UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 25 października 2016 roku (data prezentaty Sądu) powód K. C. wniósł o zasądzenie od pozwanej (...) S.A. w W. kwoty 1 097,10 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 1 lipca 2016 r. oraz kosztów postępowania.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że wskutek zdarzenia z dnia 3 stycznia 2016 r., uległ uszkodzeniu samochód marki M. (...) stanowiący własność poszkodowanej L. B.. Ubezpieczycielem od odpowiedzialności cywilnej sprawcy kolizji drogowej była pozwana. Poszkodowany na okres naprawy wynajęła od powoda samochód zastępczy. Okres najmu trwał od 4 stycznia 2016 r. do 18 stycznia 2016 r. tj. 14 dni. Ponadto powód wykonał na rzecz poszkodowanej usługę podstawienia pojazdu zastępczego oraz jego odbioru. Na podstawie umowy cesji powód nabył od poszkodowanej wierzytelność w stosunku do pozwanej.

W dniu 15 marca 2017 r. Referendarz Sądowy w Sądzie Rejonowym w Tychach Wydziale VI Gospodarczy w sprawie o sygn. akt VI GNc 294//17 wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym.

Pozwana (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. wniosła sprzeciw od nakazu zapłaty zaskarżając go w całości, wnosząc o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie kosztów postępowania.

W uzasadnieniu pozwana podniosła brak wykazania przez powoda zasadności stawki dobowej najmu samochodu zastępczego klasy C na poziomie 140 zł netto (172,20 zł brutto). Pozwana podniosła również, iż brak jest uzasadnienia dla naliczenia kwoty 150 zł z tytułu podstawienia i odbioru pojazdu.

Sąd ustalił co następuje:

Dnia 3 stycznia 2016 r., uległ uszkodzeniu samochód marki M. (...) stanowiący własność poszkodowanej L. B.. Ubezpieczycielem od odpowiedzialności cywilnej sprawcy kolizji drogowej była pozwana.

Okoliczności bezsporne.

Powód zawarł z poszkodowaną dnia 4 stycznia 2015 r. umowę najmu pojazdu zastępczego marki K. (...) nr rej. (...) przy stawce dobowej najmu wynoszącej 140 zł.

Dowód: umowy najmu (k. 30-32), protokół zdawczo-odbiorczy (k. 33).

Na podstawie umowy cesji z dnia 4 stycznia 2016 r. powód nabył od poszkodowanego wierzytelność w stosunku do pozwanej.

Dowód: umowy cesji wierzytelności (k. 34).

W dniu 19 lutego 2016 r. powód wystawiła na rzecz L. B. fakturę VAT nr (...) na łączną kwotę 2 560,80 zł brutto tytułem wynajmu samochodu zastępczego oraz podstawienia i odbioru pojazdu.

Dowód: faktura VAT (k. 35).

Pozwana decyzją z dnia 16 marca 2016 r. przyznała odszkodowanie w wysokości 1 463,70 zł w związku weryfikacją dobowej stawki do kwoty 85 zł netto oraz uznaniem kosztów podstawienia i odbioru pojazdu za nieuzasadnione.

Dowód: decyzja (k. 36).

Wezwaniem z dnia 25 maja 2016 r. powód wezwał pozwaną do zapłaty kwoty 1.097,10 zł. W decyzji z dnia 4 lipca 2016 r. pozwana oświadczyła, że w jej ocenie brak jest podstaw do zmiany zajętego wcześniej stanowiska.

Dowód: wezwanie do zapłaty (k. 37), pismo z 25 maja 2016 r. (k. 38-40), potwierdzenie nadani i odbioru (k. 41-42).

Stawka w wysokości 140 zł netto tj. 172,2 zł brutto za dobę najmu pojazdu zastępczego klasy C, mieści się w granicach stawek stosowanych przez inne podmioty wynajmujące samochody zastępcze na lokalnym rynku.

Dowód: cenniki (k. 47-78, 100-104).

Oceniając materiał dowody zgromadzony w sprawie podkreślić należy wagę dowodów z dokumentów, którym Sąd dał wiarę w pełnym zakresie, gdyż ich treść i autentyczność nie zostały zakwestionowane przez strony postępowania.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo wytoczone w niniejszej sprawie przez K. C. przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W. zasługiwało na uwzględnienie w części.

W niniejszej sprawie spornym pomiędzy stronami była wysokość przyjętej stawki najmu samochodu zastępczego oraz zasadność poniesienia przez poszkodowaną kosztów podstawienia i odbioru pojazdu.

W niniejszym postępowaniu zastosowanie znajdują przepisy odpowiedzialności deliktowej z art. 415 k.c., do której przesłanek należą zdarzenie, z którym system prawny wiąże odpowiedzialność na określonej zasadzie, oraz szkoda i związek przyczynowy między owym zdarzeniem, a szkodą. Przy ustalaniu odpowiedzialności z tytułu czynów niedozwolonych znajdują zastosowanie przepisy ogólne dotyczące związku przyczynowego, szkody i sposobów jej naprawienia (art. 361-363 k.c.).

Z kolei zgodnie z art. 436 § 1 k.c. odpowiedzialność przewidzianą w artykule 435 § 1 k.c. ponosi również samoistny posiadacz mechanicznego środka komunikacji poruszanego za pomocą sił przyrody. Jednocześnie zgodnie z § 2 w razie zderzenia się mechanicznych środków komunikacji poruszanych za pomocą sił przyrody wymienione osoby mogą wzajemnie żądać naprawienia poniesionych szkód tylko na zasadach ogólnych. Również tylko na zasadach ogólnych osoby te są odpowiedzialne za szkody wyrządzone tym, których przewożą z grzeczności. Zgodnie z art. 435 § 1 k.c. prowadzący na własny rachunek przedsiębiorstwo lub zakład wprawiany w ruch za pomocą sił przyrody (pary, gazu, elektryczności, paliw płynnych itp.) ponosi odpowiedzialność za szkodę na osobie lub mieniu, wyrządzoną komukolwiek przez ruch przedsiębiorstwa lub zakładu, chyba że szkoda nastąpiła wskutek siły wyższej albo wyłącznie z winy poszkodowanego lub osoby trzeciej, za którą nie ponosi odpowiedzialności.

Podnieść należy, że w myśl obowiązujących przepisów kodeksu cywilnego wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba, że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania (art. 509 § 1 k.c.). Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki (art. 509 § 2 k.c.). Celem i skutkiem przelewu wierzytelności jest przejście na nabywcę ogółu uprawnień przysługujących dotychczasowemu wierzycielowi, który zostaje wyłączony ze stosunku zobowiązaniowego, jaki go wiązał z dłużnikiem. W takim wypadku stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie, a zmienia się osoba uczestnicząca w nim po stronie wierzyciela. W razie podjęcia kroków celem wyegzekwowania należności, warunkiem otrzymania należności przez nabywcę wierzytelności jest udowodnienie, że takie prawo przysługiwało pierwotnemu wierzycielowi. W ocenie Sądu powód w należyty sposób wykazał, iż skutecznie nabył przedmiotową wierzytelność od poszkodowanej.

Zgodnie z art. 822 §1 k.c., przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem, których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia. Przy tym §4 cytowanego przepisu przewiduje, że uprawniony do odszkodowania może dochodzić roszczenia bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń.

W myśl art. 361 § 1 i 2 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Przesłankami odpowiedzialności jest łączne wykazanie trzech przesłanek: zachowanie sprawcy szkody, powstanie szkody w majątku poszkodowanego oraz adekwatny związek przyczynowy pomiędzy zachowaniem a szkodą. Z art. 361 § 1 i 2 k.c. wynika zasada pełnego odszkodowania w granicach adekwatnego związku przyczynowego. Zobowiązany do naprawienia szkody ponosi więc odpowiedzialność za wszystkie normalne następstwa zdarzenia, pozostające z tym zdarzeniem w adekwatnym związku przyczynowym. Niewątpliwie normalnym następstwem w rozumieniu art. 361 § 1 k.c. jest niemożność korzystania z samochodu przez poszkodowanego, w sytuacji jego uszkodzenia lub zniszczenia. Jeżeli więc poszkodowany poniósł w związku z tym koszty, które były konieczne, na wynajem pojazdu zastępczego, to mieszczą się one w granicach skutków szkodowych podlegających wyrównaniu. Co ważne nie ulega wątpliwości, że poszkodowany niewątpliwie poniósłbym szkodę w majątku, gdyby musiał opłacić wynajem pojazdu zastępczego w dniu wynajmu, lub w chwili zdania pojazdu.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. 2013.392 ze zm.), umowa ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej obejmuje odpowiedzialność cywilną podmiotu objętego obowiązkiem ubezpieczenia za szkody wyrządzone czynem niedozwolonym oraz wynikłe z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, o ile nie sprzeciwia się to ustawie lub właściwości (naturze) danego rodzaju stosunków.

Na podstawie art. 34 ust. 1 powołanej ustawy można ustalić, że z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, będącą następstwem śmierci, uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia bądź też utraty, zniszczenia lub uszkodzenia mienia. Podobnie jak w przypadku wszystkich rodzajów ubezpieczeń OC, zakres odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń za powstałą szkodę jest uzależniony od zakresu odpowiedzialności ubezpieczonego - posiadacza lub kierującego pojazdem. Zakład ubezpieczeń zamiast niego naprawia wyrządzone szkody. Odszkodowanie ubezpieczeniowe ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem. Jego wysokość (o ile nie przekracza kwoty sumy gwarancyjnej) winna odpowiadać wysokości odszkodowania należnego od ubezpieczonego na podstawie ogólnych zasad odpowiedzialności, zgodnie z zasadą pełnego odszkodowania. Poszkodowany jest uprawniony do odszkodowania w pełni pokrywającego szkodę wyrządzoną ruchem pojazdu mechanicznego. Obejmuje ono zarówno straty, jak i korzyści, które poszkodowany mógłby osiągnąć, gdyby nie wyrządzono mu szkody. Nie ma również znaczenia, czy jest to wywołana wypadkiem pojazdu mechanicznego szkoda na osobie (uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia lub śmierć) czy też szkoda na mieniu (utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia).

Powód zastosował stawkę w wysokości 140 zł netto tj. 172,2 zł brutto za dobę najmu pojazdu zastępczego klasy C, wskazując w toku postępowania, iż zastosowana przez powoda stawka mieści się w granicach średnich stawek stosowanych przez inne podmioty wynajmujące samochody zastępcze.

Pozwany natomiast uznał, iż jest to stawka wygórowana, weryfikując tym samym wysokość stawki do kwoty 85 zł netto tj. 104,55 zł brutto za najem pojazdu zastępczego. Zakwestionował również zasadność obciążania go kosztami podstawienia i odbioru samochodu zastępczego.

W ocenie Sądu powód stosownie do art. 6 k.c. za pomocą przedłożonych cenników, wykazał iż stawka przyjęta przez stronę powodową stawka w wysokości 130 zł netto za dobę mieści się w granicach średnich stawek za wynajem samochodu zastępczego klasy C i jednocześnie nie jest nadmiernie wygórowana. Nadto pamiętać należy, iż poszkodowany nie ma obowiązku poszukiwania zakładu świadczącego swoje usługi najtaniej, dlatego też Sąd nie mógł się zgodzić z pozwaną, co do podniesionego przez nią zarzutu, iż powód zastosowała stawkę dużo wyższą i odbiegającą od stosowanych u innych usługodawców, zwłaszcza że powód przedstawił cenniki potwierdzające zasadność przyjętej stawki.

W zakresie kosztów podstawienia i odbioru samochodu zastępczego, zdaniem Sądu, zgodnie z utrwalonym orzecznictwem w tym zakresie należało roszczenie oddalić jako nieuzasadnione. Wobec najmu bezgotówkowego, stawki najmu powinny być i są kalkulowane w taki sposób, że zawierają koszty podstawienia i odbioru. Ponadto powód nie wykazał żadnym dowodem jakoby koniecznym było podstawienie oraz odbiór przedmiotowego pojazdu do poszkodowanego. Zatem w ocenie Sądu tego rodzaju wydatki nie pozostają w adekwatnym związku przyczynowym ze szkodą, a co za tym idzie nie mogą być uznane jako niezbędne i ekonomicznie uzasadnione wydatki na najem pojazdu zastępczego.

Zatem biorąc pod uwagę wyżej poczynione rozważania, Sąd uznał dochodzone przez powoda roszczenie za zasadne i w związku z tym w punkcie 1 wyroku zasądzono na podstawie art.415 k.c. w zw. z art. 436 k.c. w zw. z art. 435 k.c. w zw. z art. 822 § 1 k.c. od pozwanej na rzecz powoda kwotę 947,10 zł.

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 k.c. w zw. z art. 817 k.c. Zgodnie z art. 817 § 1 k.c. ubezpieczyciel obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie trzydziestu dni, licząc od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku. Jak wynika z § 2 gdyby wyjaśnienie w powyższym terminie okoliczności koniecznych do ustalenia odpowiedzialności ubezpieczyciela albo wysokości świadczenia okazało się niemożliwe, świadczenie powinno być spełnione w ciągu 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe. Jednakże bezsporną część świadczenia ubezpieczyciel powinien spełnić w terminie przewidzianym w § 1. Powód domagała się odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia 1 lipca 2017 r. do dnia zapłaty, a żądanie to pozostawało uzasadnione w świetle powołanych przepisów.

W związku z uznaniem przez Sąd dochodzonego roszczenia w części tj. w kwocie 947,10 złotych, Sąd oddalił powództwo w zakresie pozostałej kwoty, tj. 150 złotych orzekając o tym w punkcie 2 sentencji wyroku.

Zgodnie z art. 100 k.p.c. w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Sąd może jednak włożyć na jedną ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, jeżeli jej przeciwnik uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania albo gdy określenie należnej mu sumy zależało od wzajemnego obrachunku lub oceny sądu. W niniejszej sprawie powód uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania, w związku z czym Sąd postanowił włożyć na stronę pozwaną obowiązek zwrotu wszystkich kosztów. Na łączną kwotę kosztów postępowania strony powodowej złożyły się kwoty: 55 złotych tytułem opłaty od pozwu, 17 zł tytułem opłaty od pełnomocnictwa, , 360 złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego ustalona zgodnie z §2 pkt. 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015 r. poz. 1804 ze zm.) co daje łączną kwotę 432 zł.

SSR Jolanta Brzęk

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE