UZASADNIENIE

Oskarżony J. S. w dniu 20 marca 2009r. w R. w autoryzowanym salonie (...) sp. z o.o. złożył jako prezes zarządu (...) sp. z o.o. w K. wniosek o udzielenie mu przez (...) z siedzibą we W. (dawniej (...) Bank S.A.) kredytu na zakup pojazdu marki F. model (...)typ ciężarowy rok produkcji 2008. We wniosku podał, że siedziba spółki mieści się w K. przy ul. (...), wskazał nadto serię i numer dowodu osobistego: (...), który był zgodny z przedłożoną kserokopią tego dokumentu tożsamości. Do wniosku dołączył również kserokopię decyzji Naczelnika Urzędy Skarbowego o nadaniu spółce Numeru Identyfikacji Podatkowej (...), zaświadczenie o numerze identyfikacyjnym REGON (...), fakturę VAT nr (...) z dnia 20 marca 2009r. wystawioną przez (...) sp. z o.o. w R. na kwotę 72.553,00 zł, polisę ubezpieczeniowej samochodu, dowód rejestracyjny pojazdu, paszportu, informację z Krajowego Rejestru Sądowego nr (...) dotyczącą spółki (...) sp. z o.o. w K..

Jeszcze tego samego dnia wniosek został pozytywnie rozpatrzony i oskarżony podpisał „Umowę Kredytu na Zakup Pojazdu Samochodowego o nr (...)” na kwotę 67.800,65 zł. Zgodnie z postanowieniami umowy, płatność rozłożono na okres 5 lat począwszy od 20 kwietnia 2009r. w ratach miesięcznych w wysokości 1.432,94 zł. Jako zabezpieczenie kredytu ustanowiono przeniesienie praw własności przedmiotowego pojazdu oraz cesję praw z polisy AC na bank. Przy zawarciu umowy oskarżony dokonał na rzecz kredytodawcy jednorazowej wpłaty kwoty 10.882,95 zł tytułem 15 % wkładu własnego.

Wobec braku spłaty pozostałych wymagalnych rat kredytu bank podjął czynności windykacyjne zmierzające do odzyskania należności. W ich toku ustalono, że spółka (...) nie funkcjonuje pod adresem siedziby wskazanym w dokumentacji banku od co najmniej 2008r. Czynności podjęte w miejscu zamieszkania oskarżonego również nie odniosły zamierzonego rezultatu. Dlatego też pismem z dnia 14 kwietnia 2011r. bank wypowiedział umowę kredytu w całości z 30-dniowym okresem wypowiedzenia. Bank poinformował, że po upływie okresu wypowiedzenia cała należność z tytułu udzielonego kredytu staje się wymagalna. Wymagalne należności na dzień 14 kwietnia 2011r. wynosiły razem 84.003,48 zł. Korespondencja wysłana na adres spółki w K. wróciła do banku jako niepodjęta z adnotacją „adresat wyprowadził się”. Następnie we wrześniu 2012r. bank wezwał osobnymi pismami zarówno (...) sp. z o.o. jak i oskarżonego do wydania pojazdu F. (...) wraz z kompletem dokumentów i kluczyków w terminie 7 dni od daty otrzymania. J. S. potwierdził w dniu 19 września 2012r. własnoręcznym podpisem odbiór skierowanego do niego wezwania. Pomimo to nadal pozostawał w zwłoce. Prowadzone w późniejszym czasie przez komornika sądowego na podstawie bankowego tytułu egzekucyjnego zaopatrzonego w klauzulę wykonalności postępowanie egzekucyjne okazało się bezskuteczne.

(częściowo wyjaśnienia oskarżonego k. 558-559 tom I, k. 55 tom II, zeznania świadka R. K. k. 43-44, k. 45 tom II, wezwanie oskarżonego do wydania pojazdu k. 498 tom I, wypowiedzenie umowy kredytu k. 500 tom I, wezwanie (...) sp. z o.o. do wydania pojazdu k. 501 tom I, potwierdzenia odbioru k. 502-504 tom I, pełnomocnictwo k. 505 tom I, pismo (...) k. 66 tom II, dokumentacja (...) k. 67-94 tom II)

Pod nr KRS (...), REGON (...), NIP (...) widnieje od maja 2010r. firma (...) sp. z o.o. w B., której wspólnikiem jest A. M..

Pismem z dnia 24 kwietnia 2013r. (...) zawiadomił Prokuraturę Rejonową w Rybniku o możliwości popełnienia przestępstwa.

(zawiadomienie (...) k. 451-453 tomu I)

W roku podatkowym 2009 (...) sp. z o.o. (poprzednio (...) sp. z o.o.) uzyskała przychód w wysokości 56.473,85 zł, z czego poniosła koszty w wysokości 56.928,07 zł. W latach 2005-2010 Naczelnik Urzędu Skarbowego K. nie prowadził postępowania egzekucyjnego wobec spółki. Według stanu na 2013r. spółka nie posiadała zaległości podatkowych.

W latach 2009-2013 oskarżony J. S. nie posiadał zaległości podatkowych. Jako podatnik złożył zeznania podatkowe PIT-36 wraz z załącznikiem PIT/B za lata 2009-2011, z czego kwota przychodu i dochodu wynosiła 0,00 zł. Toczyły się przeciwko oskarżonemu postępowania egzekucyjne na rzecz różnych wierzycieli z tytułu podatku od nieruchomości i podatku rolnego, z tytułu podatku dochodowego od osób fizycznych, z tytułu orzeczonych kar grzywny. Według stanu na 2013r. oskarżony jako płatnik składek PHU (...) z siedzibą w K. posiadał zadłużenie z tytułu nieopłaconych składek na ubezpieczenie społeczne, ubezpieczenie zdrowotne oraz Fundusz Pracy i FGŚP. Wszczęte zostało przeciwko niemu również postępowanie administracyjne w sprawie ustalenia obowiązku podlegania ubezpieczeniom społecznym z tytułu prowadzonej przez niego pozarolniczej działalności gospodarczej oraz w sprawie braku prawidłowych dokumentów rozliczeniowych.

(pismo Naczelnika Urzędu Skarbowego K. k. 491-492 tomu I, pismo Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R. k. 496 tomu I, pismo Naczelnika Urzędu Skarbowego w R. k. 546 tomu I)

Od 2009r. oskarżony był właścicielem nieruchomości położonej w P., gmina G., dla której Sąd Rejonowy w Raciborzu prowadzi Księgę Wieczystą o nr (...). Nieruchomość ta była obciążona hipotekami przymusowymi na rzecz różnych podmiotów.

(wydruk z Księgi Wieczystej k. 522-536 tom I)

Oskarżony J. S. był wielokrotnie badany psychiatrycznie oraz psychologicznie do różnych spraw karnych. Jego stan psychiczny był bardzo zmienny, najpierw obserwowano okresowo nałożone na zmiany organiczne stany depresyjne, a nawet przejściowe hipomaniakalne, różnie prezentował się stopień zaburzeń funkcji poznawczych, co powiązane było ze zmianami w ukrwieniu mózgu w przebiegu nasilenia towarzyszących chorób somatycznych. Z powodu braku współpracy i różnic w zachowaniach podczas oczekiwania na badania i postawę w trakcie badania, oskarżony został dwukrotnie poddany badaniu psychiatrycznemu połączonemu z obserwacją w Państwowym Szpitalu dla Nerwowo i Psychicznie Chorych w R.. Postawa agrawacyjna oskarżonego była przyczyną znacznych rozbieżności w opiniowaniu w poprzednich latach. Już w 2000r. biegli rozpoznali u niego zespół psychoorganiczny otępienny. W późniejszych okresach w badaniach psychologicznych w trakcie obserwacji sądowo-psychiatrycznych oskarżony wykazywał lepsze wyniki cukrzycy i uogólnionej miażdżycy. Taki stan jest wytłumaczalny jedynie przy założeniu, że opiniowany agrawował zaburzenia poznawcze. Jest to powiązane z kuriozalnymi, chwilowo odhamowanymi zachowaniami, stwierdzanymi podczas badań psychiatrycznych. Teza ta została poparta wynikami badań neuroobrazowymi i EEG, które nie uległy istotnym zmianom od kilku lat. Aktualnie oskarżony nie wykazuje cech upośledzenia umysłowego, zespołu uzależnienia od substancji psychoaktywnych ani choroby psychicznej w sensie psychozy. Rozpoznano u niego mieszane zaburzenia osobowości, zarówno pierwotne jak i organiczne, a także łagodne zaburzenia funkcji poznawczych.

(opinie sądowo psychiatryczne k. 565-571, 600-604, 629-637 tomu I)

Oskarżony był dotychczas wielokrotnie karany sądownie, w tym za przestępstwa i przestępstwa skarbowe. Odbył również karę pozbawienia wolności orzeczoną na mocy prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 1 lutego 2008r. w sprawie o sygn. akt XXI K 2/08.

(karta karna 22-25 tomu II)

Oskarżony J. S. na przestrzeni całego postępowania nie przyznawał się do popełnienia zarzucanego mu czynu.

Na etapie śledztwa nie zakwestionował tego, że był w posiadaniu pojazdu marki F. (...), stanowiącym przedmiot umowy kredytu z dnia 20 marca 2009r. (k. 557-559 tomu I) Wytłumaczył, że pojazd znajduje się we L. na U., gdzie wykonuje prace transportowe w ramach prowadzonej firmy. Dalej opisał okoliczności, w jakich doszło do nabycia przedmiotowego pojazdu. Przyznał, że to on składał wniosek o udzielenie kredytu i na nim złożył swój podpis. Tego samego dnia podpisał umowę kredytu na zakup pojazdu. Tej czynności dokonał jako właściciel firmy (...) sp. z o.o. Wyjaśnił, że nie pamięta z jakim bankiem podpisywał umowę, podnosząc zarazem, że nigdy nie otrzymał kopi tejże umowy. Nie otrzymał także ani faktury na zakup tego pojazdu ani harmonogramu spłat kredytu. Oskarżony wyjaśnił następnie, iż wielokrotnie przez okres 6 miesięcy po podpisaniu umowy kredytu był w siedzibie firmy (...) w R. i prosił osobę, która reprezentowała tą firmę o harmonogram spłat tego kredytu. W ciągu tych 6 miesięcy był tam około czterech razy. Otrzymywał każdorazowo informację od pracownika R.-C., że harmonogram spłaty kredytu zostanie dostarczony pocztą na adres zamieszkania. Oskarżony podał, że przy podpisywaniu przedmiotowej umowy kredytu wskazał adres do korespondencji (...)-(...) G. ul. (...). Pocztę dostarczaną na powyższy adres odbierał cały czas i jest w przekonaniu, iż ani umowa kredytu na zakup pojazdu ani harmonogram spłat nigdy na ten adres nie zostały doręczone. Przy podpisywaniu umowy dokonał wpłaty pierwszej raty w wysokości 10.882,95 zł. Pod koniec 2009r. z powodu choroby nie jeździł już do firmy (...) w R. aby dopytywać o termin nadesłania umowy i harmonogramu spłat. Oskarżony wyjaśnił, że nigdy żadnego pisma od pokrzywdzonego banku nie otrzymał, w tym nie odebrał wezwania do spłaty zaległości z kredytu, wypowiedzenia umowy kredytu na zakup samochodu czy wezwania do zwrotu tego pojazdu. Z powodu nie dopełnienia przez firmę (...) w R. i bank formalności co do wysłania mu umowy i harmonogramu spłat nie poczuwał się zobowiązany do wykazania inicjatywy w tym względzie. Ze swej strony dopełnił obowiązek, gdyż dokonał pierwszej wpłaty. Oskarżony niezależnie od powyższego podniósł, że posiada kredyty na zakup około 10 samochodów w różnych bankach i wszystkie je regularnie spłacał.

Na rozprawie głównej w dniu 12 stycznia 2017r. oskarżony podał, że jak można oszukać bank, skoro nawet tam nie był (k. 55 tom II).. Podniósł, że nie dostał nawet tych pieniędzy do ręki, na jego konto nie zostały przelane również żadne pieniądze.

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego w takim zakresie w jakim znajdują potwierdzenie w materiale dowodowym zgromadzonym w sprawie. Nie trudno zauważyć, że oskarżony wikłał się w relacjonowaniu przebiegu zdarzenia, konstruując tym samym linię obrony, aby uchronić się przed grożącą surową karą. Z dołączonej przez pokrzywdzony bank dokumentacji jasno wynika, że wysłano zarówno wypowiedzenie umowy kredytu z dnia 14 kwietnia 2011r. jak i wezwania z dnia 5 września 2012r., przy czym drugie wezwanie zostało skierowane właśnie na adres do korespondencji, który oskarżony sam podał, tj. (...)-(...) G. ul. (...) i co więcej odebrał on osobiście wezwanie do wydania przedmiotu zabezpieczenia kredytu (k. 73 tomu II). Pomimo tego nie odpowiedział na wezwanie i nie wydał przedmiotowego pojazdu. Wypełniając i podpisując własnoręcznie zarówno wniosek o przyznanie kredytu na zakup pojazdu oraz podpisując umowę o kredyt oskarżony musiał doskonale zdawać sobie sprawę z tego w jakim banku zaciąga zobowiązanie pieniężne, jaka jest całkowita kwota do zapłaty, na jaki okres została zawarta umowa oraz ile jest rat kredytu. Tym bardziej zaskakujące jest to, że jak twierdzi oskarżony, posiadał inne kredyty na zakup samochodów, zatem miał odpowiednie doświadczenie życiowe w zakresie czynności, które obciążają kredytobiorcę. Mógł zatem spodziewać się, że nie uiszczenie kolejnych należnych rat pociągnie negatywne dla niego skutki prawne, w tym dojdzie w ostateczności do wypowiedzenia umowy i spełnienia się warunków przenoszących w całości własność pojazdu na bank. Ponadto wyjaśnienia oskarżonego w zakresie w jakim twierdził, że zwracał się o nadesłanie brakujących dokumentów nie znajdują potwierdzenia w zeznaniach R. K., który podał, że gdyby taka sytuacja miała w rzeczywistości miejsce to wówczas byłoby to odnotowane w systemie bankowym (k. 45 tomu II).

Odnośnie zeznań świadka R. K., Sąd w całości je podzielił jako spójne, logiczne i konsekwentne, potwierdzające okoliczność zawarcia umowy z oskarżonym za pośrednictwem punktu sprzedaży firmy (...) sp. z o.o. z R. oraz czynności podjęte przez bank wobec braku spłaty kredytu. Sąd uznał, że jako osoba obca dla oskarżonego nie miała żadnego powodu dla składania obciążających oskarżonego zeznań.

Sąd dał również wiarę pozostałym zgromadzonym w sprawie dowodom z dokumentów, które zostały sporządzone w zakresie kompetencji osób uprawnionych do ich wystawienia, a których wiarogodność nie była przez żadną ze stron kwestionowana. Żadna ze stron postępowania, w tym oskarżony, nie zakwestionowała dowodów przedłożonych przez pokrzywdzony bank.

Mając na uwadze powyższe sprawstwo i wina oskarżonego jest bezsporna i oczywista. W dniu 20 marca 2009r. w R. oskarżony działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej po uprzednim wprowadzeniu w błąd przedstawiciela (...) z siedzibą we W. co do swojego zamiaru i możliwości wywiązania się z przyjmowanego na siebie zobowiązania zawarł „Umowę Kredytu na Zakup Pojazdu Samochodowego o numerze (...)”, czym doprowadził (...) z siedzibą we W. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 67.800,00 zł.

Stosownie do art. 286 § 1 k.k. odpowiada za oszustwo ten, kto w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadza inną osobę do niekorzystnego rozporządzenia mieniem za pomocą wprowadzenia jej w błąd albo wyzyskania błędu tej osoby. Wprowadzenie w błąd oznacza, że sprawca swoim podstępnymi zabiegami doprowadza inną osobę do mylnego wyobrażenia o rzeczywistym stanie rzeczy, przy czym wprowadzenie w błąd zrealizowane może być za pomocą słów, pisma, gestów. Istotne jest, by błąd doprowadził pokrzywdzonego do tego, by wyobrażał on sobie, że rzeczywisty stan jest taki, jaki przedstawia mu sprawca. Wprowadzenie w błąd musi dotyczyć okoliczności istotnych, a więc takich, które mogłyby mieć wpływ na decyzję pokrzywdzonego o rozporządzeniu mieniem, zwłaszcza okoliczności decydującej o tym, że dokonanie rozporządzenia mieniem jest niekorzystne. Oszustwo jest przestępstwem kierunkowym, w którym celem działania sprawcy jest uzyskanie szeroko pojętej korzyści majątkowej, która może polegać zarówno na uzyskaniu zysku (zwiększeniu aktywów), jak i na zmniejszeniu pasywów. Zamiar bezpośredni powinien obejmować zarówno cel działania sprawcy, jak i sam sposób działania zmierzającego do zrealizowania tego celu. Sprawca musi chcieć użyć takiego właśnie sposobu działania (na przykład zaciągnięcia pozorowanej pożyczki) w celu osiągnięcia korzyści majątkowej i cel ten musi stanowić punkt odniesienia przy realizowaniu każdego ze znamion przedmiotowych przestępstwa. Zamiar sprawcy w płaszczyźnie intelektualnej musi więc obejmować dwa elementy. Z jednej strony, sposób zachowania sprawcy, tzw. środek intelektualny, jakim jest w przypadku oszustwa wprowadzenie w błąd, wyzyskanie błędu lub niezdolności osoby rozporządzającej mieniem do należytego pojmowania przedsiębranego działania. Z drugiej strony, sprawca musi mieć świadomość, że co najmniej może uzyskać korzyść majątkową z planowanego zachowania w wyniku zastosowanego sposobu działania oraz świadomość więzi przyczynowej łączącej podejmowane przez niego działania z niekorzystnym rozporządzeniem mieniem. W płaszczyźnie woluntatywnej zamiar oszustwa przyjmować musi postać chęci skierowanej na zachowanie prowadzące do wywołania błędu, wyzyskania błędu lub wyzyskania niezdolności osoby rozporządzającej mieniem do należytego pojmowania przedsiębranego działania, chęci doprowadzenia do niekorzystnego rozporządzenia mieniem przez osobę, w stosunku do której sprawca podejmuje działania wprowadzające w błąd, zaniechania poinformowania o pozostawaniu przez tę osobę w błędnym przekonaniu lub zachowania polegającego na wyzyskaniu jej niezdolności do należytego pojmowania przedsiębranego działania oraz chęci osiągnięcia przy pomocy obu opisanych wyżej zachowań korzyści majątkowej. Nie można uznać za wypełnienie znamion strony podmiotowej oszustwa sytuacji, w której chociażby jeden z wymienionych wyżej elementów nie jest objęty świadomością sprawcy. Brak jest również realizacji znamion strony podmiotowej w przypadku, gdy sprawca chociażby jednego z wymienionych elementów nie obejmuje chęcią, lecz tylko nań się godzi. Oszustwo z punktu widzenia znamion strony podmiotowej może być bowiem popełnione wyłącznie z zamiarem bezpośrednim, szczególnie zabarwionym, kierunkowym - dolus coloratus, obejmującym zarówno cel, jak i sposób działania sprawcy.

Analiza zgromadzonego materiału dowodowego w niniejszej sprawie prowadzi do przekonania, iż oskarżony wprowadził w błąd upoważnionego przedstawiciela pokrzywdzonego (...) (dawniej (...) Bank S.A.) co do możliwości wywiązania się z realizacji umowy kredytu na kwotę 67.800,00 zł, której przedmiotem było sfinansowane zakupu pojazdu marki F. model T. typ ciężarowy rok produkcji 2008. Oskarżony działał z zamiarem bezpośrednim. Nie sposób bowiem inaczej tłumaczyć jego zachowania polegającego na wprowadzaniu w błąd upoważnionego pracownika banku, udzielenia mu kłamliwych informacji o możliwości wywiązania się z płatności 60 rat płatnych począwszy od 20 kwietnia 2009r. w wysokości 1.432,94 zł, w sytuacji kiedy wiedział o złej kondycji finansowej spółki, co wynika z ujawnionych przez pokrzywdzonego przekształceń spółki, oraz swojej sytuacji majątkowej w świetle szeregu toczących się przeciwko niemu spraw egzekucyjnych z wniosku różnych wierzycieli, co z kolei wynika choćby z informacji zawartej w dziale IV „hipoteka” Księgi Wieczystej nr (...) (k. 522-536 tomu I), czy pisma Naczelnika US i ZUS (k. 491-492, 496, 546 tomu I). W ten sposób oskarżony doprowadził pokrzywdzony bank do mylnego wyobrażenia o rzeczywistym stanie rzeczy. Poza sporem pozostaje fakt, że umniejszając swoje aktywa o kwotę 67.800,00 zł (...) (dawniej (...) Bank S.A.) niekorzystnie rozporządził swoimi aktywami. Zawierając z oskarżonym umowę o kredyt na zakup przedmiotowego pojazdu, bank pozostawał w błędnym przekonaniu o możliwości wywiązania się przez drugą stronę umowy z zobowiązania. Zaległość z tytułu zaciągniętego przez oskarżonego kredytu nie została spłacona, a przedmiot zabezpieczenia w postaci pojazdu nie został wydany pokrzywdzonemu, pomimo skutecznego doręczenia mu wypowiedzenia umowy kredytu i doręczenia wezwania do wydania przedmiotu zabezpieczenia.

Stopień społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonemu ocenić można jako znaczny. O stopniu tym decyduje nie tylko rodzaj naruszonego nimi dobra prawnego jakim jest mienie, ale również motywy działania oskarżonego oraz sposób i okoliczności popełnienia czynu. Oskarżony przypisanego mu czynu dopuścił się umyślnie z zamiarem bezpośrednim, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, z pełną świadomością, w sposób przemyślany i zaplanowany.

Czyn przypisany oskarżonemu jest zawiniony. Można mu przypisać winę w czasie jego popełnienia, albowiem uzasadnionym było w konkretnej sytuacji wymagać od oskarżonego zachowania zgodnego z normą prawną, a nie zachodziły jednocześnie przyczyny, które odmowę takiego zachowania uzasadniałyby. Można oskarżonemu zarzucić zatem, że mając możliwość wyboru postępowania, nie dał posłuchu normie prawnej. Sąd nie dopatrzył się okoliczności, które wyłączałyby lub ograniczały winę oskarżonego.

Przy wymiarze kary, Sąd miał na uwadze, aby nie przekraczała ona stopnia winy oraz uwzględniała stopień społecznej szkodliwości popełnionego przez oskarżonego czynu. Sąd baczył, by orzeczona kara spełniała swe cele wychowawcze i zapobiegawcze wobec oskarżonego, uświadamiając mu naganność jego postępowania. Wpływ na wymiar kary miały też względy prewencji ogólnej. Wymierzona kara świadczy o braku tolerancji dla zachowania, jakiego dopuścił się oskarżony. Kara ma również uświadomić społeczeństwu konieczność respektowania obowiązujących zasad współżycia społecznego i wskazywać także, iż brak poszanowania obowiązującego prawa, jego lekceważenie powoduje niekorzystne konsekwencje.

Sąd uznał zatem, iż karą adekwatną, spełniającą swoje funkcje i obejmującą jednocześnie całą karygodność działania sprawcy będzie wymierzona oskarżonemu na mocy art. 286 § 1 k.k. kara 10 miesięcy pozbawienia wolności. W ocenie Sądu, orzeczona w takim wymiarze kara uwzględnia stopień społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez oskarżonego, jest również adekwatna do stopnia jego zawinienia.

Przy wymiarze kary Sąd uwzględnił także właściwości i warunki osobiste oskarżonego. Oskarżony ma 61 lat, posiada wykształcenie średnie-gastronom, prowadzi działalność gospodarczą z deklarowanym dochodem około 2.000 zł, nie posiada majątku.

Analizując zachowanie oskarżonego, jego postawę, właściwości i warunki osobiste Sąd nie znalazł żadnych podstaw by orzekać wobec oskarżonego karę pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, gdyż kara w tej postaci nie spełniałaby swoich funkcji. Podstawową przesłanką stosowania warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary jest bowiem przekonanie, że takie orzeczenie kary jest wystarczające dla osiągnięcia wobec sprawcy celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa. Zapobieżenie powrotowi do przestępstwa jest minimalnym zadaniem kary, ale wystarczającym dla oceny, czy można zastosować warunkowe zawieszenie wykonania kary. Stawiając prognozę kryminologiczną Sąd bierze pod uwagę możliwość oddziaływania na skazanego w okresie próby. Przekonanie Sądu o tym, że orzeczona kara z warunkowym zawieszeniem jej wykonania będzie wystarczająca dla osiągnięcia wobec sprawcy celów kary ma być oparte przede wszystkim na postawie sprawcy, jego właściwościach i warunkach osobistych, dotychczasowym sposobie życia oraz zachowaniu się po popełnieniu przestępstwa. Postawa oskarżonego wskazuje jednak na negatywną prognozę kryminologiczną. Tylko izolacja oskarżonego we wskazanym powyżej wymiarze spełni swoje cele zapobiegawcze, zwłaszcza w zakresie prewencji indywidualnej. Oskarżony nie wykazuje jakiejkolwiek woli zmiany swego nagannego postępowania, co rodzi konieczność odpowiedniego oddziaływania na jego postawę w przyszłości.

Na mocy art. 29 ustawy Prawo o adwokaturze Sąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adwokata Z. W. kwotę 924 zł tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielanej z urzędu i kwotę 212,52 zł stanowiącą stawkę podatku od towarów i usług przewidzianą dla tego rodzaju czynności.

Jednocześnie Sąd zwolnił oskarżonego J. S. w całości od ponoszenia kosztów postępowania na podstawie art. 624 § 1 k.p.k., mając na uwadze jego sytuację osobistą i majątkową oraz przewidywany okres izolacji penitencjarnej.

Sędzia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE