WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 sierpnia 2017 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Zbigniew Szczuka

Protokolant: st. sekr. sądowy Maria Nalewczyńska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 25 sierpnia 2017 r. w Warszawie

sprawy P. W.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych(...) Oddział w W.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy

na skutek odwołania P. W.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

z dnia 17 października 2016 r. znak: (...)

zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje odwołującemu P. W. prawo do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy od dnia 1 listopada 2016 r na stałe.

UZASADNIENIE

P. W. złożył w dniu 10 listopada 2016 r. za pośrednictwem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. do Sądu Okręgowego Warszawa-Praga
w W. odwołanie od decyzji ww. organu rentowego z dnia 17 października 2016 r., znak: (...) przyznającej rentę od dnia 1 listopada 2016 r., gdzie orzeczeniem
z dnia 21 września 2016 r. Komisja Lekarska ZUS uznała, że odwołujący jest częściowo niezdolny do pracy do 30 września 2019 r. Ubezpieczony podniósł, że stanowisko organu rentowego jest niezgodne ze zgromadzonym w postępowaniu materiałem dowodowym, a Komisja nie zapoznała się wnikliwie z przedstawionymi wynikami badań, opiniami lekarzy kardiologów, zawartymi w nich uwagami, jak również nie wzięto pod uwagę wszystkich wyników badań specjalistycznych. Odwołujący wniósł o przyznanie mu prawa do renty poprzez stwierdzenie całkowitej niezdolności do pracy na czas nieokreślony ( k. 2-4 a. s.).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. w odpowiedzi
na odwołanie z dnia 21 listopada 2016 r. wniósł o jego oddalenie na podstawie 477 ^{( 14)} § 1 k.p.c. Organ rentowy stwierdził, że w toku postępowania ubezpieczony został ostatecznie skierowany na badanie do Komisji Lekarskiej ZUS, która orzeczeniem z dnia 21 września 2016 r. ustaliła, że badany jest częściowo niezdolny do pracy od dnia 1 listopada 2016 r.
do dnia 30 września 2019 r. Następnie Oddział zaskarżoną decyzją z dnia 17 października 2016 r. przyznał ubezpieczonemu prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 1 listopada 2016 r. do dnia 30 września 2019 r. ( k. 22 a. s.).

Sąd Okręgowy postanowieniem z dnia 24 stycznia 2017 r. dopuścił dowód z opinii biegłych sądowych lekarzy specjalistów kardiologa i diabetologa celem ustalenia, czy odwołujący się jest zdolny, czy też całkowicie lub częściowo niezdolny do pracy zarobkowej ze szczególnym wskazaniem daty powstania tej niezdolności, czy jest to niezdolność trwała czy okresowa, a jeżeli okresowa, to na jaki okres oraz jeżeli nastąpiła zmiana stanu zdrowia ubezpieczonej, to na czym ona polegała ( k. 34 a. s.).

Strony w toku postępowania nie zgłaszały zastrzeżeń do opinii biegłych sądowych.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Odwołujący w dniu 5 sierpnia 2016 r. złożył do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych
(...) Oddział w W. wniosek o ponowne ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy ( k. 67 a. r.).

Na skutek rozpoczęcia procedury administracyjnej przed organem rentowym, lekarz orzecznik ZUS orzeczeniem z dnia 25 sierpnia 2016 r. uznał, że odwołujący jest całkowicie niezdolny do pracy do dnia 31 sierpnia 2017 r. ( k. 69 a. r.).

W związku ze sprzeciwem ubezpieczonego, Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem
z dnia 21 września 2016 r. uznała odmiennie, że P. W. jest osobą częściowo niezdolną do dnia 30 września 2019 r. ( k. 75 a. r.).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. po rozpoznaniu wniosku wydał zaskarżoną decyzję z dnia 17 października 2016 r., znak:(...)
o przeliczeniu renty. Organ rentowy przyznał odwołującemu prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 1 listopada 2016 r. do dnia 30 września 2019 r.
na podstawie orzeczenia Komisji Lekarskiej ZUS ( k. 77 a. r.)

Sąd Okręgowy po przeprowadzeniu postępowania dowodowego na podstawie opinii biegłych sądowych ustalił, że u odwołującego rozpoznano:

⚫

w obszarze kardiologicznym kardiomiopatię przerostową, utrwalone migotanie przedsionków, stan po wszczepieniu jednojamowego kardiowertera-defibrylatora w prewencji pierwotnej (...), niewydolność serca, nadciśnienie tętnicze, przewlekłe leczenie przeciwkrzepliwe, cukrzycę typu 2, dnę moczanową oraz hiperlipidemię. Na podstawie ww. chorób uznano odwołującego za całkowicie i trwale niezdolnego do pracy z przyczyn kardiologicznych. U ubezpieczonego stwierdzono nieuleczalną chorobę serca w postaci kardiomiopatii przerostowej z upośledzoną obecnie funkcją skurczową lewej korony
i utrwalonym migotaniem przedsionków. Na obecnym etapie leczenie zachowawcze jest mało skuteczne, a jedyną metodą mogącą poprawić rokowanie jest transplantacja serca
( k. 62-63 a. s.).

⚫

w obszarze diabetologicznym cukrzycę typu 2 leczoną doustnym lekiem przeciwcukrzycowym. Przebieg schorzenia jest stabilny bez potwierdzonych ciężkich niedocukrzeń. Ubezpieczony wymaga systematycznego leczenia i przestrzegania diety cukrzycowej. Przebieg cukrzycy jest stabilny bez ciężkich potwierdzonych niedocukrzeń. Powyższe schorzenie, a także stopień jego zaawansowania nie sprowadza niezdolności
do pracy ( k. 67-68 a. s.).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o dokumenty zgromadzone w aktach sprawy i w aktach rentowych oraz na podstawie opinii biegłych sądowych. Autentyczność dokumentów nie była kwestionowana przez żadną ze stron, dlatego Sąd uznał
je za pełnowartościowy materiał dowodowy. W ocenie Sądu opinie biegłych sądowych lekarzy specjalistów są wiarygodnym dowodem w sprawie, gdyż wydane zostały w oparciu
o obiektywne wyniki badań odwołującego i bezpośrednie badanie przez lekarzy, którzy
są specjalistami w swoich dziedzinach posiadającymi bogatą wiedzę medyczną oraz wieloletnie doświadczenie zawodowe. Zdaniem Sądu opinie powołanych w sprawie biegłych nie pozostawiają żadnych wątpliwości co do dokładnego określenia stanu zdrowia wnioskodawcy.

W tym stanie rzeczy w ocenie Sądu zgromadzony w sprawie materiał dowodowy stanowił wystarczającą podstawę do wydania orzeczenia kończącego postępowanie.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie P. W. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia
17 października 2016 r., znak: (...) przyznającej ubezpieczonemu prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 1 listopada 2016 r. do dnia 30 września 2019 r., jako zasadne, zasługiwało na uwzględnienie.

W myśl art. 57 ust. 1. ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r., o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ( Dz. U. z 2016 r., poz. 887 j. t.) zwana dalej ,,ustawą’’, renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1.  jest niezdolny do pracy;

2.  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy;

3.  niezdolność do pracy powstała w okresach składkowych wymienionych w ustawie, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Prawo do świadczenia rentowego z tytułu niezdolności do pracy przysługuje zatem
w wypadku wypełnienia wszystkich przesłanek z art. 57 ust. 1 pkt 1 ustawy. Jak wynika
z zebranego materiału dowodowego wyników badań odwołującego, opinii biegłego sądowego kardiologa zasadnym było przyznanie odwołującemu spornego świadczenia z tytułu całkowitej niezdolności do pracy od dnia 1 listopada 2016 r. na stałe. Kwestie związane
ze spełnieniem pozostałych przesłanek przez odwołującego, które są zawarte w dyspozycji
art. 57 ust. 1 pkt 2 i 3 ustawy były niekwestionowane przez organ rentowy i stanowiły okoliczność bezsporną.

W przedmiotowej sprawie nie ulega wątpliwości, iż odwołujący cierpi na nieuleczalną chorobę serca w postaci kardiomiopatii przerostowej z upośledzoną obecnie funkcją skurczową lewej komory i utrwalonym migotaniem przedsionków, będącej w stadium zaawansowanej choroby, w którym jedyną metodą mogącą poprawić rokowanie jest transplantacja serca. Biorąc po uwagę charakter schorzeń, Sąd podkreśla iż ubezpieczony jest osobą całkowicie niezdolną do pracy. Sąd zauważył, iż opiniujący w sprawie biegły diabetolog uznał, że odwołujący nie jest osobą niezdolną do pracy. Niemniej jednak podkreślić należy, że obowiązujące przepisy nie formułują wymogu, by wszyscy biegli lekarze oceniający zdolność ubezpieczonego do wykonywania pracy zawodowej byli jednomyślni. Jest oczywistym, że w sytuacji, gdy specjaliści chociażby z jednej dziedziny nauk medycznych stwierdzają niezdolność ubezpieczonego do pracy to można uznać,
iż z powodu istniejących u niego schorzeń jest niezdolny do podejmowania i wykonywania pracy zarobkowej. Dominujące schorzenia P. W. w rozpoznawanej sprawie istnieją w zakresie kardiologicznym, dlatego Sąd oparł się głównie na treści opinii biegłego kardiologa oraz uznał ją za najbardziej miarodajną i odnoszącą się do rzeczywistych chorób istniejących u badanego. Należy również wskazać, że strony postępowania nie wnosiły zastrzeżeń do opinii biegłych ani nie składały nowych wniosków dowodowych, zatem Sąd nie miał żadnych przesłanek, aby prowadzić dalsze postępowanie w sprawie.

Odnośnie ustalenia, terminu od jakiego Sąd uznał za zasadne przyznanie odwołującemu prawa do renty, to zastosowanie znajduje w tym zakresie art. 129 pkt 1 ustawy. Stosownie do treści ww. art. świadczenia wypłaca się poczynając od dnia powstania prawa do tych świadczeń, nie wcześniej jednak niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek lub wydano decyzję z urzędu. Ogólną zasadą prawa emerytalno-rentowego jest, że świadczenia wypłaca się na wniosek zainteresowanego, poczynając od dnia powstania prawa do renty (tj. spełnienia ustawowych warunków), lecz nie wcześniej niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek o świadczenie. W postępowaniu Sąd ustalił, że odwołujący spełnia przesłankę całkowitej niezdolności do pracy, przy czym niezdolność ta będzie miała początek w dniu 1 listopada 2016 r., albowiem jest to dzień przypadający po upływie terminu do renty przyznanej na mocy uprzedniej decyzji organu rentowego.

Mając na uwadze powyższe Sąd na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. orzekł, jak
w sentencji wyroku.

Zarządzenie: (...)

(...)