UZASADNIENIE

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. decyzją z dnia 20.03.2013r. odmówił A. T. prawa do emerytury.

W uzasadnieniu wskazał, że zgodnie z art. 184 ustawy z dnia 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2009r. Nr 153, poz.1227) w związku z § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7.02.1983r., w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U z 1983r. Nr 8, poz. 43 ze zm.), ubezpieczonemu, urodzonemu po dniu 31.12.1948r. emerytura przysługuje, jeżeli spełnił łącznie następujące warunki:

- osiągnął wiek emerytalny, wynoszący 60 lat dla mężczyzn;

- nie przystąpił do otwartego funduszu emerytalnego;

- w dniu wejścia w życie przepisów ustawy emerytalnej, tj. 1.01.1999r., udowodnił okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 25 lat, w tym okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, wykonywanego stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy, wynoszący co najmniej 15 lat.

Zakład odmówił A. T. prawa do emerytury, ponieważ nie udowodnił wymaganego 15-letniego okresu pracy w szczególnych warunkach, wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, a 14 lat i 7 miesięcy. Na podstawie dowodów dołączonych do wniosku i uzyskanych w wyniku przeprowadzonego postępowania Zakład przyjął za udowodnione na dzień 1.01.1999r. okresy składkowe w ilości 28 lat, 9 miesięcy i 29 dni. Nie uwzględnił zaś okresu od 1.10.1972r. do 27.04.1974r. jako pracy wykonywanej w szczególnych warunkach w (...) Sp. z o.o. w A., ponieważ z przedłożonej dokumentacji i wyjaśnienia z tego zakładu nie wynika, iż w tym okresie A. T. wykonywał pracę montera c.o. stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, ponieważ jednocześnie powierzono mu obowiązki kierowcy samochodu specjalnego i montera instalacji i czyszczenia zbiorników paliwowych. Zakład nie jest w stanie jednoznacznie stwierdzić, w jakim czasie A. T. wykonywał pracę kierowcy, a w jakim montera c.o.

W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych wniósł o jego oddalenie, uzasadniając jak w zaskarżonej decyzji. Wskazał, też, że odwołujący się nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego i wiek 60 lat osiągnął 19.04.2009r.

Sąd Okręgowy w Suwałkach ustalił i zważył, co następuje:

Odwołanie należało uznać za uzasadnione.

Odwołujący się urodził się w dniu (...).

Zgodnie z art. 184 ust. 1 powołanej ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, ubezpieczonym urodzonym po dniu 31.12.1948r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy, tj. 1.01.1999r. osiągnęli:

1) okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat – dla kobiet i 65 lat – dla mężczyzn oraz

2) okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art.27.

Ustęp 2 stanowi zaś, że emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa oraz rozwiązania stosunku pracy – w przypadku ubezpieczonego będącego pracownikiem.

Według natomiast art. 32 ust. 4 tej ustawy, wiek emerytalny, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych.

Tymi zaś przepisami dotychczasowymi są przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7.02.1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U z 1983r. Nr 8, poz. 43 ze zm.).

Stosownie do § 1 ust. 1 tego rozporządzenia, stosuje się ono do pracowników wykonujących prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, wymienione w § 4-15 tego rozporządzenia oraz w wykazach stanowiących załącznik do rozporządzenia, zwanych dalej ,,wykazami”. Paragraf 2 ust. 1 tego rozporządzenia stanowi, że okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy, zaś według § 4 ust. 1, pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki: osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn oraz ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Z powyższego wynika więc, że aby ubezpieczony mógł otrzymać emeryturę na podstawie art. 184 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przy spełnieniu pozostałych warunków, musiała być przez niego wykonywana w sposób stały i w pełnym wymiarze czasu pracy przez co najmniej 15 lat, przy czym w szczególnych warunkach, to w takich, jakie są wymienione w wykazie A powołanego rozporządzenia. Zważywszy zaś na cały zebrany w sprawie materiał dowodowy i argumenty zaprezentowane przez odwołującego się, uznać należało, że ma on również co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Jak wynika z orzecznictwa Sądu Najwyższego (czego potwierdzeniem jest choćby wyrok z dnia 2.02.1996r., II URN 3/95, Lex 24774), akceptowanego przez całe orzecznictwo, w postępowaniu przed sądami pracy i ubezpieczeń społecznych okoliczności mające wpływ na prawo do świadczeń lub ich wysokość mogą być udowadniane wszelkimi środkami dowodowymi przewidzianymi w kodeksie postępowania cywilnego.

W obliczu tymczasem zeznań przesłuchanych w sprawie świadków S. D. i R. K. niewątpliwym winno być, że odwołujący się, będąc zatrudnionym w (...) Ośrodku (...) w A. od dnia 1.10.1972r. do 27.04.1974r. stale świadczył pracę w pełnym wymiarze czasu pracy w szczególnych warunkach. Kwestionowana praca była pracą określoną w Wykazie A Dziale IV pod pozycją 39 powołanego rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7.02.1983r. jako praca oczyszczania albo naprawiania aparatów lub pojemników (np. cystern, zbiorników) po produktach toksycznych, żrących, kotłów, zbiorników, aparatów i kanałów technologicznych, wykonana przez odwołującego się w okresie letnim w miesiącach od kwietnia do października. Z zeznań bowiem wskazanych świadków, którym Sąd dał wiarę, gdyż w bezpośrednim przesłuchaniu nie znalazł przyczyn, dla których miałby tego nie uczynić, potwierdzających wyjaśnienia odwołującego się, wynika, że w tych miesiącach letnich byli z nim stale zatrudnieni w pełnym wymiarze czasu pracy przy czyszczeniu zbiorników do paliwa, gdy w tym przedsiębiorstwie pracował. Mieści się zaś ta praca w pracach wskazanych pod pozycją 39 w Dziale IV Wykazu A rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7.02.1983r. Zawiera też niewątpliwie w sobie pracę montera instalacji zbiorników paliwowych, gdyż jest niezbędna przy naprawie i czyszczeniu zbiorników paliwowych. Pełnienie natomiast przez odwołującego się obowiązków kierowcy samochodu było z pracą czyszczenia zbiorników od paliwa immanentnie związane. Samochód bowiem służył, co wyjaśnił odwołujący się, do czyszczenia zbiorników od paliwa. Był mianowicie specjalnie do tego przygotowany, posiadał odpowiednią pompę i zbiornik na wodę. Był zresztą, jak wynika z informacji z akt osobowych odwołującego się za okres pracy w (...) w A., samochodem specjalnym i ciężarowym, bo (...), a praca kierowcy samochodu ciężarowego jest pracą w szczególnych warunkach (poz. 2 Dział VIII Wykaz A wskazanego rozporządzenia Rady Ministrów).

Poza tym, jak wynika z zeznań powołanych świadków i akt osobowych, odwołujący się był monterem instalacji c.o., a więc monterem instalacji wodnokanalizacyjnych, które to prace wykonywane przez niego w okresie zimowym również są pracami wykonywanymi w szczególnych warunkach. Określona jest ona w Wykazie A Działu V pod poz. 1 „roboty wodnokanalizacyjne oraz budowa rurociągów w głębokich wykopach”.

Mając więc te wszystkie względy na uwadze, stwierdzić należy, że odwołujący się posiada 15 lat pracy w szczególnych warunkach i tym samym spełnił wszystkie warunki do otrzymania emerytury na postawie art. 184 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Stąd Sąd Okręgowy, na mocy art. 477¹⁴ § 2 kpc zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał odwołującemu się prawo do emerytury od dnia 22.02.2013r, tj. dnia złożenia wniosku o emeryturę.

PW/mmw

Przewodniczący:	SSO Piotr Witkowski
Protokolant:	sekr. sądowy Beata Dzienis

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE