Sygnatura akt VI U 499/17

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 listopada 2017 roku

Sąd Okręgowy w Gorzowie Wielkopolskim - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący SSO Tomasz Korzeń

Protokolant st. sekr. sądowy Anna Kopala

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 22 listopada 2017 roku

sprawy z odwołania J. C.

od decyzji z dnia 26 maja 2017 roku

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w G.

o wysokość emerytury

zmienia zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w G. z dnia 26 maja 2017 roku, znak: (...) w ten sposób, że przyznaje J. C. prawo do ponownego ustalenia wysokości emerytury przy zastosowaniu art. 110a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych - od grudnia 2016 r.

SSO Tomasz Korzeń

VI U 499/17 UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 26 maja 2017 roku, znak: (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. odmówił ubezpieczonemu prawa do przeliczenia podstawy wymiaru emerytury.

Ubezpieczony J. C. odwołał się od tej decyzji. Podał, że pozwany ustalił wskaźnik wysokości jego świadczenia na 345 % podczas gdy winien on być wyższy. W piśmie z dnia 15.09.2017 roku podał, że w dniu 19.12.2016 roku zwrócił się do ZUS z wnioskiem o ponowne przeliczenie emerytury górniczej, którą otrzymuje od 3.09.1991 roku – zgodnie z ustawą z dnia 5.03.2015 roku (art. 110a). Pozwany wydał jednak decyzję odmowną, która jest krzywdząca. Potrzebne było bowiem pozwanemu ustalenie wysokości zarobków z okresu zatrudnienia w Kopalni (...) z 20 lat pracy (od 1971 roku do 1990 roku). Tymczasem w archiwum, w którym przechowywane są akta osobowe skarżącego, znajdują się zarobki wyłącznie za lata 1978 – 1990 (tj. z okresu 14 lat pracy). Dokumenty sprzed 1978 roku zostały zniszczone. Za okres 1971 – 1977 (ZUS przyjął więc wynagrodzenie minimalne Tym samym podstawa z całego okresu zatrudnienia nie przekroczyła 250% i wyniosła 242,08 %. Ubezpieczony wniósł o dopuszczenie dowodu z zeznań świadków, którzy w spornym okresie pracowali z nim w jednym zakładzie pracy przy dozorze technicznym, na okoliczność ustalenia wysokości zarobków uzyskiwanych w spornym okresie przez skarżącego.

Pozwany Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. wniósł o odrzucenie odwołania z powodu przekroczenia terminu 1 miesiąca na złożenie odwołania (art. 477 9 § 1 K.p.c.). Z ostrożności procesowego wniósł również o oddalenie odwołania.

Postanowieniem z dnia 27 września 2017 roku sąd oddalił wniosek pozwanego o odrzucenie odwołania (k. 23).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Ubezpieczony J. C. urodził się (...). Decyzją z dnia 3.09.1991 roku nabył prawo do emerytury górniczej. Podstawa wymiaru świadczenia ustalona została z 3 lat kalendarzowych od 1.01.1984 roku do 21.12.1986 roku. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wyniósł 407,29 % i został ograniczony do 250 % na podstawie art. 15 ust. 5 ustawy o emeryturach i rentach. Kolejną decyzją z dnia 28.11.2014 roku (na wniosek ubezpieczonego) ZUS przyznał skarżącemu emeryturę w wieku powszechnym w kwocie zaliczkowej na podstawie art. 24 ustawy emerytalnej. Następnie decyzją z dnia 18.04.2016 roku pozwany dokonał rozliczenia i ustalił wysokość emerytury wnioskodawcy od dnia jej przyznania tj. od 1.08.2014 roku – jako mniej korzystną od emerytury górniczej – i zawiesił jej wypłatę.

W dniu 19.12.2016 roku J. C. złożył wniosek o przeliczenie emerytury. Sporną decyzją z dnia 26.05.2017 roku ZUS odmówił mu prawa do ponownego przeliczenia świadczenia.

bezsporne.

J. C. był zatrudniony w Kopalni (...) w K. w okresie od 4.07.1966 roku do 22.08.1991 roku: od 4.07.1966 roku do 30.04.1972 roku jako młodszy górnik; od 1.05.1972 roku do 31.05.1974 roku jako nadgórnik; od 1.06.1974 roku do 22.08.1991 roku jako sztygar zmianowy.

Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru emerytury obliczony z uwzględnieniem 20 najkorzystniejszych lat z całego okresu zatrudnienia ubezpieczonego, z uwzględnieniem zarobków za okresu po przyznaniu emerytury górniczej, wynosi 250,11 %.

Obliczenie wskaźnika wysokości podstawy wymiaru emerytury:

Rok

Dochód ubezpieczonego stanowiący podstawę wymiaru składek za rok kalendarzowy

Kwota rocznego przeciętnego wynagrodzenia za rok kalendarzowy

Stosunek podstawy wymiaru składek do przeciętnego wynagrodzenia proporcjonalnie do liczby miesięcy pozostawania w ubezpieczeniu w roku kalendarzowym (w %)

1966

4 928,00 zł

23 208,00 zł

21,23 %

1967

10 200,00 zł

24 192,00 zł

42,16 %

1970

10 350,00 zł

26 820,00 zł

38,59 %

1975

70 200,00 zł

46 956,00 zł

149,50 %

1977

78 000,00 zł

55 152,00 zł

141,43 %

1978

158 772,00 zł

58 644,00 zł

270,74 %

1979

176 227,00 zł

63 924,00 zł

275,68 %

1980

226 124,00 zł

72 480,00 zł

311,98 %

1981

265 373,00 zł

92 268,00 zł

287,61 %

1982

495 703,00 zł

139 572,00 zł

355,16 %

1983

593 194,00 zł

173 700,00 zł

341,50 %

1984

787 298,00 zł

202 056,00 zł

389,64 %

1985

1 015 748,00 zł

240 060,00 zł

423,12 %

1986

1 204 510,00 zł

289 140,00 zł

416,58 %

1987

1 361 857,00 zł

350 208,00 zł

388,87 %

1988

2 182 475,00 zł

637 080,00 zł

342,57 %

1989

6 636 044,00 zł

2 481 096,00 zł

267,46 %

1990

41 237 335,00 zł

12 355 644,00 zł

333,75 %

1991

41 300 428,00 zł

21 240 000,00 zł

194,45 %

1998

1 500,00 zł

14 873,88 zł

10,08 %

SUMA: 5002,10 %

dowód: dokumenty w aktach organu rentowego tom I: zaświadczenia k. 3-4, świadectwo pracy k. 7, 203, zaświadczenie o wynagrodzeniu k. 206-207

dokumenty z akt osobowych ubezpieczonego z okresu zatrudnienia w KWK (...) k. 35

wyliczenia pozwanego k. 40-44

dokumenty w aktach sprawy VI U 1356/16 Sądu Okręgowego w Gliwicach: zaświadczenia, decyzje k. 4-13, postanowienie k. 36

zeznania J. C. k. 45.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie ubezpieczonego zasługiwało na uwzględnienie.

Przedmiotem sporu w niniejszej sprawie było ustalenie, czy ubezpieczonemu przysługiwało prawo do ponownego ustalenia wysokości emerytury przy zastosowaniu art. 110a ustawy z dnia 17.12.1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Ustawą z dnia 5 marca 2015 roku o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2015 roku poz. 552) wprowadzono z dniem 1 maja 2015 roku zmiany w przepisach ustawy o emeryturach i rentach dodając m.in. art. 110a.

Zgodnie z art. 110a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2017 roku, poz.1383, zwana dalej ustawą) wysokość emerytury oblicza się ponownie od podstawy wymiaru ustalonej w sposób określony w art. 15, z uwzględnieniem art. 110 ust. 3 jeżeli do jej obliczenia wskazano podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe na podstawie przepisów prawa polskiego przypadającą w całości lub w części po przyznaniu świadczenia, a wskaźnik wysokości podstawy wymiaru przed zastosowaniem ograniczenia, o którym mowa w art. 15 ust. 5, jest wyższy niż 250 %. Ust. 2. Ustalenie wysokości emerytury zgodnie z ust. 1 może nastąpić tylko raz.

Art. 15 ustawy stanowi, że: ust. 1. Podstawę wymiaru emerytury i renty stanowi ustalona w sposób określony w ust. 4 i 5 przeciętna podstawa wymiaru składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe lub na ubezpieczenie społeczne na podstawie przepisów prawa polskiego w okresie kolejnych 10 lat kalendarzowych, wybranych przez zainteresowanego z ostatnich 20 lat kalendarzowych poprzedzających bezpośrednio rok, w którym zgłoszono wniosek o emeryturę lub rentę, z uwzględnieniem ust. 6 i art. 176. Ust. 4. W celu ustalenia podstawy wymiaru emerytury lub renty: 1) oblicza się sumę kwot podstaw wymiaru składek i kwot, o których mowa w ust. 3, w okresie każdego roku z wybranych przez zainteresowanego lat kalendarzowych; 2) oblicza się stosunek każdej z tych sum kwot do rocznej kwoty przeciętnego wynagrodzenia ogłoszonej za dany rok kalendarzowy, wyrażając go w procentach, z zaokrągleniem do setnych części procentu; 3) oblicza się średnią arytmetyczną tych procentów, która, z zastrzeżeniem ust. 5, stanowi wskaźnik wysokości podstawy wymiaru emerytury lub renty, oraz 4) mnoży się przez ten wskaźnik kwotę bazową, o której mowa w art. 19. Ust. 5. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru nie może być wyższy niż 250%. Ust. 6. Na wniosek ubezpieczonego podstawę wymiaru emerytury lub renty może stanowić ustalona w sposób określony w ust. 4 i 5 przeciętna podstawa wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe w okresie 20 lat kalendarzowych przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku, wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu.

Art. 110a znajduje zastosowanie do przeliczenia emerytur przyznanych na starych zasadach tj. obliczonych w myśl art. 53 ustawy, gdzie bezpośredni wpływ na wysokość świadczenia ma kwota bazowa oraz wskaźnik wysokości podstawy wymiaru świadczenia.

Zgodnie z art. 53 ust. 1 ustawy, emerytura wynosi: 1) 24% kwoty bazowej, o której mowa w art. 19, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4, 2) po 1,3% podstawy jej wymiaru za każdy rok okresów składkowych, 3) po 0,7% podstawy jej wymiaru za każdy rok okresów nieskładkowych- z uwzględnieniem art. 55.

Z kolei art. 180 ustawy stanowi, iż: ust. 1. Osoby, którym w dniu wejścia w życie ustawy przysługują emerytury, renty z tytułu niezdolności do pracy i renty rodzinne na podstawie: 1) przepisów, o których mowa w art. 195, 2) art. 19a ustawy z dnia 24 maja 1990 r. o zmianie niektórych przepisów o zaopatrzeniu emerytalnym (Dz.U. poz. 206, 390 i 540), 3) ustawy z dnia 14 grudnia 1990 r. o rewaloryzacji emerytur i rent dla osób, które ukończyły 80 lat, oraz o zmianie niektórych przepisów o zaopatrzeniu emerytalnym (Dz.U. poz. 540) - zachowują prawo do tych świadczeń w wysokości ustalonej przed dniem wejścia w życie ustawy, z zastrzeżeniem ust. 2-5 i z uwzględnieniem ust. 6-9. Ust. 8. Do ustalenia wysokości świadczeń dla osób wymienionych w ust. 1 pkt 1, które zgłoszą wniosek o zastosowanie przeliczników do okresów pracy górniczej, stosuje się odpowiednio przepisy art. 51 lub 52. Ust. 3: Emeryturę, której podstawę wymiaru stanowi podstawa wymiaru świadczenia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 i ust. 2, oblicza się od tej samej kwoty bazowej, którą ostatnio przyjęto do ustalenia podstawy wymiaru, a następnie emeryturę podwyższa się w ramach waloryzacji przypadających do dnia nabycia uprawnień do emerytury.

Art. 109 ust. 1 ustawy stanowi, iż na wniosek emeryta lub rencisty wysokość emerytury określonej w art. 53 oraz renty ulega ponownemu ustaleniu na zasadach określonych w art. 110-113. Ust. 2. Jeżeli w wyniku ponownego ustalenia emerytura lub renta jest niższa, świadczenie przysługuje w dotychczasowej wysokości. Ust. 3. Przepisy ust. 1 i 2 stosuje się odpowiednio do emerytury obliczonej zgodnie z art. 24a ust. 5 i art. 54a.

Art. 110 ust. 3 ustawy stanowi, że okres ostatnich 20 lat kalendarzowych, o których mowa w art. 15 ust. 1, obejmuje okres przypadający bezpośrednio przed rokiem, w którym zgłoszono wniosek o ponowne ustalenie wysokości świadczenia, z uwzględnieniem art. 176.

Zgodnie z art. 176 ustawy, podstawę wymiaru emerytury i renty w 1999 roku stanowi ustalona, w sposób określony w art. 15 ust. 4 i 5, przeciętna podstawa wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne w okresie kolejnych 10 lat kalendarzowych wybranych przez zainteresowanego z ostatnich 19 lat kalendarzowych, poprzedzających bezpośrednio rok, w którym zgłoszono wniosek o emeryturę lub rentę, lub wniosek o ponowne ustalenie wysokości tych świadczeń.

Przepisy ustawy zapewniają zatem możliwość ponownego obliczenia wysokości emerytury lub renty osobom, które są aktywne zawodowo po uzyskaniu prawa do tych świadczeń pod warunkiem, że wskaźnik podstawy wymiaru jest wyższy od poprzednio obliczonego. Pułap podstawy wymiaru składek wynoszący w skali roku trzydziestokrotność prognozowanego przeciętnego wynagrodzenia, co stanowi 250 % przeciętnego miesięcznego prognozowanego wynagrodzenia, został wprowadzony z dniem 1 stycznia 1999 roku. Przed tą datą zarobki, od których pobierana była składka na ubezpieczenia społeczne nie były ograniczane. Osoby, których zarobki przed 1999 rokiem kształtowały się nawet na poziomie 400% czy 500% przeciętnego wynagrodzenia opłacały przed 1 stycznia 1999 r. składki od pełnego osiąganego wynagrodzenia, czyli składki pobierane od tych osób były wielokrotnie wyższe od przeciętnych składek. Jednak do obliczenia emerytury jest stosowane – także w przypadku tych osób – generalne ograniczenie, zgodnie z którym podstawa wymiaru emerytury nie może być wyższa niż 250% przeciętnego wynagrodzenia.

Zgodnie z treścią art. 6 K.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Natomiast art. 232 k.p.c. stanowi, iż strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne.

Dokumentem potwierdzającym wysokość zarobku lub dochodu stanowiącego podstawę wymiaru emerytury w poszczególnych latach jest zaświadczenie zakładu pracy (sporządzone w stosownej formie-druk ZUS Rp-7) albo legitymacja ubezpieczeniowa zawierająca wpisy dotyczące okresów zatrudnienia i wysokości osiąganych zarobków. W praktyce zrodził się jednak problem udowodnienia wysokości składników wynagrodzeń uzyskiwanych w bardziej odległym czasie (np. w zakładach pracy, które już nie istnieją, czy też nie dysponują dokumentacją płacową z danych lat). W takich przypadkach związanych z udokumentowaniem wysokości wynagrodzenia w celu ustalenia podstawy wymiaru emerytury należy przedstawić: 1) zaświadczenie ZUS Rp-7 wystawione przez pracodawcę lub jego następcę prawnego na podstawie dokumentacji płacowej; jeśli dokumentacja taka nie istnieje, zaświadczenie może zostać wydane na podstawie informacji zawartych w aktach osobowych, np. umowach o pracę, pismach o powołaniu, mianowaniu itp., angażach oraz wszelkich innych dokumentach potwierdzających wynagrodzenie danej osoby; natomiast 2) przy ustalaniu podstawy wymiaru w oparciu o dokumentację zastępczą można uwzględniać tylko takie składniki wynagrodzenia, które przysługiwały bezwarunkowo w czasie trwania zatrudnienia jako stałe składniki w określonej wysokości (wynagrodzenie zasadnicze, stałe dodatki określone kwotowo itp.); 3) składniki wynagrodzenia przysługujące, w zmiennych wysokościach, warunkowo lub uznaniowo, mogą być uwzględnione tylko wówczas, jeżeli z zachowanej dokumentacji wynika w sposób niewątpliwy, że doszło do ich faktycznej wypłaty, w określonej wysokości, przy czym została odprowadzona składka ubezpieczeniowa; 4) w przypadkach określenia wynagrodzenia stawką godzinową, możliwość ustalenia wynagrodzenia jest uzależniona od zachowania się danych dotyczących liczby godzin faktycznie przepracowanych w danym okresie, na określonym stanowisku (dziennie, tygodniowo lub miesięcznie); 5) przy braku możliwości uzyskania wymaganych dowodów dopuszczalne jest przyjęcie uwierzytelnionej kopii dokumentacji płacowej sporządzonej przez archiwum lub inny podmiot (także prywatny) przechowujący dokumentację danego zakładu pracy; 6) jako środek dowodowy należy przyjmować także sporządzone notarialnie wypisy, odpisy i wyciągi z legitymacji ubezpieczeniowych, jak również poświadczone przez notariusza kserokopie legitymacji (Komentarz do ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych pod red. K. Antonowa z 2009 roku).

Zgodnie z treścią § 21 ust. 1. rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 11 października 2011 r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe (Dz. U. Nr 237, poz. 1412), środkiem dowodowym stwierdzającym wysokość wynagrodzenia, dochodu, przychodu oraz uposażenia przyjmowanego do ustalenia podstawy wymiaru emerytury lub renty są zaświadczenia pracodawcy lub innego płatnika składek, legitymacja ubezpieczeniowa lub inny dokument, na podstawie którego można ustalić wysokość wynagrodzenia, dochodu, przychodu lub uposażenia.

Udowadniając wysokość wynagrodzenia, które ma wpływ na wymiar świadczenia emerytalnego, ubezpieczony winien skorzystać z wszelkich środków dowodowych. W przypadku braku dokumentacji płacowej istnieje możliwość ustalenia wysokości wynagrodzenia ubezpieczonego w oparciu o dokumentację zastępczą znajdująca się w aktach osobowych, taką jak umowy o pracę czy angaże, w których zawarte są dane dotyczące wynagrodzenia. Ustalenie wysokości wynagrodzenia ubezpieczonego możliwe jest także za pomocą innych środków dowodowych, tj. zeznań świadków, opinii biegłych itp. (por. wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 18 stycznia 2012 r., III AUa 1555/11, Legalis). Wymogiem jest wykazanie przez ubezpieczonego konkretnych kwot otrzymanych przez niego zarobków, jako podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie emerytalne i rentowe (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 15.03.2006 roku, III AUa 1096/05, Legalis).

W ocenie Sądu ubezpieczony sprostał obowiązkowi określonemu w art. 6 K.c. oraz art. 232 K.p.c. i przedstawił wiarygodne dowody pozwalające na ponowne ustalenie wysokości jego emerytury w oparciu o art. 110a ustawy, tj. dokumenty z akt osobowych, w tym przede wszystkim angaży i karty wynagrodzeń, w której znajdują się wpisy o wysokości stawek osobistego zaszeregowania. Sąd uznał te dokumenty za wiarygodne, nie znajdując żadnych podstaw by odmówić im wiarygodności. Dokumenty zostały opatrzone pieczątka i podpisem pracownika archiwum B. M., nie noszą śladów, skreśleń, przeróbek. W orzecznictwie jednolicie przyjmuje się, że dokumentem w aspekcie przepisów K.p.c. o dowodach jest oryginał. Kserokopia - jako odwzorowanie oryginału - może być uznana za odpis dokumentu. Z kolei odpis dokumentu jest dokumentem wskazującym na istnienie dokumentu oryginalnego. Niepoświadczona podpisem strony kserokopia nie jest dokumentem. Warunkiem uznania kserokopii za dokument jest umieszczenie na niej i zaopatrzenie podpisem poświadczenie jej zgodności z oryginałem ( por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 kwietnia 2009 r. w sprawie II CSK 557/08 LEX nr 584200; wyrok z dnia 10 lipca 2009 r. w sprawie II CSK 71/09 LEX nr 584201). Skoro kserokopie z akt osobowych ubezpieczonego złożone do sprawy zostały potwierdzone „za zgodność”, opatrzone pieczątka i podpisem imiennym, to brak jest podstaw by odmówić im waloru dokumentu. Pozwany nie kwestionował z resztą wiarygodności tych dokumentów a jedynie podniósł, iż w dacie wydania spornej decyzji nie dysponował tymi dokumentami i w związku z tym nie mógł dokonać ponownego ustalenia emerytury w oparciu o art. 110a ustawy. Istotnie dokumentacja osobowa ubezpieczona złożona została dopiero na etapie postępowania sądowego, niemniej jednak ubezpieczony w dacie wydania zaskarżonej decyzji spełniał przesłanki do przeliczenia świadczenia zgodnie z wnioskiem. Ubezpieczony jedynie nie wykazał spełnienia przesłanek przed organem rentowym a dopiero na etapie postępowania sądowego.

Organ rentowy na podstawie dokumentów z akt osobowych, mając na uwadze wysokość uzyskiwanego wynagrodzenia w okresie od 1.05.1972 roku do 31.12.1977 roku, na zarządzenie Sądu dokonał wyliczenia emerytury J. C. w trybie art. 110a i ustalił, że warunek przeliczenia emerytury został spełniony w wariancie 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu ubezpieczenia (k. 44 akt) albowiem wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wyniósł 250,11 %, a więc jest wyższy niż 250 %. Bezspornie ubezpieczony pobierał emeryturę obliczoną na starych zasadach, a po uzyskaniu prawa do emerytury kontynuował zatrudnienie. Podstawa wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne w wariancie 20 lat kalendarzowych i wskaźnik wysokości podstawy wymiaru przed zastosowaniem ograniczenia o którym mowa w art. 15 ust. 5 jest wyższy niż 250 % i częściowo przypada już po przyznaniu emerytury. Ubezpieczony zgodził się z wyliczeniami dokonanymi przez pozwanego. Sąd uznał za wiarygodne wyliczenia dokonane przez organ rentowy, nie znajdując żadnych podstaw do ich kwestionowania. Za wiarygodne Sąd uznał również zeznania ubezpieczonego albowiem znajdowały one potwierdzenie w dokumentach zgromadzonych w sprawie, w tym przede wszystkim w aktach osobowych. Skarżący nie był co prawda w stanie podać dokładnie wysokości uzyskiwanego w spornym okresie wynagrodzenia, niemniej jednak jest to zrozumiałe z uwagi na duży upływ czasu i naturalne dla człowieka zacieranie się wspomnień. Pozwany nie przedstawił żadnych dowodów przeciwnych mogących podważyć wiarygodność zeznań wnioskodawcy.

Wobec powyższego i przy przyjęciu za prawidłowe wyliczeń pozwanego, należało zmienić sporną decyzję organu rentowego. Ostatecznie bowiem obliczony przez ZUS w toku niniejszego procesu, w tym na podstawie dokumentacji osobowej ubezpieczonego za lata 1972 – 1977, wskaźnik wysokości podstawy wymiaru świadczenia z 20 lat kalendarzowych przypadających w części po przyznaniu emerytury (lata: 1966-1967, 1970, 1975, 1977-1991, 1998) wyniósł 250,11 %.

Ubezpieczony złożył wniosek o przeliczenie emerytury w dniu 19.12.2016 roku. Mając na względzie treść art. 129 § 1 ustawy Sąd przyznał zatem wnioskodawcy prawo do ponownego ustalenia wysokości emerytury od miesiąca, w którym złożył on wniosek tj. od grudnia 2016 roku.

Mając na względzie powyższe, Sąd Okręgowy, na podstawie art. 477 14 § 2 K.p.c. orzekł jak w wyroku.

SSO Tomasz Korzeń