Sygn. akt IV Ka 623/13
Dnia 10 grudnia 2013 roku.
Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:
Przewodniczący SSO Tadeusz Węglarek (spr.)
Sędziowie SO Tomasz Ignaczak
del. SR Joanna Cisak - Nieckarz
Protokolant Agnieszka Olczyk
przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Piotrkowie Trybunalskim Sławomira Kierskiego
po rozpoznaniu w dniu 10 grudnia 2013 roku
sprawy T. K.
oskarżonego z art.207§1 kk w zw. z art.157§1 kk w zw. z art.11§2 kk
Z. K.
oskarżonego z art.207§1 kk w zw. z art.157§1 kk w zw. z art.11§2 kk
z powodu apelacji wniesionych przez oskarżonych
od wyroku Sądu Rejonowego w Radomsku
z dnia 6 sierpnia 2013 roku sygn. akt II K 925/12
na podstawie art. 437 § 1 kpk, art. 438 pkt 1 kpk, art. 624 § 1 kpk zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:
- z podstawy skazania eliminuje przepis art. 157 § 1 kk i art. 11 § 2 kk,
- za podstawę wymiaru kary w miejsce art. 157 § 1 kk w zw. z art. 11 § 3 kk i art. 58 § 3 kk przyjmuje przepis art. 158 § 1 kk w zw. z art. 58 § 3 kk i wymierza im kary po 50 (pięćdziesiąt) stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10,00 (dziesięć) złotych;
w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;
zwalnia oskarżonych z kosztów procesu za postępowanie odwoławcze i przejmuje je na rachunek Skarbu Państwa.
Sygn. akt IV Ka 623/13
T. K. i Z. K. zostali oskarżeni o to, że:
w okresie czasu od października 2011 roku do dnia 7 października 2012 roku w W. 2, gm. W. działając wspólnie i w porozumieniu znęcali się fizycznie i psychicznie nad J. K. w ten sposób, że będąc pod wpływem alkoholu urządzali awantury domowe w trakcie których wyzywali go słowami wulgarnymi i obelżywymi, wypędzali z domu, groził pozbawieniem życia, a ponadto w dniu 07 października 2012 rokou, działając wspólnie i w porozumieniu pobili J. w ten sposób, że ojciec uderzył go kijem w głowę w okolice czoła oraz prawego łuku brwiowego oraz drugi raz uderzył go kijem w wargę gdzie następnie J. przewrócił się na ziemię wtedy brat T. kopał go nogami po głowie i całym ciele w wyniku czego J. K. doznał zasinienia zewnętrznej powierzchni ramienia lewego o wymiarach 12 x 3 cm, zasinienia 6 x 4 cm klatki piersiowej i okolicy środkowo – obojczykowej na wysokości 3 żebra po stronie lewej, stłuczenia głowy, rany tłuczonej okolicy czołowej, rany szarpanej wargi górnej, złamanie przedniej ściany prawej zatoki czołowej, krwiaka zatok, które to obrażenia spowodowały u pokrzywdzonego J. K. rozstrój zdrowia na okres czasu powyżej dni siedmiu w myśl art. 157 § 1 kk,
tj. o czyn z art. 207 § 1 kk w zw. z art. 157 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk.
Sąd Rejonowy w Radomsku w II wydziale Karnym wyrokiem z dnia 6 sierpnia 2013 roku w sprawie o sygn. akt Ii K 925/12:
1. w miejsce zarzucanego czynu uznał oskarżonych za winnych czynu polegającego na tym, że w dniu 07 października wzięli udział w pobiciu J. K. w ten sposób, że Z. K. dwukrotnie uderzył go kijem w głowę w okolice czoła oraz prawego łuku brwiowego, a następnie w wargę, po czym gdy pokrzywdzony przewrócił się na ziemię T. K. kopał go po głowie i całym ciele w wyniku czego J. K. doznał stłuczenia głowy, rany prawej zatoki czołowej, krwiaka zatoki czołowej, które to obrażenia spowodowały u pokrzywdzonego J. K. rozstrój zdrowia na okres czasu powyżej dni siedmiu, przez co naraził pokrzywdzonego na bezpośrednie niebezpieczeństwo nastąpienia skutku z określonego w art. 157 § 1 kk czym oskarżeni wyczerpali dyspozycje art. 158 § 1 kk i art. 157 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i za to na podstawie art. 157 § 1 kk w zw. z art. 11 § 3 kk i art. 58 § 3 kk wymierzył im kary po 50 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 10 złotych,
2. zwolnił oskarżonych od kosztów sądowych, które przejął na rachunek Skarbu Państwa.
Powyższy wyrok zaskarżyli oskarżeni T. K. i Z. K. zarzucając wyrokowi:
1. obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, a w szczególności art. 5 § 2 kpk poprzez nie dających się usunąć wątpliwości, co do okoliczności i miejsca w jakich obrażeń ciała doznał pokrzywdzony, rozstrzygnięcia tychże wątpliwości, dokonać na niekorzyść oskarżonych,
2. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na jego treść, polegający na przyjęciu, za prawdziwe zeznania pokrzywdzonego, przy podaniu w wątpliwość wyjaśnień oskarżonych.
W konkluzji skarżący wnieśli o:
1. zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonych od zarzucanych im czynów,
ewentualnie
2. o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I Instancji do ponownego rozpoznania.
Sąd Okręgowy zważył, co następuje:
Wniesienie apelacji skutkuje zmianą zaskarżonego wyroku jednakże nie z powodu zarzutów podniesionych w skardze apelacyjnej.
Odnosząc się do zarzutów zawartych w skardze apelacyjnej należy stwierdzić, ze zarzut błędu w ustaleniach faktycznych jest trafny wtedy, gdy zasadność ocen i wniosków przyjętych przez sąd I instancji nie odpowiada prawidłom logicznego rozumowania, a błąd ten mógł mieć wpływ na treść orzeczenia. Zarzut ten nie może sprowadzać się tylko do kwestionowania stanowiska sądu, ale powinien wskazywać nieprawidłowości rozumowania sądu.
Sama możliwość przeciwstawienia ustaleniom sądu odmiennego poglądu nie prowadzi do wniosku o popełnieniu przez sąd błędu w ustaleniach faktycznych, wobec powyższego stwierdzić należy, że apelacja sprowadza się do zanegowania prawidłowych ustaleń faktycznych poczynionych przez sąd I instancji, a dotyczących sprawstwa oskarżonych.
Opiera się ona na odmiennej interpretacji zebranych w sprawie dowodów i nie przedstawia jakichkolwiek przekonywujących argumentów, podważających prawidłowości i słuszności rozumowania sądu I instancji. Skarżący nie wykazał bowiem w żaden sposób, że rozumowanie sądu meriti było wadliwe bądź nielogiczne.
Natomiast zarzuty przedstawione w skardze apelacyjnej mają wyłącznie charakter subiektywnej polemiki opierającej się na korzystnej dla oskarżonych ocenie dowodów, głównie ich wyjaśnień, nie znajdującej potwierdzenia w realiach niniejszej sprawy. Chodzi tu oczywiście o to, że skarga apelacyjna nie przedstawia żadnych ważkich argumentów potwierdzających wadliwe rozumowanie sądu I instancji.
Dokonane bowiem przez sąd I instancji ustalenia w pełni odpowiadają zebranym w sprawie dowodom. Chodzi tu głównie o zeznania pokrzywdzonego J. K. oraz świadków R. I., M. W., M. J., Z. A., M. S., P. J. a także bogatej dokumentacji medycznej i opinii biegłego. Powyższe ustalenia są wynikiem wszechstronnej oraz wnikliwej analizy zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. Zauważyć w tym miejscu trzeba, iż przekonanie sądu I instancji o istnieniu niepodważalnych dowodów na sprawstwo oskarżónych T. i Z. K. pozostaje pod ochroną prawa procesowego, jako że nie wykracza poza zasadę swobodnej oceny dowodów wyrażonej w treści art. 7 kpk. Jednocześnie konkluzje sądu meriti stanowią wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonych /art. 4 kpk/, a nadto wszystko zostało wyczerpująco i logiczne – z uwzględnieniem wskazań wiedzy, doświadczenia życiowego i prawidłowego rozumowania – uzasadnione w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku /art. 424 § 1 pkt 1 kpk/.
Podnoszone przez apelujących naruszenie zasady in dubio pro reo również nie potwierdziło się w postępowaniu przed sądem odwoławczym. Przede wszystkim skarżący nie wykazali jakie to nieusuwalne wątpliwości natury faktycznej pojawiły się w toku postępowania, by koniecznym było stosowanie tej reguły procesowej. Sąd Rejonowy jawiące się wątpliwości usunął drogą logicznej oceny całokształtu dowodów zebranych w sprawie. „ O złamaniu dyrektywy zawartej w art. 5 § 2 kpk nie można mówić w sytuacji, w której sad dokonujący oceny dwóch przeciwstawnych wersji dowodów wybiera jedną z nich, należycie, stosownie do wymogów art. 7 kpk i art. 410 kpk ten wybór uzasadniając. O naruszeniu art. 5 § 2 kpk można by mówić dopiero wtedy, gdyby sąd orzekający powziął wątpliwość co do treści ustaleń faktycznych i mimo braku możliwości dowodowych prowadzących do ich usunięcia rozstrzygnął je na korzyść oskarżonego, bądź wówczas, gdyby takie wątpliwości powinien był powziąć – por. postanowienie Sądu Najwyższego z 29 maja 2008 roku, V KK 99/08, LEX nr 435313/.
Nie budzi wątpliwości, że sąd I instancji bardzo szczegółowo odniósł się do wszystkich okoliczności faktycznych ujawnionych w toku przeprowadzonego postępowania dowodowego. Skarżący zaś negując dokonaną w sposób prawidłowy przez sąd I instancji ocenę dowodów oraz podnosząc zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, nie przytaczając w rzeczywistości żadnych argumentów, które trafność ustaleń faktycznych, będących podstawą przedmiotowego rozstrzygnięcia były w stanie podważyć. W istocie argumenty skarżących sprowadzają się do stwierdzenia, że ocena materiału nie dawała podstaw do przypisania oskarżonym zarzucanego czynu.
Sąd oparł swoje ustalenia na zeznaniach pokrzywdzonego, który jest pijakiem, a odmówił wiary wyjaśnieniom oskarżonych, które to wyjaśnienia są prawdziwe. Nie są to argumenty dostateczne do obalenia drobiazgowych ocen przeprowadzonych przez sąd merytoryczny. Dowody na jakich sąd I instancji oparł swoje wnioski dotyczące sprawstwa oskarżonych są bowiem w swej wymowie jednoznaczne i nie budzą wątpliwości. Sąd Rejonowy tak wnikliwie i rzetelnie ocenił materiał , ze Sąd Okręgowy w całości tę ocenę podziela.
Do poczynienia prawidłowych ustaleń faktycznych na gruncie analizowanej sprawy w pełni uprawniały Sąd Rejonowy rzetelne i kompleksowo ocenione nieosobowe jak i osobowe źródła dowodowe wskazane powyżej.
Natomiast wyrokując sąd meriti przy prawidłowo ustalonym stanie faktycznym, przypisując oskarżonym popełnienie w kumulacji występku z art. 157 § 1 kk z występkiem z art. 158 § 1 kk dopuścił się obrazy prawa materialnego.
Zgodnie z ugruntowanymi poglądami w doktrynie i orzecznictwie przestępstwo z art. 157 § 1 kk można przypisać wyłącznie takiemu sprawcy, którego działanie spowodowało konkretne urazy, a te z kolei wywołały konsekwencje określone w tym przepisie /por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 grudnia 2012 roku, WA 33/06, Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 maja 2012roku III KK 325/11, Wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 4 kwietnia 2013 roku, II AKa 52/13/. W realiach tej sprawy sąd prawidłowo ustalił ze działanie każdego z oskarżonych mogło spowodować skutek stypizowany w art. 157§ 1 kk jednakże nie ustalił w bezsporny sposób, działanie którego z oskarżonych spowodowało u J. K. uszkodzenie ciała określone w art. 157 § 1 kk, a to z kolei uniemożliwiło przyjęcie wobec oskarżonych kumulatywnej kwalifikacji z art. 158 § 1 kk i art. 157 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk.
Z tych też względów, na skutek wniesionej przez oskarżonych apelacji zaskarżony wyrok należało zmienić poprzez wyeliminowanie z podstawy skazania art. 157 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk, a za podstawę wymiaru kary należało przyjąć przepis art. 158 § 1 kk w zw. z art. 58 § 3 kk. Pomimo przyjęcia łagodniejszej kwalifikacji sąd odwoławczy nie znalazł podstaw do łagodzenia wymiaru orzeczonych przez sąd I instancji kary grzywny.
W ocenie sadu odwoławczego kara 50 stawek dziennych grzywny przy ustaleniu wysokości 1 stawki na kwotę 10 złotych nie jest karą nadmiernie surową. Orzeczone kary są adekwatne do stopnia społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonym czynu i winy. Uwzględniają wskazane w uzasadnieniu wyroku sądu I instancji okoliczności łagodzące i obciążające, które mają wpływ na wymiar kary. Kary te powinny zrealizować cele w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa oraz wychowawcze i zapobiegawcze wobec oskarżonych.
Uwzględniając sytuację rodzinną, majątkową i osobistą oskarżonych sąd odwoławczy zwolnił oskarżonych z kosztów procesu za postępowanie odwoławcze na podstawie przepisów wskazanych w części dyspozytywnej wyroku.