik całej rozprawy prowadzi do jednoznacznego wniosku, że strona przeciwna nie zamierzała zaprzeczyć faktom. W razie wątpliwości nie można stosować art. 230 k.p.c. Wynik całej rozprawy - jak to przewiduje art. 230 k.p.c. - będzie sprzeciwiał się jego zastosowaniu, wtedy gdy przyjęciu określonych ustaleń faktycznych sprzeciwiają się inne ustalenia faktyczne dokonane przez sąd w sprawie.” Zdaniem Organu rentowego ubezpieczony nie stawił się na posiedzenie Sądu I instancji, ponieważ nie zamierzał zaprzeczyć faktowi, że w trakcie niezdolności do pracy świadczył pracę. Należy podkreślić, że „postępowanie sądowe w sprawach z zakresu prawa ubezpieczenia społecznego skupia się na wadach wynikających z naruszenia prawa materialnego, a wady decyzji organu rentowego spowodowane naruszeniem przepisów postępowania administracyjnego pozostają w zasadzie poza przedmiotem postępowania w sprawie z zakresu ubezpieczeń społecznych, za wyjątkiem wad, które dyskwalifikują tę decyzję w stopniu odbierającym jej cechy aktu administracyjnego.” W związku z tym, niewskazanie w zaskarżanej decyzji przez organ rentowy okoliczności związanej ze świadczeniem pracy przez ubezpieczonego w trakcie niezdolności do pracy, nie zwalnia Sądu I instancji od zbadania tej okoliczności na skutek zarzutu organu rentowego w postępowaniu sądowym.
Ubezpieczony zaskarżył wyrok w pkt. III. Wniósł o przyznanie prawa do zasiłku chorobowego za cały okres niezdolności do pracy, tj. od 22.10.2016 r. do 16.04.2017 r. oraz o przyznanie kosztów zastępstwa procesowego za II instancję.
Zarzucił orzeczeniu spowodowanie zagrożenia przedawnienia się roszczenia powoda o przyznanie zasiłku chorobowego w odniesieniu do decyzji odmawiających zasiłku chorobowego, które zostały wydane do czasu wydania orzeczenia.
W uzasadnieniu podniósł, iż w odwołaniu domagał się uznania prawa do zasiłku chorobowego za cały okres nieprzerwanej niezdolności do pracy oraz „uznanie tego prawa w przypadku kolejnych okresów nieprzerwanej niezdolności do pracy bez konieczności składania kolejnych odwołań od analogicznych decyzji, o ile w tym zakresie nie ulegną zmianie obowiązujące przepisy”. Od dnia złożenia przez powoda odwołania do dnia wydania orzeczenia przez Sąd Rejonowy w przedmiotowej sprawie Zakład Ubezpieczeń Społecznych w G. wydał kolejne decyzje odmawiając powodowi prawa do zasiłku chorobowego za łączny okres od 15.12.2016 r. do 02.04.2017 r. Powód do 16 kwietnia 2017 r. był nieprzerwanie niezdolny do podjęcia pracy na podstawie zaświadczeń lekarskich wystawionych przez lekarza prowadzącego i przesyłanych przez powoda do ZUS w G. W orzeczeniu z dnia 14 marca 2017 r. Sąd Rejonowy w Gorzowie Wlkp. wskazał wyraźnie i jednoznacznie na brak przesłanek do odmowy przyznania powodowi prawa do zasiłku chorobowego przez pozwanego, a jednocześnie nie wskazał żadnych przepisów, które pozwalałyby na inną interpretację istniejącego prawa w tym zakresie. Tym samym Sąd Rejonowy w Gorzowie Wlkp. stwierdził istnienie prawa do zasiłku chorobowego w odniesieniu do konkretnej decyzji wydanej przez ZUS. Takie postrzeganie prawa, wybiórczo, tylko do wydanej konkretnej decyzji odmawiającej prawa do zasiłku dla powoda stoi w sprzeczności z wiedzą i posiadanymi przez pozwanego dokumentami, na które powoływał się w swoim odwołaniu powód. Zakład Ubezpieczeń Społecznych w G. nie uznaje tego prawa, gdyż mając w swojej dokumentacji orzeczenie z wcześniejszej sprawy Sygn. akt IV U 109/14, w której powód powoływał się na to samo orzeczenie Sądu Najwyższego, nadal trzyma się swojego zdania ignorując postanowienie Sądu Okręgowego w Gorzowie Wlkp. Jednocześnie trzymając się niewłaściwej tezy nie wskazał przepisów, które zmieniałyby ten stan rzeczy i powstanie możliwości odmowy przyznania powodowi prawa do zasiłku chorobowego, czym w sposób świadomy łamie istniejące prawo. Takie stanowisko instytucji państwowej, która jest zobowiązana do przestrzegania polskiego prawa, wzbudza duże zastrzeżenia w opinii powoda, dając przypuszczenie, że dąży ona celowo do utrudnienia powodowi powrotu do pełnej sprawności fizycznej i psychicznej poprzez pozbawianie go środków finansowych należnych mu zgodnie z obowiązującym prawom, a jednocześnie uniemożliwia powodowi właściwo realizowanie zaleceń lekarskich odnośnie rehabilitacji i leczenia, które pociągają za sobą koszty przekraczające jego możliwości finansowo i tym samym wydłuża czas powrotu do zdrowia. Działanie ZUS jest odbierane przez powoda jako nieetyczne.
SĄD OKRĘGOWY ZWAŻYŁ, CO NASTĘPUJE:
Sąd okręgowy podziela i przyjmuje za własne ustalenia faktyczne sadu rejonowego. Co do zasady podziela także rozważania prawne tego sądu.
W zakresie apelacji pozwanego:
Pozwany nie wykazał, ażeby wykorzystał procedurę kontrolną określoną w art. 68 ust. 1 (ewentualnie, że płatnik składek ją wykorzystał). Zgodnie z brzmieniem przepisu Zakład Ubezpieczeń Społecznych oraz płatnicy składek, o których mowa w art. 61 ust. 1 pkt 1, są uprawnieni do kontrolowania ubezpieczonych co do prawidłowości wykorzystywania zwolnień od pracy zgodnie z ich celem oraz są upoważnieni do formalnej kontroli zaświadczeń lekarskich.
W aktach brak jest protokołu sporządzonego w trybie § 9 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 27 lipca 1999 r. w sprawie szczegółowych zasad i trybu kontroli prawidłowości wykorzystywania zwolnień lekarskich od pracy oraz formalnej kontroli zaświadczeń lekarskich (Dz.U.1999.65.743). Zgodnie z jego treścią: W razie stwierdzenia w trakcie kontroli okoliczności, o których mowa w § 5 i 6, osoba kontrolująca sporządza protokół, w którym podaje, na czym polegało nieprawidłowe wykorzystywanie zwolnienia lekarskiego od pracy. Protokół należy przedłożyć ubezpieczonemu w celu wniesienia przez niego uwag.
Ubezpieczony nie mógł się więc odnieść do zarzutów płatnika. Twierdzenia płatnika o wykonywaniu pracy nie mają żadnego znaczenia dla sprawy (jako nie stwierdzone w stosownej procedurze administracyjnej). Tym samym także twierdzenia pozwanego, oparte jedynie na oświadczeniu pracownika płatnika i nie poparte żadnym materiałem dowodowym zgromadzonym w stosownej procedurze administracyjnej, nie pozwalają na ustalenie wykonywania pracy w czasie zwolnienia lekarskiego. Tym samym proceduralna argumentacja pełnomocnika pozwanego co do rzekomego "przyznania" świadczenia pracy pozostaje bez znaczenia. Nie sposób przy tym, jak to czyni pozwany, wyprowadzać wniosków co do stanu faktycznego z okoliczności czy strona stawiała się czy nie na rozprawie (tym bardziej w sytuacji kiedy zawiadomienie o rozprawie zostało doręczone w sposób zastępczy). Analiza uregulowań art. 229 i 230 KPC prowadzi do wniosku, iż samo nie wypowiedzenie się strony co do twierdzeń strony przeciwnej o faktach nie stanowi podstawy do przyjęcia "przyznania" okoliczności faktycznych. Sąd musi bowiem brać pod uwagę wyniki całej rozprawy i konieczność wyczerpania stosownych procedur administracyjnych.
Niezależnie od powyższego wskazać należy, iż złożona przez pracodawcę lista obecności (k.21) wskazuje, iż w okresie od 17.11.2016 r. ubezpieczony nie świadczył pracy (oznaczenie (...)). Oświadczenie M. W. (k.14 akt pozwanego) nie zostało poparte żadnym materiałem dowodowym.
W zakresie uprawnienia do zasiłku chorobowego w przypadku pobierania emerytury wojskowej z (...) sąd w całości podziela argumentację sądu rejonowego.
Apelację pozwanego należało więc oddalić (art. 385 KPC).
W zakresie apelacji ubezpieczonego:
Żądanie ubezpieczonego zawarte w apelacji dotyczy uznania, iż przysługuje mu prawo do zasiłku chorobowego za kolejne okresy nieprzerwanej niezdolności do pracy po 14.12.2016r.
W sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych przedmiot rozpoznania sprawy sądowej wyznacza decyzja organu rentowego, od której wniesiono odwołanie (art. 477 9 KPC., art. 477 14 KPC; por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 20.01.2010 r.. II UZ 49/2009). W wyroku z dnia 23 kwietnia 2010 r. (II UK 309/2009) Sąd Najwyższy przypomniał, że zgodnie z systemem orzekania w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych, w postępowaniu wywołanym odwołaniem do sądu pracy i ubezpieczeń społecznych sąd rozstrzyga o prawidłowości zaskarżonej decyzji w granicach jej treści i przedmiotu. Granice rozpoznania w niniejszej sprawie wyznacza zatem treść i przedmiot zaskarżonych decyzji. Sąd nie jest uprawniony do wykroczenia poza te granice.
Podzielić należy stanowisko sądu I instancji, iż wniosek pozwanego w zakresie "dalszego zasiłku" nie jest podlegającym przekazaniu organowi rentowemu, w trybie art. 477 10 KPC, wnioskiem o konkretne świadczenie, tym bardziej, iż - jak wskazał ubezpieczony w apelacji - pozwany wydawał kolejne decyzje odmawiając mu przyznania prawa do zasiłku na kolejne okresy.
Niedopuszczalne jest wydawanie przeciwko organowi rentowemu wyroków ustalających spełnienie poszczególnych przesłanek prawa do świadczenia (w sprawie ustalenie, iż ubezpieczony jako emeryt "wojskowy" ma prawo do pobierania zasiłku chorobowego w przypadku dalszej nieprzerwanej niezdolności do pracy). W takiej sytuacji zachodzi bowiem niedopuszczalność drogi sądowej, a więc niemożność rozpoznania sprawy.
Zgodnie z art. 383 KPC w postępowaniu apelacyjnym nie można rozszerzyć żądania pozwu ani występować z nowymi roszczeniami. Jednakże w razie zmiany okoliczności można żądać zamiast pierwotnego przedmiotu sporu jego wartości lub innego przedmiotu, a w sprawach o świadczenie powtarzające się można nadto rozszerzyć żądanie pozwu o świadczenia za dalsze okresy. Mając na uwadze odrębność postępowania z zakresu ubezpieczeń społecznych i konieczność wyczerpania drogi postępowania administracyjnego niedopuszczane w postępowaniu apelacyjnym jest składanie odwołań od kolejnych decyzji organu rentowego. Podnoszona argumentacja dotycząca możliwości przedawnienia prawa do zasiłku pozostaje tym samym poza zakresem rozpoznania w niniejszej sprawie. Na marginesie można wskazać, iż w przypadku uchybienia terminowi do złożenia odwołania od decyzji bez swojej winy ubezpieczony może wnosić o przywrócenie terminu.
Dopiero kiedy ubezpieczony wystąpiłby z odwołaniami od decyzji odmawiających przyznania prawa do zasiłku chorobowego sąd byłby władny do orzekania w tym zakresie.
Orzeczenie sądu rejonowego w tym zakresie należało więc uchylić, a odwołanie odrzucić (art. 386 § 3 KPC w związku z art. 199 § 1 pkt. 1 KPC).
Mając na uwadze wynik postępowania apelacyjnego koszty procesu wzajemnie zniesiono (art. 100 KPC).
SSO Tomasz Korzeń SSO Ewa Michalska SSO Iwona Wysowska