UZASADNIENIE

W oparciu o dowody przeprowadzone w toku przewodu sądowego, Sąd ustalił następujący stan faktyczny.

Z. P. buduje w (...) K. dom. Teren tej posesji odwiedza dość często, jednak w okresie pomiędzy 19 a 22 września 2015 roku, z uwagi na to, że uczestniczył w tzw. „wieczorze kawalerskim” kolegi, nie był ani na tej działce, ani nawet w pracy.

/ dowód : zeznania Z. P. – k.447-447v/

W dniu 21 września 2015 roku w godzinach wieczorowych mieszkaniec Ł. W. C. przyjechał do Ł., bowiem był zainteresowany kupnem samochodu na tym terenie. Przejeżdżając przez K. w kierunku M. na niezamieszkałej posesji Z. P. dostrzegł trampolinę i powziął decyzję, by tam wrócić i ją ukraść. Przyjechał tam , kiedy już było ciemno i po rozkręceniu spakował trampolinę do samochodu R. (...), którym się poruszał, po czym odginając rękoma metalowe drzwi garażu, stojącego tam, wszedł doń i zabrał kosę spalinową marki S. model (...) z szelkami o wartości 2100 zł, opryskiwacz marki B. (...) o pojemności 20 litrów, model (...)o wartości 390 złotych, parasol ogrodowy z podstawą metalową model N. o wartości 150 złotych, trzy kurtki typu moro koloru zielonego o wartości łącznej 70 zł, nóż myśliwski o wartości 70 złotych, lampkę czołową koloru niebiesko-czarnego o wartości 100 złotych, koc wełniany koloru brązowego o wartości 50 złotych. Rzeczy te zawiózł do swego miejsca zamieszkania. Część z nich została ujawniona podczas przeprowadzonego w dniu 7 października 2015 roku przeszukania pomieszczeń mieszkalnych i gospodarczych doń należących i zostały one zatrzymane.

/ dowód : zeznania Z. P. – k.447-447v; wyjaśnienia W. C. – k. 446-446v; wyjaśnienia K. W. – k. 59v60; notatka służbowa z użycia psa służbowego – k.2; protokół oględzin miejsca – k.5-6; odpisy rachun ków - k.19-21; protokół przeszukania posesji W. C. - k.24-27; protokół oględzin rzeczy zatrzymanych podczas przeszukania posesji W. C. – k.102-104; zeznania Ł. W. – k.257-258; zeznania J. M. – k.31-32; dokumentacja fotograficzna oględzin miejsca kradzieży k.78-85; dokumentacja fotograficzna oględzin rzeczy zatrzymanych podczas przeszukania posesji W. C. – k.262-265/

W. C. posiada wykształcenie zasadnicze zawodowe, z zawodu jest ślusarzem maszynowym, zatrudnionym w warsztacie samochodowym jako mechanik samochodowy z uposażeniem w wysokości 1710 złotych miesięcznie netto; jest kawalerem pozostającym w konkubinacie, ojcem trojga dzieci pozostających na jego utrzymaniu. Nie posiada majątku większej wartości. Oskarżony był niejednokrotnie karany sądownie, w tym także za przestępstwa przeciwko mieniu.

/ dowód : dane osobowe oskarżonego – k.109; dane o karalności oskarżonego – k. 385-387, 441-443, 467-469; dane o stanie majątkowym – k.110; odpisy wyroków wraz z danymi co do odbycia kary - k. 130-131; opinia o skazanym – k. 127-128/

Oskarżony przesłuchany w toku przewodu sądowego nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i złożył wyjaśnienia, w których - zaprzeczając swym wyjaśnieniom złożonym w toku postępowania przygotowawczego - podał, że wszystkie znalezione u niego podczas przeszukania przedmioty pochodzące z kradzieży z włamaniem do domu Z. P. należały do K. W., który pracował u niego wcześniej. Dodał, że nigdy nie był w Ł., a wcześniej przyznawał się do popełnienia tego przestępstwa z obawy przed zemstą ze strony K. W.. Natomiast w zanegowanych na rozprawie wyjaśnieniach z dochodzenia przyznał się on do popełnienia zarzucanego mu przestępstwa, opisał dość szczegółowo jego przebieg, łącznie ze szczegółami topograficznymi , znanymi tylko osobom, które były w tym czasie w Ł. (remont wiaduktu i konieczność objazdu) oraz skradzione przedmioty. Wyraził też wolę dobrowolnego poddania się karze bez przeprowadzania rozprawy w trybie art. 335 § 1 k.p.k. i zgodził się na karę zaproponowaną przez prokuratora.

Dlatego też nie można oceniać jako zupełnie pozbawionych wiarygodności wyjaśnień wymienionego, albowiem są one diametralnie rózne: te z dochodzenia, złożone jeszcze na wstępnym etapie postępowania, bez możliwości skalkulowania najbardziej opłacalnej w świetle przeprowadzonych dowodów i sytuacji życiowej oskarżonego linii obrony, zawierające istotne szczegóły, są w ocenie Sądu w pełni wiarygodne i posłużyły do ustaleń w zakresie stanu faktycznego w tej sprawie. Natomiast te złożone na rozprawie nie zawierały przekonywującego wyjaśnienia zmiany postawy – nbo nie sposób za takowe uznać twierdzenia, że wymieniony bał się K. W.: osoby, zatrudnianej podobno przez niego, którego znał od dawna i który to – niezależnie od postawy oskarżonego – przyznał się o do 4 zarzucanych mu przestępstw i także wyraził wolę dobrowolnego poddania się karze bez przeprowadzania rozprawy w trybie art. 335 § 1 k.p.k. i zgodził się na karę zaproponowaną przez prokuratora. Dodatkowo o takiej ocenie wyjaśnień W. C. Sąd przesądził, dając walor wiarygodności zeznaniom świadków Z. P. oraz w mniejszym stopniu J. M. i Ł. W., czy też ujawnionym wyjaśnieniom K. W., a także dowodom z przeszukania posesji oskarżonego, podczas którego znaleziono część przedmiotów z kradzieży i zatrzymano je.

Zeznania pokrzywdzonego są w pełni wiarygodne, opisał on okoliczności ujawnienia faktu kradzieży na jego szkodę, podał jakie przedmioty mu skradziono, a także rozpoznał część z nich po zatrzymaniu ich w toku przeszukania u oskarżonego. Sąd obdarzył te zeznania, podobnie jak i zeznania J. M., co do własności ujawnionych podczas przeszukania u oskarżonego przedmiotów, jak i Ł. W.– policjanta relacjonującego wykonywane w tej sprawie czynności, w pełni walorem wiarygodności, są one spójne, logiczne, zaś podane w nich bezpośrednio po zdarzeniu szczegóły uwiarygodniają je; dodatkowo w ocenie takiej utwierdza Sąd rzeczowość i spokój w trakcie ich składania na rozprawie.

Zeznania świadków M. P., G. T., P. D., M. S., E. S. i M. A. niczego do sprawy nie wnoszą w zakresie faktu głównego, bowiem były to osoby zeznające na okoliczności związane z czynami zarzucanymi współoskarżonemuK. W.. Podobnie nie wniosły niczego istotnego do tego postępowania ujawnione wyjaśnienia tegoż współoskarżonego, poza stwierdzeniem, że od ponad 2 lat nie miał on kontaktu z oskarżonym W. C.. Wyjaśnienia te Sąd uznał za wiarygodne, a wykorzystując jedynie drugi ze wskazanych środków dowodowych do dokonania ustaleń w zakresie stanu faktycznego, i to tylko we wskazanym wyżej zakresie nie odnosił się do wiarygodności pozostałych.

Mając na uwadze wielokrotnie podnoszony – zarówno w nauce procesu karnego, jak i w orzecznictwie Sądu Najwyższego – nakaz zachowania szczególnej ostrożności w ocenie wiarygodności wyjaśnień oskarżonego, jako środka dowodowego pochodzącego od osoby najżywiej zainteresowanej rozstrzygnięciem dlań korzystnym oraz ocenę pozostałych dowodów w sprawie przeprowadzonych Sąd uznał wyjaśnienia oskarżonego W. C. złożone na rozprawie, odwołujące wyjaśnienia z postępowania przygotowawczego, za nieprzekonywujące i stanowiące wyłącznie linię obrony mającą na celu uniknięcie odpowiedzialności karnej, nie znajdującą umocowania w pozostałych przeprowadzonych w sprawie dowodach. Pierwsze zaś jego wyjaśnienia uznał za w pełni wiarygodne, albowiem zawierały one nie tylko szczegóły dotyczące samego czynu, ale też topograficzne – podnoszona przez wymienionego okoliczność jechania objazdem, by dostać się do miejsca popełnienia przestępstwa była znana tylko osobom, które jechały na kierunku Ł. – M., albowiem przez dłuższy czas trwała budowa wiaduktu kolejowego na tej trasie. Podawanie tej okoliczności przeczy twierdzeniom oskarżonego, jakoby w ogóle w Ł. nie był. Także zachowanie samego oskarżonego w toku postępowania – w szczególności wola dobrowolnego poddania się karze w trybie przewidzianym treścią art. 335 § 1 k.p.k. - przeczy prezentowanej przezeń na rozprawie linii obrony. Owa linia obrony jest ponadto nielogiczna: z jednej strony oskarżony twierdzi, że bał się K. W., a równocześnie stwierdza, że zatrudniał go, a poza tym – skoro wspomniany K. W. przyznał się do popełnienia 4 przestępstw i także wyraził wolę dobrowolnego poddania się karze w trybie przewidzianym treścią art. 335 § 1 k.p.k., to nic nie stałoby na przeszkodzie przyznaniu się przezeń do rzekomo popełnionego (zdaniem oskarżonego) przestępstwa na szkodę Z. P..

Opisane powyżej dowody pochodzące od osobowych źródeł stały się w głównej mierze podstawą do poczynienia ustaleń faktycznych wraz z uznanymi za wiarygodne pierwszymi wyjaśnieniami oskarżonego, złożonymi w toku postępowania przygotowawczego oraz zeznaniami pokrzywdzonego.

Nadto Sąd oparł się na dowodach z dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy, które nie były kwestionowane przez strony, a ich prawdziwość i autentyczność nie budziły wątpliwości, wśród których znalazły się zarówno te, które dokumentowały czynności dowodowe wykonane na wstępnym etapie prowadzonego postępowania, jak przeszukania, czy oględziny, jak również i te, które dotyczą osoby oskarżonego, jego sytuacji osobistej i majątkowej oraz uprzedniej karalności.

W związku z powyższym Sąd zważył, co następuje:

W. C. został oskarżony o popełnienie czynu zabronionego z art. 279 § 1 k.k. w zbiegu z art. 278 § 1 k.k. w związku z art. 11 § 2 k.k.

Przestępstwo z art. 278 § 1 k.k. popełnia ten, kto zabiera w celu przywłaszczenia cudzą rzecz ruchomą.

Występek ten ma charakter powszechny, jego sprawcą może więc być każdy.

Przestępstwo to może być popełnione jedynie z zamiarem bezpośrednim kierunkowym.

Przedmiotem tego przestępstwa jest rzecz ruchoma lub rzeczy ruchome, których wartość przekracza 1/4 wysokości najniższego miesięcznego wynagrodzenia, czyli na dzień orzekania kwotę 500 złotych, która to kwota wynika z treści art. 119 § 1 k.w., określającego, iż zabór w celu przywłaszczenia rzeczy o wartości nie przekraczającej tej kwoty stanowi wykroczenie.

Kradzież popełniona może być jedynie działaniem w formie zaboru. Zabór polega na wyjęciu rzeczy ruchomej spod władztwa osoby uprawnionej, bez jej wiedzy i zgody.

Występek ten jest zagrożony karą pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.

Czyn zabroniony z art. 279 § 1 k.k. popełnia ten, kto kradnie z włamaniem. Przepis ten penalizuje kwalifikowany typ kradzieży.

Dla wyczerpania znamion formy kwalifikowanej kradzieży z art. 279 § 1 k.k., niezbędne jest, by sprawca dokonał zaboru na skutek usunięcia przeszkody materialnej stanowiącej część konstrukcji lub zabezpieczenie jakiegoś pomieszczenia, w którym dana rzecz się znajduje.

Występek ten ma charakter powszechny, jego sprawcą może więc być każdy.

Przestępstwo to zagrożone jest karą pozbawienia wolności od roku do lat 10.

Zgodnie z treścią art. 11 § 2 k.k. jeżeli czyn wyczerpuje znamiona określone w dwóch albo więcej przepisach ustawy karnej, sąd skazuje za jedno przestępstwo na podstawie wszystkich zbiegających się przepisów.

Na podstawie art. 33 § 2 k.k. Sąd może wymierzyć grzywnę także obok kary pozbawienia wolności, jeżeli sprawca dopuścił się czynu w celu osiągnięcia korzyści majątkowej lub gdy korzyść majątkową osiągnął.

Przepis art. 69 § 1 k.k. stanowi, że sąd może warunkowo zawiesić wykonanie kary pozbawienia wolności orzeczonej w wymiarze nieprzekraczającym roku, jeżeli sprawca w czasie popełnienia przestępstwa nie był skazany na karę pozbawienia wolności i jest to wystarczające dla osiągnięcia wobec niego celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa. Zawieszając wykonanie kary, sąd bierze pod uwagę przede wszystkim postawę sprawcy, jego właściwości i warunki osobiste, dotychczasowy sposób życia oraz zachowanie się po popełnieniu przestępstwa.

Zgodnie z treścią przepisu art. 46 § 1 k.k. w razie skazania sąd może orzec, a na wniosek pokrzywdzonego lub innej osoby uprawnionej orzeka (…) obowiązek naprawienia, w całości albo w części, wyrządzonej przestępstwem szkody lub zadośćuczynienia za doznaną krzywdę.

Na podstawie art. 44 § 2 k.k. sąd może orzec, a w wypadkach wskazanych w ustawie orzeka, przepadek przedmiotów, które służyły lub były przeznaczone do popełnienia przestępstwa.

Zgodnie z art. 230 § 2 k.p.k. zatrzymane rzeczy należy niezwłocznie po stwierdzeniu ich zbędności dla postępowania karnego zwrócić osobie uprawnionej.

Mając na uwadze powyższe oraz poczynione w niniejszej sprawie ustalenia faktyczne, Sąd stwierdził, iż oskarżony W. C. w bliżej nieustalonej dacie pomiędzy 19 a 22 września 2015 roku w K., gminy Ł., województwa (...) dokonał kradzieży z włamaniem do garażu Z. P., w ten sposób, że po uprzednim wygięciu metalowych drzwi wejściowych dostał się do jego wnętrza, skąd zabrał w celu przywłaszczenia mienie w postaci: kosy spalinowej marki S. model (...) z szelkami o wartości 2100 zł, opryskiwacza marki B. (...) o pojemności 20 litrów, model (...) wartości 390 złotych, parasola ogrodowego z podstawą metalową model N. o wartości 150 złotych, trzech sztuk kurtek typu moro koloru zielonego o wartości 70 zł, noża myśliwskiego o wartości 70 złotych, lampki czołowej koloru niebiesko-czarnego o wartości 100 złotych, koca wełnianego koloru brązowego o wartości 50 złotych, a następnie z terenu posesji dokonał zaboru w celu przywłaszczenia mienia w postaci trampoliny koloru czerwono-niebieskiego o wartości 570 złotych powodując straty łączne w kwocie 3500 złotych na szkodę wymienionego, a tym samym, że swoim zachowaniem wyczerpał znamiona czynu zabronionego z art. 279 § 1 k.k. w zbiegu z art. 278 § 1 k.k. w związku z art. 11 § 2 k.k.

Za popełnione przestępstwo Sąd wymierzył oskarżonemu, w myśl reguły zawartej w art. 11 § 3 k.k. nakazującej wymierzanie kary na podstawie przepisu, przewidującego karę najsurowszą, na podstawie art. 279 § 1 karę roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności oraz na podstawie 33 § 2 k.k. karę grzywny w ilości 200 stawek dziennych, określając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 25 złotych.

Przy wymiarze kary Sąd miał na uwadze wszelkie okoliczności podmiotowe i przedmiotowe, leżące w granicach cech przypisanego oskarżonemu przestępstwa, a także dotyczące osoby sprawcy, mające znaczenie dla wymiaru kary.

Przede wszystkim orzeczone kary – zarówno kara pozbawienia wolności, jak i kara grzywny orzeczona obok niej - nie przekraczały stopnia winy, który był wysoki, gdyż oskarżony – będąc uprzednio karany za tego typu przestępstwa - miał pełną świadomość, że naruszając cudze prawo własności dopuszcza się przestępstwa.

Wysoki był także stopień społecznej szkodliwości tego czynu, gdyż oskarżony działał z zamiarem bezpośrednim, acz nagłym, bowiem przyjechał na teren dość odległy od jego miejsca zamieszkania w zupełnie innym celu, to jest w związku z planami kupna samochodu i wykorzystał sposobność do kradzieży wynikającą z tego, że posesja, na której czynu tego dokonał, nie jest na stałe zamieszkana. Nie usprawiedliwia go przy tym w żaden sposób fakt, że kradzież trampoliny usprawiedliwiał tym, że ma dwójkę dzieci, którym chciał sprawić przyjemność, a na zakup tejże go nie stać, zwłaszcza że na zaborze tejże trampoliny nie poprzestał, ale następnie włamał się do garażu i zabrał stamtąd „to, co miał pod ręką”.

Natomiast na korzyść oskarżonego przemawiała niska wartość skradzionego mienia. Jednocześnie w ocenie Sądu nie zachodziły w sprawie okoliczności, które pozwoliłby na warunkowe zawieszenie wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności na podstawie art. 69 § 1 k.k. Oskarżony całą swą postawą życiową i wielokrotną uprzednią karalnością zasłużył na ocenę, że istnieje realne niebezpieczeństwo, iż pozostając na wolności dopuści się on kolejnego przestępstwa. To oznaczało, że brak było podstaw do przyjęcia pozytywnej prognozy kryminologicznej co do zachowania oskarżonego w przyszłości. Tym samym odnosząc się do treści art. 58 § 1 k.k. Sąd stwierdził, iż zawieszenie wymierzonej oskarżonemu kary pozbawienia wolności powodowałoby, że kara orzeczona wobec niego nie spełniłaby ani celu zapobiegawczego, ani wychowawczego oraz mogłaby w odczuciu społecznym zostać odebrana jako zbyt łagodna wobec osoby popełniającej przestępstwo po raz kolejny w swym życiu.

W ocenie Sądu orzeczona kara spełni swój wychowawczy cel w stosunku do oskarżonego jedynie, gdy będzie efektywnie wykonywana. Przede wszystkim izolacja zapobiegnie ponownemu popełnieniu przez niego przestępstwa. Reasumując, Sąd uznał, iż kara pozbawienia wolności orzeczona w wymiarze roku i 3 miesięcy, której oddziaływanie represyjne wzmacnia orzeczona obok niej kara 200 stawek dziennych grzywny po 25 złotych każda, spełni przede wszystkim cele zapobiegawcze i wychowawcze w stosunku do samego oskarżonego, jak również w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Ponadto - na podstawie art. 46 § 1 k.k. Sąd orzekł wobec oskarżonego W. C. środek kompensacyjny w postaci obowiązku naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego Z. P. kwoty 3.500 złotych. Istota środka kompensacyjnego w postaci obowiązku naprawienia szkody opiera się na założeniu, że jednym z celów procesu karnego jest rozwiązanie konfliktu pomiędzy sprawcą a pokrzywdzonym, a sposobem rozwiązania czy złagodzenia tego konfliktu jest między innymi naprawienie szkody wyrządzonej przestępstwem (tzw. kompensacyjna funkcja prawa karnego). Orzeczenie obowiązku naprawienia szkody jest obligatoryjne w przypadku złożenia wniosku o orzeczenie tego środka przez pokrzywdzonego. Środek ów może zobowiązywać do naprawienia szkody w całości lub w części. Niestety Sąd nie ustrzegł się błędu w tej mierze, albowiem orzekł o naprawieniu szkody w całości, podczas gdy pokrzywdzony na rozprawie wniósł o naprawienie jej w takim zakresie, w jakim nie odzyskał skradzionych rzeczy – oznacza to, że obowiązek naprawienia szkody winien być orzeczony jako częściowy (wobec zwrócenia Z. P. kurtek „moro”, parasola ogrodowego i trampoliny), na kwotę 2710 złotych.

Sąd na podstawie art. 627 k.p.k. zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w całości w kwocie 1430 złotych, na którą to składają się poniesione przez organa procesowe wydatki, związane z prowadzeniem niniejszego postępowania, a także opłata sądowa stanowiąca sumę 300 złotych (przy karze pozbawienia wolności orzeczonej w przedziale między rokiem a 2 latami) i 20 % orzeczonej obok kary pozbawienia wolności kary grzywny w wysokości 1000 złotych.

SSR Mariusz Brojek