UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 6 kwietnia 2016 roku wniesionym przeciwko (...) S.A. z siedzibą w W., powódka (...) Spółka z ograniczona odpowiedzialnością z siedzibą w B. wniosła o orzeczenie nakazem zapłaty, aby strona pozwana zapłaciła powódce kwotę 1 998,28 złotych wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 11 maja 2013 roku do dnia zapłaty oraz koszty postępowania wraz z kosztami zastępstwa procesowego według norm prawem przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powódka podała, iż w wyniku kolizji z dnia 11 kwietnia 2013 roku doszło do uszkodzenia samochodu marki M. (...) o numerze rejestracyjnym (...) stanowiącego własność P. W.. W dniu 10 lutego 2016 roku pierwotnie poszkodowany przeniósł umową cesji na powódkę wierzytelność przysługująca od pozwanej. Pierwotnie poszkodowany nie jest podatnikiem, podatku VAT i nie ma prawa do obniżenia podatku o podatek naliczony. Pozwana uznała swoją odpowiedzialność, przeprowadziła postępowanie likwidacyjne oraz zakwalifikowała szkodę jako częściową i przyznała odszkodowanie w kwocie 596,77 zł. powódka nie zgodziła się z wąskością przyznanego odszkodowania dlatego też samodzielnie wykonała kosztorys naprawy w którym wartość kosztów naprawy ustalono na kwotę 2 595,05 zł brutto. Powódka wskazała, że kwota dochodzona pozwem stanowi różnicę pomiędzy należnym odszkodowaniem, a odszkodowaniem przyznanym przez pozwaną.

W dniu 15 czerwca 2016 roku Sąd Rejonowy w Tychach Wydział VI Gospodarczy wydał w sprawie VI GNc 1024/16/5 nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym.

Pozwana (...) S.A. w W. w sprzeciwie wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie kosztów procesu od powoda na rzecz pozwanej.

W uzasadnieniu pozwana wskazał, że nie kwestionuje swojej odpowiedzialność odszkodowawczej w przedmiotowej sprawie jednak stoi na stanowisku, że ustalony przez pozwaną koszt naprawy pojazdu i wypłacona kwota odszkodowania pozwalają na przywrócenie pojazdu do stanu sprzed kolizji. Pozwana wskazała, że w jej ocenie naprawa powinna zostać dokonana w oparciu o części alternatywne a nie w oparciu o części oryginalne. Pozwana ponadto wskazała, że stoi na stanowisku, iż przyjęta przez powoda stawka za roboczogodzinę naprawy jest zawyżona.

Sąd ustalił, następujący stan faktyczny:

Dnia 11 kwietnia 2013 roku doszło do uszkodzenia samochodu marki M. (...) o numerze rejestracyjnym (...) stanowiącego własność P. W.. Ubezpieczycielem od odpowiedzialności cywilnej sprawcy kolizji drogowej była pozwana. Pozwana przyznała poszkodowanemu odszkodowania w łącznej kwocie 596,77 zł.

Dowód: decyzja (k. 8), akta szkody (w zał. do akt).

Powódka w dniu 10 lutego 2016 roku, w drodze umowy przelewu wierzytelności nabyła od poszkodowanego wierzytelność w postaci prawa do odszkodowania jakie przysługiwało mu wobec pozwanej w związku z szkodą z dnia 11 kwietnia 2013 r.

Dowód: pełnomocnictwo wraz z umową cesji (k. 11, 12) zawiadomienie o cesji (k. 13-14)

Biegły sądowy powołany w toku postępowania M. D. stwierdził, że koszt naprawy samochodu M. (...) o nr rej. (...) na okres zaistnienia szkody wynosił (...),63 brutto. Użycie zamienników wpłynęłoby ujemnie na wartość pojazdu.

Dowód: pisemna opinia biegłego sądowego M. D. (k. 80-88), ustna opinia biegłego sądowego M. D. (k. 123-124), kosztorys (9-10), kalkulacja naprawy (k. 15-18)

Oceniając materiał dowody zgromadzony w sprawie stwierdzić należy, że powyższe ustalenia poczynione zostały w oparciu o powołane dowody z dokumentów, które Sąd uznał za wiarygodne w całości. Należy podkreślić, że powołana dokumentacja pomimo iż pochodziła z różnych źródeł przedstawiała spójny obraz przebiegu wydarzeń, który był prawdopodobny w świetle zasad logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego. Z tych względów oceniono wymienione dowody jako w pełni wiarygodną podstawę dla czynienia ustaleń faktycznych.

Decydujące znaczenia dla sprawy ma opinia biegłego sądowego - ustalając stan faktyczny sprawy Sąd uwzględnił treść pisemnej opinii biegłego sądowego M. D. z dnia 4 marca 2017 r. jak i ustnej uzupełniającej opinii biegłego sądowego z 19 października 2017 r., uznając, iż wnioski opinii pozostawały rzetelne, logiczne i odpowiedziały na przedstawione biegłemu zagadnienia.

Sąd oddalił wniosek o przesłuchanie świadka P. W. albowiem jego zeznania nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo wytoczone w niniejszej sprawie przez (...) Sp. z o.o. przeciwko (...) S.A. z siedzibą w W. zasługiwało na uwzględnienie w części.

Zgodnie z art. 436 § 2 k.c. w razie zderzenia się mechanicznych środków komunikacji poruszanych za pomocą sił przyrody wymienione osoby mogą wzajemnie żądać naprawienia poniesionych szkód tylko na zasadach ogólnych.

W myśl art. 361 § 1 i 2 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Przesłankami odpowiedzialności jest łączne wykazanie trzech przesłanek: zachowanie sprawcy szkody, powstanie szkody w majątku poszkodowanego oraz adekwatny związek przyczynowy pomiędzy zachowaniem a szkodą. Pozwana nie kwestionowała, że doszło do wypadku objętego umową ubezpieczenia w okresie ochrony ubezpieczeniowej oraz że pomiędzy tym zdarzeniem, a zaistniałą szkodą istnieje związek przyczynowo-skutkowy. Powstanie szkody w majątku poszkodowanego również nie podlegało zakwestionowaniu. Pozwany nie zgodził się natomiast z wysokością kosztów dochodzonego przez powódkę odszkodowania.

Zgodnie z art. 822 §1 k.c., przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem, których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia. Przy tym § 4 cytowanego przepisu przewiduje, że uprawniony do odszkodowania może dochodzić roszczenia bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń. W przedmiotowej sprawie nie było przedmiotem sporu, że doszło do zdarzenia objętego ochroną ubezpieczeniową, skutkującego obowiązkiem wypłaty przez pozwaną odszkodowania.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. 2013.392 ze zm.), umowa ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej obejmuje odpowiedzialność cywilną podmiotu objętego obowiązkiem ubezpieczenia za szkody wyrządzone czynem niedozwolonym oraz wynikłe z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, o ile nie sprzeciwia się to ustawie lub właściwości (naturze) danego rodzaju stosunków.

Na podstawie art. 34 ust. 1 powołanej ustawy można ustalić, że z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, będącą następstwem śmierci, uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia bądź też utraty, zniszczenia lub uszkodzenia mienia. Podobnie jak w przypadku wszystkich rodzajów ubezpieczeń OC, zakres odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń za powstałą szkodę jest uzależniony od zakresu odpowiedzialności ubezpieczonego - posiadacza lub kierującego pojazdem. Zakład ubezpieczeń zamiast niego naprawia wyrządzone szkody. Odszkodowanie ubezpieczeniowe ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem. Jego wysokość (o ile nie przekracza kwoty sumy gwarancyjnej) winna odpowiadać wysokości odszkodowania należnego od ubezpieczonego na podstawie ogólnych zasad odpowiedzialności, zgodnie z zasadą pełnego odszkodowania. Poszkodowany jest uprawniony do odszkodowania w pełni pokrywającego szkodę wyrządzoną ruchem pojazdu mechanicznego. Obejmuje ono zarówno straty, jak i korzyści, które poszkodowany mógłby osiągnąć, gdyby nie wyrządzono mu szkody. Nie ma również znaczenia, czy jest to wywołana wypadkiem pojazdu mechanicznego szkoda na osobie (uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia lub śmierć) czy też szkoda na mieniu (utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia).

Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego z zakresu motoryzacji na okoliczność wysokości kosztów naprawy pojazdu przy zastosowaniu nowych oryginalnych części zamiennych jakości O przy stawkach za usługi roboty blacharskie, lakiernicze, mechaniczne obowiązujące w zakładach na terenie miejsca zamieszkania pierwotnie poszkodowanego świadczących usługi dobrej jakości oraz przy uwzględnianiu technologii naprawy wymaganych przez producenta marki M. oraz na okoliczność ustalenia kosztów naprawy przy zatasowaniu innych części zamiennych tzw. alternatywnych odpowiadających jakości części oryginalnych.

Powołany w sprawie biegły sądowy w pisemnej opinii z dnia 4 marca 2017 r. oraz ustnej opinii z dnia 19 października 2017 r. wskazał, że koszt naprawy samochodu M. (...) o nr rej. (...) na okres zaistnienia szkody wynosił 2 229,63 brutto. Zdanie biegłego użycie zamienników wpłynęłoby ujemnie na wartość pojazdu. Sąd w całości przychyla się do stanowiska biegłego. Zdaniem Sądu koszt naprawy samochodu naprawy samochodu M. (...) o nr rej. (...) na okres zaistnienia szkody wynosił 2 229,63 brutto. Należy wskazać, że w sytuacji gdy nie ma dowodów na to, że w uszkodzonym samochodzie były zamontowane zamienniki części, to należy uznać za zasadne skorzystanie przy naprawie z części oryginalnych, gdyż wykorzystanie zamienników nie kompensowałoby poniesionej przez poszkodowanych szkody. Sąd uwzględnił również jako słuszną argumentację biegłego w zakresie zastosowanej amortyzacji części. Szczegółowo i wyczerpująco uzasadnił z jakiego powodu przyjął amortyzację za rzecznikiem ubezpieczalni, który był na miejscu, dokonał oględzin bezpośrednio po szkodzie, zatem miał najlepszy ogląd stanu części, które uległy uszkodzeniu w wyniku zdarzenia. Poszkodowany nie kwestionował zastosowanych przeliczników amortyzacji bezpośrednio po sporządzeniu protokołu szkód oraz nie odwoływał się bezpośrednio po szkodzie.

Biorąc pod uwagę wyżej poczynione rozważania, Sąd uznał dochodzone przez powódkę roszczenie za zasadne w części w związku z tym w punkcie 1 sentencji wyroku zasądzono od pozwanej na rzecz powódki kwotę 1 632,86 zł tj. kwotę ustalonego odszkodowania z tytułu szkody częściowej pomniejszoną o wypłaconą już przez pozwaną część odszkodowania.

Zgodnie z art. 817 § 1 k.c. ubezpieczyciel obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie trzydziestu dni, licząc od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku. Jak wynika z § 2 gdyby wyjaśnienie w powyższym terminie okoliczności koniecznych do ustalenia odpowiedzialności ubezpieczyciela albo wysokości świadczenia okazało się niemożliwe, świadczenie powinno być spełnione w ciągu 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe. Jednakże bezsporną część świadczenia ubezpieczyciel powinien spełnić w terminie przewidzianym w § 1. Mając powyższe na uwadze Sąd zasądził odsetki ustawowe od dnia 11 maja 2013 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. i odsetki ustawowe za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty.

W związku z uznaniem przez Sąd dochodzonego roszczenia w części tj. w kwocie 1632,86 zł, Sąd oddalił powództwo w zakresie pozostałej kwoty tj. 365,42 zł orzekając o tym w punkcie 2 sentencji wyroku.

Zgodnie z art. 100 k.p.c. w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Sąd może jednak włożyć na jedną ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, jeżeli jej przeciwnik uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania albo gdy określenie należnej mu sumy zależało od wzajemnego obrachunku lub oceny sądu. Na koszty procesu pozwanej składały się kwoty 17,00 zł z tytułu uiszczonej opłaty skarbowej od pełnomocnictwa, 50,52 zł uiszczonej zaliczki na poczet sporządzenia opinii biegłego sądowego, oraz koszt zastępstwa procesowego strony pozwanej ustalone w kwocie 1 200,00 zł, co dało łączną kwotę 1 267,52 zł. Na koszty procesu powódki składały się kwota 100 zł z tytułu uiszczonej opłaty sądowej, kwota 17,00 zł z tytułu uiszczonej opłaty skarbowej od pełnomocnictwa, 550,52 zł za sporządzoną opinię biegłego sądowego, oraz koszt zastępstwa procesowego strony powodowej w kwocie 1 200,00 zł, co dało łączną kwotę 1 817 zł. W związku z powyższym łączny koszt procesu wyniósł 3 084,52 zł. Powódka utrzymała się w swoim żądaniu w wysokości 82 %, a zatem 18% sumy kosztów powinno obciążyć powoda (3 084,52 x 18 % = 555,21 zł). Powódka poniosła koszt w wysokości 1 817 zł a zatem różnicę (1 817 zł –555,21 zł = 1 261,79 zł) powinna zwrócić jej pozwana o czym orzeczono w 3 punkcie sentencji wyroku.

SSR Jolanta Brzęk

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE