UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 19 lipca 2016 roku (data stempla pocztowego) powódki B. P. i N. L. wniosły o zasądzenie od pozwanej (...) Zakład (...) w W. kwoty 885,60 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 24 kwietnia 2015 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. oraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty i kosztami postępowania.

W uzasadnieniu powódki wskazały, że na skutek kolizji drogowej z dnia 23 lutego 2015 r. został uszkodzony należący do poszkodowanego J. G. samochód osobowy marki S. (...) o nr rej. (...), a sprawcą wypadku był właściciel pojazdu posiadający polisę OC u pozwanej (...) Zakład (...) w W.. Powódki wskazały, że na czas likwidacji przedmiotowej szkody poszkodowany wynajął od powódek pojazd zastępczy. Następnie poszkodowany przelał wierzytelności objęte niniejszym pozwem na rzecz powódek. Z tytułu najmu samochodu zastępczego, powódki wystawiły fakturę VAT nr (...) za okres trwania usługi (14 dni), tj. od dnia 2 marca 2015 r. do dnia 16 marca 2015 r., na kwotę 2 238,60 zł brutto. Powódki zgłosiły pozwanej roszczenie o zapłatę kosztów najmu pojazdu zastępczego, w odpowiedzi pozwana przyznała im kwotę 1 353 zł tytułem zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego. Pozwana uznała okres najmu w liczbie 11 dni oraz zweryfikowała dobową stawkę najmu pojazdu zastępczego z kwoty 130 zł netto do kwoty 100 zł netto. Powódki wezwały pozwaną do zapłaty pozostałej kwoty, pozwana jednak odmówiła.

W dniu 27 października 2016 roku Sąd Rejonowy w Tychach Wydział VI Gospodarczy wydał w sprawie VI GNc 2087/16/5 nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym.

W przepisanym terminie pozwana wniosła sprzeciw od nakazu zapłaty zaskarżając go w całości, wnosząc o oddalenie powództwa oraz zasądzenie kosztów postępowania.

Pozwana zaprzeczyła jakoby przedstawione przez powódki cenniki miały uzasadniać wysokość stosowanej przez niego stawki wynajmu. Pozwana podniosła, że stawki wynajmu pojazdu zastępczego nie powinny przekraczać stawek stosowanych na rynku lokalnym. Pozwana wskazała również, iż za celowe i ekonomicznie uzasadnione koszty wynajmu pojazdu zastępczego można uznać koszty naliczone wg. średniej stawki stosowanej na rynku lokalnym. Zdaniem pozwanej stawka przyjęta przez powoda była zawyżona i nie odpowiadała stawkom rynkowym. Pozwana zakwestionowała również okres na jaki poszkodowany wynajął pojazd zastępczy. Pozwana podniosła, że naprawa pojazdu powinna wynieść maksymalnie dwa dni robocze.

Sąd ustalił, co następuje:

Wskutek zdarzenia z dnia 23 lutego 2015 r., za które odpowiedzialność ponosi pozwana, uległ uszkodzeniu pojazd marki S. (...) (klasa B) o nr rej. (...) należący do J. G.. Ubezpieczycielem od odpowiedzialności cywilnej sprawcy była pozwana. Poszkodowany J. G. w dniu 2 marca 2015 r. zawarła z powódkami umowę najmu pojazdu zastępczego R. (...) (klasa B). Pojazd był wynajmowany przez poszkodowanego od dnia 2 marca 2016 r. do dnia 16 marca 2015 r. (łącznie 14 dni). Z tytułu najmu samochodu zastępczego, powódki wystawiły fakturę VAT nr (...) z dnia 2 marca 2015 r., opiewającą na łączną kwotę 2 238,60 zł brutto (14 x 159,90 brutto). Pozwana na zgłoszone jej roszczenie wydała decyzję o wypłacie odszkodowania w wysokości 1 353 zł, z uwagi na korektę stawki dobowej z kwoty 130 zł netto do kwoty 100 zł netto.

W dniu 2 marca 2015 roku, powódki B. P. i N. L. w drodze umowy przelewu wierzytelności nabyły od poszkodowanego J. G. wierzytelność w postaci odszkodowania za najem pojazdu zastępczego wobec ubezpieczyciela OC, tj. (...) Zakład (...) w W..

Dowód: (...) powódek (k.9,10), KRS pozwanej (k.11-13 verte), umowa najmu (k.14-15) wraz z pełnomocnictwem (k.16), załącznikiem nr I (k.17), oświadczenia (k.18,19,20), faktura (k.21), pismo o zapłatę (k. 22), wezwanie do zapłaty (k.23-24), decyzja (k.25,26,27), cenniki (k.28-31, 45-49, 71), historia naprawy (k.32), zdjęcia (k.50), kosztorys (k. 51-52).

Przyjęta przez powódkę dobowa stawka za wynajęcie pojazdu zastępczego R. (...) (klasa B), tj. 159,90 zł brutto nie odbiegała od stawek obowiązujących na rynku lokalnym.

Dowód: cenniki (k.28-31, 45-49, 71), umowa najmu (k.14-15).

Uzasadniony czas związany z naprawą uszkodzonego pojazdu S. (...) o nr rej. (...), w związku ze szkodą z dnia 23 lutego 2015 roku wyniósł 14 dni, a tym samym okres czasu uzasadniający czas wynajmu samochodu zastępczego wyniósł również 14 dni.

Dowód: umowa najmu (k.14-15) wraz z pełnomocnictwem (k.16), załącznikiem nr I (k.17), oświadczenia (k.18,19,20), faktura (k.21), decyzja (k.25,26,27), historia naprawy (k.32), zdjęcia (k.50), kosztorys (k. 51-52).

Powyższe ustalenia poczynione zostały w oparciu o powołane dowody z dokumentów, które Sąd uznał za wiarygodne w całości. Należy podkreślić, że powołana dokumentacja pomimo iż pochodziła z różnych źródeł przedstawiała spójny obraz przebiegu wydarzeń, który był prawdopodobny w świetle zasad logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego. Oddalono wniosek o zwrócenie się o historię naprawy, ponieważ dowód ten w świetle pozostałych dowodów jest bez znaczenia dla rozstrzygnięcia w sprawie.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo wytoczone w niniejszej sprawie przez powódki B. P. i N. L. przeciwko (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Podstawą prawną roszczenia powoda jest art. 509 k.c. zgodnie z którym wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

Odpowiedzialność odszkodowawcza pozwanego znajduje podstawę w przepisach ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U. 2003 r. Nr 124, poz. 1152 ze zm.) oraz normach art. 415 k.c., 436 § 2 k.c. i art. 822 k.c. Przy czym przepis art. 19 przywołanej ustawy o ubezpieczeniach, analogicznie do treści art. 822§ 4 k.c. przyznaje poszkodowanemu roszczenie bezpośrednio od ubezpieczyciela odpowiadającego z tytułu umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej sprawcy.

Stosownie do treści art. 361 § 1 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła, a naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Przesłankami odpowiedzialności jest łączne wykazanie trzech przesłanek: zachowanie sprawcy szkody, powstanie szkody w majątku poszkodowanego oraz adekwatny związek przyczynowy pomiędzy zachowaniem a szkodą. Pozwana nie kwestionowała, że doszło do wypadku objętego umową ubezpieczenia w okresie ochrony ubezpieczeniowej oraz że pomiędzy tym zdarzeniem, a zaistniałą szkodą istnieje związek przyczynowo-skutkowy.

Zgodnie z art. 822 §1 k.c., przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem, których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia. Przy tym §4 cytowanego przepisu przewiduje, że uprawniony do odszkodowania może dochodzić roszczenia bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń. W przedmiotowej sprawie spornym pomiędzy stronami natomiast okazała się uzasadniona wysokość stawki dobowej za najem pojazdu zastępczego oraz uzasadniony okres najmu pojazdu zastępczego.

Sąd w pierwszej kolejności nie mógł się zgodzić się z zarzutem pozwanej, co do kwestionowania wysokości stawki dobowej za wynajem pojazdu zastępczego. Z dokumentów zgromadzonych w sprawie wynika, iż przyjęta przez powoda stawka za wynajęcie pojazdu zastępczego należącego do segmentu B (klasie odpowiadającej pojazdowi uszkodzonemu) tj. 159,90 zł brutto odpowiadała stawkom stosowanym na rynku lokalnym właściwym dla miejsca zamieszkania strony poszkodowanej. Potwierdzają to liczne cenniki wynajmu dołączone jako dowody w sprawie.

Zatem nie sposób zgodzić się z twierdzeniami pozwanej jakoby stawka w wysokości 159,90 zł brutto wskazana przez powoda była zawyżona.

W ocenie Sądu zastosowana przez powoda stawka czynszu najmu pojazdu zastępczego była bez wątpienia stawką rynkową i nie odbiegała w sposób znaczący od pozostałych, a już na pewno nie była stawką najwyższą.

Należy również wyjaśnić, iż przyjęcie cen przeciętnych dla określenia wysokości przysługującego poszkodowanemu odszkodowania, niezależenie od samej metody ich wyliczania, która może być zróżnicowana, nie kompensowałyby poniesionej przez poszkodowanego szkody, gdyby ceny przyjęte u danego przedsiębiorcy (którego przedmiotem działalności gospodarczej jest wynajem pojazdów) byłyby wyższe od przeciętnych. Nadto Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 25 kwietnia 2002 r. (sygn. akt. I CKN 1466/99) stwierdził, iż poszkodowany nie ma obowiązku poszukiwania podmiotów, które oferują swoje usługi w tymże zakresie najtaniej. Tym samym przyjęcie przez pozwaną tezy jakoby stawka 159,90 zł brutto za najem pojazdu klasy B nie była w powyższej sprawie uzasadniona w żaden sposób nie mogła się ostać zważywszy na fakt, że zastosowana przez powoda stawka jak najbardziej mieściła się w granicach stawek stosowanych przez podmioty wynajmujące pojazdy zastępcze w tej klasie tj. klasie B na rynku lokalnym (woj. (...)).

Dla wykazania stawek wynajmu pojazdów zastępczych funkcjonujących na rynku wystarczający jest bowiem fakt istnienia takich ofert, a skoro takowe funkcjonują na rynku, to oznacza, że potencjalni nabywcy są skłonni uiszczać ceny w takiej wysokości za najem pojazdu.

Zatem zarzut pozwanej w tym zakresie uznać należało również za chybiony.

Sąd nie przychyla się także do stanowiska pozwanej w zakresie uzasadnionego czasu trwania najmu pojazdu zastępczego, w związku ze zdarzeniem z dnia 23 lutego 2015 r. - za które odpowiedzialność ponosi pozwana.

Przyjęty czas najmu pojazdu zastępczego przez 14 dni był w ocenie Sądu w pełni uzasadniony. Podnieść bowiem należy, iż z adekwatnego związku przyczynowego między zdarzeniem a szkodą ( art. 361 § 1 i 2 k.c. ) winno wynikać, iż czas najmu, a co za tym idzie związany z tym koszt jako szkoda, nie może przekroczyć czasu koniecznej naprawy. Przekroczenie tego czasu czyni ów koszt niezwiązany ze szkodą i nie podlega refundacji w ramach odszkodowania.

Z drugiej zaś strony należy wziąć pod uwagę wszystkie okoliczności konkretnego wypadku. Przyjąć również należy zasadę działania poszkodowanego w ramach minimalizacji następstw szkody. Miernik staranności działania poszkodowanego powinien być taki sam, niezależnie czy odszkodowanie jest pokrywane przez ubezpieczyciela, czy też nie ma takiej sytuacji. Podnieść należy, iż ubezpieczyciel nie może ponosić konsekwencji niewłaściwej organizacji naprawy pojazdu czy wydłużonego czasu jej trwania. I tak, co do zasady sprawca szkody (jego ubezpieczyciel) ponosi odpowiedzialność za przestój pojazdu związany z naprawą, nie zaś z powodu innych okoliczności, które z naprawą nie mają związku. Zerwany zostałby wówczas związek przyczynowy między zdarzeniem a szkodą.

Wskazać należy, iż pojazd został przyjęty do warsztatu w dniu 2 marca 2015 r. Następnie, dnia 3 marca 2015 r. dokonano oględzin przednaprawczych, 5 marca 2015 r, dostarczono zaś do serwisu wycenę dokonaną przez ubezpieczyciela. W dniu 6 marca 2015 r. do zakładu ubezpieczeń przesłano poprawiony kosztorys celem akceptacji, która to też nastąpiła dopiero w dniu 10 marca 2015 r. W tym samy dniu, tj. 6 marca 2015 r. zamówiono części zamienne, które dotarły do warsztatu dnia 9 marca 2015 r. Przedmiotowa naprawa zakończyła się 16 marca 2015 r. i w tym dniu też zakończono najem pojazdu zastępczego.

Należy wskazać, że poszkodowany wbrew twierdzeniom pozwanej może być pozbawiony możliwości korzystania z uszkodzonego pojazdu nie tylko przez technologiczny czas jego naprawy, bowiem bardzo rzadko czas ten pokrywa się z okresem, jaki upływa od zdarzenia powodującego szkodę do dnia naprawy pojazdu. Zasada pełnego odszkodowania nakazuje bowiem przyjąć za zasadne naprawienie powodowi przez pozwanego całości szkody, jaką poniósł wskutek tego, że był zmuszony korzystać z pojazdu zastępczego przez cały czas trwania naprawy pojazdu. Zatem odszkodowanie przysługuje za okres od dnia zdania pojazdu do serwisu, do dnia ukończenia naprawy pojazdu.

Tym samym należne powodowi odszkodowanie w związku ze szkodą z dnia 23 lutego 2015 r. wyniosło łącznie kwotę 2 238,60 zł brutto. Mając jednakże na uwadze, że pozwana zapłaciła powodowi z tego tytułu kwotę 1 353 zł brutto pozostałe należne powodowi odszkodowanie wynosi 885,60 zł.

Kwota ta podlegała więc zasądzeniu na podstawie art. 822 § 1 k.c. , 361 § 1 k.c. w zw. z art. 509 § 1 k.c. o czym Sąd orzekł w pkt 1 wyroku.

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art . 481 § 1 k.p.c.

O kosztach postępowania orzeczono w punkcie 2 wyroku na podstawie art. 98 i 99 k.p.c. zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Na łączną kwotę kosztów postępowania złożyły się kwoty: 45 złotych tytułem opłaty od pozwu, 17 zł tytułem opłaty od pełnomocnictwa, 360 złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego ustalona zgodnie z §2 pkt. 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. z 2015 roku, poz. 1800), co daje łączną kwotę 422 zł.

SSR Jolanta Brzęk

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE