UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 31 marca 2016 roku wniesionym przeciwko Towarzystwu (...) S.A. z siedzibą w W., powód W. D. wniósł o zasądzenie kwoty 1 603,89 złotych wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 25 października 2015 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. oraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty liczonymi od kwoty 1 303,89 zł oraz kosztów postępowania wraz z kosztami zastępstwa procesowego według norm prawem przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powód podał, iż w wyniku zdarzenia z dnia 24 września 2015 roku doszło do uszkodzenia samochodu marki O. o numerze rejestracyjnym (...) stanowiącego własność P. B.. W dniu 21 stycznia 2016 roku pierwotnie poszkodowany przeniósł umową cesji na powoda wierzytelność przysługująca od pozwanej. W toku postępowania likwidacyjnego pozwana sporządziła kalkulację naprawy na podstawie której ustaliła wysokość należnego odszkodowania na kwotę 1 313,92 zł potrącając franczyzę redukcyjną w wysokości 200 zł. W ocenie Powoda kwota odszkodowania został zaniżona, co potwierdza sporządzona na zlecenie powoda kalkulacja, w której koszt naprawy ustalono na kwotę 2 817,81 zł. Powódka wskazała, że kwota dochodzona pozwem stanowi różnicę pomiędzy należnym odszkodowaniem, a odszkodowaniem przyznanym przez pozwaną wraz z uwzględnieniem kosztów sporządzenia kalkulacji wynoszącym 300 zł netto.

W dniu 1 czerwca 2016 roku Sąd Rejonowy w Tychach Wydział VI Gospodarczy wydał w sprawie VI GNc 900/16/5 nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym.

Pozwana Towarzystwie (...) S.A. z siedzibą w W. w sprzeciwie wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie kosztów procesu od powoda na rzecz pozwanej.

W uzasadnieniu pozwana wskazała, że wypłaciła na rzecz poszkodowanego odszkodowanie w kwocie 658,44 zł. Pozwana podniosła, iż spornym pomiędzy stronami jest koszt naprawy pojazdu oraz zasadność i wysokość żądanych przez powoda kosztów zlecenia prywatnej opinii. Zdaniem pozwanej przejęcie, że powodowi, który wstąpił w prawa poszkodowanego na mocy umowy cesji, przysługuje odszkodowanie wyższe niż koszty faktycznie poniesione za naprawę doprowadziłoby do bezpodstawnego wzbogacenia. Pozwana zakwestionowała również roszczenie w zakresie odsetek ustawowych.

Sąd ustalił, następujący stan faktyczny:

Dnia 24 września 2015 roku doszło do uszkodzenia samochodu marki O. o numerze rejestracyjnym (...) stanowiącego własność P. B.. Ubezpieczycielem od odpowiedzialności cywilnej sprawcy szkody była pozwana. Uszkodzona szyba była oryginalna. Poszkodowana nie miała możliwości odliczenia podatku od kosztów poniesionych w związku z naprawą pojazdu. Pozwana wypłaciła tytułem odszkodowania na rzecz poszkodowanego kwotę 1 313,92 zł.

Dowód: zeznania świadka P. B. (k. 88), oświadczenie (k. 71), akta szkody (w zał do akt).

Zgodnie z § 54 ogólnych warunków ubezpieczenia (...) 13 lutego 2012 franczyza redukcyjna w odniesieniu do każdej szkody rzeczowej powstałej na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej wynosi 300 zł.

Dowód: OWU (k. 75-81).

Powód w drodze umowy przelewu wierzytelności z dnia 21 stycznia 2016 r. nabył od poszkodowanego wierzytelność wynikającą z prawa do uzyskania odszkodowania za szkodę z dnia 24 września 2015 r.

Dowód: kopia umowy cesji (k. 8), pełnomocnictwo (k. 7).

Biegły sądowy w swej opinii pisemnej stwierdził, że koszt naprawy samochodu O. (...) nr rej. (...) przy użyciu części oryginalnych wyniósł 3 420,02 zł.

Dowód: pisemna opinia biegłego sądowego z dnia 11 marca 2017 r. (k. 107-115), ustna opinia biegłego sądowego (k. 147-148), kalkulacja (k. 8-11).

Koszt sporządzenia prywatnej kalkulacji naprawy wyniósł 300 zł netto.

Dowód: kalkulacja (k. 12).

Oceniając materiał dowody zgromadzony w sprawie, stwierdzić należy, że powyższe ustalenia poczynione zostały w oparciu o powołane dowody z dokumentów, które Sąd uznał za wiarygodne w całości. Należy podkreślić, że powołana dokumentacja pomimo iż pochodziła z różnych źródeł przedstawiała spójny obraz przebiegu wydarzeń, który był prawdopodobny w świetle zasad logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego. Z tych względów oceniono wymienione dowody jako w pełni wiarygodną podstawę dla czynienia ustaleń faktycznych.

Ustalając stan faktyczny sprawy Sąd uwzględnił treść pisemnej opinii biegłego sądowego M. D. z dnia 11 marca 2017 r. jak i ustnej uzupełniającej opinii biegłego sądowego z 19 października 2017 r., uznając, iż wnioski opinii pozostawały rzetelne, logiczne i odpowiedziały na przedstawione biegłemu zagadnienia.

Zeznania świadka P. B. były w ocenie Sądu wiarygodne. Zeznawał ona w sposób jasny, spójny i konsekwentny.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo wytoczone w niniejszej sprawie przez W. D. przeciwko Towarzystwu (...) S.A. z siedzibą w W. zasługiwało na uwzględnienie w części.

W myśl art. 361 § 1 i 2 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Przesłankami odpowiedzialności jest łączne wykazanie trzech przesłanek: zachowanie sprawcy szkody, powstanie szkody w majątku poszkodowanego oraz adekwatny związek przyczynowy pomiędzy zachowaniem a szkodą. Pozwana nie kwestionowała, że doszło do wypadku objętego umową ubezpieczenia w okresie ochrony ubezpieczeniowej oraz że pomiędzy tym zdarzeniem, a zaistniałą szkodą istnieje związek przyczynowo-skutkowy. Powstanie szkody w majątku poszkodowanego również nie podlegało zakwestionowaniu. Pozwany nie zgodził się natomiast z wysokością kosztów dochodzonego przez powódkę odszkodowania.

Zgodnie z art. 822 §1 k.c., przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem, których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia. Przy tym § 4 cytowanego przepisu przewiduje, że uprawniony do odszkodowania może dochodzić roszczenia bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń. W przedmiotowej sprawie nie było przedmiotem sporu, że doszło do zdarzenia objętego ochroną ubezpieczeniową, skutkującego obowiązkiem wypłaty przez pozwaną odszkodowania.

Podnieść należy, że w myśl obowiązujących przepisów kodeksu cywilnego wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba, że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania (art. 509 § 1 k.c.). Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki (art. 509 § 2 k.c.). Celem i skutkiem przelewu wierzytelności jest przejście na nabywcę ogółu uprawnień przysługujących dotychczasowemu wierzycielowi, który zostaje wyłączony ze stosunku zobowiązaniowego, jaki go wiązał z dłużnikiem. W takim wypadku stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie, a zmienia się osoba uczestnicząca w nim po stronie wierzyciela. W razie podjęcia kroków celem wyegzekwowania należności, warunkiem otrzymania należności przez nabywcę wierzytelności jest udowodnienie, że takie prawo przysługiwało pierwotnemu wierzycielowi. W ocenie Sądu powód w należyty sposób wykazał, iż skutecznie nabył przedmiotową wierzytelność od poszkodowanego P. B..

Powołany w sprawie biegły sądowy z zakresu motoryzacji w pisemnej opinii z dnia 4 marca 2017 r. oraz ustnej opinii z dnia 19 października 2017 r. wskazał, że koszt naprawy samochodu O. (...) nr rej. (...) przy użyciu części oryginalnych wyniósł 3 420,02 zł. Sąd w całości przychyla się do stanowiska biegłego. Zdaniem Sądu koszt naprawy samochodu O. (...) nr rej. (...) wyniósł 3 420,02 zł. W ocenie Sądu, to na pozwanym spoczywał ciężar wykazania, że przed szkodą zmontowana była w samochodzie szyba nie oryginalna. Okoliczność, że poszkodowany przyznał, że podczas naprawy zamontowano w samochodzie szybę nieoryginalną nie ma znaczenia dla sprawy. Spowodował bowiem w ten sposób ubytek wartości samochodu po naprawie. Poniósł zatem szkodę w wysokości różnicy pomiędzy kosztami oryginalnej i nieoryginalnej części.

W zakresie zasadności i wysokości żądanych przez powoda kosztów zlecenia prywatnej opinii w ocenie Sądu , na tle stanu faktycznego przedmiotowej sprawy, zgodzić należy się z istnieniem adekwatnego związku przyczynowego pomiędzy zdarzeniem - kolizją drogową, a szkodą w postaci, nie tylko wydatków związanych z naprawą uszkodzonego pojazdu, ale i kosztów prywatnej opinii rzeczoznawcy zleconej przez powoda (art. 361 k.c.). W sytuacji, gdy zakład ubezpieczeń zaprzecza swojemu obowiązkowi wypłaty pełnej wysokości odszkodowania, strona poszkodowana niejako zmuszona zostaje do poparcia swoich roszczeń opinią rzeczoznawcy.

W ocenie Sądu, w stanie faktycznym niniejszej sprawy koniecznym było więc przed wystąpieniem z powództwem zwrócenie się do osoby posiadającej wiedzę fachową o wydanie odpowiedniej ekspertyzy, w oparciu o którą powódka była w stanie określić wysokość wierzytelności, a w konsekwencji oznaczyć wysokość żądania pozwu. Koszt przedmiotowej ekspertyzy stanowi obecnie stratę w majątku powódki, która pozostaje w adekwatnym związku przyczynowym z działaniem sprawcy polegającym na spowodowaniu szkody i odmowie zakładu ubezpieczeń wypłacenia pełnej wysokości odszkodowania poszkodowanemu (por. glosa E. Tomaszewskiej do uchwały SN z dnia 18 maja 2004 r., sygn. akt III CZP 24/04). Koszt sporządzenia prywatnej ekspertyzy, w której na żądanie powódki ustalono koszty naprawy uszkodzonego pojazdu, uznać należało zatem za ekonomicznie uzasadniony wydatek poniesiony w celu przywrócenia pojazdu do stanu sprzed zdarzenia i nie można tego kosztu utożsamiać z bezpodstawnym wzbogaceniem. Odszkodowanie z umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej sprawcy szkody za szkody powinno tym samym obejmować także i ten wydatek poniesiony przez powódkę.

Mając powyższe na uwadze Sąd orzekł jak w punkcie 1 sentencji wyroku i zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 1 603,89 zł.

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 k.c. w zw. z art. 817 k.c. Zgodnie z art. 817 § 1 k.c. ubezpieczyciel obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie trzydziestu dni, licząc od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku. Jak wynika z § 2 gdyby wyjaśnienie w powyższym terminie okoliczności koniecznych do ustalenia odpowiedzialności ubezpieczyciela albo wysokości świadczenia okazało się niemożliwe, świadczenie powinno być spełnione w ciągu 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe. Mając powyższe na uwadze Są zasadził ustawowe odsetkami liczonymi od dnia 25 października 2015 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku i odsetki ustawowe za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty liczone od kwoty 1 303,89 zł.

O kosztach postępowania orzeczono w punkcie 2 wyroku na podstawie art. 98 k.p.c. zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Łączną kosztów postępowania wyniósł 958 zł.

W orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie sąd orzeka o poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa wydatkach, stosując odpowiednio przepisy art. 113 o kosztach sądowych w sprawach cywilnych. Mając na uwadze powyższe Sąd nakazał pobrać od pozwanej kwotę 40 zł tytułem kosztów sądowych wyłożonych tymczasowo przez Skarb Państwa na sporządzenie opinii biegłego sądowego, o czym orzeczono w punkcie 3 sentencji wyroku.

SSR Jolanta Brzęk

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE