WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18.11.2015r.

Sąd Rejonowy Szczecin - Centrum w Szczecinie w IV Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący SSR Waldemar Jędrzejewski

Protokolant Adriana Ryż – Jędrzejek

w obecności Prokuratora Patrycji Urban - Malada

po rozpoznaniu w dniu 12.02., 12.05., 17.09., 10.12.2014r., 27.03., 12.05., 10.08. i 04.11.2015r. sprawy R. R. (1) s. W. i E., ur. (...) w S.,

oskarżonego o to, że:

w bliżej nieustalonym okresie od lutego 2012r. do 12 sierpnia 2012r. w S. znęcał się psychicznie nad małoletnim B. G. (1) w ten sposób, że wszczynał w jego obecności awantury, podczas których używał wobec niego słów wulgarnych i obraźliwych, a nadto w dniu 19 marca 2012r. w S. w mieszkaniu przy ul. (...) poprzez położenie małoletniego B. G. (2) brzuszkiem na swych kolanach, a następnie bicie pięściami po pośladkach spowodował u niego pasmowate wybroczyny równoległe do siebie na granicy pośladka prawego i bocznej powierzchni uda prawego, co doprowadziło do naruszenia funkcji pośladka prawego jako narządu ciała na okres nie przekraczający dni 7, w rozumieniu art. 157 § 2 kk,

tj. o czyn z art. 207 §1 kk w zb. z art. 157 §2 kk w zw. z art. 11 §2 kk,

I.  oskarżonego R. R. (1) uznaje za winnego tego, że w okresie od lutego 2012r. do 19 marca 2012r. w S. znęcał się psychicznie i fizycznie nad małoletnim B. G. (1) w ten sposób, że wszczynał w jego obecności awantury, podczas których używał wobec niego słów obraźliwych, naruszał jego nietykalność cielesną poprzez uderzanie ręką po głowie, twarzy, pośladkach i piętach, a w dniu 19 marca 2012r. w mieszkaniu przy ul. (...) w S. bijąc pięściami po pośladkach spowodował u niego pasmowate wybroczyny równoległe do siebie na granicy pośladka prawego i bocznej powierzchni uda prawego, co doprowadziło do naruszenia funkcji pośladka prawego, jako narządu ciała na okres nie przekraczający siedmiu dni, tj. przestępstwo z art. 207 §1 kk w zb. z art. 157 §2 kk w zw. z art. 11 §2 kk i za to na podstawie art. 207 §1 kk w zw. z art. 11 §3 kk wymierza karę 10 miesięcy pozbawienia wolności;

II.  na podstawie art. 69 §1 i 2 kk, art. 70 §1 pkt 1 kk, art. 71 §1 kk w zw. z art. 4 §1 kk wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza oskarżonemu na okres próby 4 (czterech) lat oraz wymierza mu karę grzywny 80 stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki w kwocie 10,00 złotych;

III.  na podstawie art. 46 §2 kk orzeka od oskarżonego na rzecz małoletniego B. G. (1) nawiązkę w wysokości 1000,00 złotych;

IV.  na podstawie art. 2 ust. 1, art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych (tekst jedn. Dz.U. z 1983r., Nr 49, poz.223 z zm.) wymierza oskarżonemu opłatę 260,00 złotych, a na podstawie art. 627 kpk zasądza na rzecz Skarbu Państwa koszty procesu.

Sygn. akt IV K 274/13

UZASADNIENIE

Na przełomie stycznia/lutego 2012r. G. S. (1) zdecydowała się zamieszkać wraz z dwuletnim synem B. u swojego bliskiego znajomego R. R. (1) przy ul. (...).

Po wspólnym zamieszkaniu od lutego do 19.03.2012r. R. R. zaczął się awanturować i wyładowywać swoje negatywne emocje wobec dziecka poprzez ciągłe krzyki i wyzwiska. Zdarzało się to zarówno wtedy, gdy był trzeźwy, jak i pod wpływem alkoholu. Używał również przemocy fizycznej wobec B. przez uderzanie ręką po głowie, twarzy, pośladach i piętach. Na jego naganne zachowanie skarżył się chłopiec matce. G. S. widziała zaczerwienioną twarz u dziecka. Kobieta również doznawał przemocy. R. R. zaatakował ją gdy mówiła mu, by zaprzestał takich zachowań wobec chłopca. Była przez niego pobita w dniu 24.02.2012r. oraz 18/19.03.2012r.

W dniu 19.03.2012r. R. R. bijąc dziecko pięściami po pośladkach spowodował pasmowate wybroczyny równoległe do siebie na granicy pośladka prawego i bocznej powierzchni uda prawego, co doprowadziło do naruszenia funkcji pośladka prawego, jako narządu ciała na okres nie przekraczający siedmiu dni.

Po tym wydarzeniu G. S. opuściła mieszkanie R. R. i złożyła zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa.

Dziecko opowiadało o nagannym zachowaniu R. R. również swojemu ojcu G. G. (1) oraz K. G. (1) i A. S..

R. R. (1) został prawomocnie skazany za znęcanie się nad konkubiną G. S. (1) na podstawie z art. 207 §1 kk w zw. z art. 157 §2 kk w zw. z art. 11 §2 kk.

Dowód:

-zeznania świadka G. S. (1) k. 221-223, k. 5-7, 10, 31-33

-zeznania świadka K. G. (1) k. 237-238, k. 178-180

-zeznania świadka A. S. k. 223-224, k. 47-48

-zeznania świadka G. G. (1) k. 292- k. 174-176

-wyrok I i II instancji k. 277-291

Oskarżony R. R. (1) nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu przestępstwa. Wyjaśnił w toku dochodzenia, że nigdy nie uderzył B., a wszystko to wymysł G. S. (1), bo chciała iść na dyskotekę. Chciała się oskarżonego pozbyć z domu (k. 169-170). Przed Sądem skorzystał z prawa do odmowy składania wyjaśnień (k. 204-205).

Sąd po analizie zebranego i ujawnionego na rozprawie materiału dowodowego stwierdził, że oskarżony popełnił zarzucane mu przestępstwo.

Zeznania świadka G. S. (1) są wiarygodne. Bezpośrednio po zdarzeniach złożyła zawiadomienie o przestępstwie tj. 19.03.2012r. Opisała spontanicznie, szczerze i logicznie okoliczności w jakich się znalazła wraz z dzieckiem w mieszkaniu oskarżonego, a także na czym polegało przestępne zachowanie sprawcy. Potwierdziła jego czyny w przedmiotowym zakresie przed Sądem.

Obrażenia dziecka potwierdza obdukcja lekarska, którą wykonano zaraz po wydarzeniach. Biegli z PUM Zakładu Medycyny Sądowej w S. stwierdzili, że mogły one powstać w wyniku zdarzeń opisanych przez G. S.. Nie ma powodów, aby odmówić im wiary. Sporządzono opinię obiektywnie w sposób rzeczowy i pełny (k. 14-17). Agresywne zachowania oskarżonego potwierdza również jednoznacznie fakt obrażeń odniesionych przez G. S., co wynika z obdukcji lekarskiej (k.19-22) oraz prawomocnego wyroku z dnia 30.10.2014r., gdzie stwierdzono m.in. pobicie kobiety z 18/19.03.2012r. Nie ma żadnych podstaw, aby przyjąć, iż G. S. wymyśliła całą sytuację, skoro są jednoznaczne i bezstronne dowody na używanie przemocy przez R. R..

Jego wyjaśnienia, jakoby relacje G. S. to zemsta, iż nie pozwalał jej wychodzić na dyskotekę lub na kilka dni, a do tego jest to próba pozbycia się go z mieszkania – pozostają alogiczne i nieprzekonywające. Nikt przecież nie bije własnego dwuletniego dziecka, ani nie zadaje sobie samej obrażeń głowy z powodu braku możliwości wyjścia na dyskotekę. Ponadto, zarzut, iż chciała się go pozbyć z mieszkania jest nonsensowny, gdyż mieszkanie nie należy do G. S., lecz do oskarżonego (mieszkanie jego babci). Sąd zatem, nie dał wiary oskarżonemu, jakoby kobieta miałaby z w/w powodów składać po pouczeniu o odpowiedzialności karnej fałszywe zeznania.

Należy podkreślić, iż w przedmiotowej sprawie nie są to jedyne dowody (tj. zeznania G. S. i obdukcja), ale potwierdzają zaistniałą sytuację inne źródła dowodowe. Wprawdzie te osoby nie były bezpośrednimi świadkami znęcana się nad dzieckiem, ale rozmawiały z chłopcem i widziały jego reakcje w różnych okolicznościach. G. G. przebywając na przepustce w maju 2012r. miał kontakt z B.. Dziecko budziło się w nocy z krzykiem i powtarzało że, obawia się R. R. (1), który miał go bić (k.175). Podobne relacje słyszała świadek K. G. (1) w rozmowie z dzieckiem. Dotyczyło to strachu przed R. R., bicia i używania słów obraźliwych. Ich zeznania korespondują więc sensownie z wersją podawaną przez G. S.. Sąd dał wiarę G. G. i K. G., gdyż ich zeznania logiczne i wewnętrznie spójne.

Ponadto, świadek A. S. słyszała, że dziecko boi się R. R., a zasinienia na pośladkach widziała I. S. (1). Obie kobiety nie widziały wprawdzie osobiście negatywnego zachowania R. R. wobec chłopca, aczkolwiek należy podkreślić, iż wiadomym powszechnie jest, iż wobec osób postronnych sprawcy znęcania zachowują się normalnie. Niekiedy w ogóle nie ma żadnych zewnętrznych przesłanek świadczących, iż dana osoba dokonuje czynów przestępnych. Należy jednak podkreślić, że stosownie przemocy i wyzwiska miały miejsce przede wszystkim w zamkniętym pomieszczeniu – w mieszkaniu. Sprawca przecież doskonale zdawał sobie sprawę, iż dokonując czynności zabronionych nie należy się tym afiszować. Dlatego też św. A..S., I. S. czy E. F. nie musiały być bezpośrednimi świadkami zachowań przestępnych, a nawet mogły ulec wrażeniu, że związek faktyczny między G. S. i R. R. jest poprawny, ale to jeszcze nie świadczy, iż takich czynów karalnych w ogóle nie było. Zauważyły one bowiem pewne ślady przemocy tj. zasinienia u matki dziecka czy u małoletniego. Sąd zatem uznał, iż w/w osoby zeznawały adekwatnie do zaistniałych sytuacji. Nie starały się konfabulować czy umyślnie fałszować rzeczywistość. Jednakże należy pamiętać, iż sporadycznie odwiedzały G. S., a więc nie mogły być obecne przy każdym niewłaściwym postępku R. R..

Dowody z dokumentów Sąd uznał za wiarygodne, albowiem w toku procesu nie ujawniły się okoliczności mogące wywołać wątpliwości, co do ich rzetelności. Zostały one sporządzone przez osoby uprawnione w przewidzianej prawem formie i zawierają zapisy logiczne oraz zrozumiałe w zakresie odpowiadającym meritum przedmiotowej sprawy.

Mając powyższe ma uwadze Sąd stwierdził, że oskarżony wyczerpał swoim zachowaniem znamiona ustawowe czynu z art. 207 §1 kk w zb. z art. 157 §2 kk w zw. z art. 11 §2 kk. Umyślnie w okresie od lutego 2012r. do 19 marca 2012r. w S. znęcał się psychicznie i fizycznie nad małoletnim B. G. (1) w ten sposób, że wszczynał w jego obecności awantury, podczas których używał wobec niego słów obraźliwych, naruszał jego nietykalność cielesną poprzez uderzanie ręką po głowie, twarzy, pośladkach i piętach, a w dniu 19 marca 2012r. w mieszkaniu przy ul. (...) w S. bijąc pięściami po pośladkach spowodował u niego pasmowate wybroczyny równoległe do siebie na granicy pośladka prawego i bocznej powierzchni uda prawego, co doprowadziło do naruszenia funkcji pośladka prawego, jako narządu ciała na okres nie przekraczający siedmiu dni.

Przystępując do wymierzenia kary pozbawienia wolności i grzywny, Sąd miał na uwadze dyrektywy wymiaru kary z art. 53 §1 i 2 kk w tym okoliczności zarówno obciążające, jak i łagodzące. Do tych pierwszych zaliczył:

-rodzaj i charakter naruszonych dóbr prawnych – zaatakował cześć, zdrowie i nietykalność cielesną drugiego człowieka;

-sposób i okoliczności popełnienia czynu – mając przewagę fizyczną i psychiczną nad małoletnim znieważał go wielokrotnie oraz bił chłopca, który nie był wstanie mu się przeciwstawić i to w obecności matki, jak i pod jej nieobecność, niekiedy działał pod wpływem alkoholu;

-naganne zachowanie na wolności - przemocy dopuszczał się również w stosunku do G. S. za co został prawomocnie skazany (k. 277-278, k. 285)

Do okoliczności łagodzących zaliczył fakt, że w chwili czynu nie był karany oraz podjął działania w celu zmiany swojego tryby życia (praca w MZK jak kierowca).

Sąd stosując instytucję warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności uznał, że zachodzi dodatnia prognoza co do postępowania oskarżonego w przyszłości tj. że będzie przestrzegał porządku prawnego, a zwłaszcza nie popełni ponownie przestępstwa. Oskarżony nie był karany w chwili czynu i podjął pozytywne działania w celu zmiany swojego trybu życia. A zatem, nie ma potrzeby od razu stosowania kary bezwzględnej pozbawienia wolności. Sama groźba wykonania kary należycie wzmocni i umotywuje sprawcę do przestrzegania w przyszłości obwiązujących norm prawnych. Wymiernym zaś odczuciem dolegliwości, która powinna towarzyszyć udowodnionemu czynowi zabronionemu pozostaje sankcja o charakterze ekonomicznym tj. kara grzywny 800,00 zł (80 stawek x 10,00 zł każda stawka). Jej uiszczenie pozostaje w granicach możliwości zarobkowych i majątkowych R. R.. Wymierzona grzywna, wobec warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności, pozwoli uniknąć sprawcy wewnętrznego przekonania, iż pozostał bezkarny w wyniku popełnionego przestępstwa.

Na podstawie art. 46 §2 kk jako zadośćuczynienie za doznana krzywdę orzeczono od oskarżonego na rzecz małoletniego B. G. (1) nawiązkę w wysokości 1000,00 złotych.

Reasumując orzeczone kary są adekwatne do stopnia zawinienia R. R.. Spełnią swoje zadania w zakresie prewencji indywidualnej i generalnej w znaczeniu pozytywnym. Odniosą wobec niego pożądany skutek wychowawczy, powstrzymując od podobnych zachowań w przyszłości. Wykażą nieopłacalność tego rodzaju zachowań przestępnych.

Wpłyną także na kształtowanie świadomości prawnej społeczeństwa, w tym budowania zaufania społecznego do działalności wymiaru sprawiedliwości.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie aktów normatywnych powołanych w wyroku.