Sygn. akt II K 211/17

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 września 2017 roku

Sąd Rejonowy w Jędrzejowie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Janusz Szumski

Protokolant: st. sekr. sądowy Dorota Wróblewska

w obecności Prokuratora //////

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 25 września 2017 roku sprawy

sprawy M. W.

syna Z. i E. z domu S.

urodz. (...) w J.

oskarżonego o to, że:

w okresie od daty dnia 13 października 2013 roku do dnia 29 grudnia 2013 roku w S., woj. (...) uporczywie nękał E. S. poprzez wysyłanie jej wiadomości tekstowych na portalu internetowym F. oraz obserwował ją i śledził, czym wzbudził u pokrzywdzonej uzasadnione okolicznościami poczucie zagrożenia i istotnie naruszyło jej prywatność

to jest o przestępstwo z art. 190a § 1 k.k.

I. w ramach czynu zarzuconego aktem oskarżenia uznaje oskarżonego M. W. za winnego tego, że w okresie dnia 13 października 2013 roku do dnia 29 grudnia 2013 roku w S. w województwie (...) uporczywie nękał E. S. poprzez to, że wbrew żądaniu pokrzywdzonej, aby zaprzestał tego zachowania, wielokrotnie przesyłał wiadomości na jej konto, prowadzone na portalu internetowym F., a nadto obserwował ją i śledził, czym wzbudził u pokrzywdzonej uzasadnione okolicznościami poczucie zagrożenia i istotnie naruszył jej prywatność, kwalifikuje ten czyn jako występek z art. 190a § 1 k.k. i za to, na podstawie art. 190a § 1 k.k., przy zastosowaniu art. 37a k.k. i w zw. z art. 33 § 1 i 3 k.k. wymierza mu karę 100 (stu) stawek dziennych grzywny, po ustaleniu wysokości jednej stawki na kwotę 20 (dwudziestu) złotych;

II. na podstawie art. 627 k.p.k. zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 1.256,53 (jeden tysiąc dwieście pięćdziesiąt sześć 53/100) złotych tytułem kosztów sądowych, w tym 200 złotych opłaty od wymierzonej kary, zaś na rzecz oskarżyciela posiłkowego E. S. – kwotę (...) (dwa tysiące sto osiemdziesiąt cztery) złote tytułem zwrotu poniesionych przez nią wydatków.

Sygn. akt II K 211/17

Uzasadnienie wyroku z dnia 29 września 2017 roku

w zakresie rozstrzygnięcia o karze.

Wyrokiem z dnia 29 września 2017 roku, Sąd Rejonowy w J.uznał M. W. winnym tego, że w okresie od 13 października 2013 roku do 29 grudnia 2013 roku w S. w województwie (...) uporczywie nękał E. S. poprzez to, że wbrew żądaniu pokrzywdzonej, aby zaprzestał tego zachowania, wielokrotnie przesyłał wiadomości na jej konto, prowadzone na portalu internetowym F., a nadto obserwował ją i śledził, czym wzbudził u pokrzywdzonej uzasadnione okolicznościami poczucie zagrożenia i istotnie naruszył jej prywatność. Kwalifikując ten czyn jako występek z art. 190a § 1 k.k., Sąd wymierzył oskarżonemu karę grzywny w wymiarze 100 stawek dziennych, ustalając wysokość każdej z nich na kwotę 20 złotych. Podstawę wymiaru kary stanowiły przepisy art. 190a § 1 k.k. i art. 37a k.k.

Sąd przyjął, na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, że fakt popełnienia przez oskarżonego zarzuconego mu występku nie budzi wątpliwości. Czyn zabroniony, opisany w art. 190a § 1 k.k. jest przestępstwem wieloczynowym i polega na wielokrotnym podejmowaniu przez jego sprawcę zachowań stanowiących atak na dobra prawne pokrzywdzonego, jakimi są wolność od poczucia zagrożenia i prywatność. Uporczywe nękanie przejawiać może się w ustawicznym niepokojeniu, dokuczaniu, nachodzeniu, kontaktowaniu się, przesyłaniu wiadomości tekstowych, okazywaniu swej niechcianej przez ofiarę obecności. Skutkiem takiej wielości bodźców nakierowanych na inna osobę ma być doprowadzenie jej do stanu zagrożenia bądź istotne naruszenie jej prywatności. Może przy tym być tak, że konsekwencją działania sprawcy będą obydwa te skutki. Strona podmiotowa tego typu czynu zabronionego charakteryzuje się umyślnością w postaci zamiaru bezpośredniego. Nie ma znaczenia motywacja sprawcy stalkingu. Działać może on nawet z takich pobudek jak nietrafione uczucie, fascynacja inną osobą, chęć nawiązania bliskiej relacji. Relewantna jest postawa pokrzywdzonego, który musi odbierać zachowania sprawcy jako dolegliwe, przykre, niechciane.

Tak opisanym znamionom w pełni odpowiada działanie przypisane oskarżonemu w przedmiotowej sprawie. Uznając go winnym czyny zarzuconego w akcie oskarżenia Sąd zmodyfikował opis przypisanego czynu. Modyfikacja ta z jednej strony podyktowana była względami natury gramatycznej, z drugiej zaś była niezbędna aby uwypuklić ów element

sprzeciwu pokrzywdzonej wobec zachowania M. W., wyrażonego przy tym na tyle jednoznacznie, by ten miał świadomość, iż E. S. nie chce utrzymywać z nim kontaktów. Było to o tyle konieczne, że wszak pierwotnie strony postępowania łączyła stosunkowo bliska relacja, a nadto - jak wynika z analizy korespondencji prowadzonej za pośrednictwem portalu internetowego F. - pokrzywdzona wielokrotnie odpisywała oskarżonemu na przesyłane przez niego wiadomości. Rzecz jednak w tym, że treść jej wpisów wskazuje, iż domagała się ona od M. W. zaprzestania dalszego kontaktowania się z nią w tej formie (i jakiejkolwiek innej).

Przestępstwo opisane w art. 190a § 1 k.k. zagrożone jest karą pozbawienia wolności w wymiarze do lat trzech. W ocenie Sądu, okoliczności przedmiotowej sprawy, pozwalały jednak na skorzystanie wobec oskarżonego z dobrodziejstwa instytucji określonej w art. 37a k.k. i wymierzenie mu, zamiast kary pozbawienia wolności, kary grzywny. Czyn przypisany oskarżonemu cechował bowiem znaczny, ale nie wysoki stopień społecznej szkodliwości. Trudno przecież pominąć fakt, że do popełnienia przestępstwa przez M. W. doszło na tle zawiedzionych uczuć, po tym gdy E. S. postanowiła zakończyć łączącą ich znajomość. Zachowania podejmowane przez oskarżonego nie były szczególnie dolegliwe i intensywne, a ich dostrzegalną motywacją była chęć skłonienia pokrzywdzonej do zmiany swej decyzji i nawiązania z nią kontaktu. Pokrzywdzona oczywiście domagała się od oskarżonego, aby ten zaprzestał przesyłać jej wiadomości na konto internetowe, pomimo tego jednak na istotną ich część, przez długi czas, odpisywała. Oczywiście okoliczność ta nie ekskulpuje oskarżonego, ale nie jest irrelewantna w kontekście oceny społecznej szkodliwości przypisanego mu czynu. Nie można również nie dostrzec, że od inkryminowanych zachowań oskarżonego upłynęło już niemal 4 lata, a w tym czasie nie podejmował on jakichkolwiek prób kontaktu z pokrzywdzoną. Wprawdzie znaczną część tego okresu pozbawiony był wolności, jednak także po opuszczeniu zakładu karnego nie skontaktował się z E. S. w żadnej formie. Wskazany upływ czasu spowodował nadto, że negatywny wydźwięk i skutki popełnionego przestępstwa, w istotnym zakresie zatarły się już zarówno w świadomości społecznej, jak i pokrzywdzonej (o czym przekonuje treść jej zeznań). Oskarżony był uprzednio karany i osadzony w jednostce penitencjarnej, lecz każdorazowo za przestępstwa przeciwko mieniu, zatem godzące w zupełnie inne rodzajowo dobro prawne, niż czyn przypisany w niniejszej sprawie.

Wszystkie te okoliczności przemawiały w ocenie Sądu przeciwko wymierzaniu mu aktualnie kary pozbawienia wolności. Nawet orzeczenie jej z warunkowym zawieszeniem wykonania (ku czemu mogły zaistnieć formalne przesłanki w związku z tym, że przypisany mu czyn popełniony został przed dniem wejścia w życie ustawy z dnia 20 lutego 2015 roku o zmianie ustawy Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw, a przepis art. 4 § 1 k.k. nakazywał w tej sytuacji stosowanie względniejszej dyspozycji art. 69 § 1 k.k., wobec czego nie stał takiemu rozstrzygnięciu na przeszkodzie fakt uprzedniego skazania M. W. na karę pozbawienia wolności), byłoby postąpieniem nazbyt dolegliwym - i niekoniecznym - z punktu widzenia celów kary. Już bowiem kara grzywny w dostateczny sposób zapewni realizację celów karania w zakresie prewencji ogólnej i indywidualnej. Będzie także należytą odpłatą za wyrządzoną kryminalną niegodziwość. Oskarżony odbywając długoterminową karę pozbawienia wolności w innej sprawie miał czas na podjęcie należytej refleksji i przewartościowanie swych postaw życiowych. Dokumenty przedłożone przez jego obrońcę przekonują przy tym, że tak właśnie się stało. Kara grzywny, będąca dolegliwością charakterze finansowym, aktualnie unaoczni jeszcze M. W. majątkową nieopłacalność popełnienia przestępstw. Wymiar jednej stawki dziennej określony został na kwotę 20 złotych adekwatnie do możliwości zarobkowych oskarżonego, który po pobycie w zakładzie karnym dopiero wchodzi na rynek pracy.

Nie ma potrzeby orzekania zakazu kontaktowania się, bądź zbliżania do pokrzywdzonej, bowiem i bez takiego rozstrzygnięcia, oskarżony nie podejmuje żadnych prób nawiązania z nią kontaktu.

Na podstawie art. 627 k.p.k. Sąd zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w kwocie 1256,53 złote, na które złożyły się:

-: 200 złotych opłaty od wymierzonej kary grzywny (na podstawie art. art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 2 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych - t.j. Dz. U. z 1983 r., Nr 49, poz. 223 ze zm.);
-: 30 złotych za uzyskanie informacji o karalności oskarżonego (na podstawie § 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 14 sierpnia 2003 roku w sprawie określenia wysokości opłaty za wydanie informacji z Krajowego Rejestru Karnego - Dz. U . z 2003 r., Nr 151, poz. 1468);
-: 40 złotych tytułem kosztów doręczeń w postępowaniu przygotowawczym i sądowym (na podstawie §1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 roku w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym - Dz. U. z 2003 r., Nr 108, poz. 1026 ze zm );
-: 762,96 złotych - tytułem kosztów opinii biegłych psychiatry i seksuologa;
-: 66,70 złotych - tytułem kosztów konwojowania;

- 81,92 złotych - tytułem należności świadków;

-: 74,95 - tytułem wynagrodzenia kuratora sądowego za sporządzenie wywiadu środowiskowego.

Przepis art. 627 k.p.k. stanowił także podstawę zasądzenia wydatków poniesionych przez oskarżyciela posiłkowego a związanych z ustanowieniem w sprawie pełnomocnika. Ich wysokość obliczona została na kwotę 2184 złotych na podstawie przepisów § 11 ust. 2 pkt 3 i 4 i § 17 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015 r., poz. 1800).

Oskarżony jest młodym i zdolnym do pracy mężczyzną,, toteż poniesienie wskazanych kosztów procesu nie będzie stanowić dla niego nadmiernej uciążliwości.