Sygn. akt: IV K 589 /15
Dnia 12 listopada 2015 r.
Sąd Rejonowy Szczecin - Centrum w Szczecinie w Wydziale IV Karnym w składzie: Przewodniczący SSR Ewa Borucka
Protokolant Katarzyna Kępa- Ojrzanowska
w obecności Prokuratora Prokuratury Rejonowej Szczecin – Śródmieście Moniki Bednarskiej- Kałużnej
po rozpoznaniu w dniu 07.10.2015r., 05.11.2015r.,
sprawy
E. W.
urodzonej dnia (...) w S., córki A. i W. zd. C.,
oskarżonej o to, że:
w dniu 9 maja 2015 r. w S. na terenie parkingu podziemnego znajdującego się przy ul. (...) działając wspólnie i w porozumieniu z ustaloną osobą dokonała rozboju na osobie M. G. w ten sposób, że po uprzednim doprowadzeniu pokrzywdzonej do stanu bezbronności poprzez jej popchnięcie w wyniku, którego upadła a następnie uderzanie pięściami i kopanie po cały ciele oraz szarpanie za włosy, czym narażono pokrzywdzoną na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo nastąpienia skutku określonego w art. 156 § 1 lub w art. 157 § 1 k.k., dokonała zaboru w celu przywłaszczenia torebki z zawartością kosmetyczki z kosmetykami, ręcznika kąpielowego, notesu oraz dowodu osobistego o nieustalonej wartości strat, czym działano na szkodę M. G.,
tj. o czyn z art.280 § l k.k. w zb. z art.275 § l k.k. w zb. z art.158 § l k.k. w zw. z art.11§ 2 k.k.
I. uznaje oskarżoną za winną popełnienia czynu polegającego na tym, że w dniu 9 maja 2015 roku, na terenie parkingu podziemnego znajdującego się przy ul. (...) w S., działając wspólnie i w porozumieniu z ustaloną osobą, po uprzednim zastosowaniu przemocy wobec M. G., polegającej na jej pchnięciu, w wyniku czego upadła, a następnie uderzaniu pięściami i kopaniu po całym ciele oraz szarpaniu za włosy, czym narazili pokrzywdzoną na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia lub nastąpienia skutku określonego w art. 156 § 1 kk lub art. 157 § 1 kk, dokonali zaboru w celu przywłaszczenia torebki z zawartością kosmetyczki z kosmetykami, ręcznika kąpielowego, notesu oraz dowodu osobistego, o nieustalonej wartości strat, czym działali na szkodę M. G. i za ten czyn kwalifikowany z art.280 § l k.k. w zb. z art.275 § l k.k. w zb. z art.158 § l k.k. w zw. z art.11§ 2 k.k. na podstawie art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. wymierza jej karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności,
II. na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. i art. 70 § 1 pkt 1 k.k. warunkowo zawiesza wykonanie kary pozbawienia wolności na okres próby lat 5 (pięciu),
III. na podstawie art. 33 § 2 k.k. wymierza oskarżonej grzywnę w ilości 350 ( trzystu pięćdziesięciu) stawek dziennych przy ustaleniu że jedna stawka wynosi 10 ( dziesięć ) złotych,
IV. na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary grzywny zalicza oskarżonej okres tymczasowego aresztowania do niniejszej sprawy od dnia 12.05.2015r. do dnia 07.10.2015r.,
V. na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwalnia oskarżoną od uiszczenia kosztów sądowych w tym opłaty,
VI. na podstawie § 14 ust. 2 pkt 3 oraz § 16 i 19 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu zasadza od Skarbu Państwa na rzecz adwokata Sławomira Rycielskiego kwotę 504 (pięćset cztery) złotych plus VAT tytułem wynagrodzenia za pomoc prawną udzieloną oskarżonej z urzędu.
Sygn. akt IV K 589/15
M. G. w dniu 9 maja 2015 roku przebywała w towarzystwie M. R. wcześniej spożywała alkohol. Wymienieni będąc na terenie parkingu podziemnego przy ul. (...) w S., spotkali P. K., S. K. i E. W.. Ostatnie dwie osoby zaatakowały M. G.. Najpierw wymienioną uderzała E. W., następnie przyłączył się S. K.. W czasie niespełna 4 minut pchali M. G., w wyniku czego upadła, później uderzali pięściami i kopali, szarpali za włosy, czym narazili pokrzywdzoną na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia lub nastąpienia skutku określonego w art. 156 § 1 k.k. lub art. 157 § 1 k.k. P. K. próbował odciągnąć napastników, jednak bez powodzenia. Osobą bardziej agresywną była E. W., zachowanie S. K. sprowadzało się do przytrzymywania M. G., w tym za ramię, a następnie wyrwania jej torebki z zawartością kosmetyczki z kosmetykami, ręcznika kąpielowego, notesu oraz dowodu osobistego, o nieustalonej wartości strat.
Jeszcze podczas zdarzenia S. K. próbował opuścić parking, ostatecznie wyszedł w czasie kiedy E. W. jeszcze szarpała M. G.. Z zabraną torebką S. K. udał się do pobliskiej bramy, gdzie po chwili dołączyła do niego E. W.. Po sprawdzeniu, że nie ma w torebce pieniędzy, mężczyzna porzucił torebkę. E. W. została zatrzymana w dniu 12 maja 2015 roku, o godz. 16.30, a S. K. w dniu 29 czerwca 2005 roku.
Dowód:
- wyjaśnienia oskarżonej w części, k. 41-42, 53-54,57,65-66 w zw. z k117-118,
- zeznania świadka M. G., k. 4-5, 67 w zw. z k.118-119,
- zeznania P. K. w części, k. 46-47 w zw. z k.133,
- zeznania świadka S. K. w części, k. 80-81, 86, 113-114,145-146 –akt sprawy IVK 741/15 ( obecnie karty134-145) w zw. z k.132-133,
- protokół oględzin miejsca zdarzenia, k. 8-9,
- protokół oględzin nagrania ze zdjęciami, k. 12-22,
- nagranie na płycie DVD, k. 24,
E. W. ukończyła 38 lat, posiada wykształcenie zawodowe, z zawodu jest krawcową, przed zatrzymaniem była osobą bezrobotną i bezdomną, utrzymywała się z pomocy MOPR-u. Nie posiada majątku, ani nikogo na swoim utrzymaniu. Oskarżona jest stanu wolnego, nie posiada dzieci. Do niniejszej sprawy została zatrzymana w dniu 12.05.2015r. i tymczasowo aresztowana do dnia 07.10.2015r.
E. W. była raz karana sądownie, wyrokiem z dnia 02.06.2003 roku, w sprawie o sygn. akt VI K 864/03, za czyny z art. 280 § 1 k.k. na karę 2 lat pozbawienia wolności, którą zakończyła odbywać w dniu 13.09.2004 roku.
Dowód:
- wyjaśnienia oskarżonej, k. 117,
- dane o karalności, k. 70,
W toku postępowania przygotowawczego E. W. przesłuchiwana w charakterze podejrzanej przyznawała się do pobicia pokrzywdzonej, natomiast zaprzeczała udziałowi w rozboju na jej szkodę. Motywem pobicia kobiety według relacji podejrzanej miało być jej zachowanie przed zaistniałym zdarzeniem w pobliżu B. P. kiedy to pokrzywdzona miała ją popchnąć.
Podobnej treści wyjaśnienia oskarżona złożyła w toku postępowania sądowego. Dodała odpowiadając na pytania sądu, że S. K. wyzywał pokrzywdzoną i złapał za jej torebkę, co ją zdziwiło. Ona powiedziała mu aby zostawił tą torebkę, ale on nie reagował na jej słowa.
Rozważania w kwestii oceny dowodów zgromadzonych w sprawie sąd rozpoczął od oceny wyjaśnień oskarżonej. Po przeanalizowaniu wyjaśnień E. W. złożonych w toku postępowania przygotowawczego oraz w toku rozprawy sąd dał im wiarę tylko częściowo, mianowicie w takim zakresie w jakim znalazły potwierdzenie w pozostałych uznanych za polegające na prawdzie dowodach jak przede wszystkim zeznania pokrzywdzonej M. G. i zabezpieczone nagranie z monitoringu. W szczególności istotne dla ustalenia zachowania się oskarżonej okazały się zeznania pokrzywdzonej, która w sposób chronologiczny i w miarę szczegółowy opisała przebieg wydarzeń, zaprzeczając przy tym aby dopuściła się jakiejkolwiek przemocy wobec oskarżonej, czy też zachowania które mogłoby spowodować jej agresywne zachowanie. Stąd też sprzeczna z relacją pokrzywdzonej wersja wydarzeń odnośnie jej ewentualnego pchnięcia przez pokrzywdzoną nie mogła się ostać. Dodatkowo wersji oskarżonej nie potwierdził w swoich wyjaśnieniach S. K., a jedynie słuchany jako świadek na rozprawie opierając się na uprzedniej znajomości akt (w tym wyjaśnień E. W.) podał że powodem agresji oskarżonej miało być to że pokrzywdzona ją wcześniej uderzyła czy popchnęła. Zresztą relacje S. K. w toku całego postępowania ewaluowały w zależności od wyników tego postępowania –co jest zrozumiałym zważywszy na jego rolę procesową i chęć uniknięcia czy przynajmniej umniejszenia swojej odpowiedzialności karnej w zakresie rozpatrywanego zdarzenia. Dlatego też zeznania tego świadka podobnie jak wyjaśnienia E. W. sąd uznał za prawdziwe tylko w takim zakresie w jakim nie kolidowały z pozostałym materiałem dowodowym. Podobnie za częściowo zgodne z prawdą sąd uznał zeznania świadka P. K., który miał być świadkiem wcześniejszego „konfliktu” miedzy oskarżoną a M. G., mając na uwadze prezentowaną przez świadka postawę nastawioną na nieobciążanie osób biorących udział w zdarzeniu, w szczególności w sytuacji kiedy podawał on iż nie widział momentu zaboru torebki, jak i w ogóle nie zwrócił uwagi na to czy pokrzywdzona miała torebkę w czasie zdarzenia na parkingu podziemnym - w sytuacji kiedy na nagraniach z monitoringu doskonale widać moment zaboru torebki jak i zachowanie się poszczególnych osób które nastąpiło po tym momencie.
Sąd ustalając stan faktyczny w niniejszej sprawie oparł się przede wszystkim na nagraniu z monitoringu, które jednoznacznie pozwala odtworzyć przebieg zdarzenia w dniu 9 maja 2015 roku. Dodatkowo uwzględnił korespondujące z nim zeznania pokrzywdzonej oraz w części zbieżnej relacje oskarżonej i świadków S. K. oraz P. K..
W oparciu o tak ocenione dowody sąd ustalił, że w dniu 9 maja 2015 roku, na terenie parkingu podziemnego znajdującego się przy ul. (...) w S., E. W. działając wspólnie i w porozumieniu z ustaloną osobą, po uprzednim zastosowaniu przemocy wobec M. G., polegającej na jej pchnięciu, w wyniku czego upadła, a następnie uderzaniu pięściami i kopaniu po całym ciele oraz szarpaniu za włosy, czym narazili pokrzywdzoną na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia lub nastąpienia skutku określonego w art. 156 § 1 k.k. lub art. 157 § 1 k.k., dokonali zaboru w celu przywłaszczenia torebki z zawartością kosmetyczki z kosmetykami, ręcznika kąpielowego, notesu oraz dowodu osobistego, o nieustalonej wartości strat, czym działali na szkodę M. G. wypełniając znamiona czynu kwalifikowanego z art.280 § l k.k. w zb. z art.275 § l k.k. w zb. z art.158 § l k.k. w zw. z art.11§ 2 k.k.
W szczególności nagranie pozwoliło przyjąć, że przede wszystkim E. W. używała przemocy wobec M. G., niemniej działający jednocześnie S. K., nawet w czasie zaboru torebki, przytrzymywał ją za ramię, przy czym do aktu zaboru przystąpił w momencie natężenia agresji ze strony oskarżonej i w momencie kiedy pokrzywdzona leżała na ziemi. Nadto jego zachowanie wskazywało że uczestniczy w napadzie rabunkowym na pokrzywdzonej. Nagranie pozostaje oczywiście zbieżne z relacją pokrzywdzonej, która oboje wymienionych odbierała jako napastników działających wspólnie. Okoliczność nie realizowania przez E. W. swoim zachowaniem znamienia zaboru mienia należącego do pokrzywdzonej nie ma większego znaczenia dla możliwości przypisanie jej dopuszczenia się przestępstwa rozboju w sytuacji kiedy działała ona wspólnie i w porozumieniu z inną osobą, która dokonała przedmiotowego zaboru wyszarpując pokrzywdzonej torebkę w trakcie stosowania przemocy przez oskarżoną, sama przy tym uczestnicząc w uniemożliwieniu obrony pokrzywdzonej poprzez przytrzymywanie jej za ramie. Z zachowania się zarówno oskarżonej E. W. jak i uczestniczącego w zdarzeniu S. K. wynika, iż działali oni wspólnie i w porozumieniu. E. W. bez wątpienia widziała zachowanie jej towarzysza w stosunku do pokrzywdzonej, a po całym zdarzeniu jak wynika z jego zeznań dołączyła do niego do bramy gdzie udał się wraz z torebkę. W takiej sytuacji nie można było uznać iż jej zamiarem było jedynie pobicie pokrzywdzonej, tym bardziej iż jej wyjaśnienia odnośnie zachowania się pokrzywdzonej które miało być impulsem do ataku agresji na niej nie znajdują potwierdzenia w zeznaniach tej ostatniej. W tym miejscu zaznaczyć należy, że zgodnie z ustaloną w orzecznictwie na gruncie art. 18 § 1 k.k. koncepcją współsprawstwa, każdy spośród współsprawców ponosi odpowiedzialność za całość popełnianego wspólnie i w porozumieniu czynu zabronionego, a zatem także i w tej części, w której znamiona czynu zabronionego wypełnione zostały zachowaniem współsprawcy (tak Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 1 marca 2005 roku, w sprawie II KK 249/04, opublikowanym w OSNKW 2005/7-8/63). Nie jest zatem koniecznym dla ustalenia odpowiedzialności S. K. i E. W. z tytułu naruszenia dyspozycji art. 280 § 1 k.k., aby każdy oddzielnie wypełnił wszystkie przesłanki w tym przepisie przewidziane, a wystarczającym jest stwierdzenie, że podjęte przez nich działania łącznie takie znamiona wyczerpały, co w rozważanym przypadku w istocie miało miejsce. Oskarżona i S. K. podzielili się dorozumianie rolami, w sposób ustalony wyżej. O ile zachowanie S. K. sprowadziło się przede wszystkim do zaboru torebki z zawartością, a E. W. do stosowania przemocy, oskarżony również przytrzymywał pokrzywdzoną, czy osaczał ją.
Jednocześnie sąd dostosował opis czynu do przyjętych za przeprowadzonymi dowodami ustaleń, w tym przede wszystkim nagrania. Pokrzywdzona, wbrew zarzutowi aktu oskarżenia, nie została doprowadzono do stanu bezbronności w rozumieniu art. 280 § 1 k.k. Doprowadzenie człowieka do stanu nieprzytomności lub bezbronności w myśl art. 280 § 1 k.k. to zachowania, które nie polegają na użyciu przemocy wobec osoby.Sprawcy natomiast zastosowali w stosunku do pokrzywdzonej przemoc, toteż kierując się zasadą wyrażoną w art. 413 § 1 pkt 4 k.p.k., należało dokonać zmiany opisu czynu przypisanego, względem zarzuconego.
Przy wymiarze kary sąd kierował się swoim uznaniem, granicami zagrożenia przewidzianymi w ustawie karnej oraz ocenił stopień społecznej szkodliwości czynu. Określając stopień społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonej przestępstwa sąd zastosował kryteria z art. 115 § 2 k.k., w tym okoliczności przedmiotowo – podmiotowe czynu, a mianowicie – z jednej strony w/w sposób działania, związane z tym nastawienie psychiczne, motywację, w tym chęć uzyskania w łatwy sposób korzyści finansowej kosztem nietrzeźwej pokrzywdzonej. Wszystkie te okoliczności nakazywały przyjęcie, że stopień społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonej czynu jest znaczny.
Wymierzając karę sąd zgodnie z dyrektywami art. 53 k.k., wziął pod uwagę okoliczności zarówno obciążające, jak i łagodzące odpowiedzialność karną. Do okoliczności obciążających oskarżoną zaliczyć należało działania ewidentnie ukierunkowane na łatwe wzbogacenie, zasadniczo niewielką wartość mienia, którego zaboru dokonano, w stosunku do środków jakich użyto, a przede wszystkim realizowanie go w sposób konsekwentny, w tym wspólnie i w porozumieniu z inną osobą, jak też wcześniejszą karalność oskarżonej za przestępstwo podobne oraz wypełnienie jednym zachowaniem trzech przepisów ustawy karnej.
Na korzyść natomiast oskarżonej przemawia częściowe przyznanie się do zarzuconego czynu i złożenie wyjaśnień, jak też wyrażona skrucha.
W ocenie sądu tak ukształtowana w wyroku kara 2 lat pozbawienia wolności, spełni wymóg minimum adekwatności do społecznej szkodliwości popełnionego czynu oraz stopnia zawinienia oskarżonej.
Sąd wymierzając oskarżonej karę pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania uznał, że w stosunku po oskarżonej istnieje możliwość postawienia pozytywnej prognozy kryminologicznej, albowiem oskarżona wcześniej była tylko raz karana sądownie i to przed upływem 10 lat od daty popełnienia obecnie przypisanego jej czynu. Jednakże w celu weryfikacji zachowania się oskarżonej w dłuższym okresie czasu sąd poddał ją próbie w maksymalny okresie próby. W ocenie sądu tak ukształtowana kara zrealizuje dyrektywy wymiaru kary, w tym w zakresie prewencji indywidualnej i generalnej, sprzyjać będzie właściwemu kształtowaniu się świadomości prawnej społeczeństwa, wpływając na umocnienie się przekonania, że żadne przestępstwo nie uchodzi bezkarnie i nie popłaca, a wręcz przeciwnie spotyka się ze sprawiedliwą represją karną. Przede wszystkim umożliwi kolejną próbę wychowawczego i zapobiegawczego oddziaływania na oskarżoną, wpojenia jej podstawowych norm społecznych, poszanowania mienia innej osoby oraz konieczności przestrzegania porządku prawnego.
Mając na uwadze dopuszczenie się przez oskarżoną czynu z chęci osiągniecia korzyści majątkowej sąd obok kary pozbawienia wolności orzekł grzywnę kierując się przesłankami wskazanymi powyżej przy wymiarze kary, a nadto mając na uwadze trudną sytuację finansową oskarżonej oraz okoliczność, iż nie odniosła ona korzyści majątkowej w związku z dopuszczeniem się przypisanego czynu.
Na poczet orzeczonej wobec niej kary grzywny stosując przepisy art. 63 § 1 k.k. sąd zaliczył oskarżonej okres tymczasowego aresztowania w sprawie.
Wysokość wynagrodzenia za nieopłaconą pomoc prawną udzieloną z urzędu oskarżonej sąd ustalił w oparciu o § 14 ust. 2 pkt 3 i § 16 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. z 2002 r. Nr 163, poz. 1348). Obrońca oskarżonej, ustanowiony przed sądem, uczestniczył bowiem w dwóch rozprawach, prowadzonych w postępowaniu zwyczajnym.
W związku z tym, że oskarżona jest osobą bezrobotną, nie posiadającą majątku, a w chwili orzekania bezdomną sąd na podstawie art. 624 § 1 k.p.k., sąd zwolnił ją od obowiązku ponoszenia opłaty i pozostałych kosztów sądowych. Orzeczenie takiego obowiązku byłoby dodatkowo trudne do wyegzekwowania w sytuacji osobistej i majątkowej w jakiej oskarżona się znajduje.