UZASADNIENIE

Dnia 5 grudnia 2014 r. A. G. za pośrednictwem sklepu internetowego o nazwie (...) dokonał zakupu telefonu A. (...) za kwotę 1682 złotych. Dnia 7 grudnia 2014 r. A. G. wpłacił wymienioną kwotę na rachunek bankowy wymieniony w fakturze proforma. Pieniądze przelane przez A. G. następnego dnia, a więc 8 grudnia 2014 r. zostały wypłacone przy użyciu karty. Właścicielem sklepu internetowego okazał się P. K. prowadzący działalność pod nazwą (...) (...) M. T.. Rachunek bankowy o nr (...) (...) (...), na który A. G. wpłacił pieniądze, prowadzony był dla (...) sp. z o.o., do którego upoważnienie posiadał P. K. oraz A. M.. Po upływie 14 dni A. G. skontaktował się telefonicznie z P. K., który powiedział mu, że nie miał możliwości przekazania telefonu z uwagi na to, że miał wypadek. Dnia 29 grudnia 2014 r. P. K. powiedział, że zwróci A. G. pieniądze, jeżeli ten złoży mu oświadczenie o odstąpieniu od umowy, co ten ostatni zrobił.

dowód: zeznania świadka A. G. (k. 195v.), kopia zamówienia (k. 4), kopia oświadczenia o odstąpieniu od umowy (k. 3), kopia faktury proforma (k. 5), potwierdzenie przelewu (k. 6), wydruk (...) (k. 13), pismo banku (k. 31, k. 32), wydruk ze skrzynki internetowej (k. 308-319)

Dnia 7 stycznia 2015 r. P. K. ze skrzynki (...) wysłał A. G. wiadomość, wedle której księgowa miała przyjąć zlecenie przelania mu pieniędzy, a jeżeli to nastąpi do wyśle mu potwierdzenie. Dnia 9 stycznia 2015 r. A. G. otrzymał od P. K. ze skrzynki (...) wiadomość, której załącznikiem był dokument nazwany „potwierdzenie wykonania operacji” zwrotu pieniędzy za niedostarczony telefon. Środki pieniężne nigdy nie wpłynęły na rachunek bankowy A. G.. Przelew pieniędzy wymieniony w potwierdzeniu wykonania operacji nigdy nie został zaksięgowany w (...) Bank (...) S.A.

dowód: zeznania świadka A. G. (k. 195v.), potwierdzenie wykonania operacji (k. 9), pismo banku (k. 226), wydruk ze skrzynki internetowej (k. 308-311)

Nakazem zapłaty z dnia 30 kwietnia 2015 r. Sąd Rejonowy w T. zasądził od P. K. na rzecz A. G. kwotę 1682 zł wraz z ustawowymi odsetkami. Na podstawie tego tytułu egzekucyjnego, zaopatrzonego w klauzulę wykonalności, prowadzone było postępowanie egzekucyjne zakończone umorzeniem z uwagi na jego bezskuteczność.

dowód: pismo komornika (k. 202)

Wyrokiem Sądu Rejonowego w T. z dnia 9 czerwca 2011 r. P. K. został skazany za przestępstwo określone w art. 286 § 1 i 3 k.k. na karę 6 miesięcy ograniczenia wolności.

dowód: odpis wyroku w sprawie o sygn.(...) (k. 109-110)

Wyrokiem Sądu Rejonowego w T. z dnia 10 października 2012 r. P. K. został skazany za przestępstwo określone w art. 286 § 1 i 3 k.k. na karę 30 stawek dziennych grzywny.

dowód: odpis wyroku w sprawie o sygn. (...) (k. 111-112)

Wyrokiem Sądu Rejonowego w T. z dnia 15 listopada 2012 r. P. K. został skazany za ciąg przestępstw określonych w art. 286 § 1 k.k. na karę 1 roku pozbawienia wolności, której wykonanie warunkowo zawieszono na okres 3 lat próby.

dowód: odpis wyroku w sprawie o sygn. (...) (k. 103-108)

Wyrokiem Sądu Rejonowego dla (...) P. w W. z dnia 1 października 2014 r. P. K. został skazany za przestępstwo określone w art. 286 § 1 k.k. na karę 2 lat i 3 miesięcy pozbawienia wolności.

dowód: odpis wyroku w sprawie o sygn. (...) (k. 114-115)

W okresie od 2011 do 2016 r. P. K. został skazany jeszcze sześciokrotnie za przestępstwa z art. 286 k.k., art. 270 k.k. oraz art. 54 k.k.s.

dowód: karta karna (k. 276)

Oskarżony P. K. w toku postępowania nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów zabronionych (k. 93). Oskarżony twierdził, że kupujący odstąpił od umowy kupna telefonu, a oskarżony nie mógł zwrócić mu pieniędzy, bo miał zablokowany rachunek bankowy. Oskarżony zaprzeczył, aby wysłał pokrzywdzonemu mailem potwierdzenie przelewu, bo miał włamania na skrzynkę mailową i nie wszystkie wiadomości wysłane z jego skrzynki zostały przez niego wysłane. Sąd nie dał wiary przytoczonym wyjaśnieniom oskarżonego. Depozycje oskarżonego nie znajdowały wsparcia w zeznaniach świadka A. M. (k. 303-305). Sąd dał wiarę zeznaniom tego świadka co do tego, że oskarżony był osobą upoważnioną do rachunku bankowego, na który pokrzywdzony przelał pieniądze za telefon. W pozostałym zakresie zeznania tego świadka nie były przydatne w tej sprawie, gdyż świadek nie miała wiedzy o tej konkretnej transakcji będącej przedmiotem niniejszego postępowania. Po drugie, Sąd nie dał wiary przytoczonym wyjaśnieniom oskarżonego, gdyż były one sprzeczne z zeznaniami świadka A. G. złożonymi w toku postępowania przygotowawczego (k. 195-198a), a także w toku postępowania sądowego (k. 198b-199, k. 327v.-328). Zdaniem Sądu zeznania przytoczonego świadka zasługiwały natomiast na uwzględnienie, gdyż znajdowały wsparcie w dokumencie przelewu (k. 6) oraz pozostałej dokumentacji przedłożonej przez pokrzywdzonego, w tym dokumentacji stanowiącej wydruk korespondencji mailowej pokrzywdzonego z oskarżonym (k. 3-10, k. 308-319). Pokrzywdzony był osobą obcą dla oskarżonego, nie prowadził z nim żadnych interesów finansowych, w związku z tym nie miał interesu, aby w toku niniejszego postępowania składać zeznania na jego niekorzyść. Z zeznań świadka A. G. wynikało m.in., że, wbrew wyjaśnieniom oskarżonego P. K. , odstąpienie przez A. G. od umowy kupna telefonu nie było dobrowolne, gdyż było postawionym przez oskarżonego warunkiem zwrotu pieniędzy otrzymanych od pokrzywdzonego. Z zeznań pokrzywdzonego A. G. wynikało również, że dnia 9 stycznia 2015 r. ze skrzynki internetowej, z której zawsze korespondował z nim oskarżony otrzymał dokument zatytułowany „potwierdzenie wykonania operacji”. Sąd uznał, że dokument zatytułowany „potwierdzenie wykonania operacji” (k. 9) nie jest autentyczny, gdyż jak wynika z zeznań pokrzywdzonego A. G. na jego rachunek bankowy nigdy nie wpłynął zwrot pieniędzy wymienionych w tym dokumencie, a nadto z informacji banku wynika, że taka operacja nie znajduje odzwierciedlenia w systemie bankowym (k. 226). W pozostałym zakresie Sąd ustalając stan faktyczny w sprawie dał wiarę innym dokumentom zgromadzonym w sprawie, których autentyczności ani prawdziwości żadna ze stron postępowania, ani też Sąd z urzędu nie zakwestionował. Przy ocenie zachowania oskarżonego P. K. Sąd uwzględnił również opinię sądowo –psychiatryczną (k. 121-122), a także uzupełniającą opinię sądowo –psychiatryczną (k. 164). Opinie te zostały sporządzone na podstawie jednorazowego, bezpośredniego, badania oskarżonego oraz analizy akt sprawy. Wnioski wynikające z opinii należy uznać za kategoryczne.

P. K. został oskarżony o to, że:

I. w dniu 7 grudnia 2014 roku w G. za pośrednictwem sieci internetowej, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadził A. G. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 1682 zł w ten sposób, że w sieci internetowej na stronie (...) oferował do sprzedaży telefon komórkowy (...), natomiast po otrzymaniu pieniędzy za zamówiony towar nie wywiązał się z transakcji nie przesyłając zamówionego przedmiotu oraz nie zwrócił pobranej kwoty pieniędzy, czym wprowadził A. G. w błąd co do zamiaru i możliwości wywiązania się z umowy, tj. o czyn z art. 286 § 1 kk

II. w dniu 9 stycznia 2015 roku w G. dokonał podrobienia dokumentu bankowego w postaci potwierdzenia wykonanej operacji, tj. przelewu z rachunku bankowego o numerze (...) (...) (...) na rachunek bankowy o numerze (...) w kwocie 1682zł, który później przesłał pocztą email jako autentyczny pokrzywdzonemu A. G., iż dokonał na jego rzecz zwrotu pieniędzy za zamówiony telefon komórkowy marki i. (...) na stronie sklepu internetowego (...) tj. o czyn z art. 270 § 1 kk

Oskarżony P. K. w swych wyjaśnieniach nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów zabronionych. W ocenie Sądu w świetle materiału dowodowego zebranego w niniejszej sprawie popełnienie przez oskarżonego zarzucanych mu czynów przestępnych nie ulegało jednak wątpliwości. W zakresie czynu zarzucanego oskarżonemu w punkcie I-szym aktu oskarżenia wniosek ten wynikał z zeznań pokrzywdzonego A. G. , którym Sąd dał wiarę, dokumentu przelewu (k. 6) oraz pozostałej dokumentacji przedłożonej przez pokrzywdzonego, w tym dokumentacji stanowiącej wydruk korespondencji mailowej pokrzywdzonego z oskarżonym (k. 3-10, k. 308-319). Ustalenie w zakresie sprawstwa i winy oskarżonego w zakresie tego czynu wynikało nadto z dokumentacji bankowej, wedle której oskarżony był osobą upoważnioną do korzystania z rachunku bankowego, na który pokrzywdzony przelał środki finansowe za zakup telefonu (k. 31). Podobny wniosek co do tego, że oskarżony był upoważniony do wymienionego rachunku bankowego, wynikał również z zeznań świadka A. M. (k. 303-305). Z analizy dokumentacji bankowej wynika dodatkowo, że dnia 8 grudnia 2014 r., krótko po zaksięgowaniu wpłaty pieniędzy, z wymienionego rachunku kartą została dokonana wypłata środków pieniężnych (k. 32). Z tych też względów Sąd uznał oskarżonego P. K. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu z art. 286 § 1 k.k. Ustalenia sprawstwa i winy oskarżonego w zakresie tego czynu nie podważa przedstawiana przez niego argumentacja, wedle której pokrzywdzony odstąpił od umowy kupna telefonu. Pokrzywdzony A. G. nie kwestionował tej okoliczności, dodając jednak wyraźnie, że postąpił w ten sposób na wyraźne życzenie oskarżonego, stanowiące w jego ocenie warunek zwrotu pieniędzy pokrzywdzonemu. Zdaniem Sądu okoliczność ta w żadnej mierze nie wyłącza przypisania oskarżonemu P. K. odpowiedzialności za występek z art. 286 § 1 k.k.

Występek przewidziany w art. 286 § 1 k.k. jest zagrożony karą pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8. Rozważając w tych ramach wymiar kary wobec oskarżonego Sąd uwzględnił następujące okoliczności. Uwzględniając dyrektywę proporcjonalności kary do stopnia społecznej szkodliwości czynu przestępnego, Sąd na niekorzyść oskarżonego potraktował wartość szkody poniesionej przez pokrzywdzonego w kwocie 1682 złotych. W ramach dyrektywy prewencji indywidualnej na niekorzyść oskarżonego Sąd potraktował uprzednią karalność oskarżonego za podobne przestępstwa. Z analizy wyroków dołączonych do akt oraz karty karnej (k. 276) wynika, że oskarżony był uprzednio 8-mio krotnie karany za przestępstwo z art. 286 § 1 k.k., jednokrotnie za przestępstwo z art. 270 § 1 k.k. oraz jednokrotnie za przestępstwo skarbowe z art. 54 § 2 k.k.s. Mając na względzie wszystkie powyżej opisane okoliczności Sąd uznał, że należało wymierzyć wobec oskarżonego na podstawie art. 286 § 1 k.k. karę 8 miesięcy pozbawienia wolności. Wymiar tej kary odpowiada zdaniem Sądu stopniowi społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez oskarżonego, który należy ocenić jako niezbyt znaczny. W ocenie Sądu kara co do jej rodzaju i wymiaru nie przekracza stopnia winy oskarżonego, który należy uznać z kolei za dość znaczny. Sąd wymierzając karę pozbawienia wolności w tym wymiarze wyszedł z przekonania, że jej rodzaj odpowiada dyrektywie prewencji indywidualnej. Zdaniem Sądu poprzednia karalność oskarżonego za podobne przestępstwa przemawiała za tym, że czyn, który popełnił oskarżony nie miał charakteru wyjątkowego i stanowił wyraz lekceważenia i nieakceptowania zasad współżycia w społeczeństwie. W świetle tych okoliczności nie ulega zatem wątpliwości, że dla powstrzymania oskarżonego przed popełnieniem innego lub podobnego przestępstwa za konieczne należy uznać wymierzenie mu kary pozbawienia wolności. W ocenie Sądu kara ta zdaje się wreszcie czynić zadość wskazaniom prewencji ogólnej, a mianowicie uzmysławia ona społeczeństwu, a także społeczności, w której znajduje się oskarżony, że oszustwo spotyka się z natychmiastową reakcją organów wymiaru sprawiedliwości. Z tych wszystkich względów orzeczono jak w punkcie 1-szym wyroku.

Sąd nie orzekł wobec oskarżonego obowiązku naprawienia szkody, gdyż z uwagi na nakaz zapłaty wydany wobec niego w postępowaniu cywilnym w sprawie o sygn. V GNc 1037/15 sprzeciwiała się temu klauzula przewidziana w art. 415 k.p.k.

Oskarżony P. K. nie przyznał się również do popełnienia czynu zarzucanego u w punkcie II-gim aktu oskarżenia, lecz zdaniem Sądu sprawstwo i wina oskarżonego w tym zakresie również nie ulegały wątpliwości. Wniosek ten wynikał w pierwszej kolejności z zeznań pokrzywdzonego A. G. , którym Sąd dał wiarę, wedle których oskarżony dnia 9 stycznia 2015 r. ze skrzynki internetowej, z której zawsze korespondował z pokrzywdzonym przesłał mu dokument zatytułowany „potwierdzenie wykonania operacji” (k. 9). Zeznania pokrzywdzonego A. G. co do tego, że ten dokument wysłał mu oskarżony znajdowały wsparcie w treści wiadomości mailowej okazanej przez niego w trakcie rozprawy (k. 328), a także z lektury wcześniejszej i następczej korespondencji mailowej przesłanej przez oskarżonego pokrzywdzonemu (k. 308-319). Sąd uznał, że dokument zatytułowany „potwierdzenie wykonania operacji” (k. 9) nie jest autentyczny, gdyż jak wynikało z zeznań pokrzywdzonego A. G. na jego rachunek bankowy nigdy nie wpłynął zwrot pieniędzy wymienionych w tym dokumencie, a nadto z informacji banku wynikało, że taka operacja nie znajdowała odzwierciedlenia w systemie bankowym (k. 226). Zdaniem Sądu oskarżony nie tylko przesłał ten nieautentyczny dokument pokrzywdzonemu, ale również uprzednio w nieustalony sposób dokonał jego podrobienia, gdyż żadna inna osoba nie miała interesu faktycznego, ani prawnego w tym, aby tak uczynić. Tylko przecież oskarżonemu zależało, aby stworzyć w pokrzywdzonym wrażenie, że należne mu pieniądze zostały mu w końcu przelane. Z tych też względów Sąd uznał oskarżonego P. K. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu z art. 270 § 1 k.k. Ustaleniu temu nie sprzeciwia się argumentacja podnoszona przez oskarżonego, iż ktoś włamał mu się do skrzynki mailowej i wysłał dokument pokrzywdzonemu. W pierwszej kolejności należy zauważyć, że twierdzenie to jest całkowicie gołosłowne, gdyż oskarżony w żaden sposób go nie uprawdopodobnił. Po drugie, z analizy treści dokumentu na k. 9 wynika, że znajdują się w nim takie szczegółowe informacje co do transakcji, tytułu przelewu, rachunków bankowych i danych pokrzywdzonego, że mógł je znać tylko oskarżony, a nie np. osoba, która włamała się mu do skrzynki mailowej.

Występek przewidziany w art. 270 § 1 k.k. jest zagrożony grzywną, karą ograniczenia wolności albo karą pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5. Rozważając w tych ramach wymiar kary wobec oskarżonego Sąd uwzględnił następujące okoliczności. Uwzględniając dyrektywę proporcjonalności kary do stopnia społecznej szkodliwości czynu przestępnego, Sąd na niekorzyść oskarżonego potraktował złożony sposób popełnienia przez oskarżonego zarzucanego mu czynu, a także jego motywację, a więc chęć upozorowania dokonania przelewu pieniędzy na rzecz pokrzywdzonego. W ramach dyrektywy prewencji indywidualnej na niekorzyść oskarżonego Sąd potraktował uprzednią karalność oskarżonego za podobne przestępstwo z art. 270 § 1 k.k. Mając na względzie wszystkie powyżej opisane okoliczności Sąd uznał, że należało wymierzyć wobec oskarżonego na podstawie art. 270 § 1 k.k. karę 4 miesięcy pozbawienia wolności. Wymiar tej kary odpowiada zdaniem Sądu stopniowi społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez oskarżonego, który należy ocenić jako niezbyt znaczny. W ocenie Sądu kara co do jej rodzaju i wymiaru nie przekracza stopnia winy oskarżonego. Sąd wymierzając karę pozbawienia wolności w tym wymiarze wyszedł z przekonania, że jej rodzaj odpowiada dyrektywie prewencji indywidualnej. Zdaniem Sądu poprzednia karalność oskarżonego za podobne przestępstwo przemawiała za tym, że czyn, który popełnił oskarżony nie miał charakteru wyjątkowego i stanowił wyraz lekceważenia i nieakceptowania zasad współżycia w społeczeństwie. W świetle tych okoliczności nie ulega zatem wątpliwości, że dla powstrzymania oskarżonego przed popełnieniem innego lub podobnego przestępstwa za konieczne należy uznać wymierzenie mu kary pozbawienia wolności. W ocenie Sądu kara ta zdaje się wreszcie czynić zadość wskazaniom prewencji ogólnej, a mianowicie uzmysławia ona społeczeństwu, a także społeczności, w której znajduje się oskarżony, że zachowania przeciwko autentyczności dokumentów spotykają się z natychmiastową reakcją organów wymiaru sprawiedliwości. Z tych wszystkich względów orzeczono jak w punkcie 2-gim wyroku.

Na podstawie art. 85 k.k. oraz art. 86 § 1 k.k. w miejsce kar jednostkowych Sąd orzekł wobec oskarżonego P. K. karę łączną 8 miesięcy pozbawienia wolności. Najwyższa kara jednostkowa orzeczona wobec oskarżonego wynosiła 8 miesięcy pozbawienia wolności, a suma kar wynosiła 1 rok pozbawienia wolności. Mając na względzie wskazane granice Sąd na korzyść oskarżonego potraktował odmienny rodzajowy przedmiot przypisanych mu czynów, a także ścisły związek czasowy, miejscowy pomiędzy tymi czynami. Z tych względów orzeczono jak w punkcie 3-cim wyroku.

Zdaniem Sądu wykonanie kary łącznej wobec oskarżonego jawiło się w momencie orzekania jako bezwzględnie konieczne, gdyż w świetle art. 69 § 1 k.k. nie zasługiwał on na zastosowanie dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania kary. Z analizy odpisów wyroków dołączonych do akt sprawy (sygn. (...) - k. 109-110; sygn. (...)- k. 111-112; sygn. (...)- k. 103-108; sygn. (...) - k. 114-115), a także karty karnej (k. 276) wynika, że oskarżony w przeszłości był łącznie ośmiokrotnie karany za przestępstwa z art. 286 § 1 k.k., jednokrotnie za przestępstwo z art. 270 § 1 k.k. oraz przestępstwo skarbowe z art. 54 § 2 k.k.s. Z tych względów zdaniem Sądu nie ma pozytywnej prognozy co do oskarżonego, że w przyszłości nie popełni już przestępstw.

Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. oraz art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (t.j. z 1983 r. Dz. U. Nr 49, poz. 223 ze zm.) w zw. z art. 624 § 1 k.p.k. Sąd w punkcie 4-tym wyroku zwolnił oskarżonego w całości od obowiązku uiszczenia opłaty, zwolnił także go od obowiązku uiszczenia wydatków postępowania w części go obciążającej, którymi obciążył Skarb Państwa. Podejmując takie rozstrzygnięcie Sąd miał na względzie okoliczność, że obecnie oskarżony nie ma dochodów pozwalających mu na poniesienie wydatków postępowania.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE