UZASADNIENIE

Powód S. Z. żądał zasądzenia od pozwanego J. Z. (1) kwoty 96600zł z ustawowymi odsetkami od dnia 22 maja 2010r. do dnia zapłaty tytułem zapłaty pozostałej części wynagrodzenia za wykonanie parkingu w P. przy przebudowanym obiekcie na potrzeby sklepu (...) zgodnie z zawarta ustnie umową o podwykonawstwo robót budowlanych.

Pozwany wniósł o oddalenie powództwa podnosząc , że strony łączyła umowa o dzieło i zarzucając, że obniżył wynagrodzenie powoda w związku z wadami parkingu stwierdzonymi opinią biegłego wydaną w sprawie prowadzonej przez Sąd Okręgowy w Łodzi sygn. akt II C 199/11 , toczącej się między inwestorem a J. Z. (1). Ponadto pozwany podniósł zarzut przedawnienia.

Wyrokiem z dnia31 października 2013r. sygn. akt I ACa 62/13 Sąd Okręgowy – Sąd Gospodarczy w Kielcach uwzględnił żądanie w całości. Podstawę tego rozstrzygnięcia stanowiło ustalenie , że :

Powód S. Z. prowadzi działalność gospodarczą pod firmą (...) w O.. Pozwany J. Z. (1), prowadzący przedsiębiorstwo (...) w O. zawarł w dniu 14 lipca 2009 roku ze Spółką z o.o. (...) w K. umowę na roboty budowlane, której przedmiotem było przystosowanie obiektu położonego w P., przy ul. (...) na potrzeby sklepu (...). We wrześniu 2009 r. powód zawarł z pozwanym ustną umowę na mocy której zobowiązał się do wykonania parkingu w P. przy przebudowywanym obiekcie na potrzeby sklepu (...). Jesienią 2009r. powód rozpoczął budowę parkingu. Przez położeniem parkingu powód wykonał roboty przy kanalizacji i odwodnieniu . Zlecone prace ukończył na początku lutego 2010r. Wykonany przez powoda parking został przez J. Z. (1) odebrany bez zastrzeżeń co do ilości i jakości. Związku z wykonaniem umowy powód S. Z. w dniu 30 kwietnia 2010r. wystawił pozwanemu fakturę VAT nr (...) na umówioną kwotę 146.000 złotych, którą pozwany J. Z. (1) podpisał osobiście, nie zgłaszając żadnych zastrzeżeń. Pozwany J. Z. (1) nie informował powoda o ewentualnych stwierdzonych wadach w wybudowanym parkingu ani nie wzywał powoda do ich usunięcia. W dniu 20 maja 2010r. pozwany J. Z. (1) dokonał przelewu na konto firmy powoda kwoty 26.400 złotych tytułem częściowej zapłaty faktury nr (...). W dniu 25 czerwca 2010r. pozwany J. Z. (1) dokonał ponownie przelewu na konto firmy powoda kwoty 23.000 złotych tytułem dalszej częściowej zapłaty faktury nr (...). Powód zarachował powyższe wpłaty pozwanego zgodnie ze wskazaniem pozwanego. Powód współpracował z pozwanym wykonując na rzecz pozwanego dalsze inne roboty zlecone przez pozwanego. Wobec braku zapłaty pozostałej części należności powód wielokrotnie zwracał się do pozwanego o zapłatę. J. Z. (1) na spotkaniu w miesiącu lutym 2012r., oświadczył powodowi, że ureguluje

należność z faktury nr (...), gdy otrzyma zapłatę wynagrodzenia od Inwestora. W sprawie z powództwa pozwanego sygn. akt II C 199/11 przeciwko Inwestorowi przed Sądem Okręgowym w Łodzi, Inwestor powoływał się na wady istniejące w parkingu. W powyższej sprawie pozwany zawarł z Inwestorem w miesiącu czerwca 2012r. ugodę sądową . Powód wezwał w dniu 3 lipca 2012r. pozwanego do zapłaty należności dochodzonej pozwem w terminie 7 dni od otrzymania wezwania . Sąd pierwszej instancji przyjął, że roszczenie powoda jest udokumentowane załączonymi do pozwu dokumentami i udowodnione. Strony

wiązała umowa o dzieło w braku projektu dotyczącego wykonania parkingu . Wobec uznania roszczenia doszło do przerwania biegu przedawnienia na podstawie art. 123§1pkt2k.c. Pozwany bowiem na początku 2012r. zapewniał powoda , że ureguluje mu należność z faktury objętej pozwem i zobowiązywał się do zapłaty należności. Oznacza to nieskuteczność zarzutu pozwanego o przedawnieniu roszczenia. Sąd Okręgowy uznał za niewykazane twierdzenie o wadach parkingu. W ocenie Sądu Okręgowego powoływanie się przez pozwanego na przedłożone kserokopie opinii biegłego sądowego i zawartą z inwestorem ugodę sądową w sprawie II C 199/11 Sądu Okręgowego w Łodzi nie może w niniejszym sporze stanowić wystarczającego dowodu na skuteczne skorzystanie przez pozwanego z uprawnienie do obniżenia wynagrodzenia powoda należnego za wykonanie parkingu( art. 637§2 kc ), co skutkowało uznaniem zasadności żądania pozwu na podstawie art.627 k.c. Jako podstawę rozstrzygnięcia o kosztach procesu Sąd Okręgowy powołał art. 98 § l i §3 kpc . oraz § 6 ust. 6 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokacie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu ( Dz. U. Nr 163, poz. 1348 z póź, zm.).

Od tego orzeczenia apelację złożył pozwany zarzucając naruszenie art. 646 k.c. w zw. z art. 123§ pkt 2 k.c. poprzez przyjęcie , że stwierdzenie pozwanego, iż ureguluje należność o ile otrzyma wynagrodzenie od inwestora stanowi uznanie roszczenia i zrzeczenie się zarzutu przedawnienia, podczas gdy pozwany jedynie warunkowo oświadczył, że dokona zapłaty na rzecz powoda, ale fakt zapłaty tej należności uzależniał od tego jaka będzie treść opinii biegłego sądowego sporządzona w sprawie przed Sądem Okręgowym w Łodzi, sygn. akt II C 199/11. Parking budowany przez powoda został oddany w lutym 2010 roku, wobec czego roszczenia z tego tytułu przedawniły się w miesiącu lutym 2012 roku, pozew zaś został wniesiony w dniu 17 lipca 2012 roku, a zatem roszczenie powoda było przedawnione. Pozwany zarzucił także sprzeczność istotnych ustaleń Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego wskutek naruszenia przepisów postępowania, które mogło mieć wpływ na wynik sprawy, a mianowicie art. 236 k.p.c poprzez niewydanie formalnego postanowienia w zakresie dowodów i nie przeprowadzenie dowodu z akt sprawy toczącej przed Sądem Okręgowym w Łodzi, II C 199/11, w szczególności ze znajdującej się w nich opinii biegłego sądowego, jak i protokołu tegoż biegłego przesłuchanego w charakterze świadka. Zdaniem pozwanego przeprowadzenie tego dowodu miało znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy a jego pominięcie uniemożliwiło ustalenie istotnej wadliwości wykonania parkingu i podstaw do potrącenia przez Inwestora kwoty 85.000,00 zł z wynagrodzenia pozwanego. Skarżący zarzucił także , że Sąd nie oddalił formalnie wniosku o dołączenie akt sprawy a dopuszczenie dowodu z dokumentów znajdujących się w aktach sprawy co uniemożliwiło pozwanemu ocenę zakresu tego orzeczenia i złożenie zastrzeżeń do protokołu odnośnie pominięcia dowodu z opinii biegłego złożonej w sprawie II C 199/11. J. Z. (1) wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa w całości, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu w Kielcach do ponownego rozpoznania.

Powód wniósł o oddalenie apelacji i zasądzenie kosztów postępowania odwoławczego.

Rozpoznając apelację Sąd Apelacyjny uznał za własne ustalenia Sądu Okręgowego z tą zmianą , że ustalił, że strony łączyła umowa o roboty budowlane. Z zeznań przede wszystkim pozwanego k- 95 wynika jednoznacznie , że pozwany wykonywał umowę roboty budowlane stanowiące część inwestycji związanej z przystosowaniem obiektu w P. przy ul. (...) ( sklepu (...)) ,wykonywanej na podstawie projektu budowlanego. Był prowadzony dziennik budowy a pozwanemu został zlecony fragment robót z całej inwestycji w postaci wykonania parkingu z kostki brukowej a także kanalizacji i części kanalizacji deszczowej ( odwodnienia obiektu sklepu). Było to typowe podwykonawstwo. Rezultat świadczenia powoda stał się składnikiem całego obiektu objętego procesem budowlanym wykonywanym zgodnie z projektem poddanym reżimowi prawa budowlanego. Fakt , że powód wykonywał część zadania inwestycyjnego nie zmienia całościowej kwalifikacji umowy (por. wyrok SN z dnia 17 lipca 2008r. sygn. akt II CSK 112/08). Brak jednak zastosowania pisemnej formy i nieważność umowy o jakiej mowa w art. 647^{(
1)}§4k.c. nie pozwalał na powstanie stosunku trójstronnego z udziałem inwestora tj powstanie stosunku podwykonawstwa pozwalającego powodowi kierować roszczenia względem głównego inwestora i odwrotnie . Nie oznacza to jednak nieważności umowy łączącej S. Z. i J. Z. (2) i uzupełnienia jej treści na podstawie przesłuchania stron a to wobec uprawdopodobnienia zawarcia umowy fakturami. Z ustaleń wynika , że powód zobowiązał się do oddania obiektu parkingu zgodnie z zasadami wiedzy technicznej a pozwany zobowiązał się odebrania obiektu i zapłaty wynagrodzenia. Parking i odwodnienie był objęty dokumentacją projektową . Nie była to dokumentacja sporządzona dla potrzeb zlecenia udzielonego powodowi , jednakże istnienie tej dokumentacji objęte było świadomością stron. Parking był obiektem o jakim mowa w art. 3 pkt.1 b w zw. z art. 3 pkt 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994r. Prawo budowlane (tekst jedn. Dzu.U. 2010r. Nr 243 poz. 1623 ze zm) i częścią większej inwestycji ( por. wyrok SN z dnia 12 października 2011r. sygn. akt II CSK 63/11). Nieważność czynności prawnej umowy o podwykonawstwo robót budowlanych nie wyklucza konwersji (zob. uzasadnienie postanowienia SN z dnia 6 maja 2004r. sygn. akt III CK 511/12 nie publ. ) i uznania umowy łączącej strony za umowę o roboty budowlane skoro treść stosunku łączącego strony odpowiadała treści art. 647k.c. w zw. z art. 648§1k.c.

Powyższe oznacza niezasadność zarzutu przedawnienia z uwagi na art. 118k.c. i gospodarczy charakter działalności stron. Powodowi przysługuje więc roszczenie o zapłatę reszty wynagrodzenia. Niewiarygodne są zeznania pozwanego , że zwracał się do powoda o korektę faktury i informował o wadach. Jego twierdzenia o korekcie pojawiły się dopiero na dalszym toku postępowania i nie mają oparcia w innych dowodach. Jeżeli rzeczywiście wiązał wypłatę wynagrodzenia powoda od zakresu świadczenia inwestora głównego to powinien zawiadomić o toczącym się procesie powoda by ten mógł zgłosić interwencję uboczną w tamtej sprawie. Jeżeli wady się ujawniły to pozwanemu przysługiwały względem powoda roszczenia w oparciu o art. 637§2 k.c. w zw. z art. 656§1k.c. Wobec braku wykazania przesłanek warunkujących podstawy do obniżenia wynagrodzenia ( brak wykazania nieusuwalności wad, brak wyznaczenia odpowiedniego terminu do usunięcia wad czy też brak podstaw do przyjęcia , że powód nie mógłby usunąć wad w odpowiednim czasie ) , nie ma podstaw do uchylenia się od zapłaty całego umówionego wynagrodzenia. Pozwany nie wyznaczał żadnego terminu powodowi do usunięcia wad ( z jego zeznań wynika , że zwracał się o to do własnego inwestora k-98 a nie do powoda ) . J. Z. (1) nie podnosił też żadnych roszczeń wzajemnych uzasadniających podstawę do przyjęcia ewentualnego potrącenia co czyni zarzut niedopuszczenia dowodów znajdujących się w aktach sprawy II C 199/11 bezprzedmiotowym. Nawet bowiem wykazanie wadliwości prac powoda i wykazanie , że pozwany zrezygnował z roszczeń względem inwestora pomniejszając własne wynagrodzenie o kwotę 85000zł , to po pierwsze nie uaktualni to roszczenia o obniżenie wynagrodzenia, po drugie nie wykaże jego ewentualnego rozmiaru. Stosunek obniżenia wynagrodzenia jest pochodną stosunku wartości obiektu dotkniętego wadami i wartości obiektu oczekiwanego zgodnie z umową co nie jest równoznaczne z kosztami usunięcia wad , gdyż te wpływają na zakres odpowiedzialności odszkodowawczej. Apelacja jest więc bezzasadna.

Mając powyższe na uwadze apelację oddalono na podstawie art. 385 k.p.c. O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono na podstawie art. 98§1 i 3 k.p.c. oraz § 6 pkt 6 w zw. z §13 ust. 1 pkt 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 w sprawie opłat za czynności adwokacie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu ( Dz. U. 2002r. Nr 163, poz. 1348 z późn. zm.).

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE