UZASADNIENIE

Powódka K. K. wystąpiła z pozwem przeciwko (...) S.A. w W. odwołując się od rozwiązania umowy o pracę z dnia 17.03.2016 r. i wniosła o przywrócenie do pracy na poprzednich warunkach pracy i płacy oraz o zasądzenie od pozwanej na swoją rzecz kosztów postępowania.

W uzasadnieniu pozwu wskazała, iż nie zgadza się z rozwiązaniem umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony, gdyż jest ono nieuzasadnione, a wskazywane w uzasadnieniu przyczyny wypowiedzenia są nieprawdziwe i nierzeczywiste. Podniosła, iż jest osobą sumienną i pracowitą i nie dopuściła się żadnego uchybienia w wykonywaniu swoich obowiązków, a jako wieloletni pracownik jest osobą doświadczoną. Powódka wskazała, iż pozwana nie kwestionowała zapisów w formularzu oceny pracy za rok 2014 i indywidualnej karcie celów z dnia 25.02.2015 r. stanowiącej załącznik do regulaminu okresowych ocen pracowniczych, gdzie praca powódki oceniona została dobrze, zaś w wykazie wskazane zostały konkretne cele na rok 2015.

Pozwana (...) S.A. w odpowiedzi na pozew wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu wskazała, iż rozwiązanie umowy o pracę było uzasadnione, a przyczyny rozwiązania umowy prawdziwe i rzeczywiste. Podała, iż z wydruku z programu (...) wynika, iż powódka nie zarejestrowała w tym programie ani jednej handlowej rozmowy telefonicznej, nie dokonała aktualizacji ani jednego kontaktu handlowego oraz oferty handlowej, choć leżało to w zakresie jej obowiązków pracowniczych. Pozwana podała, iż powódka za naruszenie porządku i organizacji pracy została w listopadzie 2014 r. ukarana karą nagany, a także, iż K. K. nie wykazywała zaangażowania i aktywności w pozyskiwaniu nowych klientów, jak również popełniała błędy i opóźnienia w rozliczeniach przesyłanych do działku księgowości.

Wyrokiem z dnia 29 marca 2017 r. Sąd Rejonowy w Gorzowie Wielkopolskim powództwo oddalił.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Powódka była zatrudniona w pozwanej Spółce od dnia 02.10.2006 r. na podstawie umowy o pracę na okres próbny do dnia 31.12.2006 r., umowy o pracę zawartej w dniu 30.12.2006 r. na czas określony do dnia 15.11.2008 r. oraz umowy o pracę zawartej w dniu 06.11.2008 r. na czas nieokreślony do dnia 2008 r.

Pierwotnie powódka zatrudniona była na stanowisku Specjalisty ds. sprzedaży szkoleń na pełen etat, a od dnia 01.02.2010 r. zajmowała stanowisko Specjalisty ds. szkoleń i była zatrudniona na ¾ etatu. Miejscem wykonywania pracy przez powódkę był Oddział w G.

Do zakresu obowiązków powódki należało bieżąca obsługa administracyjno-organizacyjna Oddziału, zabezpieczenie szkoleń i bieżącej pracy Oddziału w niezbędne środki i materiały, prowadzenie rozliczeń finansowych środków z zaliczki, organizacja szkoleń, przygotowywanie ofert przetargowych, współudział w pozyskiwaniu nowych klientów i środków finansowych, prowadzenie i bieżąca aktualizacja bazy klientów i szkoleń w systemie (...), bieżąca aktualizacja systemu Klient w zakresie działalności Oddziału, negocjowanie i przygotowywanie umów dla klientów Oddziału w zakresie oferowanych usług, archiwizacja dokumentów.

U pozwanej obowiązywał regulamin pracy, z którego treścią zapoznała się powódka i zobowiązała się jego przestrzegać.

Wynagrodzenie powódki liczone jako ekwiwalent za niewykorzystany urlop wypoczynkowy wynosiło 2.580,80 zł brutto.

W dniu 08.07.2014 r. odbyła się wideokonferencja, w której uczestniczyła także powódka. Na spotkaniu ustalono, iż Oddział w G. będzie realizował wytyczne dotyczące działań w (...) przekazane w dniu 27.06.2014 r. skorygowane przez (...), tj. w szczególności powódka wykonywać miała miesięcznie minimalnie 20 telefonów wychodzących, wysyłać minimalnie 5 ofert miesięcznie oraz aktualizować minimalnie 10 kontaktów. K. K. została zobowiązana do rejestrowania wszystkich swoich istotnych działań handlowych, tj. spotkań, telefonów wychodzących, sprzedaży i ofert. Podobne obowiązki nałożone zostały na drugiego pracownika oddziału M. C., z tym, że miał on aktualizować 30 kontaktów.

Bezpośrednim przełożonym powódki był M. G. (1), który potwierdził, że wszelkie ustalenia z wideokonferencji z dnia 08.07.2014 r. zostały przekazane pracownikom w formie notatki służbowej z dnia 14.07.2014 r.

Obowiązki i wytyczne o podobnym zakresie dotyczyły także pracowników innych oddziałów pozwanej spółki w Polsce.

W dniu 17.03.2016 strona pozwana złożyła powódce oświadczenie o wypowiedzeniu umowy o pracę z zachowaniem trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia, który upłynie w dniu 30.06.2016 r. wskazując, iż przyczynami wypowiedzenia umowy o pracę są:

1. Bardzo niska aktywność sprzedażowa pracownika w obszarze szkoleń, wykazana w programie (...), tj.

a) Brak jakichkolwiek wykazanych rozmów telefonicznych (handlowych) w okresie od 1 marca 2015 r. do 07 marca 2016 r. – przy czym zgodnie z pisemnym planem działania Oddziału z dnia 14 lipca 2014 r. pracownik był zobowiązany do wykonywania i rejestrowania co najmniej 20 takich rozmów miesięcznie,

b) Niezaktualizowanie ani jednego kontaktu handlowego w (...) w okresie od 01 listopada 2015 r. do 07 marca 2016 r. – przy czym zgodnie z pisemnym planem działania dla Oddziału z dnia 14 lipca 2014 r. pracownik był zobowiązany do wykonywania aktualizacji co najmniej 10 takich kontaktów miesięcznie,

c) Brak informacji o jakiejkolwiek złożonej ofercie handlowej w okresie od 01 listopada 2015 r. do 31 stycznia 2016 r. – przy czym zgodnie z pisemnym polanem działania dla Oddziału z dnia 14 lipca 2014 r. pracownik był zobowiązany do wykonywania i rejestrowania co najmniej 5 takich ofert miesięcznie.

2. Brak wymaganej aktywności w promowaniu i sprzedaży nowych produktów szkoleniowych, przygotowanych w całości przez D. Szkolenia (Centrala), tj. np. niewyznaczenie żadnego potencjalnego terminu szkolenia z Prawa Zamówień Publicznych – pomimo wsparcia i polecenia ze strony D. (...) 9 np. email z 14.07.2015 r.), podobnie nie wyznaczenie terminu potencjalnego szkolenia z zakresu zmian w terminowych umowach o pracę – co zostało wykonane dopiero po zwróceniu uwagi na naradzie dyrektorów w dniu 26.02.2016 r.

3. Opóźnienia i błędy w rozliczeniach i zestawieniach przesyłanych do działu księgowości np. zakwalifikowanie szkolenia dla C. jako zlecenia jednorazowego z bhp i wysłanie do nieodpowiedniej osoby z działu księgowości (e-mail z 9 lutego 2016 r.); spóźnione wysłanie zlecenia jednorazowego na szkolenia okresowe bhp i pierwszej pomocy (e-mail z dnia 7 marca 2016 r.); niewystawienie w kwietniu 2015 zlecenia na zakup podręcznika dla A. H. (1) – co zostało zrobione dopiero po interwencji działu księgowości w styczniu 2016 r. 9e-mail z 20 stycznia 2016 r.).

Pracodawca wskazał, że powyższe powody spowodowały całkowitą utratę zaufania do pracownika.

Przed rozwiązaniem z powódką umowy o pracę za wypowiedzeniem pracodawca przedstawił powódce propozycję rozwiązania umowy o pracę w trybie porozumienia stron, na co K. K. nie wyraziła zgody.

Zgodnie z Formularzem Oceny dla stanowisk Specjalista/Starszy specjalista/Główny specjalista w Oddziale w G. powódka w okresie od 01.01.2014 r. do 31.12.2014 r. osiągnęła ocenę ogólną oczekiwaną w zakresie kompetencji ogólnofirmowych, funkcjonalnych i wykonawczych oraz w zakresie stopnia realizacji celów. Od powódki oczekiwano odbycia kursu j. niemieckiego. Na rok 2015 wyznaczono powódce 3 cele:

1. Zaktualizowanie i uzupełnienie bazy danych klientów – umów i współpracujących z oddziałem inspektorów.

2. Pozyskanie nowych klientów i wzrost rentowności Oddziału do 5%

3. Przejrzyste zarchiwizowanie i przechowywanie dokumentów zgodnie z obowiązującymi procedurami.

Powódka w okresie od marca 2015 r. do marca 2016 r. kontaktów 7 rozmów telefonicznych handlowych w bazie (...). W zakresie aktualizacji kontaktów z klientami powódka nie aktualizowała ich na czas i nie wykonała zadań planowo realizując plan w zakresie aktualizacji na poziomie około 55%. W miesiącach listopadzie i grudniu 2015 roku oraz styczniu, lutym, marcu 2016 roku powódka nie zaktualizowała żadnego kontaktu

W miesiącu grudniu 2015 roku powódka nie sporządziła żadnej oferty handlowej. W styczniu 2016 roku powódka sporządziła cztery oferty handlowe. W listopadzie 2015 roku powódka sporządziła dwie oferty handlowe.

W księgowości pozwanej spółki zatrudnione były dwie osoby – M. K. i A. R.. A. R. zajmowała się wystawianiem faktur za szkolenia, zaś M. K. pozostałymi fakturami. Powódka K. K. dokumenty do wystawienia faktury za szkolenie wysłała do M. K., która po około trzech minutach od otrzymania tych dokumentów przesłała je do A. R..

K. Z. przygotowała szkolenia z zakresu Prawa Zamówień Publicznych oraz z Prawa Pracy w zakresie zmian w umowach terminowych. Informacje o tych szkoleniach zostały przesłane także do Oddziału w G.. Decyzję o przystąpieniu do sprzedaży szkoleń podejmował dyrektor Oddziału. Oddział w G. nie przystąpił do sprzedaży w/w szkoleń.

Obowiązki powódki w zakresie przeprowadzania i rejestracji rozmów handlowych, aktualizowanie kontaktów handlowych, składanie i rejestrowanie ofert handlowych miało znaczenie dla spółki, albowiem przekładało się na wynik finansowy spółki, wpływało na komunikację wewnętrzną a kierownictwo spółki miało informację o prowadzonych działaniach handlowych przez powódkę.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo jest nieuzasadnione.

Zgodnie z treścią art. 30 § 4 KP wypowiadając umowę o pracę zawartą na czas nieokreślony pracodawca ma obowiązek zawsze wskazać na piśmie przyczynę wypowiedzenia. Przyczyna ta powinna być sformułowana w sposób konkretny, a ponadto powinna być rzeczywista ( por. np. wyrok SN z dnia 13.05.1998r., I PKN 105/98, OSNAP 1999/10/335, wyrok SN z dnia 01.10.1997r., I PKN 315/97, OSNAP 1998/14/427, wyrok SN z dnia 4 grudnia 1997 r. I PKN 419/97 OSNAP 1998/20/598).

Jednocześnie w orzecznictwie jak i doktrynie prawa pracy powszechnie akceptowany jest pogląd, że istnieje różnica między przyczyną wypowiedzenia, o której mowa w art. 30 § 4 k.p. a uzasadnionym wypowiedzeniem o którym mowa w art. 45 § 1 k.p. Z brzmienia tych przepisów oraz ustalonych poglądów judykatury wynika, że podana przyczyna jest tylko częścią uzasadnienia (choć najważniejszą) i że przyczyna ta, nawet, gdy jest prawdziwa, może nie uzasadniać wypowiedzenia. Podanie prawdziwej przyczyny nieuzasadniającej wypowiedzenie nie narusza art. 30 § 4 k.p. , choć może naruszać art. 45 § 1 k.p. Ustawodawca używa w art. 30 § 4 k.p. określenia "przyczyna wypowiedzenia" w innym znaczeniu niż naturalne. Oznacza ono powód, który zdaniem pracodawcy uzasadnia wypowiedzenie. Powód ten musi być prawdziwy (rzeczywiście istnieć), choć może jednak nie być wystarczający. Pracownik może go kwestionować, powołując się na okoliczności dotyczące jego pracy (staż, stosunek do obowiązków pracowniczych, kwalifikacje), wskazujące na niezasadność wypowiedzenia ( vide wyrok Sądu Najwyższego z dnia 1 kwietnia 2014 roku, I PK 244/13).

Zgodnie z przyjętym w doktrynie poglądem, użycie przez ustawodawcę w art. 45 § l kp zwrotu „wypowiedzenie nieuzasadnione" statuuje powszechną ochronę przed wypowiedzeniem umowy o pracę na czas nieokreślony. Pracownicy chronieni są przed samowolnym wypowiadaniem umów o pracę, albowiem oświadczenie woli pracodawcy w tym zakresie może być dokonane tylko z uzasadnionych powodów. Kodeks pracy zerwał bowiem z tradycyjną koncepcją wypowiedzenia jako czynności niezależnej od przyczyn, które skłoniły pracodawcę do rozwiązania umowy. Wymóg istnienia uzasadnionych powodów stanowi przesłankę materialnoprawną dopuszczalności wypowiedzenia, ograniczającą pod względem prawnym (a nie tylko faktycznym) swobodę rozwiązywania umów o pracę z inicjatywy pracodawcy (tak L. Florek [w:] Kodeks pracy. Komentarz pod red. nauk. prof. dr hab. T. Zielińskiego, Dom Wydawniczy ABC, 2001, s. 314).Z drugiej strony zarówno w orzecznictwie jak i literaturze przyjmuje się, że przyczyna wypowiedzenia nie musi mieć szczególnej wagi, ponieważ wypowiedzenie umowy jest zwykłym sposobem rozwiązania stosunku pracy (tak: SN w wyrok z dnia 4 grudnia 1997 r. w sprawie I PKN 419/97, OSNP 1998/20/598).

W orzecznictwie sądowym przyjęto zasadę, że przyczyna rozwiązania stosunku pracy musi być rzeczywista i sformułowana w sposób konkretny. Sposób podania przyczyny powinien być na tyle jednoznaczny i szczegółowy, by pracownik dokładnie wiedział, jakie fakty i przesłanki spowodowały podjęcie przez pracodawcę decyzji odnośnie wypowiedzenia umowy o pracę. Konstrukcja taka ma na celu ochronę pracownika przed arbitralnym zachowaniem się pracodawcy oraz umożliwienie pracownikowi oceny słuszności wypowiedzenia i w tym kontekście rozważenie celowości kwestionowania wypowiedzenia w postępowaniu sądowym. Dla pracodawcy ma to zaś takie znaczenie, że w razie zakwestionowania wypowiedzenia przed sądem nie może on uzupełniać wskazanej przyczyny lub powoływać innych zarzutów, niż te które wskazał w uzasadnieniu oświadczenia o wypowiedzeniu umowy o pracę. Wymóg konkretności oznacza też, że nie wystarczy ogólnikowy zwrot, że pracodawca nie jest zadowolony z efektów pracy pracownika lub utracił do niego zaufanie, jeśli uzasadnienie takie nie jest połączone z wykazaniem konkretnych okoliczności, które taki ogólny wniosek uzasadniają.

Wobec powyższego podanie przez pracodawcę jako przyczyny rozwiązania umowy o pracę będzie miało szansę zostać uznane przez Sąd jako zasadne, gdy po pierwsze pracownik będzie dokładnie wiedział jakie to konkretnie okoliczności spowodowały złożenie mu wypowiedzenia umowy o pracę, a po drugie jeżeli okoliczności te znajdą odzwierciedlenie w rzeczywistości. Podkreślić przy tym należy, że surowsze wymogi znajdują zastosowanie w odniesieniu do pracowników szczebla kierowniczego, gdzie przy ocenie okoliczności należy brać pod uwagę zakres odpowiedzialności i wyższe wymagania co do ich stanowiska. (wyrok SN z dnia 10 sierpnia 2000 r., I PKN 1/00, OSNP Nr 5/2002, poz. 112).

Powinność wskazania przez pracodawcę przyczyny – wynikającej z art. 30 § 4 k.p. – ma doniosłe skutki procesowe, gdyż wskazanie w pisemnym oświadczeniu przez pracodawcę przyczyny uzasadniającej rozwiązanie umowy o pracę przesądza o tym, że spór przed organami orzekającymi toczyć się może tylko w graniach zarzutu skonkretyzowanego w pisemnym oświadczeniu, a pracodawca jest pozbawiony możliwości powoływania się w toku postępowania na inne przyczyny, które mogłyby uzasadniać wypowiedzenie stosunku pracy (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 listopada 1998 r., I PKN 434/98). Sąd pierwszej instancji podkreślił, iż podanie pracownikowi przyczyny ma umożliwić mu dokonanie racjonalnej oceny, czy ta przyczyna w rzeczywistości istnieje i czy w związku z tym zaskarżenie czynności prawnej pracodawcy może doprowadzić do uzyskania przez pracownika odpowiednich korzyści.

Powyższe rozważania mają dla sprawy oraz jej rozstrzygnięcia istotne znaczenie, bowiem stwierdzenie naruszenia przepisu art. 30 § 4 k.p. ma wpływ na ocenę zgodności rozwiązania stosunku pracy z prawem, bądź też naruszenie prawa. Stwierdzenie naruszenia prawa determinuje powstanie po stronie pracownika roszczeń przewidzianych w art. 45 § 1 k.p. Jak wskazano wyżej, zgodnie z treścią wskazanego wyżej przepisu Kodeksu Pracy , w razie ustalenia, że wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony jest nieuzasadnione lub narusza przepisy o wypowiadaniu umów o pracę, sąd pracy – stosownie do żądania pracownika – orzeka o bezskuteczności wypowiedzenia, a jeżeli umowa uległa już rozwiązaniu, jak w niniejszej sprawie – o przywróceniu pracownika do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowaniu.

W ocenie Sądu pierwszej instancji przesłanki formalne wypowiedzenia warunków umowy o pracę powódce zostały spełnione.

W ocenie Sądu Pracodawca może wskazać kilka przyczyn wypowiedzenia umowy o pracę i jest ono uzasadnione w rozumieniu art. 45 § 1 KP, jeżeli jedna z tych przyczyn okaże się prawdziwa.

W przedmiotowej sprawie pozwana spółka w oświadczeniu o wypowiedzeniu umowy o pracę wskazała trzy przyczyny:

1. Bardzo niska aktywność sprzedażowa pracownika w obszarze szkoleń, wykazana w programie (...), tj.

2. Brak wymaganej aktywności w promowaniu i sprzedaży nowych produktów szkoleniowych, przygotowanych w całości przez D. (...) (Centrala), tj. np. niewyznaczenie żadnego potencjalnego terminu szkolenia z Prawa Zamówień Publicznych – pomimo wsparcia i polecenia ze strony D. (...) 9 np. email z 14.07.2015 r.), podobnie nie wyznaczenie terminu potencjalnego szkolenia z zakresu zmian w terminowych umowach o pracę – co zostało wykonane dopiero po zwróceniu uwagi na naradzie dyrektorów w dniu 26.02.2016 r.

W ocenie Sądu zgromadzony w przedmiotowej sprawie materiał dowodowy wskazuje, iż pierwsza wskazana w oświadczeniu o wypowiedzeniu umowy o prace przyczyna jest prawdziwa. Powódka w toku przesłuchania przyznała, iż nie wykonywała nałożonych na nią obowiązków. Fakt nałożenia na powódkę wymienionych w punkcie pierwszym wypowiedzenia znajduje potwierdzenie w zgromadzonym materiale dowodowym w postaci zeznań świadka M. G., zeznaniach prezesa zarządu pozwanej spółki jak i w dokumentach – notatkach służbowych z lipca 2014 roku.

Powódka w toku procesu wskazywała, iż obowiązki w zakresie rejestrowania aktualizacji kontaktów handlowych, przeprowadzonych rozmów telefonicznych czy też informacji o złożonych ofertach miał dokonywać inny pracownik oddziału na polecenie w uzgodnieniu z dyrektorem G.. Jednakże okoliczności te nie zostały przez powódkę wykazane.

Naruszenie przez powódkę nałożonych na nią w powyższym zakresie obowiązków stanowi, zdaniem Sądu przyczynę uzasadniającą wypowiedzenie umowy o prace. Nie wykonywanie przez powódkę tych obowiązków w istotny sposób naruszało interesy pozwanej spółki, albowiem przekładało się na wynik finansowy spółki, wpływało na komunikację wewnętrzną a kierownictwo spółki miało informację o prowadzonych działaniach handlowych przez powódkę.

Zdaniem Sądu druga ze wskazanych przyczyn - Brak wymaganej aktywności w promowaniu i sprzedaży nowych produktów szkoleniowych, przygotowanych w całości przez D. (...) (Centrala), tj. np. niewyznaczenie żadnego potencjalnego terminu szkolenia z Prawa Zamówień Publicznych – pomimo wsparcia i polecenia ze strony D. (...) 9 np. email z 14.07.2015 r.), podobnie nie wyznaczenie terminu potencjalnego szkolenia z zakresu zmian w terminowych umowach o pracę – co zostało wykonane dopiero po zwróceniu uwagi na naradzie dyrektorów w dniu 26.02.2016 r., nie może stanowić uzasadnienia wypowiedzenia umowy o pracę. Z ustalonego w sprawie stanu faktycznego, na podstawie zeznań świadka K. Z., która wskazała, iż: przygotowała szkolenia z zakresu Prawa Zamówień Publicznych oraz z Prawa Pracy w zakresie zmian w umowach terminowych. Informacje o tych szkoleniach zostały przesłane także do Oddziału w G. zaś decyzję o przystąpieniu do sprzedaży szkoleń podejmował dyrektor Oddziału. Oddział w G. nie przystąpił do sprzedaży w/w szkoleń, wynika, iż oddział w G. nie przystąpił do realizacji w/w szkoleń. Tak, więc w ocenie Sądu nie można powódce zarzucić braku aktywności przy promowaniu i sprzedaży w/w szkoleń.

Odnosząc się z kolei do trzeciej ze wskazanych przyczyn, wskazać należy, iż o ile faktycznie powódka zlecenia jednorazowe dotyczące szkoleń dla C.wysłała do M. K., choć powinna je wysłać do A. R., to opóźnienie w otrzymaniu przez A. R. tych dokumentów było niewielkie – wynosiło trzy minuty. Po takim bowiem czasie M. K. dokumenty otrzymane od powódki przesłała A. R..

Wskazane przez spółkę wysłanie w dniu 07 marca 2016 roku wiadomości dotyczącej szkoleń przeprowadzonych w dniu 29 lutego 2016 roku, nie może, w ocenie Sądu, być uznane za nadmierna opóźnienie. Ponadto wskazać należy, iż spółka nie wykazała w jakich terminach informacje te muszą być przesyłane do działu księgowości.

Zdaniem Sądu, pozwana spółka zasadnie zarzuciła powódce opóźnienie w przesłaniu zlecenia na zakup podręcznika dla A. H. (2). W tym przypadku opóźnienie było znaczne, albowiem powódka zaliczkę na zakup podręcznika przyjęła w kwietniu 2015 roku, a zlecenie na zakup podręcznika, potrzebne do wystawienia faktury, przesłała do działu księgowości w styczniu 2016 roku. Zaistniałe w tym zakresie opóźnienie, w ocenie Sądu może stanowić uzasadnioną podstawę do wypowiedzenia umowy o pracę.

Mając na uwadze powyższe okoliczności Sąd uznał wypowiedzenie powódce umowy o pracę za uzasadnione i powództwo oddalił.

O kosztach procesu Sąd orzekła na podstawie art. 98 i 99 KPC zasądzając na rzecz stawkę minimalna kosztów zastępstwa procesowego.

A pelację od wyroku złożyła powódka.

Zaskarżyła wyrok w całości i zarzuciła mu co następuje:

Wyrok wydany został przez Sąd na podstawie fałszywych zeznań złożonych przez, moim zdaniem, kluczowego świadka w sprawie M. G. (3), który był zatrudniony na stanowisku dyrektora Oddziału (...) S.A. w G., i był moim bezpośrednim przełożonym. Wnoszę o dopuszczenie nowego dowodu w postaci zeznań świadka M. C., zatrudnionego w Oddziale (...) S.A. w G. na stanowisku asystenta ds. szkoleń, zamieszkałego w G. przy ui. (...) Dopuszczenie nowego dowodu umożliwi wykazanie, że wypowiedzenie umowy o pracę było bezzasadne, a zarzuty mi postawione bezpodstawne.

Pozwany w wypowiedzeniu umowy o pracę wskazał trzy przyczyny wypowiedzenia:

1. „Bardzo niską aktywność sprzedażową pracownika w obszarze szkoleń, wykazaną w programie (...), tj.:

a) brak jakichkolwiek wykazanych rozmów telefonicznych (handlowych) w okresie od

1 marca 2015 r. do 7 marca 2016 r. - przy czym zgodnie z pisemnym planem działania dla Oddziału z dnia 14 lipca 2014 r. pracownik był zobowiązany do wykonywania i rejestrowania co najmniej 20 takich rozmów miesięcznie,

b) nie aktualizowanie ani jednego kontaktu handlowego w (...) w okresie od 1 listopada 2015 r. do 31 stycznia 2016 r. - przy czym zgodnie z pisemnym planem działania dla Oddziału z dnia 14 lipca 2014 r. pracownik był zobowiązany do wykonywania aktualizacji co najmniej 10 takich kontaktów miesięcznie,

c) brak informacji o jakiejkolwiek złożonej ofercie handlowej w okresie od 1 listopad 2015 r. do 31 stycznia 2016 r. - przy czym zgodnie z pisemnym planem działania dla Oddziału pracownik był zobowiązany do wykonywania i rejestrowania co najmniej 5 takich ofert miesięcznie.

2. Brak wymaganej aktywności w promowaniu i sprzedaży nowych produktów szkoleniowych, przygotowanych w całości przez D. (...) (C.) tj, np. niewyznaczenie żadnego potencjalnego terminu szkolenia z Prawa Zamówień Publicznych - pomimo wsparcia i polecenia ze strony D. (...) (np. e-mail z 14.07.2015 r.), podobnie nie wyznaczenie terminu potencjalnego szkolenia z zakresu zmian w terminowych umowach o pracę ~ co zostało wykonane dopiero po zwróceniu uwagi na naradzie dyrektorów w dniu 26 lutego 2016 r.

3. Opóźnienia i błędy w rozliczeniach i zestawieniach przesyłanych do działu księgowości, np. zakwalifikowanie szkolenia dla C. jako zlecenia jednorazowego z bhp i wysłanie do nieodpowiedniej osoby z działu księgowości (e-mail z 9 lutego 2016 r.); spóźnione wysłanie zlecenia jednorazowego na szkolenie okresowe bhp i pierwszej pomocy (e-mail z dnia 7 marca 2016 r.); nie wystawienie w kwietniu 2015 r. zlecenia na zakup podręcznika dla A. H. (1)-co zostało zrobione dopiero po interwencji działu księgowości w styczniu 2016 r. (e-mail z 20 stycznia 2016 r.).

Powody powyższe spowodowały dodatkowo całkowitą utratę zaufania do pracownika."

W toku przeprowadzonego postępowania Sąd, opierając się na materiale dowodowym i zeznaniach świadków, uznał, że spośród trzech przyczyn uzasadniających jedna z przyczyn wypowiedzenie umowy o pracę była zasadna, tj. bardzo niska aktywność sprzedażowa pracownika w obszarze szkoleń, wykazana w systemie (...).

W toku procesu potwierdzałam, że w czasie wideokonferencji z udziałem prezesa (...) S.A. w dniu 8 lipca 2014 r., w której uczestniczyli: M. G. (3), M. C. i ja, na każdego z pracowników Oddziału (...) w G. zostały nałożone obowiązki związane z obsługą systemu (...) w zakresie rejestrowania aktualizacji kontaktów handlowych, przeprowadzonych rozmów telefonicznych, poinformowałam uczestników wideokonferencji o niemożności wykonywania wszystkich wskazanych obowiązków. Wskazywałam w czasie procesu, że po zakończeniu wideokonferencji dyrektor M. G. (3), w obecności M. C., dokonał podziału pracy w Oddziale, i zgodnie z tym podziałem decyzją mojego bezpośredniego przełożonego do obowiązków M. C. należała obsługa systemu (...), a do moich obowiązków należały wszystkie pozostałe prace związane z działalnością Oddziału, m.in.: obsługa administracyjno-organizacyjna, przygotowywanie i negocjowanie umów dla klientów, rozliczanie zaliczki , szkoleń, tworzenie nowych produktów szkoleniowych, dokonywanie zakupów, przygotowywanie ofert przetargowych, pozyskiwanie nowych klientów, bieżąca aktualizacja systemu Klient, archiwizacja dokumentów. W trakcie rozmowy po zakończonej wideokonferencji dyrektor Oddziału powiedział, że o podjętych przez niego rozstrzygnięciach nie będzie informować Centrali w W., i że mamy pracować zgodnie z dokonanym przez niego podziałem obowiązków.

Moim zdaniem kluczowym dla rozstrzygnięcia dokonanego przez Sąd było przesłuchanie dyrektora Oddziału M. G. (3), który złożył fałszywe zeznania, że po zakończeniu wideokonferencji nie dokonał nowego podziału obowiązków w Oddziale. W toku postępowania sądowego, po zeznaniach złożonych przez członka zarządu Ł. Z. na ostatniej rozprawie, okazało się, że dyrektor M. G. (3) nie poinformował członków zarządu (...).A. o swojej arbitralnej decyzji dotyczącej podziału obowiązków w Oddziale w G..

W związku z tym, że poza dyrektorem M. G. (3) i mną o nowym wewnętrznym podziale obowiązków w Oddziale był poinformowany M. C., proszę o uwzględnienie przez Sąd tego faktu, i wnoszę jak w apelacji.

W odpowiedzi na apelację pozwany wnosił o:

1) oddalenie apelacji w całości jako bezzasadnej;

2) zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych;

3) oddalenie wniosku powódki o dopuszczenie dowodu z zeznań świadka M. C. jako spóźnionego, na podstawie art. 381 k.p.c.

Uzasadniając swoje stanowisko podał:

Sformułowane przez powódkę zarzuty apelacji nie znajdują faktycznego i prawnego uzasadnienia, w konsekwencji czego nie zasługują na ich uwzględnienie przez Sąd II instancji.

Na wstępie należy zauważyć, że apelacja wniesiona przez powódkę nie spełnia wymogów formalnych apelacji wskazanych w art. 368 § 1 k.p.c. Zgodnie z tym przepisem apelacja powinna czynić zadość wymaganiom przewidzianym dla pisma procesowego, a ponadto zawierać:

1) oznaczenie wyroku, od którego jest wniesiona, ze wskazaniem, czy jest on zaskarżony w całości czy w części;

2) zwięzłe przedstawienie zarzutów;

3) uzasadnienie zarzutów;

4) powołanie, w razie potrzeby, nowych faktów i dowodów oraz wykazanie, że ich powołanie w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji nie było możliwe

albo że potrzeba powołania się na nie wynikła później;

5) wniosek o zmianę lub o uchylenie wyroku z zaznaczeniem zakresu żądanej zmiany lub uchylenia.

Zgodnie z orzecznictwem „przepis art. 368 § 1 KPC nie wyjaśnia szczegółowo, w jaki sposób powinny być sformułowane zarzuty, ograniczając się do stwierdzenia, że powinny być zwięzłe. Wykładnia tego przepisu wskazuje, że apelacja zawierać musi co najmniej jeden, właściwie sformułowany zarzut, przy czym może być on skonkretyzowany w uzasadnieniu. Takim zarzutem apelacji jest m.in. twierdzenie, że orzeczenie sądu pierwszej instancji jest wadliwe ze względu na błędne ustalenie stanu faktycznego, a tego rodzaju twierdzenie powinno dotyczyć konkretnego w danej sprawie elementu stanu faktycznego będącego podstawą rozstrzygnięcia i wskazywać w czym się wyraża wadliwość postępowania sądu pierwszej instancji” (Postanowienie Sądu Najwyższego - Izba Cywilna z dnia 9 stycznia 2008 r. II CZ 100/07). W postanowieniu z dnia 10 sierpnia 2007 r. (sygn. akt II CZ 53/07) Sąd Najwyższy - Izba Cywilna zauważył, że „przewidziany w art. 368 § 1 pkt 2 i 3 KPC wymóg przedstawienia i uzasadnienia zarzutów dotyczy twierdzeń ( skarżącego, że zaskarżony wyrok jest wadliwy i w czym się wadliwość wyroku wyraża oraz powołania się na konkretne okoliczności, które zarzucaną wadliwość w rozpatrywanej sprawie - w ocenie skarżącego - mają uzasadniać”. Należy też zauważyć, że „zarzuty apelacji winny być przedstawione w sposób na tyle konkretny i szczegółowy, aby sąd drugiej instancji mógł przeprowadzić postępowanie w odpowiednim kierunku. Nie wystarczy oczywiście sformułowanie zarzutu w sposób ogólnikowy, tj. bez wskazania istoty wytykanego błędu” {Postanowienie Sądu Najwyższego - Izba Cywilna z dnia 15 marca 2007 r., II CZ 11/07).

Powyższe oznacza, że apelacja powinna zawierać zarówno zwięzłe przedstawienie zarzutów, jak i ich uzasadnienie. Jednocześnie skarżący nie jest zobowiązany do przytoczenia wspomnianych elementów treści apelacji w określonej części pisma lub w odrębnych jednostkach redakcyjnych (Postanowienie Sądu Najwyższego - Izba Cywilna z dnia 11 stycznia 2007 r., II CZ 118/06). W niniejszej sprawie powódka w żadnej części apelacji nie sformułowała zarzutów zgodnie z wymogiem art. 368 § 1 pkt. 2 k.p.c., a ponadto również z treści apelacji nie można wywieść zarzutów oraz ich uzasadnienia.

Odnosząc się do wniosku powódki o dopuszczenie dowodu z zeznań świadka M. C. wskazuję, że dowód ten został powołany z naruszeniem art. 368 § 1 pkt. 4 k.p.c. Zgodnie bowiem z tym przepisem apelacja powinna zawierać powołanie, w razie potrzeby, nowych faktów i dowodów oraz wykazanie, że ich powołanie w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji nie było możliwe albo że potrzeba powołania się na nie wynikła później. „W doktrynie i orzecznictwie przyjmuje się, że występujący w przepisie art 368 § 1 pkt 4 KPC zwrot: "potrzeba powołania się na nowe fakty i dowody wynikła później", należy pojmować w ten sposób, że "potrzeba1' ta ma być następstwem zmienionych okoliczności sprawy, które sq niezależne od zapadłego rozstrzygnięcia pochodzącego od sądu pierwszej instancji” (Wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku - I Wydział Cywilny z dnia 13 stycznia 2015 r., I ACa 392/13),

W niniejszej sprawie powódka na żadnym etapie postępowania nie powoływała dowodu z zeznań świadka M. C., a co za tym idzie w ocenie samej powódki nie mógł to być dowód istotny dla sprawy, ponadto powódka składając apelację nie wykazała, że powołanie tego dowodu nie było możliwe przed sądem pierwszej instancji, albo że potrzeba powołania się na ten dowód wynikła później. Nie została zatem spełniona przesłanka istotności dowodu wskazana w art. 368 § 4 pkt. 1 k.p.c., której wykazanie stanowi podstawę możliwości powołania dowodu na etapie postępowania drugoinstancyjnego, w konsekwencji wniosek powódki zasługuje na oddalenie.

Jednocześnie należy zauważyć, że w niniejszej sprawie prowadzonej dotychczas przed Sądem pierwszej instancji odbyło się aż 6 rozpraw, to jest: w dniu 11 maja 2016 r., 8 czerwca 2016 r., 2 września 2016 i\, 7 października 2016 r., 25 stycznia 2017 r., 15 marca 2017 r. Na żadnej z tych rozpraw powódka nie zgłaszała wniosku o dopuszczenie dowodu z zeznań świadka M. C., zatem jak już wcześniej wskazano, dowód ten w ocenie samej powódki nie był istotny, a jednocześnie podczas każdej z tych rozpraw powódka miał możliwość powołania tego wniosku. Podkreślić należy, że dowód z przesłuchania świadka M. G. (3) został przeprowadzony na rozprawie w dniu 7 października 2016 r., już wówczas powódka miała wiedzę co do treści zeznań świadka.

Powódka konieczność powołania nowego dowodu pokłada w pojawieniu się nowych okoliczności, to jest faktu, iż członek zarządu pozwanego Ł. Z. składając zeznania na ostatniej rozprawie (to jest w dniu 15 marca 2017 r.) zeznał, że M. G. (3) nie poinformował członków zarządu pozwanego o swojej decyzji dotyczącej podziału obowiązków w Oddziale w G.. Skoro zatem powódka miała wiedzę już na rozprawie w dniu 15 marca 2017 r. o rozbieżności zeznań świadków M. G. (3) i Ł. Z., to już wówczas powódka miała możliwość wniesienia o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z zeznań świadka M. C., czego powódka nie zrobiła.

W apelacji powódka wskazuje na konieczność powołania tego świadka z uwagi na rozbieżności występujące między stanowiskiem powódki a stanowiskiem świadka G., niemniej jednak z przyczyn, o których mowa wyżej, wniosek ten jest spóźniony i zasługuje na oddalenie. Etap postępowania, na jakim powódka wniosła o przeprowadzenie tego dowodu wskazuje jednoznacznie, że powyższa czynność procesowa jest jedynie reakcją na niekorzystny dla niej wyrok, a nie uzasadnioną potrzebą. Nie można również zgodzić się z powódką, iż „dopuszczenie nowego dowodu umożliwi wykazanie, że wypowiedzenie umowy o pracę było bezzasadne, a zarzuty mi postawione bezpodstawne”, albowiem zgodnie z materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie, w tym również z zeznaniami samej powódki, wypowiedzenie powódce umowy o pracę było zasadne.

Na marginesie wskazuję również, że powódka nie sformułowała żadnej tezy powyższego wniosku dowodowego, dlatego też stronie pozwanej całkowicie uniemożliwiono odparcie wniosków i twierdzeń powódki, na okoliczność których dowód ten byłby powołany. W konsekwencji strona pozwana nie mogłaby ewentualnie powołać wniosku dowodowego na te okoliczności, albowiem nie są one pozwanemu ujawnione.

W tym miejscu wskazać należy, że zgodnie z art. 381 k.p.c. sąd drugiej instancji może pominąć nowe fakty i dowody, jeżeli strona mogła je powołać w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji, chyba że potrzeba powołania się na nie wynikła później. W związku z tym w niniejszej sprawie istnieją przesłanki pominięcia wniosku dowodowego zgłoszonego przez powódkę, co czyni wniosek pozwanego sformułowany w pkt. 3 niniejszego pisma zasadnym.

Następnie wskazuję, że wbrew twierdzeniu powódki nie sposób uznać, iż Sąd popełnił błąd oceniając zeznania świadka M. G. (3) za wiarygodne, bowiem zeznania te były spójne, wiarygodne, potwierdzone materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie, to jest m.in.: zeznaniami prezesa zarządu pozwanej spółki oraz dokumentami - notatkami służbowymi z lipca 2014 r. Z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie jednoznacznie wynika, iż przyczyna wskazana w oświadczeniu o wypowiedzeniu umowy o pracę jako pierwsza była prawdziwa. Fakty te znajdują również potwierdzenie w zeznaniach świadka M. G. (3), złożonych na rozprawie w dniu 7 października 2016 r., po odebraniu od niego przyrzeczenia, bowiem świadek zeznał, że „jeden z obowiązków pracownika było wykonywanie dodatkowych poleceń, nie było tak, że M. C. miał wykonywać tylko w bazie (...)". Świadek zeznał również, że „nie było rozmowy, aby powódka mówiła, że nie jest w stanie wykonać tych rozmów. Nie było przeszkód, aby zrealizować te 20 rozmów. (...) Nie istniała przeszkoda, aby powódka wykonała aktualizację.,,

Sama powódka w toku przesłuchania przyznała, iż nie wykonywała nałożonych na nią obowiązków. Powódka przyznała, że „rozmowy były wykonywane przez każdego z nas, jest możliwe wykonanie 20 rozmów miesięcznie”. Fakt niewykonania przez powódkę obowiązków wymienionych w punkcie pierwszym wypowiedzenia znajduje zatem potwierdzenie w zgromadzonym materiale dowodowym, nie tylko w postaci zeznań świadka M. G. (3), ale też w postaci zeznań prezesa zarządu pozwanej spółki jak i w dokumentach - notatkach służbowych z lipca 2014 r., dlatego też ocena materiału dowodowego dokonana przez Sąd była prawidłowa.

Ponadto samo twierdzenie powódki, że zeznania złożone przez świadka M. G. (3) są fałszywe, nie jest wystarczające do tego, aby odmówić im wiary.

Samo twierdzenie powódki nie może być podstawą ustaleń Sądu, bowiem to na powódce spoczywa ciężar udowodnienia faktu, z którego powódka wywodzi skutki prawne. Powódka nie podołała w tym zakresie spoczywającemu na niej ciężarowi dowodu, dlatego też w ocenie pozwanego zarzucenie świadkowi przez powódkę składania fałszywych zeznań należy traktować w kategorii przyjętej przez powódkę strategii procesowej i jej reakcji na wyrok oddalający powództwo. Nie jest to twierdzenie obiektywne, lecz jedynie próba podważenia wiarygodności świadka. Jednocześnie powódka pomija, iż wydając zaskarżony przez nią wyrok Sąd wziął pod uwagę nie tylko zeznania M. G. (3), ale również pozostały zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, pozostający w spójności i logicznym związku z zeznaniami świadka M. G. (3).

Z uwagi na powyższe należy uznać, że wyrok wydany w niniejszej sprawie jest prawidłowy, a apelacja powódki zasługuje na oddalenie.

SĄD OKRĘGOWY ZWAŻYŁ CO NASTĘPUJE:

Apelacja powódki nie zasługiwała na uwzględnienie.

Sąd Rejonowy przeprowadził postępowanie dowodowe zgodnie z wnioskami stron, dokonując trafnych ustaleń i wyjaśniając wszystkie istotne okoliczności mające wpływ na rozstrzygnięcie sprawy. To zaś spowodowało, że Sąd Okręgowy zaakceptował w całości ustalenia faktyczne i rozważania Sądu I instancji, traktując je jak własne i nie widząc w związku z tym konieczności ich ponownego szczegółowego przytaczania (tak m.in. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 05 listopada 1998 roku, sygn. I PKN 339/98, OSNAPiUS 1999/24/776).

Sąd Rejonowy dokonał swobodnej oceny dowodów w ramach art. 233 § 1 kpc a Sąd Okręgowy nie dopatrzył się w sędziowskiej ocenie materiału dowodowego żadnych uchybień. Sąd I instancji przejawił w wysokim stopniu staranność w toku prowadzonego postępowania dowodowego, jak i przy motywowaniu swojego stanowiska, a wyrok wydał prawidłowo, w oparciu o zgromadzony materiał dowodowy i w zgodzie z obowiązującymi przepisami prawa. W utrwalonym orzecznictwie Sądu Najwyższego przyjęto, że swobodna sędziowska ocena dowodów może być podważona jedynie wówczas, gdyby okazała się rażąco wadliwa lub oczywiście błędna, co w ocenianej sprawie nie występuje. Przyjmuje się powszechnie , że ingerencja sądu drugiej instancji w ocenę dokonaną przez sąd pierwszej instancji dopuszczalna jest wyjątkowo wówczas, gdy w sposób zupełny naruszone zostały zasady określone w art. 233 par. 1 kpc. Również, gdy z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadził wnioski logicznie poprawne i zgodne z zasadami doświadczenia życiowego, to taka ocena dowodów nie narusza zasady swobodnej oceny dowodów przewidzianej w art. 233 par. 1 kpc, choćby dowiedzione zostało, że z tego samego materiału dałoby się wysnuć równie logiczne i zgodne z zasadami doświadczenia życiowego wnioski odmienne ( tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 27 września 2002 r., IV CKN 1316/00, LEX nr 80273 ).

Sąd I instancji słusznie ustalił, że wypowiedzenie powódce umowy o prace było zgodne z prawem, albowiem wszystkie przyczyny wskazane w wypowiedzeniu okazały się prawdziwe, a jedna z nich była na tyle poważna, że uzasadniała rozwiązanie stosunku pracy w tym trybie.

Sąd Rejonowy ustalił, że powódka nie wywiązała się z nałożonych na nią obowiązków w zakresie sprzedaży produktów oferowanych przez pozwaną spółkę. Nie wykonała żądanej przez pracodawcę ilości rozmów handlowych pomimo obowiązku wykonania 20 takich rozmów miesięcznie. Nie zaktualizowała wymaganej ilości kontaktów handlowych, a miała obowiązek aktualizacji 10 takich kontaktów miesięcznie. Złożyła sześć ofert handlowych zamiast wymaganych piętnastu w okresie od listopada 2015 r. do stycznia 2016 r. Ustalenia te zaakceptował Sąd Okręgowy, ponieważ powódka nie zdołała ich podważyć.

Powódka wnioskowała o przesłuchanie świadka C. na okoliczność zasadności wypowiedzenia jej umowy o pracę. Wniosek dowodowy powódki był spóźniony i jako taki nie mógł być dopuszczony przez Sąd II instancji. Zgodnie z przepisem art. 381 k.p.c. sąd drugiej instancji może pominąć nowe fakty i dowody, jeżeli strona mogła je powołać w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji, chyba że potrzeba powołania się na nie wynikła później.

Powódka nie zaprzeczyła, iż miała możliwość powołania tego świadka w trakcie postępowania w Sądzie Rejonowym. Podała, iż dopiero po zapoznaniu sie z uzasadnieniem wyroku doszła do wniosku, iż dopuszczenie dowodu z zeznań tego świadka jest konieczne z uwagi na złożenie fałszywych zeznań przez świadka G..

Sąd Okręgowy uznał, iż nie było żadnych przeszkód aby powódka powołała dowód z zeznań świadka C. w trakcie postępowania przed Sądem I instancji. Była przecież obecna na rozprawie na której składał zeznania świadek G. i skoro uznała, iż mówił on nieprawdę to mogła niezwłocznie zgłosić wniosek o przesłuchanie świadka C.. Świadek G. zeznawał zresztą w dniu 07.10.2016 r. i to w obecności powódki, a wyrok zapadł 29.03.2017 r. Oznaczało to, iż powódka miała ponad 5 miesięcy aby złożyć stosowny wniosek dowodowy. Skoro tego nie zrobiła w Sądzie Rejonowym to straciła możliwość powołania się na nowy dowód w sądzie odwoławczym.

Apelująca podniosła w apelacji, iż świadek G. kłamał, bo w jej zakresie obowiązków nie leżały czynności o których mowa w pkt. I wypowiedzenia umowy o pracę. Twierdziła w związku z tym, iż ta przyczyna wypowiedzenia była nieprawdziwa.

Sąd Okręgowy uznał, iż twierdzenia te to wyłącznie nieudolna polemika z ustaleniami dokonanymi przez Sąd Rejonowy. Warto podkreślić, że twierdzenie powódki jakoby w dniu 08 lipca 2014 r. doszło do nieformalnego podziału obowiązków i w wyniku decyzji świadka G. nie leżały w jej gestii sprawy których dotyczył pkt. I wypowiedzenia, nie miało żadnego potwierdzenie w materiale dowodowym. Powódka w swoich zeznaniach przyznała zresztą, iż wiedziała ile rozmów z klientami oraz ile ofert handlowych miesięcznie miała obowiązek złożyć i że fakt ten musiał być odnotowany w systemie informatycznym. Potwierdziła też, iż wiedziała o tym, że jej czynności zawodowe nie były odnotowywane w systemie przez jej współpracownika C.. Nie wyjaśniła jednak dlaczego w związku z tym nie wprowadziła do systemu prawidłowych danych pomimo, że jak sama przyznała, do systemu miała swobodny dostęp ( k. 231 ).

Stanowisko apelującej było tym bardziej niezrozumiałe, że w swoich zeznaniach powołała się także na to, iż ustalona w zakresie obowiązków ilość kontaktów handlowych nie mogła zostać zrealizowana w terminie jednego miesiąca. Takie twierdzenie sugerowało zatem, że powódka przyznała, iż nie wykonywała nałożonych na nią obowiązków, a nie że je wykonywała, a jedynie nie zostało to odnotowane w systemie informatycznym. Oceniając zatem zeznania powódki w tym kontekście należało jednoznacznie uznać, iż wykonanie 20 rozmów telefonicznych z ofertami szkoleń, czy złożenie 5 ofert szkoleń miesięcznie było jak najbardziej wykonalne, gdyż czynności te zależały wyłącznie od aktywności zawodowej samej powódki . Skoro pomimo takich potencjalnych możliwości powódka swoich obowiązków nie wykonywała, to dała pracodawcy pretekst do skutecznego wypowiedzenia jej umowy o pracę.

Podkreślenia wymaga, że wypowiedzenie umowy o pracę jest zwykłym sposobem rozwiązania stosunku pracy i jak przyjmuje się w judykaturze, mogą je uzasadniać nawet okoliczności nie wynikające ze złej woli pracownika. Jak przyjął Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 11 maja 2016 r. w sprawie I PK 155/15: przyczyna wypowiedzenia nie musi mieć szczególnej wagi czy nadzwyczajnej doniosłości, skoro wypowiedzenie jest zwykłym sposobem rozwiązania bezterminowego stosunku pracy. Z kolei w wyroku z dnia 21 stycznia 2016 r. w sprawie III PK 54/15 Sąd Najwyższy wskazał, iż: uzasadniona przyczyna wypowiedzenia umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony może wynikać także z okoliczności niezależnych od pracownika, np. z dezorganizującej pracę w zakładzie częstej lub długotrwałej usprawiedliwionej nieobecności pracownika z przyczyn zdrowotnych lub rodzinnych. W tym samym wyroku stwierdzono, iż: pracodawca może wskazać w kierowanym do pracownika oświadczeniu kilka przyczyn wypowiedzenia umowy o pracę, a wypowiedzenie to jest uzasadnione w rozumieniu art. 45 § 1 k.p., jeżeli jedna z tych przyczyn okaże się prawdziwa. Z punktu widzenia oceny zasadności wypowiedzenia istotne jest bowiem, aby choć jedna ze wskazanych przyczyn usprawiedliwiała wypowiedzenie.

Nie ulegało wątpliwości, iż jedna z przyczyn podanych w wypowiedzeniu powódce umowy o pracę usprawiedliwiała jego dokonanie. Podane w niej przykłady naruszenia przez powódkę ciążących na niej obowiązków wskazywały na jej zawinienie w tym zakresie. Tym samym niewątpliwie uzasadniały wypowiedzenie jej umowy o pracę .

Dlatego na podstawie art. 385 k.p.c. orzeczono jak w pkt. I sentencji wyroku.

O kosztach orzeczono w oparciu o przepis art. 98 & 1 k.p.c. biorąc pod uwagę wynik procesu.

SSO Iwona Wysowska SSO Ewa Michalska SSO Marek Zwiernik

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE