UZASADNIENIE

W oparciu o ujawniony w sprawie materiał dowodowy Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy M. VIII Wydział Karny, sygn. VIII K 205/10 z dnia 15 lutego 2011 r., który uprawomocnił się z dniem 30.06.2011 r. M. N. został skazany za czyn z art. 178a§ l k.k. w zb. z art. 244 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i orzeczono wobec niego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 5 lat.

W dniu 15 maja 2016 roku M. N. kierował samochodem osobowym marki C. (...) o nr rej. (...) i poruszał się ul. (...). W pobliżu nr 6/8 na ul. (...) został zatrzymany do rutynowej kontroli przez pełniących czynności służbowe funkcjonariuszy Policji. Podczas gdy funkcjonariusze zwrócili się do M. N. o okazanie dokumentów, M. N. oświadczył, że nie ma prawa jazdy, albowiem zostało mu ono odebrane. Funkcjonariusze Policji po dokonaniu sprawdzenia w policyjnych bazach danych, ustalili, że wobec M. N. został orzeczony wyrokiem tutejszego Sądu zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres pięciu lat, który obowiązywał do dnia 30 czerwca 2016 roku.

M. N. był dotychczas karany sądownie, w tym za czyny z art. 244 k.k.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: wyjaśnień oskarżonego (k. 13-16, 88, 100-100v), zeznań świadka J. L. (k.6-7, 100-101) protokołu zatrzymania osoby (k. 2), odpisu wyroku (k. 21), treści pisemnego uzasadnienia (k. 23-37), dokumentacji (k. 17-18, 81, 82-87), opinii sądowo-psychiatrycznej (k. 97-99) oraz danych o karalności (k. 51-52, 79-80).

Oskarżony M. N. przesłuchany w toku postępowania przygotowawczego przyznał się do popełnienia zarzuconego mu czynu (k. 16-17). Wyjaśnił, że w dniu 15 maja 2016 r prowadził samochód osobowy marki C. (...) o numerze rejestracyjnym (...). Pojechał na ul (...) po kwiaty albowiem 15 maja jego matka Z. obchodziła imieniny. Podał ponadto, że wiedział iż okres zakazu upłynie za półtora miesiąca. Wskazał również, że jest inwalidą albowiem w 1982 roku zostały mu amputowane obie nogi oraz trzy palce u lewej ręki. Do zdarzenia doszło w wyniku napadu, po którym sprawcy wrzucili go pod pociąg. Przyznał, że ma też bardzo duże problemy z poruszaniem się, a oprócz tego w 2009 roku przeszedł zawał i ma duże problemy z poruszaniem się o własnych siłach.

W toku rozprawy M. N. potwierdził wyjaśnienia złożone w postępowaniu przygotowawczym oraz uzupełniająco wyjaśnił że w 2016 r już nie mógł doczekać się odzyskania prawa jazdy i przyznał, że podczas przeglądania treści wyroku utrwaliło się w jego przekonaniu, że zakaz prowadzenia pojazdów mija w lutym 2016 r. Wyjaśnił także, że poszedł do wydziału komunikacji i tam utwierdził się w przekonaniu że może ubiegać się o prawo jazdy ponieważ dostał skierowanie na badania i od razu zapisał się na dzień 20 lub 23 maja 2016 r. Podkreślał, że był pewien iż okres zakazu już upłynął. Wyjaśnił ponadto, że jest mu bardzo przykro z powodu zdarzenia. W toku rozprawy wyznał że bardzo żałuje tego co się zdarzyło. (k. 88,100-100v).

Sąd analizując wyjaśnienia oskarżonego uznał je w przeważającej części za wiarygodne. Za w pełni wiarygodne Sąd uznał przyznanie się oskarżonego do winy. Oskarżony składając pierwsze wyjaśnienia w toku postępowania przygotowawczego przyznał się do popełnienia zarzuconego mu czynu i wskazał, że kierował pojazdem mechanicznym w okresie trwania zakazu prowadzenia pojazdów. Jak sam wyjaśnił” wiedziałem, że jest wydany wobec mnie zakaz prowadzenia pojazdów”(k.15) Od chwili zatrzymania nie kwestionował powyższych okoliczności, a treść jego wyjaśnień świadczy o tym, iż miał pełną świadomość faktu, że popełnia przestępstwo. Sąd nie obdarzył wiarą wyjaśnień oskarżonego, który w toku rozprawy starał się wytłumaczyć swoje zachowanie błędnym przekonaniem, ze okres zakazu upłynął wcześniej. Niewątpliwie bowiem oskarżony miał świadomość, iż zakaz biegnie od chwili uprawomocnienia się wyroku którym został on orzeczony, a zważywszy że wcześniej M. N. był już skazany za czyn z art. 244 k.k., należało przyjąć, że miał wiedzę dotyczącą terminów upływu zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych. Nie sposób zatem logicznie założyć, że oskarżony działał pod wpływem błędu, tym bardziej że w toku pierwszego przesłuchania przyznał, że kierował w okresie obowiązującego zakazu. W tym tez zakresie Sąd stwierdził, iż próby tłumaczenia swojego zachowania uznać należy wyłącznie za przyjęta na potrzeby niniejszego postępowania linię obrony i próbę zminimalizowania winy.

Zeznania świadka J. L. (k. 6-7, 100-101) zdaniem Sądu niewątpliwie zasługują na walor wiarygodności. Świadek, w toku dochodzenia okoliczności związane z przeprowadzaniem czynności służbowych z udziałem oskarżonego przedstawił precyzyjnie, natomiast w toku rozprawy w pełni podtrzymał swoje uprzednio złożone zeznania. Stanowią one relację z czynności służbowych wykonywanych na miejscu zdarzenia i zdaniem sądu pozbawione są cech stronniczości. Świadek jest osobą obcą dla oskarżonego i nie miał żadnego interesu w tym aby zeznawać na jego niekorzyść. Nie budziła wątpliwości Sądu okoliczność, iż na rozprawie świadek nie pamiętał szczegółów zdarzenia. Miało ono miejsce bowiem w 2016 roku, a jego udział w zdarzeniu polegał na wykonywaniu rutynowych działań na miejscu zdarzenia. Treść zeznań w/w funkcjonariusza policji może stać się zdaniem Sądu podstawą rzetelnych ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie.

Za w pełni wiarygodną Sąd uznał opinię sądowo psychiatryczną dotyczącą oskarżonego (k. 97-99). Opinia została sporządzona zgodnie z wymogami art. 202 k.p.k. jest nadto rzetelna i pozbawiona sprzeczności. Z jasnych i kategorycznych wniosków opinii wynika, że stan psychiczny oskarżonego nie znosił ani nie ograniczał jego zdolności do rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swoim postępowaniem, a jego stan psychiczny pozwalał mu na udział w toczącym się postępowaniu. Stwierdzono u oskarżonego zespół zależności alkoholowej, nie mniej w chwili zdarzenia oskarżony nie znajdował się w stanie nietrzeźwości.

Mając na uwadze wnioski w/w opinii Sąd stwierdził, iż po stronie oskarżonego nie zaszły żadne okoliczności wyłączające jego winę bądź bezprawność zarzuconego mu czynu.

Nie budziły również żadnych zastrzeżeń co do swej prawdziwości ujawnione w toku rozprawy dokumenty w postaci: (k: 2) - protokołu zatrzymania, (k: 51-52, 79-80) - karty karnej, (k: 21, 23-37) - odpisu wyroku w sprawie VIII K 205/10 wraz z pisemnym uzasadnieniem, (k. 5) dyspozycji, (k. 17-18, 81, 82-87) dokumentacji oraz (k. 22) odpisu postanowienia i (k. 96) zaświadczenia. Zostały one bowiem sporządzone w sposób, fachowy i rzetelny oraz w formie określonej w stosownych regulacjach prawnych.

M. N. stanął pod zarzutem tego, że w dniu 15 maja 2016r. w W. przy ul. (...) nie zastosował się do orzeczonego przez Sąd Rejonowy dla Warszawy M. sygn. akt sprawy VIII K 205/10 zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych, w ten sposób, że kierował samochodem marki C. (...) o nr rej. (...), to jest o czyn z art. 244 kk

Sąd zważył, co następuje:

Ujawniony w toku rozprawy materiał dowodowy oraz jego analiza pozwoliły na ustalenie, iż oskarżony M. N. wyczerpał swym zachowaniem znamiona strony podmiotowej i przedmiotowej występku penalizowanego w treści przepisu art. 244 k.k.

W dniu 15 lutego 2011 r. Sąd Rejonowy dla Warszawy-Mokotowa w wyroku o sygn. VIII K 205/10, orzekł wobec M. N. m.in. za czyn z art. 178a § 1 k.k., środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 5 lat. W/w wyrok uprawomocnił się w dniu 30 czerwca 2016 roku.

Biorąc pod uwagę powyższe, oskarżony M. N. kierując samochodem osobowym w dniu 15 maja 2016 r., naruszył orzeczony wobec niego zakaz Sądu, jednocześnie wyczerpując dyspozycję art. 244 k.k.

Przepis ten penalizuje zachowanie polegające na nierespektowaniu orzeczonego przez Sąd zakazu. Dyspozycja art. 244 k.k. obejmuje swoim zakresem wszelkie orzekane przez Sąd zakazy. Omawiany występek ma charakter umyślny, a zatem podmiotową przesłanką odpowiedzialności jest świadomość sprawcy, iż narusza ciążący na nim z mocy orzeczenia sądu zakaz, albo nie dopełnia obowiązku, nałożonego na niego przez sąd. W grę wchodzą obie formy umyślności, zarówno zamiar bezpośredni naruszenia zakazu, jak zamiar ewentualny, gdy sprawca uświadamia sobie możliwość, iż narusza zakaz lub obowiązek orzeczony przez sąd i z tym się godzi.

Wobec powyższego należało uznać, iż oskarżony M. N. swoim zachowaniem naruszył orzeczony wobec niego zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych stanowiący czyn określony w art. 244 k.k.

Materiał zgromadzony w niniejszym postępowaniu potwierdza, iż oskarżony prowadząc swój samochód marki C., miał świadomość obowiązywania zakazu, jak również przyznał, że popełnił zarzucony mu czyn. Potwierdza to treść zeznań świadka, a okres obowiązywania zakazu wynika wprost z odpisu prawomocnego wyroku zapadłego wobec oskarżonego w sprawie VIII K 205/10.

Podkreślić raz jeszcze należy, iż oskarżony składając wyjaśnienia w postępowaniu przygotowawczy stwierdził:” Ja w dniu dzisiejszym prowadziłem samochód osobowy C. (...), ja wiedziałem ze jest wydany wobec mnie zakaz prowadzenia pojazdów” (k.15). Takie stwierdzenie oskarżonego w sposób bezsprzeczny pokazuje, iż miał on świadomość orzeczonego zakazu, ani słowem oskarżony nie wspominał podczas przesłuchania o swoich wątpliwościach, co do liczenia terminu obowiązywania zakazu, o których mówił już na rozprawie przed Sądem.

Wobec powyższego Sąd uznał oskarżonego M. N. za winnego popełnienia zarzuconego mu czynu wyczerpującego ustawowe znamiona czynu z art. 244 k.k. i wymierzył oskarżonemu kare 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności.

Przy wymiarze kary Sąd kierował się zasadami określonymi w rozdziale VI kodeksu karnego, w szczególności w przepisach art. 53 k.k. Wnikliwie analizował zarówno elementy przedmiotowe, jak i podmiotowe czynu z troską, aby wymiar kary spełnił poczucie społecznej sprawiedliwości kary, był adekwatny do stopnia winy oraz osiągnął cele zapobiegawcze i wychowawcze.

Stopień winy oskarżonego Sąd uznał za znaczny. Występek z art. 244 k.k. co wynika z samej jego istoty, jest przestępstwem umyślnym. Oskarżony był również świadomy tego, iż orzeczono wobec niego zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych, mimo to naruszając zakaz Sądu, ponownie kierował swoim samochodem osobowym.

Przy wymiarze kary Sąd baczył również, aby orzeczona kara była adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości czynu. W ocenie Sądu stopień ten uznać należało za znaczny. Nierespektowanie bowiem zakazu Sądu, zwłaszcza wówczas gdy został on orzeczony za szczególnie nagminnie występujące przestępstwo z art. 178a § 1 k.k. oskarżonego, jak też wobec oskarżonego M. N. po raz kolejny, jest zdaniem Sądu znacznie społecznie szkodliwe. Za okoliczności obciążające zatem Sąd przyjął przede wszystkim uprzednią karalność oskarżonego, jak również negatywnie należało ocenić prezentowany przez niego stosunek do respektowania przepisów prawa i zakazów nałożonych na niego przez Sąd. Za okoliczności wpływające na złagodzenie oceny zachowania oskarżonego Sad przyjął fakt, iż oskarżony w toku całego procesu przyznał się do popełnienia zarzuconego mu czynu oraz zważyć należało, że jego zachowanie na przestrzeni kilku lat uległo zauważalnej poprawie. M. N. bowiem w ostatnim czasie nie nadużywa alkoholu i pozostaje w trzeźwości.

Analiza całokształtu ujawnionych w sprawie okoliczności przemawiała jednak na niekorzyść oskarżonego. Sąd uznał zatem, iż zastosowanie warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności wobec oskarżonego byłoby premiowaniem jego bezprawnego zachowania. Należy bowiem zauważyć, że wobec oskarżonego Sąd w przeszłości dwukrotnie orzekał kary pozbawienia wolności z warunkowym ich zawieszeniem, a środek probacyjny okazał się nieskuteczny. Poprzednie skazania powinny były stanowić dla oskarżonego wystarczające ostrzeżenie. Sąd mając na uwadze powyższe uznał, że oskarżony na dobrodziejstwo zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności nie zasługuje. Kara o charakterze bezwzględnym w jej stosunkowo niskim wymiarze jest karą wystarczającą dla osiągnięcia jej celów wobec oskarżonego.

Sąd zwolnił M. N. od ponoszenia kosztów sądowych z których wyłożone wydatki przejął Skarb Państwa. Sąd uznał, bowiem iż mając na uwadze fakt, iż orzeczona kara pozbawienia wolności będzie w zupełności wystarczającą dolegliwością karną, Sąd uznał iż obciążanie oskarżonego kosztami procesu będzie niecelowe.

Podnosząc powyższe Sąd orzekł jak w wyroku.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE