WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 lutego 2017 r.

Sąd Rejonowy w Toruniu X Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	SSR Stanisław Sadowski
Protokolant:	st. sekr. sądowy Paweł Sosnowski

po rozpoznaniu w dniu 26 stycznia 2017 r. w Toruniu

sprawy z powództwa Gminy M. T.

przeciwko J. C. (1)

o zapłatę

orzeka:

I.  zasądza od pozwanego J. C. (2) na rzecz powoda Gminy M. T. kwotę 9 039,44 zł (słownie: dziewięć tysięcy trzydzieści dziewięć złotych i czterdzieści cztery grosze) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od kwot:

– 1 000 zł od dnia 1 kwietnia 2015r.,

– po 4 019,72 zł od dni: 1 lipca 2015r. i 1 października 2015r.,

z uwzględnieniem zmiennej stopy procentowej odsetek ustawowych do dnia zapłaty;

II.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2 700 zł (słownie: dwa tysiące siedemset złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

UZASADNIENIE

Powód Gmina M. T. wniosła o zasądzenie od pozwanego J. C. (1) kwoty 9 039,44 złote wraz z odsetkami za opóźnienie, tytułem niezapłaconego czynszu z tytułu dzierżawy nieruchomości powódki na cele działalności gospodarczej.

Pozwany J. C. (1) w sprzeciwie od nakazu zapłaty wydanego w postępowaniu upominawczym podniósł zarzut potrącenia wierzytelności powódki z własnego roszczenia.

Powódka podniosła, iż zarzut potrącenia jest bezzasadny.

Sąd ustalił, co następuje

W dniu 18 marca 2003 roku strony zawarły umowę dzierżawy nr (...), na mocy której powódka oddała pozwanemu w dzierżawę grunty położone w T. przy ul. (...), o łącznej powierzchni 1 766 m. kw. Pozwany J. C. (1) w ramach prowadzonej działalności gospodarczej pod firmą PHU (...) urządził tam parking dla samochodów. Przedmiot umowy został pomniejszony w wyniku aneksu do umowy o obszar 200 m. kw. Ostatecznie, od 1 kwietnia 2014 roku, także wyniku waloryzacji stawki czynszu, przewidzianej umową, pozwany zobowiązany był do zapłaty czynszu w kwocie 1 556,13 zł kwartalnie.

Ponadto od dnia 17 lutego 2000 roku, na mocy umowy nr (...) pozwany dzierżawi od powódki Gminy M. T. także nieruchomość położoną przy ul. (...) w T., o powierzchni 3 450 m. kw., którą również wykorzystuje na parking. Z tego tytułu zobowiązany jest do zapłaty czynszu w kwocie po 2 463,59 zł kwartalnie.

Zapłata czynszu z obydwu umów następować powinna do ostatniego dnia kwartału z dołu.

W roku 2015 pozwany zapłacił powódce czynsze z obydwu umów jedynie częściowo za okres pierwszego kwartału. Za ten okres pozostała do zapłaty kwota 1 000 złotych. Pozwany w ogóle nie zapłacił czynszu z obydwu umów za drugi i trzeci kwartał 2015 roku, pomimo wezwań do zapłaty. Łączna kwota zadłużenia powoda z tego tytułu za okres pierwszych trzech kwartałów 2015 roku wynosi kwotę 9 039,44 złote.

Ponadto pozwanego i powódkę łączyła także inna umowa, dotycząca nieruchomości miejskiej. Z tego tytułu w ocenie pozwanego, powódka po wzajemnych rozliczeniach stron jest mu winna kwotę 387 976,98 złotych w tytułu nakładów poniesionych przez pozwanego w związku z rozwiązaną już umową dzierżawy kompleksu gastronomicznego Zespołu Szkół nr (...) w T.. Powódka nie uznaje większości roszczeń pozwanego w tym zakresie.

/Dowód:

-dokumenty:

umowa dzierżawy-k.8-9 akt, 11 akt, aneks do umowy dzierżawy-k.10,12 akt, pismo powódki do pozwanego-k. 13 akt, wezwania do zapłaty-k. 14 akt, korespondencja dotycząca rozliczenia stron w innej umowy-k.31-33,47-48 akt./

Sąd zważył, co następuje

Sąd uznał za wiarygodne dowody z dokumentów zawarte w aktach przedmiotowej sprawy, których wiarygodności i autentyczności żadna ze stron nie zakwestionowała.

Powództwo jest całkowicie zasadne a podniesiony przez pozwanego zarzut potrącenia nie mógł być rozpoznany i uwzględniony w przedmiotowym procesie.

Bezspornym w sprawie jest fakt, iż pozwany korzystał w 2015 roku jako dzierżawca, w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, z nieruchomości powódki na terenie miasta T., opisanych w obydwu umowach.

Pozwany nie zakwestionował także faktu braku zapłaty czynszu dzierżawnego w wysokości i za okres objęty pozwem. Zwalczając roszczenie pozwu, zgłosił natomiast zarzut potrącenia swoich roszczeń wobec powódki z tytułu dzierżawy zupełnie innej nieruchomości, objętej inną umową. Kwota tego zobowiązania wynosi według pozwanego 387 976,98 złotych. To w oparciu o to roszczenie, pozwany zgłosił zarzut potrącenia w przedmiotowej sprawie. Zarzut ten nie mógł być jednak skutecznie podniesiony w przedmiotowym procesie.

Jak wynika jednoznacznie z treści art. 505 § 2 kodeksu postępowania cywilnego, w postępowaniu uproszczonym, w którym toczy się przedmiotowy proces, zarzut potrącenia jest dopuszczalny jedynie wówczas, jeżeli świadczenie z tego zarzutu nadaje się do rozpoznania w postępowaniu uproszczonym. Tymczasem, jak wskazał sam pozwany, ma on do powódki roszczenie, które ze względu na jego wartość nie tylko nie może być rozpoznawane w postępowaniu uproszczonym, ale nawet nie należy do właściwości tutejszego Sądu w postępowaniu zwykłym. Zgodnie z art. 17 ust. 4 kodeksu postępowania cywilnego, roszczenie to podlega rozpoznaniu w I instancji przez Sąd Okręgowy.

Wobec powyższego, Sąd w przedmiotowej sprawie nie tylko nie mógł uwzględnić zarzutu potrącenia, ale nawet nie był uprawniony, aby go merytorycznie rozpoznać. Na marginesie godzi się jeszcze zauważyć, iż roszczenie pozwanego, jak podniosła powódka jest skomplikowane i sporne pomiędzy stronami.

Mając powyższe na uwadze, Sąd na mocy art. 693 § 1 kodeksu cywilnego zasądził kwotę dochodzoną pozwem od pozwanego na rzecz powódki w całości.

Sąd uznał za zasadne także roszczenie pozwu w części dotyczącej odsetek za opóźnienie , zgodnie z dyspozycją art. 481 § 1 kodeksu cywilnego. Odsetki w wysokości ustawowej, zgodnie z żądaniem pozwu, zostały naliczone od dnia następnego po dniu wymagalności poszczególnych kwartalnych należności czynszowych, które nie zostały przez pozwanego zapłacone.

Wobec treści rozstrzygnięcia Sąd orzekł o zwrocie kosztów procesu powódce przez pozwanego, tj. kosztów opłaty sądowej oraz kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych, po myśli art. 98 § 1-3 kodeksu postępowania cywilnego.