WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 października 2017 roku

Sąd Rejonowy w Nysie, Wydział II Karny w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Sądu Rejonowego Bartłomiej Madejczyk

Protokolant: Justyna Paralusz

Prokurator ------

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 29 sierpnia, 10 i 24 października 2017 roku sprawy karnej

A. Z. (1)(Z.) s. S. i K. z domu P., ur. (...)

w B.

oskarżonego o to, że:

w dniu 17 lutego 2017r. w P., woj. (...) na skrzyżowaniu ulic (...) kierując samochodem marki D. (...) nr rej. (...) naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym w ten sposób, że nie ustąpił pierwszeństwa przejazdu prawidłowo jadącemu rowerzyście W. J. doprowadzając do jego potrącenia, w wyniku czego doznał on obrażeń ciała ciężkiego stopnia w postaci złamania kości podstawy czaszki z krwiakiem przymózgowym po stronie prawej i obrzękiem tkanki mózgowej oraz krwiakiem jamy bębenkowej po stronie prawej, zwichnięcia prawego stawu obojczykowo – barkowego, złamania żeber I, III, IV, V, VI po stronie prawej (w tym podwójnego żeber III, IV, V), krwiaka i odmy prawej jamy opłucnowej, odmy podskórnej prawostronnej, stłuczenia klatki piersiowej ze stłuczeniem płuc oraz pourazowego niedosłuchu prawostronnego, które to obrażenia spowodowały ciężki uszczerbek na zdrowiu w postaci długotrwałej choroby realnie zagrażającej życiu,

to jest o czyn z art. 177 § 2 k.k.,

1.  uznaje oskarżonego A. Z. (1) za winnego popełnienia czynu opisanego w części wstępnej wyroku, to jest występku z art. 177 § 2 k.k. i za to na podstawie art. 177 § 2 k.k. przy zast. art. 37a k.k. wymierza mu grzywnę w wysokości 40 (czterdziestu) stawek dziennych po 30 (trzydzieści) złotych każda,

2.  na podstawie art. 627 k.p.k. zasądza od oskarżonego A. Z. (1) na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w wysokości 350 (trzystu pięćdziesięciu) złotych, w tym opłatę w wysokości 150 (stu pięćdziesięciu) złotych.

UZASADNIENIE

Mając na uwadze treść przepisu art. 423 § 1a k.p.k. oraz zakres wniosku o sporządzenie uzasadnienia na piśmie Sąd zważył, co następuje.

A. Z. został oskarżony o popełnienie czynu zabronionego z art. 177 § 2 k.k.

Czyn z art. 177 § 1 k.k. popełnia ten kto naruszając, chociażby nieumyślnie, zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym powoduje nieumyślnie wypadek, w którym inna osoba odniosła obrażenia ciała określone w art. 157 § 1 k.k. Natomiast surowszej odpowiedzialności z § 2 podlega sprawca, jeżeli następstwem wypadku jest śmierć innej osoby albo ciężki uszczerbek na jej zdrowiu.

W art. 177 k.k. stypizowany został tzw. wypadek w komunikacji. Przestępstwo to ma charakter skutkowy i polega na nieumyślnym spowodowania wypadku, na skutek naruszenia, chociażby nieumyślnie, zasad bezpieczeństwa w ruchu, w którym inna osoba doznała średnich lub ciężkich obrażeń ciała bądź też poniosła śmierć.

Przestępstwo to ma zawsze charakter nieumyślny, niezależnie od tego czy sprawca naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu umyślnie czy też nieumyślnie, co oznacza,
iż sposób naruszenia tych zasad wpływa na zawartość bezprawia, ale nie na stronę podmiotową czynu.

Jedną ze sfer ruchu lądowego jest ruch drogowy. Z ruchem drogowym mamy
do czynienia nie we wszystkich miejscach, gdzie odbywa się ruch pojazdów, ale w takich, które są przeznaczone do tego ruchu. Miejscem takim są w szczególności drogi publiczne.

Istotą przestępstwa z art. 177 k.k. od strony przedmiotowej, jest naruszenie zgeneralizowanych reguł ostrożnego postępowania – zasad bezpieczeństwa, w skutek czego dochodzi do następstw przewidzianych w przepisie § 1 lub 2 tegoż artykułu.

Naruszenie zasad bezpieczeństwa nie jest jednoznaczne z wyczerpaniem znamion czynu z art. 177 k.k., gdyż konieczne jest zaistnienie związku przyczynowego pomiędzy stwierdzonym naruszeniem, a konkretnym wypadkiem drogowym oraz skutkiem w postaci obrażeń ciała innej osoby.

Występek z art. 177 § 2 k.k. jest zagrożony karą pozbawienia wolności od 6 miesięcy
do 8 lat.

Przy czym przepis art. 37a k.k. stanowi, że jeżeli ustawa przewiduje zagrożenie karą pozbawienia wolności nieprzekraczającą 8 lat, można zamiast tej kary orzec grzywnę albo karę ograniczenia wolności, o której mowa w art. 34 § 1a pkt 1 lub 4 k.k.

Przepis art. 25 ust. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym stanowi m.in. że kierujący pojazdem, zbliżając się do skrzyżowania, jest obowiązany zachować szczególną ostrożność.

Mając na uwadze powyższe Sąd stwierdził, że oskarżony w dniu 17 lutego 2017r. w P., na skrzyżowaniu ulic (...) kierując samochodem marki D. (...) nr rej. (...) naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym w ten sposób, że nie ustąpił pierwszeństwa przejazdu prawidłowo jadącemu rowerzyście W. J. doprowadzając do jego potrącenia, w wyniku czego doznał on obrażeń ciała ciężkiego stopnia, które to obrażenia spowodowały ciężki uszczerbek na zdrowiu w postaci długotrwałej choroby realnie zagrażającej życiu, a tym samym, iż swoim zachowaniem wyczerpał znamiona czynu zabronionego z art. 177 § 2 k.k.

W ocenie Sądu nie budziło wątpliwości, że choć oskarżony starał się bezpiecznie wykonać manewr na wspomnianym skrzyżowaniu, to jednak nie zachował ostrożności, w stopniu wymaganym w takich okolicznościach, tj. ostrożności szczególnej i nie był w stanie wykonać skutecznego manewru obronnego. Na skutek tego nie ustąpił pierwszeństwa rowerzyście znajdującemu się na drodze z pierwszeństwem przejazdu i doprowadził do jego potrącenia. Faktem jest, że panowały złe warunki pogodowe i widoczność była pogorszona. Jednocześnie Sąd miał na uwadze to, że pokrzywdzony przyczynił się swoim zachowaniem do zdarzenia, gdyż korzystał on w czasie jazdy z parasola. W ocenie Sądu sprzeczne z zasadami doświadczenia życiowego jest to by parasol otworzył się samoistnie w czasie wypadku, jak twierdził pokrzywdzony. W wyniku tego pokrzywdzony nie obserwował należycie drogi, a również on był zobowiązany do zachowania szczególnej ostrożności zbliżając się do skrzyżowania. Pozbawił się on przez to możliwości reagowania na zmieniającą się sytuację na drodze, a co za tym idzie wykonania manewru, który pozwoliłby mu na zminimalizowanie obrażeń ciała. Jednakże pomimo tego, przyczyną zaistnienia wypadku było niewątpliwie nieustąpienie pierwszeństwa przez oskarżonego.

W ocenie Sądu, wina oskarżonego nie budziła wątpliwości, gdyż nie zachował on szczególnej ostrożności wymaganej w danych okolicznościach, chociaż miał taką możliwość, a jednocześnie nie zachodziły żadne okoliczności wyłączające winę. Przy czym mając na uwadze wspomniane wcześniej okoliczności stopień winy był nieduży.

Przy wyborze rodzaju kary i jej wysokości Sąd miał na uwadze wszelkie okoliczności podmiotowe i przedmiotowe, leżące w granicach cech przypisanego oskarżonemu przestępstwa, a także dotyczące osoby sprawcy, mające znaczenie dla wymiaru kary. W związku z tym mając na uwadze dotychczasowy sposób życia oskarżonego, w szczególności to, że oskarżony był osobą niekaraną oraz nie figurował w ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego Sąd zastosował instytucję przewidzianą w art. 37a k.k. Dlatego oskarżonemu wymierzona została grzywna 40 stawek dziennych po 30 zł. Jednocześnie określając wysokość grzywny, obok wspomnianych już okoliczności Sąd zgodnie z przepisem art. 53 § 2 k.k. wziął również po uwagę zachowanie pokrzywdzonego, który poprzez nienależyte obserwowanie drogi przyczynił się do skutków wypadku.

Pomimo poważnych obrażeń ciała pokrzywdzonego, znaczny nie był również stopień społecznej szkodliwości czynu oskarżonego, gdyż manewr wykonywał on na małej prędkości, obserwując drogę, choć w niewystarczającym stopniu. Stopień społecznej szkodliwości zmniejszał fakt, iż naruszenie przez oskarżonego reguł ostrożności miało charakter nieumyślny.

W ocenie Sądu orzeczona kara osiągnie cele zapobiegawcze i wychowawcze w stosunku do sprawcy, który nie jest osobą zdemoralizowaną o czym świadczyła jego niekaralność oraz dotychczasowy sposób życia. Natomiast społeczeństwo otrzyma czytelny sygnał, że nieprawidłowe zachowanie się na drodze spotka się z odpowiednią reakcją, co wpłynie w ocenie Sądu pozytywnie na kształtowanie świadomości prawnej obywateli. Reasumując, kara w takim wymiarze spełni przede wszystkim cele zapobiegawcze i wychowawcze w stosunku do oskarżonego, jak również w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Orzeczenie w przedmiocie kosztów uzasadnia treść przepisu art. 627 k.p.k.