WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 sierpnia 2017 r.

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący SSO Ewa Milczarek

Protokolant – stażysta Olga Szałapska

po rozpoznaniu w dniu 17 sierpnia 2017 r. w Bydgoszczy

na rozprawie

odwołania: E. G.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w B.

z dnia 31 maja 2016 r., znak: (...)

w sprawie: E. G.

przeciwko: Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w B.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy

1.  zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje ubezpieczonemu E. G. prawo do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy od dnia 1 kwietnia 2016 r. do dnia 31 marca 2019 r.;

2.  stwierdza, że organ rentowy ponosi odpowiedzialność za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji.

Na oryginale właściwy podpis.

Sygn. VI U 2111/16

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 31 maja 2016 r. (znak: (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. przyznał ubezpieczonemu rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy na dalszy okres, tj. do 3 października 2019 r. Organ rentowy nie stwierdził jednocześnie istnienia całkowitej niezdolności do pracy, ponieważ Komisja Lekarska ZUS nie orzekła o całkowitej niezdolności do pracy ubezpieczonego.

Od powyższej decyzji ubezpieczony E. G. odwołał się pismem z dnia 4 lipca 2016 r., zaskarżając decyzję w całości i wnosząc o jej zmianę. W uzasadnieniu swojego pisma ubezpieczony podniósł, iż oczekuje na operację tętnicy szyjnej oraz protezowanie tętnic biodrowych obu kończyn. Jednocześnie ubezpieczony podkreślił, iż jest osobą bardzo chorą, cierpi na przykurcz obu dłoni, przepuklinę kręgosłupa, dnę moczanową i miażdżycę, przebył także rozległy zawał serca. W związku z powyższym ubezpieczony nie zgadza się z orzeczeniem Komisji, że nie jest całkowicie niezdolny do pracy.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania, wskazując, iż Komisja Lekarska ZUS nie stwierdziła u ubezpieczonego całkowitej niezdolności do pracy, w związku z czym przyznano mu rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy jako kontynuację dotychczas wypłacanej renty.

Sąd ustalił, co następuje:

Ubezpieczony miał przyznane prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od 7 grudnia 1990 r. do 31 maja 2016 r. 13 kwietnia 2016 r. ubezpieczony złożył wniosek o ponowne ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, w związku z czym został skierowany do lekarza orzecznika ZUS celem stwierdzenia niezdolności do pracy. Lekarz orzecznik orzeczeniem z dnia 6 maja 2016 r. ustalił, iż ubezpieczony jest całkowicie niezdolny do pracy do dnia 3 października 2019 r. Do orzeczenia zarzut wadliwości wniósł organ rentowy, w związku z czym sprawę przekazał do Komisji Lekarskiej ZUS, która orzeczeniem z dnia 27 maja 2016 r. nie stwierdziła u ubezpieczonego całkowitej niezdolności do pracy.

Okoliczności bezsporne, nadto: decyzja z 8 maja 1991 r. k 41 akt rentowych, wniosek z 13.04.2016 r., orzeczenie lekarza orzecznika, komisji lekarskiej ZUS – akta ZUS.

Ubezpieczony w 1999 r. przeszedł zawał mięśnia sercowego i wystąpiła przewlekła choroba niedokrwienna mięśnia sercowego. W marcu 2000 r. u ubezpieczonego wystąpiła dusznica bolesna, wykonano koronografię i PTCA-RCA. W związku z powyższym u ubezpieczonego utrzymują siędolegliwości bólowe za mostkiem przy wysiłku fizycznym. Od 2014 r. cierpi na miażdżycę tętnic w obrębie kończyn dolnych, co powoduje bóle kończyn oraz utrudnia poruszanie się, a w związku z czym oczekuje na operację. Rozwinęła się także miażdżyca uogólniona tętnic szyjnych. W marcu 2016 r. był leczony z powodu guza ślinianki, w związku z czym został zakwalifikowany do operacji. Cierpi również na przepuklinę krążków międzykręgowych na poziomie L4-L5 i L5-S1.

Dowód: opinia biegłych z dnia 27 marca 2017 r., k. 25-26 akt, opinia uzupełniająca k. 43 akt, dokumentacja medyczna w aktach ZUS.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o przedłożoną dokumentację medyczną oraz opinię biegłych lekarzy. Sąd przyjął opinię biegłych, uznając ją za dokładną i rzetelną, opisującą całość schorzeń ubezpieczonego i podsumowującą ogólny stan zdrowia ubezpieczonego. Biegli rozróżnili schorzenia i odnieśli się do każdego z nich w zakresie powstawania niezdolności do pracy, zaś całość opinii została podsumowana przez lekarza medycyny pracy. Sąd nie znalazł zatem podstaw do podważenia opinii biegłych.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie ubezpieczonego zasługiwało na uwzględnienie.

Zgodnie z treścią art. 57 ust. 1. Ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2015 r. poz. 748) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1) jest niezdolny do pracy;

2) ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy;

3) niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b, pkt 4, 6, 7 i 9, ust. 2 pkt 1, 3-8 i 9 lit. a, pkt 10 lit. a, pkt 11-12, 13 lit. a, pkt 14 lit. a i pkt 15-17 oraz art. 7 pkt 1-3, 5 lit. a, pkt 6 i 12, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów. Jednocześnie zgodnie z treścią art. 107 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych prawo do świadczeń uzależnionych od niezdolności do pracy oraz wysokość tych świadczeń ulega zmianie, jeżeli w wyniku badania lekarskiego, przeprowadzonego na wniosek lub z urzędu, ustalono zmianę stopnia niezdolności do pracy, brak tej niezdolności lub jej ponowne powstanie.

W przedmiotowej sprawie kwestią sporną pomiędzy stronami był stopień niezdolności do pracy ubezpieczonego. Ubezpieczony miał przyznane prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od 7 grudnia 1990 r. do 31 marca 2016 r. Organ rentowy przedłużył ubezpieczonemu wypłacanie renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy na dalszy okres, jednak ubezpieczony podnosił, iż stan jego zdrowia pogorszył się i należało przyznać mu rentę z tytułu całkowitej niezdolności do pracy. Zgodnie z treścią art. 12 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych niezdolną do pracy w rozumieniu ustawy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy. Częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Powołani do sprawy biegli w sporządzonej opinii głównej oraz opinii uzupełniającej wskazali, iż z uwagi na całokształt stanu zdrowia ubezpieczonego należało orzec u niego całkowitą niezdolność do pracy. Biegli nie mieli wątpliwości, iż biegły nie jest w stanie pracować w obecnym stanie zdrowia, wszelkie czynności związane z pracą zawodową byłyby dla niego zbyt dużym obciążeniem, w szczególności biorąc pod uwagę miażdżycę w obrębie kończyn dolnych, ale również i szyjnych. Biegli podkreślili również, iż nie istnieje w niniejszej sprawie możliwość przekwalifikowania zawodowego, wskazując, że niezdolność do pracy ubezpieczonego nie ogranicza się jedynie do pracy w zawodzie wyuczonym. Sąd, dokonując na podstawie art. 233 kpc swobodnej oceny dowodów w postaci opinii sądowo-lekarskiej biegłych, przyjął ją w całości, podzielając stanowisko biegłych w niniejszej sprawie. Nadto za słuszny uznał Sąd wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 21 czerwca 2016 r. sygn. III AUa 202/16, Sąd nie posiada wiadomości szczególnych z zakresu medycyny i nie może podważać opinii biegłego, jeżeli nie ma wątpliwości co do jej jednoznacznego, konkretnego brzmienia oraz jeżeli opinia sporządzona była rzetelnie.

Biorąc powyższe pod uwagę Sąd na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 zmienił zaskarżoną decyzję, przyznając ubezpieczonemu prawo do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy od dnia 1 kwietnia 2016 r. do dnia 31 marca 2019 r. W punkcie 2 wyroku na podstawie art. 118 ust. 1a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych Sąd stwierdził, iż organ rentowy ponosi odpowiedzialność za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji, ponieważ dysponował tymi samymi dowodami oraz dokumentacją co biegli sądowi.

SSO Ewa Milczarek