Sygn. akt I C 1012/16
Dnia 1 marca 2017 r.
Sąd Rejonowy w Gdyni I Wydział Cywilny:
Przewodniczący: SSR Tadeusz Kotuk
Protokolant: st. sekr. sąd. Anna Szymańska
po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 1 marca 2017 r. w G. sprawy z powództwa B. M. przeciwko R. P. i B. P.
o zapłatę
I. zasądza solidarnie od pozwanych R. P. i B. P. na rzecz powódki B. M. kwotę 446,19 zł (czterysta czterdzieści sześć złotych dziewiętnaście groszy) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie za okres od dnia 10 września 2016 r. do dnia zapłaty;
II. w pozostałym zakresie powództwo oddala;
III. znosi pomiędzy stronami koszty procesu;
IV. nakazuje ściągnąć od powódki B. M. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Gdyni kwotę 165,16 zł (sto sześćdziesiąt pięć złotych szesnaście groszy) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych;
V. pozostałymi nieuiszczonymi kosztami sądowymi obciąża ostatecznie Skarb Państwa – Sąd Rejonowy w Gdyni.
Sygn. akt I C 1012/16
Stan faktyczny
B. M. jest właścicielem nieruchomości zabudowanej budynkiem wielomieszkaniowym przy ul. (...) w G. (księga wieczysta (...)). Najemcą lokalu numer (...) znajdującego się w tym budynku był R. P.. Umowa najmu zawarta z nim wygasła w upływem terminu (tj. z dniem 31 marca 2016 r. Właścicielka wezwała na piśmie do opuszczenia lokalu.
Dowód: umowa, k. 11-12
wezwanie do opuszczenia lokalu, k. 13
B. M. – gdyby lokal nie był zajęty w kwietniu 2016 r. – mogłaby uzyskać dochód z czynszu najmu na poziomie 850 zł za ten miesiąc.
Dowód: opinia biegłego J. Ś., k. 47-72, 118-119
W lokalu w kwietniu 2016 r. zamieszkwaił R. P., jego żona B. P. i małoletni syn.
Okoliczności bezsporne
Za kwiecień 2016 r. R. P. zapłacił za korzystanie z lokalu powódce kwotę 403,81 zł.
Okoliczności bezsporne
Ocena dowodów
Sąd uznał opinię biegłego J. Ś. – wraz z uzupełnieniem z rozprawy – za jasną, pełną i wewnętrznie niesprzeczną. Biegły przejrzyście i przekonująco odparł na rozprawie zarzuty stron i podtrzymał opinię pisemną (pierwotną). Nie ma w tej sytuacji zdaniem Sądu potrzeby dalszego uzupełniania opinii lub dopuszczania dowodu z opinii innego biegłego.
Fakt utraty tytułu prawnego do zajmowania lokalu przez pozwanych wynika z treści dokumentu prywatnego w postaci umowy najmu, zawartej na czas oznaczony, do 31 marca 2016 r. Pismo powódki z dnia 19 lutego 2016 r. dodatkowo dowodzi, że wolą powódki nie było dorozumiane przedłużenie trwania tej umowy.
Pozostałe okoliczności faktyczne są bezsporne.
Kwalifikacja prawna
Pozwani w kwietniu 2016 r. zajmowali lokal bez tytułu prawnego i mieli tego pełną świadomość – umowa najmu była terminowa i właścicielka w lutym wezwała ich do opuszczenia lokalu po upływie terminu końcowego umowy najmu. Byli więc posiadaczami lokalu w złej wierze.
Zachodzą więc przesłanki ich odpowiedzialności w świetle przepisów art. 225 w zw. z art. 224 § 2 k.c.
Sporna wysokość wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z rzeczy została ustalona na podstawie opinii powołanego przez sąd biegłego.
Należy ponadto wyjaśnić, że powództwo – jak wynika z jego treści pozwu, w tym uzasadnienia – wskazuje jako podstawę faktyczną utracony spodziewany dochód ( lucrum cessans) i w taki sposób zostało przez sąd potraktowane. Powództwo nie zawiera twierdzeń wskazujących na to, że dotyczy (w jakiej części?) rzeczywistej straty ( damnum emergens). Nie zawiera też zresztą dowodów potwierdzających poziom rzeczywistej straty. Wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z rzeczy nie jest odszkodowaniem – co oczywiste – lecz sposób ukształtowania podstaw jego wyliczenia odwołuje się do siatki pojęciowej charakterystycznej dla powództw odszkodowawczych, gdyż inaczej nie da się tego wyliczyć. Reasumując, powódka – obok wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z rzeczy mogła oczywiście dochodzić także rzeczywistej straty, lecz tego nie uczyniła.
Z uwag na treść art. 321 § 1 k.p.c. sąd jest związany granicami żądania, w tym także przytoczoną podstawą faktyczną roszczenia ( causa petendi).
Różnica pomiędzy wynagrodzeniem dobrowolnie opłaconym przez pozwanego (403,81 zł) a należnym (850 zł) wynosi 446,19 zł.
Wymagalność roszczenia nastąpiła w trybie art. 455 k.c. Wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z rzeczy staje się wymagalne – po pierwsze – dopiero po powstaniu tego zobowiązania (a więc po upływie miesiąca, którego dotyczy), po drugie, po wezwaniu dłużnika do zapłaty. Pismem z lutego 2016 r. lutego powódka nie mogła postawić w stan wymagalności wierzytelności za późniejszy miesiąc, gdyż ta jeszcze nie istniała. Wymagalność wierzytelności za kwiecień 2016 r. nastąpiła więc dzień po doręczeniu pozwanym odpisu pozwu w niniejszej sprawie, a więc w dniu 10 września 2016 r.
Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w punkcie I. sentencji na mocy art. 225 k.c. w zw. z art. 224 § 2 k.c. w zw. z art. 455 k.c. w zw. z art. 481 § 1 i § 2 k.c.
W punkcie II. sentencji powództwo oddalono tak w kwestii zawyżonego żądania głównego (art. 225 k.c. w zw. z art.224 § 2 k.c. a contrario) jak też odsetek (art. 455 k.c. a contrario).
Koszty
Zniesiono pomiędzy stronami koszty procesu w punkcie III. sentencji na mocy art. 100 k.p.c. oraz art. 102 k.p.c., gdyż każda ze stron uległa w niepomijalnym zakresie oraz z tego powodu, że zdaniem Sądu zasądzanie od nich kosztów przeciwniczki byłoby niesłuszne w punktu widzenia zasad słusznościowych, gdyż pozwani znajdują się w trudnej sytuacji osobistej (zapadł przeciwko nim wyrok eksmisyjny), finansowej ( vide k. 27-31) i osobistej (wychowują małoletnie dziecko).
W punkcie IV. sentencji na mocy art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych ¼ nieuiszczonych kosztów sądowych obciążono powódkę.
W punkcie V. sentencji pozostałe koszty sądowe (które w innej sytuacji mieliby obowiązek pokryć pozwani) obciążono ostatecznie Skarb Państwa – Sąd Rejonowy w Gdyni na mocy art. 113 ust. 4 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, albowiem znajdują się oni w trudnej sytuacji finansowej i osobistej (zapadł przeciwko nim prawomocny wyrok eksmisyjny, wychowują małoletnie dziecko).