UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 4 lipca 2016 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. odmówił ubezpieczonemu K. C. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy od dnia 1 lipca 2016 r., podnosząc, iż ubezpieczony orzeczeniem Komisji Lekarskiej z dnia 29 czerwca 2016 r. został uznany za zdolnego do pracy.

Od powyższej decyzji odwołał się ubezpieczony pismem z dnia 1 sierpnia 2016 r., wnosząc o zmianę zaskarżonej decyzji i przyznanie renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy. W uzasadnieniu ubezpieczony podniósł, iż jego stan zdrowia wskazuje, iż jest częściowo niezdolny do pracy. W uzasadnieniu ubezpieczony wskazał, iż cierpi na liczne choroby kardiologiczne oraz że do 30 czerwca 2016 r. przysługiwała mu renta z tytułu częściowej niezdolności do pracy.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy podtrzymał dotychczasowe stanowisko, wnosząc o oddalenie odwołania.

Sąd ustalił, co następuje:

Ubezpieczonemu K. C. przysługiwała renta z tytułu częściowej niezdolności do pracy do dnia 30 czerwca 2016 r. i pobierał ją od 1991 r. Dnia 16 maja 2016 r. ubezpieczony złożył wniosek o ponowne ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W związku z powyższym organ rentowy skierował ubezpieczonego na badania do Lekarza Orzecznika ZUS. Orzeczeniem z dnia 8 czerwca 2016 r. lekarz orzecznik stwierdził, iż ubezpieczony jest częściowo niezdolny do pracy do dnia 30 czerwca 2019 r. Do orzeczenia organ rentowy wniósł zarzut wadliwości, w związku z czym skierował sprawę do Komisji Lekarskiej ZUS, która orzeczeniem z dnia 29 czerwca 2016 r. nie stwierdziła u ubezpieczonego niezdolności do pracy.

Okoliczności bezsporne

Ubezpieczony w 2000 r. przebył zawał serca, w roku 2011 był leczony implantacją stentów. Od 1990 r. choruje na nadciśnienie tętnicze oraz cukrzycę typu 2. Nadto cierpi z powodu powiększenia lewego przedsionka, koncentrycznego przerostu mięśnia lewej komory oraz zaburzenia funkcji rozkurczowej o typie zaburzeń relaksacji. Ma trudności z wchodzeniem po schodach, a podczas wysiłku fizycznego odczuwa kłucia w klatce piersiowej. Cierpi na chorobę niedokrwienną serca pod postacią dusznicy bolesnej, w związku z czym był leczony angioplastyką tętnic wieńcowych. Stan ubezpieczonego pogorszył się poprzez zaostrzenie choroby niedokrwiennej oraz otyłość brzuszną.

Dowód: opinia biegłych z dnia 26.04.2017 r., k. 17-18 akt, opinia uzupełniająca, k. 36 akt, dokumentacja lekarska – akta ZUS.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o przedłożoną dokumentację medyczną, której oryginalności i ważności żadna ze stron nie podważała, jak również w oparciu o opinię główną oraz opinię uzupełniającą biegłych lekarzy sądowych powołanych w sprawie. Sąd uwzględnił opinię biegłych, przyjmując ją w całości, ponieważ opinia była sporządzona rzetelnie i fachowo, zawierała dokładne informacje o stanie zdrowia ubezpieczonego i w związku z tym Sąd nie znalazł podstaw do podważania opinii biegłych. Z uwagi na wniesione zastrzeżenia Sąd dopuścił dowód z uzupełniającej opinii biegłych, którą to opinią biegli potwierdzili opinię główną, pozostawiając meritum rozstrzygnięcia bez zmian.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie ubezpieczonego zasługiwało na uwzględnienie.

Zgodnie z treścią art. 57 ust. 1. Ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2015 r. poz. 748) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1) jest niezdolny do pracy;

2) ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy;

3) niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b, pkt 4, 6, 7 i 9, ust. 2 pkt 1, 3-8 i 9 lit. a, pkt 10 lit. a, pkt 11-12, 13 lit. a, pkt 14 lit. a i pkt 15-17 oraz art. 7 pkt 1-3, 5 lit. a, pkt 6 i 12, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów. W przedmiotowej sprawie jedyną kwestią sporną między stronami była niezdolność do pracy ubezpieczonego. Ubezpieczony był uprawniony do pobierania renty od 1991 roku bez przerwy. Zgodnie z treścią art. 107 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych prawo do świadczeń uzależnionych od niezdolności do pracy oraz wysokość tych świadczeń ulega zmianie, jeżeli w wyniku badania lekarskiego, przeprowadzonego na wniosek lub z urzędu, ustalono zmianę stopnia niezdolności do pracy, brak tej niezdolności lub jej ponowne powstanie. W niniejszej sprawie organ rentowy podnosił, iż obecnie ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy, w związku z czym nie przysługuje mu prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy. Przeprowadzone postępowanie dowodowe pozwoliło na stwierdzenie, iż stan zdrowia ubezpieczonego nie uległ poprawie. Biegli w swojej opinii wyraźnie wskazali, iż stan zdrowia ubezpieczonego uzasadnia orzeczenie częściowej niezdolności do pracy, ponieważ ubezpieczony nie jest w stanie podjąć zatrudnienia w dotychczasowym zawodzie, nie jest bowiem w stanie pozostawać w wymuszonej pozycji ciała, w tym w szczególności przy dłuższym schylaniu i staniu, nie może również pracować przy podnoszeniu ciężarów. Jednocześnie zgodnie z treścią art. 12 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych niezdolną do pracy w rozumieniu ustawy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy. Częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Biegli jednoznacznie stwierdzili, iż stan zdrowia ubezpieczonego pogarsza się, w szczególności z powodu zaostrzenia choroby niedokrwiennej serca pod postacią dusznicy bolesnej, a jego stan zdrowia uniemożliwia mu pracę zgodną z wykształceniem i dotychczasowym doświadczeniem, Sąd nie miał zatem wątpliwości, iż należało orzec u ubezpieczonego częściową niezdolność do pracy. Sąd, dokonując na podstawie art. 233 kpc swobodnej oceny dowodów w postaci opinii sądowo-lekarskiej biegłych, przyjął ją w całości, podzielając stanowisko biegłych w niniejszej sprawie. Nadto należy wskazać, iż powołując się na wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 21 czerwca 2016 r. sygn. III AUa 202/16, Sąd nie posiada wiadomości szczególnych z zakresu medycyny i nie może podważać opinii biegłego, jeżeli nie ma wątpliwości co do jej jednoznacznego, konkretnego brzmienia oraz jeżeli opinia sporządzona była rzetelnie.

Jednocześnie Sąd nie podzielił zdania organu rentowego, zawartego w zastrzeżeniach do opinii biegłych, jakoby nowe wyniki próby wysiłkowej z dnia 8 marca 2017 r. stanowiły pogorszenie stanu zdrowia, występujące dopiero po wydaniu przez organ rentowy decyzji. Sąd uznał, iż próba wysiłkowa stanowiła jedynie potwierdzenie pogarszającego się stanu zdrowia ubezpieczonego, występującego jeszcze przed wydaniem decyzji.

Biorąc powyższe pod uwagę Sąd w punkcie 1. wyroku, na podstawie art. 477¹⁴ § 2 kpc, zmienił zaskarżoną decyzję organu rentowego w ten sposób, że przyznał ubezpieczonemu prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 1 lipca 2016 r. do 30 czerwca 2019 r. W punkcie 2. Wyroku Sąd nie stwierdził odpowiedzialności organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji, na podstawie art. 118 ust. 1a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Sąd uznał, iż w związku z wynikami próby wysiłkowej ubezpieczonego z dnia 8 marca 2017 r. biegli sądowi dysponowali dokładniejszym i bardziej aktualnym materiałem dowodowym.

SSO Ewa Milczarek

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE