UZASADNIENIE

Z. W. w dniu 12 października 2016r., za pośrednictwem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W., złożył odwołanie od decyzji z dnia 20 września 2016r., znak: (...), przyznającej rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy. Ubezpieczony wniósł o zmianę zaskarżonej decyzji i przyznanie prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy oraz dodatku pielęgnacyjnego.

W uzasadnieniu odwołania ubezpieczony wskazał, że od 2006r. leczy się psychiatrycznie. Choroba ma charakter przewlekły, a stan jego zdrowia okresowo pogarsza się. Podniósł również, że występują u niego organiczne zaburzenia nastroju oraz upośledzenie umysłowe, a także cukrzyca i nadciśnienie tętnicze. W związku z tym wymaga stałych kontroli, leczenia farmakologicznego oraz częstego hospitalizowania ( odwołanie z dnia 12 października 2016r., k. 2a.s.).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. wniósł o oddalenie odwołania na podstawie art. 477¹⁴§ 1 k.p.c. oraz o przekazanie wniosku o ustalenie prawa do dodatku pielęgnacyjnego do rozpoznania organowi rentowemu.

W uzasadnieniu swego stanowiska organ rentowy wskazał, że w dniu 2 sierpnia 2016r. ubezpieczony złożył wniosek o ponowne ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W toku postępowania został skierowany na badanie do Komisji Lekarskiej ZUS, która orzeczeniem z dnia 13 września 2016r. stwierdziła, że ubezpieczony jest częściowo niezdolny do pracy do dnia 15 stycznia 2021r. W oparciu o powyższe orzeczenie organ rentowy zaskarżoną decyzją z dnia 20 września 2016r., w której przyznał Z. W. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 1 października 2016r. do dnia 15 stycznia 2021r. (odpowiedź na odwołanie z dnia 19 października 2016r., k. 3 a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Z. W., urodzony w dniu (...), w dniu 8 czerwca 1970r. ukończył Szkołę Podstawową(...) w W. ( zaświadczenie z dnia 7 grudnia 2006r., a.r.). W okresie od dnia 20 listopada 1975r. do dnia 10 stycznia 1977r. pracował na stanowisku kopacza w (...) Spółka Akcyjna w W. (zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu, k. 19 tom I a.r.). W okresie od dnia 11 stycznia 1978r. do dnia 31 grudnia 1980r. zatrudniony był w (...) Zakład (...) w W. na stanowisku ładowacza, betoniarza oraz zbrojarza ( świadectwo pracy, k. 7 tom I a.r.). Następnie w okresie od 19 stycznia 1981r. do 30 listopada 1985r. pracował w (...) Zakładach(...) w W. na stanowisku robotnika magazynowego ( świadectwo pracy, k. 9 tom I a.r.). Na tożsamym stanowisku pracował również w (...) Zakładach (...) Sp. z o.o. w W. od 12 grudnia 1986r. do 13 października 2006r. ( zaświadczenie, k. 11 i 13 tom I a.r., świadectwo pracy, k. 33 tom I a.r.).

W okresie od dnia 13 września 2006r. do dnia 30 września 2016r. Z. W. pobierał rentę z tytułu niezdolności do pracy ( decyzja z dnia 21 listopada 2006r., k. 43 tom I a.r., decyzja z dnia 9 listopada 2007r., k. 69 tom I ar.r, decyzja z dnia 3 listopada 2008r., k. 80 tom I a.r., decyzja z dnia 25 października 2010r., k. 96 tom I a.r., decyzja z dnia 13 października 2011r., k. 108 tom I a.r., decyzja z dnia 8 października 2013r., k. 117 tom I a.r.).

Ubezpieczony w dniu 2 sierpnia 2016r. złożył w organie rentowym wniosek o ponowne ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy ( wniosek o ponowne ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, k. 121 tom I a.r.). W związku z tym w dniu 23 sierpnia 2016 roku został skierowany do Lekarza Orzecznika ZUS, który po przeprowadzeniu bezpośredniego badania i dokonaniu analizy przedstawionej dokumentacji medycznej, w tym: dokumentacji z przebiegu leczenia, kart informacyjnych z leczenia szpitalnego oraz wyników badań dodatkowych, ustalił, że Z. W. jest osobą częściowo niezdolną do pracy do dnia 15 stycznia 2021r. ( orzeczenie Lekarza Orzecznika ZUS z dnia 23 sierpnia 2016r., k. 124 tom I a.r.).

W związku z wniesionym sprzeciwem, ubezpieczony w dniu 13 września 2016r. został skierowany do Komisji Lekarskiej ZUS, która po przeprowadzeniu bezpośredniego badania i dokonaniu analizy przedstawionej dokumentacji medycznej, w tym dokumentacji z przebiegu leczenia, kart informacyjnych z leczenia szpitalnego w latach 2013 - 2016 oraz wyników badań dodatkowych - tak jak Lekarz Orzecznik ZUS - ustaliła, że ubezpieczony jest częściowo niezdolny do pracy do 15 stycznia 2021r. (orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 13 września 2016r., k. 126 tom I a.r.).

W oparciu o powyższe orzeczenie Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. decyzją z dnia 20 września 2016r., znak: (...), przyznał Z. W. prawo renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy do dnia 15 stycznia 2021r. Wydając ją oparł się na przepisach ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (decyzja ZUS z dnia 20 września 2016r., znak: (...), k. 127 tom I a.r.).

Z. W. złożył odwołanie od wskazanej decyzji z dnia 20 września 2016r. ( odwołanie z dnia 12 października 2016r., k. 2 a.s.).

W toku postępowania Sąd Okręgowy Warszawa – Praga w Warszawie dopuścił dowód z opinii biegłych sądowych: psychiatry, psychologa, kardiologa oraz diabetologa celem ustalenia, czy ubezpieczony jest zdolny, czy też całkowicie lub częściowo niezdolny do pracy ze szczególnym wskazaniem daty powstania tej niezdolności, czy jest to niezdolność trwała, czy okresowa, a jeżeli okresowa to na jaki okres oraz, jeżeli nastąpiła zmiana stanu zdrowia ubezpieczonego, to na czym polegała (postanowienie z dnia 28 października 2016r., k. 6 a.s.).

W opinii z dnia 2 grudnia 2016r. biegła sądowa z zakresu psychologii J. K. wskazała, że w trakcie badania opiniowany był w trudnym kontakcie werbalnym, aspontaniczny. Nawiązał kontakt powierzchowny, opowiadał monosylabami, jego wypowiedzi były zdawkowe, ubogie i nielogiczne. Nastrój miał obniżony, był drażliwy. Ponadto biegła wskazała, że ubezpieczony ma zachowaną orientację autopsychiczną, ale allopsychiczna jest niepełna. Wiadomości, werbalizacja posiadanej wiedzy i znajomość reguł społecznego zachowania są znacznie obniżone w stosunku do wieku i wykształcenia. Obniżone są również: koncentracja uwagi, zapamiętywanie słuchowe bezpośrednie, pamięć krótkotrwała, a także zdolność do wykonywania operacji arytmentycznych. Wynik 20pt wskazuje na obniżenie funkcjonowania poznawczego. Biegła na podstawie analizy dostępnej dokumentacji oraz badania własnego stwierdziła u ubezpieczonego znaczne obniżenie funkcjonowania poznawczego i emocjonalnego u osoby z upośledzeniem umysłowym stopnia lekkiego, co nie rokuje podjęcia zatrudnienia na otwartym rynku. W ocenie biegłej Z. W. jest trwale niezdolny do pracy ( opinia biegłego sądowego psychologa z dnia 2 grudnia 2016r., k. 15-20 a.s.).

Biegły sądowy z dziedziny chorób wewnętrznych i kardiologii W. S. w opinii z dnia 19 grudnia 2016r. wskazał, że zasadniczym problemem u ubezpieczonego są zaburzenia psychiczne, które decydować będą o stopniu niezdolności do pracy. Natomiast współistniejące nadciśnienie tętnicze jest dobrze kontrolowane przy pomocy leków hipotensyjnych i mimo cukrzycy, która potęguje zmiany w układzie krążenia, nie doprowadziło ono do niestabilności w krążeniu wieńcowym ani do zaburzeń rytmu serca. Układ krążenia pozostaje wydolny. Biegły nie stwierdził takiego uszkodzenia serca, które skutkowałoby niezdolnością do pracy. Ubezpieczony wymaga systematycznego leczenia kardiologicznego i diabetologicznego celem zahamowania postępu zmian miażdżycowych w układzie sercowo-naczyniowym, ale z przyczyn kardiologicznych nie jest osobą niezdolną do pracy ( opinia biegłego sądowego kardiologa z dnia 19 grudnia 2016r., k. 32-33 a.s.).

W opinii z dnia 13 grudnia 2016r. biegła sądowa diabetolog E. R. wskazała, że ubezpieczony wymaga systematycznego leczenia, okresowych korekt dawek insuliny, edukacji diabetologicznej oraz redukcji wagi ciała. Doszło u niego do wystąpienia późnych powikłań narządowych cukrzycy w postaci retinopatii cukrzycowej oraz nefropatii cukrzycowej. Również rozpoznana dusznica bolesna może pozostawać w związku przyczynowym z cukrzycą. Biegła zwróciła także uwagę, że cukrzyca u badanego jest przewlekle niewyrównana i taki stan może powodować progresję powikłań narządowych. W ocenie biegłej stopień naruszenia sprawności organizmu w postaci obecności późnych powikłań narządowych uzasadnia uznanie wnioskodawcy za częściowo niezdolnego do pracy z przyczyn diabetologicznych od września 2010r., kiedy rozpoznane zostały u ubezpieczonego powikłania narządowe cukrzycy w postaci retinopatii cukrzycowej z makulopatią oraz nefropatię cukrzycową. Niezdolność do pracy trwa do chwili obecnej i w ocenie biegłej będzie trwała do 15 stycznia 2021r. ( opinia biegłej sądowej diabetolog z dnia 13 grudnia 2016r., k. 42-43 a.s.).

Biegła sądowa z zakresu psychiatrii M. L. w opinii z dnia 3 kwietnia 2017r. wskazała na występujące u ubezpieczonego upośledzenie umysłowe w stopniu lekkim, organiczne zaburzenia nastroju oraz organiczne zaburzenia psychotyczne. W ocenie biegłej ubezpieczony jest nadal po 1 października 2016r. trwale całkowicie niezdolny do pracy zawodowej, ale nie jest osobą niezdolną do samodzielnej egzystencji z przyczyn psychiatrycznych ( opinia biegłej sądowej psychiatry z dnia 3 kwietnia 2017r., k. 59-60 a.s.).

Powyższych ustaleń Sąd Okręgowy dokonał w oparciu o dokumenty zgromadzone w aktach sprawy, w tym na podstawie dokumentów znajdujących się w aktach rentowych Z. W.. Ich autentyczność, jak również zgodność z rzeczywistym stanem rzeczy, nie była kwestionowana przez żadną ze stron procesu, dlatego Sąd uznał je za pełnowartościowy materiał dowodowy mogący stanowić podstawę ustaleń faktycznych w sprawie.

Ustalenia faktyczne Sąd poczynił również na podstawie opinii biegłych sądowych specjalistów z dziedziny: psychiatrii M. L., psychologii J. K., kardiologii W. S. oraz diabetologii E. R.. Opinie zostały ocenione jako rzetelne, gdyż zostały wydane w oparciu o obiektywne wyniki badań ubezpieczonego, a wydający je biegli są specjalistami w swojej dziedzinie, posiadającymi bogatą wiedzę medyczną i wieloletnie doświadczenie zawodowe. Z tego względu ich opinie nie budziły wątpliwości i zastrzeżeń w zakresie określenia stanu zdrowia Z. W.. W związku z powyższym, w sytuacji kiedy biegli uwzględnili dostępną dokumentację medyczną oraz wzięli pod uwagę wyniki badania przedmiotowego, jakie sami przeprowadzili, nie było podstaw, aby ich opinie dyskwalifikować. Zdaniem Sądu są one wiarygodne i wyczerpujące. Dodatkowo istotne było i to, że zarówno ubezpieczony, jak i organ rentowy nie kwestionowali wydanych przez biegłych opinii. Wobec tego, również i z tego względu Sąd stwierdził brak podstaw do kwestionowania ustaleń poczynionych przez w/w biegłych sądowych odnośnie niezdolności ubezpieczonego do pracy, która występuje nadal po dacie 30 września 2016r.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie Z. W. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych
(...) Oddział w W. z dnia 20 września 2016r., znak: (...), jest zasadne i jako takie zasługiwało na uwzględnienie w całości.

W rozpatrywanej sprawie ubezpieczony od roku 2006 nieprzerwanie pobierał świadczenie rentowe i na okres do dnia 15 stycznia 2021r. została mu przyznana renta z tytułu częściowej niezdolności do pracy. Według ubezpieczonego świadczenie to powinno być jednak świadczeniem z tytułu całkowitej, a nie częściowej niezdolności do pracy.

Niezdolność do pracy jest kategorią ubezpieczenia społecznego łączącą się z całkowitą lub częściową utratą zdolności do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu bez rokowania jej odzyskania po przekwalifikowaniu (art. 12 ustawy). Przy ocenie stopnia i trwałości tej niezdolności oraz rokowania, co do jej odzyskania uwzględnia się zarówno stopień naruszenia sprawności organizmu, możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, jak i możliwość wykonywania pracy dotychczasowej lub podjęcia innej oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne ubezpieczonego (art. 13 ust. 1 ustawy) (por. wyrok Sądu Najwyższego – Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z 28 stycznia 2004 roku, II UK 222/03).

Przepis art. 12 ustawy emerytalnej rozróżnia dwa stopnie niezdolności do pracy - całkowitą i częściową. Zgodnie z ust. 3 ww. przepisu, częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Z kolei całkowita niezdolność do pracy polega na utracie zdolności do wykonywania jakiejkolwiek pracy. Przesłanka niezdolności do jakiejkolwiek pracy odnosi się do każdego zatrudnienia w innych warunkach niż specjalnie stworzone na stanowiskach pracy odpowiednio przystosowanych do stopnia i charakteru naruszenia sprawności organizmu (por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 8 grudnia 2000r., II UKN 134/00 i z dnia 07 września 1979r., II URN 111/79). Dokonując analizy pojęcia „całkowita niezdolność do pracy" należy brać pod uwagę zarówno kryterium biologiczne (stan organizmu dotkniętego schorzeniami naruszającymi jego sprawność w stopniu powodującym całkowitą niezdolność do jakiejkolwiek pracy), jak i ekonomiczne (całkowita utrata zdolności do zarobkowania wykonywaniem jakiejkolwiek pracy). Osobą całkowicie niezdolną do pracy w rozumieniu art. 12 ust. 2 ustawy o emeryturach i rentach z FUS jest zatem osoba, która spełniła obydwa te kryteria, a więc jest dotknięta upośledzeniem zarówno biologicznym, jak i ekonomicznym (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 grudnia 2004r., I UK 28/04). W orzecznictwie przyjmuje się również (wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 20 sierpnia 2003r., II UK 11/03 oraz z dnia 5 lipca 2005r., I UK 222/04), że decydującą dla stwierdzenia niezdolności do pracy jest utrata możliwości wykonywania pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu przy braku rokowania odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Gdy więc biologiczny stan kalectwa lub choroba, nie powodują naruszenia sprawności organizmu w stopniu mającym wpływ na zdolność do pracy dotychczas wykonywanej lub innej mieszczącej się w ramach posiadanych lub możliwych do uzyskania kwalifikacji, to brak prawa do tego świadczenia. Prawa tego nie można w szczególności wywodzić z przewidzianych w art. 13 ustawy przesłanek, a więc: stopnia naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, możliwości wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowości przekwalifikowania zawodowego, przy wzięciu pod uwagę rodzaju i charakteru dotychczas wykonywanej pracy, poziomu wykształcenia, wieku i predyspozycji psychofizycznych, bowiem odnoszą się one tylko do ustalania stopnia lub trwałości niezdolności do pracy. Są więc bez znaczenia, jeżeli aspekt biologiczny (medyczny) wskazuje na zachowanie zdolności do pracy. Obiektywna możliwość podjęcia dotychczasowego lub innego zatrudnienia, zgodnie z poziomem kwalifikacji, wykształcenia, wieku i predyspozycji psychofizycznych może być brana pod uwagę tylko wówczas, gdy ubiegający się o rentę jest niezdolny do pracy z medycznego punktu widzenia, gdyż oba te aspekty muszą występować łącznie ( por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 czerwca 1999r., II UKN 675/98, OSNAPiUS 2000/16/624). O niezdolności do pracy nie decyduje więc niemożność podjęcia innej pracy warunkowana wiekiem, poziomem wykształcenia i predyspozycjami psychofizycznymi, lecz koniunkcja niezdolności do pracy z niezdolnością do przekwalifikowania się do innego zawodu.

Z kolei wyjaśnienie częściowej niezdolności do pracy i treści pojęcia „pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji” wymaga uwzględnienia zarówno kwalifikacji formalnych (czyli zakresu i rodzaju przygotowania zawodowego udokumentowanego świadectwami, dyplomami, zaświadczeniami), jak i kwalifikacji rzeczywistych (czyli wiedzy i umiejętności faktycznych, wynikających ze zdobytego doświadczenia zawodowego) ( por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 września 2006 roku, I UK 103/06). Dopiero zatem zmiana zawodu w ramach posiadanych kwalifikacji i brak rokowań odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu dają podstawę do przyznania renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 13 października 2009 roku, II UK 106/09, z dnia 8 maja 2008 roku, I UK 356/07, z dnia 11 stycznia 2007 roku, II UK 156/06 i z dnia 25 listopada 1998 roku, II UKN 326/98).

Sąd podziela stanowisko Sądu Apelacyjnego w Białymstoku wyrażone w wyroku z dnia 20 sierpnia 2013 roku (III AUa 159/13), że ocena niezdolności do pracy, w zakresie dotyczącym naruszenia sprawności organizmu i wynikających stąd ograniczeń możliwości wykonywania pracy wymaga wiadomości specjalnych (opinii biegłego z zakresu medycyny). Prawidłowa opinia winna być wyczerpująca, czyli odnosić się do wszystkich kwestii zawartych w tezie dowodowej, jak również zawierać logiczne uzasadnienie postawionych wniosków. Dowód tego rodzaju podlega ocenie według zasad określonych w art. 233 § 1 k.p.c., a więc na podstawie kryteriów zgodności z zasadami logiki, doświadczenia życiowego i wiedzy powszechnej, poziomu wiedzy biegłego, podstaw teoretycznych opinii, a także sposobu motywowania oraz stopnia skuteczności wyrażonych w niej wniosków, bez wkraczania w sferę wiedzy specjalistycznej.

W rozpatrywanej sprawie Sąd orzekając uwzględnił przede wszystkim opinie wydane przez biegłe sądowe z dziedziny: psychiatrii M. L. oraz psychologii J. K.. Ocenił je jako wyczerpujące, bo poddające wszechstronnej analizie stan zdrowia ubezpieczonego w odniesieniu do jego możliwości zawodowych. Wnioski zawarte w opiniach wymienionych biegłych sądowych nie nasuwały wątpliwości co do ich trafności, a zatem brak było podstaw do ich kwestionowania. W ocenie Sądu biegłe rzeczowo uzasadniły swoje stanowisko odnośnie zdiagnozowanych u wnioskodawcy schorzeń i ich wpływu na jego zdolność do pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami oraz pracy ostatnio wykonywanej. Z treści opinii wynika jednoznacznie, że stwierdzone schorzenia natury psychologicznej oraz psychicznej w postaci obniżenia funkcjonowania poznawczego i emocjonalnego, zaburzeń nastroju oraz zaburzeń psychotycznych u osoby z upośledzeniem umysłowym stopnia lekkiego powodują u ubezpieczonego trwałą niezdolność do wykonywania pracy, zarówno wymagającej wysiłku umysłowego, jak i fizycznego. Wobec powyższego aktualnie ubezpieczony nie ma możliwości podjęcia pracy, którą dotychczas wykonywał, jak również innej pracy, która polegałaby na wykonywaniu analogicznych czynności. Z tego też względu ubezpieczony jest całkowicie niezdolny do pracy na stałe. Organ rentowy opinii wskazujących na taki stopień niezdolności do pracy i na jej trwały charakter nie kwestionował, dlatego Sąd na podstawie art. 477¹⁴ § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznał ubezpieczonemu prawo do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy na stałe poczynając od dnia 1 października 2016r., tj. od dnia następnego po dniu, do którego ubezpieczony pobierał rentę przyznaną wcześniejszą decyzją Zakładu.

Odnosząc się do wniosku ubezpieczonego o przyznanie dodatku pielęgnacyjnego Sąd wskazuje, że przeniesienie sprawy na drogę sądową przez wniesienie odwołania od decyzji organu rentowego ogranicza się do okoliczności uwzględnionych w decyzji, a między stronami spornych; poza tymi okolicznościami spór sądowy nie może zaistnieć (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 września 2010r., II UK 84/10; z dnia 13 maja 1999r., II UZ 52/99;
z dnia 23 listopada 1999r., II UKN 204/99). Przed sądem wnioskodawca może więc żądać jedynie korekty stanowiska zajętego przez organ rentowy i wykazywać swoją rację, odnosząc się do przedmiotu sporu objętego zaskarżoną decyzją, natomiast nie może żądać czegoś, o czym organ rentowy nie decydował. Z tego względu odwołanie wnoszone od decyzji organu ubezpieczeń społecznych nie ma charakteru samodzielnego żądania, a jeżeli takie zostanie zgłoszone, sąd nie może go rozpoznać, lecz zobowiązany jest postąpić zgodnie z art. 477¹⁰ § 2 k.p.c. (zob. wyrok Sądu Najwyższego z 8 września 2010r. II UK 84/10, zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z 15 grudnia 2016r. III AUa 2373/15). W myśl wskazanego wyżej przepisu, jeżeli ubezpieczony zgłosił nowe żądanie, dotychczas nierozpoznane przez organ rentowy, sąd przyjmuje to żądanie do protokołu i przekazuje go do rozpoznania organowi rentowemu. Oznacza to - mając na uwadze rolę sądu ubezpieczeń społecznych jako sądu odwoławczego, kontrolującego prawidłowość merytoryczną i faktyczną decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych - że sąd ten nie może samodzielnie, bez wstępnej kontroli dokonanej przez organ rentowy, rozstrzygać kwestii, o których organ ten nie decydował. Każdorazowe nowe żądanie w pierwszej kolejności podlega więc rozpoznaniu przez organ rentowy, a dopiero później, w przypadku zakwestionowania decyzji przez osobę, której rozstrzygnięcie dotyczy, może stać się ono przedmiotem badania sądu odwoławczego.

W ocenie Sądu żądanie ubezpieczonego dotyczące wniosku o przyznanie dodatku pielęgnacyjnego powinno zostać zakwalifikowane jako nowe żądanie w myśl art. 477¹⁰ § 2 k.p.c. Ubezpieczony w złożonych organowi rentowemu wnioskach o rentę z tytułu niezdolności do pracy nie wskazywał, że domaga się przyznania dodatku pielęgnacyjnego. W konsekwencji wniosek ten nie był przez organ rentowy poddany analizie i nie rozstrzygano o nim w żadnej z dotychczas wydanych decyzji. Pierwsza wzmianka o żądaniu przyznania dodatku pielęgnacyjnego pojawiała się dopiero w treści odwołania z dnia 12 października 2016r.

W konsekwencji Sąd nie prowadził postępowania w zakresie dotyczącym prawa do w/w świadczenia i na podstawie art. 477¹⁰ § 2 k.p.c. przekazał wniosek Z. W. do rozpoznania przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W..

Przewodniczący:	SSO Agnieszka Stachurska
Protokolant:	Małgorzata Nakielska

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE

ZARZĄDZENIE