UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 17 maja 2016 roku (data prezentaty Sądu) powód W. D. prowadzący działalność gospodarczą pod firmą (...) z miejscem wykonywania działalności w S. wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibę w W. kwoty 7 272,11 zł z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 14 czerwca 2013 roku do dnia 31 grudnia 2015 r. oraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty, kwoty 300 zł tytułem poniesionych przez powoda wydatków związanych z wykonaniem kalkulacji kosztów naprawy samochodu oraz zasądzenie kosztów postępowania.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że wskutek zdarzenia drogowego z dnia 14 maja 2013 r., za które odpowiedzialność ponosi pozwany, uległ uszkodzeniu samochód marki F. (...) o numerze rejestracyjnym (...) stanowiący własność M. J.. W dacie wypadku pojazd, którym kierował sprawca szkody, łączyła z pozwanym umowa ubezpieczenia OC. Pozwany zarejestrował szkodę pod nr (...), a następnie wypłacił na rzecz poszkodowanej część należnego odszkodowania w kwocie 4 549,36 zł z tytułu szkody w pojeździe. Dodał także, że w dniu 6 maja 2016 r. nabył od poszkodowanej wierzytelność wynikającą z rozliczenia w/w szkody komunikacyjnej. Powód, wobec zastrzeżeń co do wysokości przyznanego odszkodowania, zlecił niezależnemu rzeczoznawcy ( (...) sp. z o.o.) by dokonał przeliczenia wysokości szkody w pojeździe. Ten określił koszt naprawy pojazdu na kwotę 11 821,47 zł. Powód dochodzi pozwem różnicy pomiędzy tą kwotą, a kwotą wypłaconą przez pozwanego oraz kwoty 300 zł tytułem sporządzenia kalkulacji kosztów naprawy.

W dniu 8 sierpnia 2016 r. Sąd Rejonowy w Tychach Wydział VI Gospodarczy wydał w sprawie o sygnaturze akt VI GNc 1411/16/5 nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym.

W ustawowym terminie pozwany (...) S.A. z siedzibą w W., wniósł sprzeciw od nakazu zapłaty zaskarżając go w całości, wnosząc o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie kosztów postępowania.

W uzasadnieniu pozwany zakwestionował w całości roszczenie powoda. Pozwany wskazał, że ustalony przez niego koszt naprawy pojazdu i wypłacona kwota odszkodowania pozwalają na przywrócenie pojazdu do stanu sprzed kolizji.

W toku postepowania przeprowadzony został dowód z pisemnej opinii biegłego sądowego z zakresu motoryzacji.

Zastrzeżenia co do opinii zgłoszone przez pełnomocnika powoda, a dotyczące kosztów naprawy w zakresie elementów reflektora lewego oraz reflektora przeciwmgielnego okazały się pozbawione podstaw. Części te, uwzględnione przez biegłego w jego opinii, są rozprowadzane przez hurtownie niezależne od sieci producenta, noszą znak jakości (...). Części te mają tą samą jakość co części oryginalne i są produkowane przez wytwórnie która dostarcza części do producenta pojazdu. Jednakże, gdy trafiają do obrotu są oznaczone logo producenta części a nie producenta pojazdu oraz sprzedawane za niższą cenę.

Sąd ustalił, co następuję:

Bezspornym jest, że w dniu 14 maja 2013 roku samochód osobowy marki F. (...) o numerze rejestracyjnym (...) stanowiący własność M. J. uległ uszkodzeniu w wyniku kolizji drogowej. Ubezpieczycielem od odpowiedzialności cywilnej sprawcy kolizji drogowej był pozwany. W związku z zaistniałą kolizją pozwany zarejestrował szkodę pod nr (...) i przeprowadził postępowanie likwidacyjne, w wyniku którego wypłacił poszkodowanej odszkodowanie w wysokości 4 549,36 zł z tytułu szkody wyrządzonej w uszkodzonym pojeździe.

Dowód: akta szkody (k. 41-55) w tym: zgłoszenie szkody (k. 42-44), dokumentacja zdjęciowa (k. 45-49), kalkulacja naprawy sporządzona przez pozwanego (k. 50-51).

W dniu 6 maja 2016 r. powód W. D. w drodze umowy przelewu nabył od poszkodowanej M. J. wierzytelność wynikającą z prawa do uzyskania odszkodowania za szkodę wyrządzoną w pojeździe wobec ubezpieczyciela OC tj. (...) S.A. z siedzibą w W. - sprawcy kolizji drogowej z dnia 14 maja 2013 r. Wobec zastrzeżeń co do wysokości przyznanego odszkodowania niezależny rzeczoznawca, (...) sp. z o.o., na zlecenie powoda dokonał przeliczenia wysokości szkody wyrządzonej w uszkodzonym pojeździe i określił koszt naprawy pojazdu na kwotę 11 821,47 zł. Powód uiścił z tytułu sporządzenia rzeczonej kalkulacji kwotę 300,00 zł netto.

Dowód: umowa przelewu (k. 6-7), kalkulacja naprawy sporządzonej przez (...) sp. z o.o. (k. 8-12), faktura VAT nr (...) (k. 13).

Biegły w opinii sądowej stwierdził, że koszt naprawy samochodu marki F. (...) o numerze rejestracyjnym (...), ustalony w oparciu o zakres uszkodzeń wskazany przez pozwanego w protokole szkody z dnia 3 czerwca 2013 roku, dla naprawy przeprowadzonej zgodnie z procesem technologicznym zaleconym przez producenta pojazdu, przy zastosowaniu jednostkowej ceny roboczogodziny blacharskiej i lakierniczej w wysokości 90,00 zł funkcjonującej na rynku lokalnym aglomeracji (...) w warsztatach nieposiadających autoryzacji przedmiotowej marki pojazdu, z wykorzystaniem w naprawie części oryginalnych producenta pojazdu pierwszego montażu, oryginalnych części zastępczych oznaczonych wyróżnikiem jakości O i oryginalnych części zastępczych oznaczonych wyróżnikiem jakości (...) dostępnych na lokalnym rynku motoryzacyjnym w okresie czasu w którym powinna być przeprowadzona naprawa, wynosi 10 112,70 zł brutto. Wartość rynkowa uszkodzonego pojazdu przed zdarzeniem drogowym wynosiła 17 800 zł brutto, w stanie uszkodzonym zaś 9 800 zł brutto.

Biegły w ustnej opinii stwierdził, że oryginalne części zamienne są to części zamienne tej samej jakości, co komponenty stosowane do montażu pojazdu samochodowego, produkowane zgodnie ze specyfikacjami i standardami produkcyjnymi, ustalonymi przez producenta tych pojazdów do produkcji komponentów lub części zamiennych danego pojazdu samochodowego, w tym części zamienne produkowane na tej samej linii produkcyjnej, co komponenty danego pojazdu samochodowego. Przyjmuje się, że części zamienne oryginalne, jeżeli producent tych części zaświadczy, że zostały one wyprodukowane zgodnie ze specyfikacjami i standardami produkcyjnymi ustalonymi przez producenta danych pojazdów i są one tej samej jakości, co części stosowane do montażu tych pojazdów. Oryginalne części zamienne posiadające Identyfikator Statusu (...) O są objęte systemem dystrybucji producenta pojazdu, a część lub opakowanie części oznakowane jest logiem – znakiem towarowym producenta pojazdu. Natomiast oryginalne części zamienne posiadające (...) są objęte systemem dystrybucji producenta części, a część lub opakowanie części oznakowane są logiem – znakiem producenta części.

Dystrybutor części oryginalnych i z logo producenta potwierdził oryginalną jakość części – reflektora lewego.

Dowód: opinia biegłego (k. 84-110), ustna uzupełniająca opinia biegłego sądowego (k. 151-152), mail biegłego z odpowiedzią dystrybutora ( k. 146-149).

Powyższe ustalenia poczynione zostały w oparciu o powołane dowody z dokumentów, które Sąd uznał za wiarygodne w całości. Należy podkreślić, że powołana dokumentacja pomimo iż pochodziła z różnych źródeł przedstawiała spójny obraz przebiegu wydarzeń, który był prawdopodobny w świetle zasad logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego.

Sąd w całości dał wiarę opinii pisemnej i ustnej biegłego sądowego J. G.. Zgodnie z postanowieniem Sądu Najwyższego z 7 listopada 2000 roku (sygn. akt: I CKN 1170/98, OSNC 2001, nr 4 poz. 64) opinia biegłego podlega ocenie – przy zastosowaniu art. 233§1 k.p.c. – na podstawie właściwych dla jej przedmiotu kryteriów zgodności z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziomu wiedzy biegłego, podstaw teoretycznych opinii, a także sposobu motywowania oraz stopnia stanowczości wyrażonych w niej wniosków (zob. także wyrok Sądu Najwyższego z 15 listopada 2002 roku, V CKN 1354/00).

Kierując się powyższymi wytycznymi i biorąc pod uwagę pozostały materiał dowodowy sprawy, Sąd uznał za przekonującą i w konsekwencji mającą zasadnicze znaczenie dla definitywnego rozstrzygnięcia sprawy opinię ww. biegłego. Należy zauważyć, że biegły ten dysponuje odpowiednią wiedzą dla sporządzenia przedmiotowej opinii i składania w tym zakresie zeznań, czego strony nie kwestionowały. Sąd nie miał zatem żadnych zastrzeżeń do metody jej opracowania. Przedmiotowe opinie są rzetelne, fachowe i czynią zadość postawionej tezie dowodowej. Wnioski końcowe wynikające z opinii zostały sformułowane w sposób jednoznaczny, kategoryczny i zostały należycie umotywowane.

Sąd oddalił wniosek dowodowy o dopuszczenie dowodu z zeznań świadka albowiem nie ma on znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy z uwagi na orzecznictwo Sądu Najwyższego w tym zakresie oddalił również wniosek o dowód z innego biegłego, albowiem opinia biegłego J. G. jest rzetelna i pełna.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo wytoczone przez powoda W. D. przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibę w W. zasługiwało na uwzględnienie jedynie w części.

Zgodnie z art. 436 § 2 k.c. w razie zderzenia się mechanicznych środków komunikacji poruszanych za pomocą sił przyrody wymienione osoby mogą wzajemnie żądać naprawienia poniesionych szkód tylko na zasadach ogólnych.

W myśl art. 361 § 1 i 2 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Przesłankami odpowiedzialności jest łączne wykazanie trzech przesłanek: zachowanie sprawcy szkody, powstanie szkody w majątku poszkodowanego oraz adekwatny związek przyczynowy pomiędzy zachowaniem a szkodą. Pozwany nie kwestionował, że doszło do wypadku objętego umową ubezpieczenia w okresie ochrony ubezpieczeniowej.

Zgodnie z art. 822 §1 k.c., przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem, których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia. Przy tym §4 cytowanego przepisu przewiduje, że uprawniony do odszkodowania może dochodzić roszczenia bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń. W przedmiotowej sprawie nie było przedmiotem sporu, że doszło do zdarzenia objętego ochroną ubezpieczeniową, skutkującego obowiązkiem wypłaty przez pozwanego odszkodowania. Spornym pomiędzy stronami była wysokość należnego odszkodowania.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. 2013.392 ze zm.), umowa ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej obejmuje odpowiedzialność cywilną podmiotu objętego obowiązkiem ubezpieczenia za szkody wyrządzone czynem niedozwolonym oraz wynikłe z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, o ile nie sprzeciwia się to ustawie lub właściwości (naturze) danego rodzaju stosunków.

Na podstawie art. 34 ust. 1 powołanej ustawy można ustalić, że z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, będącą następstwem śmierci, uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia bądź też utraty, zniszczenia lub uszkodzenia mienia. Podobnie jak w przypadku wszystkich rodzajów ubezpieczeń OC, zakres odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń za powstałą szkodę jest uzależniony od zakresu odpowiedzialności ubezpieczonego - posiadacza lub kierującego pojazdem. Zakład ubezpieczeń zamiast niego naprawia wyrządzone szkody. Odszkodowanie ubezpieczeniowe ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem. Jego wysokość (o ile nie przekracza kwoty sumy gwarancyjnej) winna odpowiadać wysokości odszkodowania należnego od ubezpieczonego na podstawie ogólnych zasad odpowiedzialności, zgodnie z zasadą pełnego odszkodowania. Poszkodowany jest uprawniony do odszkodowania w pełni pokrywającego szkodę wyrządzoną ruchem pojazdu mechanicznego. Obejmuje ono zarówno straty, jak i korzyści, które poszkodowany mógłby osiągnąć, gdyby nie wyrządzono mu szkody. Nie ma również znaczenia, czy jest to wywołana wypadkiem pojazdu mechanicznego szkoda na osobie (uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia lub śmierć) czy też szkoda na mieniu (utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia).

Powód domagał się pozwem zasądzenia kwoty 7 272,11 zł z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 14 czerwca 2013 roku do dnia 31 grudnia 2015 r. oraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty, kwoty 300 zł tytułem poniesionych wydatków związanych z wykonaniem kalkulacji kosztów naprawy samochodu oraz zasądzenia kosztów postępowania.

Podnieść należy, że w myśl obowiązujących przepisów kodeksu cywilnego wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba, że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania (art. 509 § 1 k.c.). Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki (art. 509 § 2 k.c.). Celem i skutkiem przelewu wierzytelności jest przejście na nabywcę ogółu uprawnień przysługujących dotychczasowemu wierzycielowi, który zostaje wyłączony ze stosunku zobowiązaniowego, jaki go wiązał z dłużnikiem. W takim wypadku stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie, a zmienia się osoba uczestnicząca w nim po stronie wierzyciela. W razie podjęcia kroków celem wyegzekwowania należności, warunkiem otrzymania należności przez nabywcę wierzytelności jest udowodnienie, że takie prawo przysługiwało pierwotnemu wierzycielowi. W ocenie Sądu powód w należyty sposób wykazał, iż skutecznie nabył wierzytelności od poszkodowanej.

Sąd dopuścił w sprawie dowód z pisemnej opinii biegłego sądowego z zakresu techniki motoryzacyjnej na okoliczność ustalenia wysokości szkody w uszkodzonym pojeździe. Biegły sądowy J. G. zweryfikował koszt naprawy uszkodzonego pojazdu do kwoty 10 112,70 zł brutto. Sąd w całości przychyla się do stanowiska biegłego. Biegły w swojej pisemnej opinii stwierdził, że dokonał obliczenia kosztów naprawy samochodu uszkodzonego w oparciu o zakres naprawy sporządzony przez pozwanego 3 czerwca 2013 roku, przy zastosowaniu procesu technologicznego naprawy ustalonego przez producenta pojazdu, a także kalkulacji kosztu naprawy przy przyjęciu kwoty 90 zł jako stawki jednej roboczogodziny za prace blacharskie i lakiernicze obowiązujące w czasie, w którym powinien być naprawiony samochód poszkodowanej, czyli w pierwszym półroczu 2013 roku. Biegły dokonał obliczeń w oparciu o ceny części uszkodzonych i wymienianych na nowe na podstawie cennika części nowych oryginalnych producenta pojazdu z katalogu z dnia 1 maja 2013 roku i cennika części zamiennych z katalogu AutaOptima z dnia 20 maja 2013 roku dostępnych na lokalnym rynku motoryzacyjnym.

Dla uzasadnienia doboru części wskazanych w sporządzanej w kalkulacji kosztów naprawy biegły wyjaśnił, że oryginalnymi częściami zamiennymi są części zamienne tej samej jakości, co komponenty stosowane do montażu pojazdu samochodowego, produkowane zgodnie ze specyfikacjami i standardami produkcyjnymi, ustalonymi przez producenta tych pojazdów do produkcji komponentów lub części zamiennych danego pojazdu samochodowego przeciw w tym części zamienne produkowane na tej samej linii produkcyjnej, to komponenty danego pojazdu samochodowego. Przyjmuje się, że części zamienne są oryginalne, jeżeli producent tych części zaświadczy, że zostały one wyprodukowane zgodnie ze specyfikacjami i standardami produkcyjnymi ustalonymi przez producenta danych pojazdów i są one tej samej jakości, co części stosowane do montażu tych pojazdów. Biegły do opinii dołączył raport optymalizacji części, który zawiera zestawienie cen części zamiennych dostępnych w profesjonalnych hurtowniach części do pojazdów mechanicznych w miesiącu maju 2013 roku. Raport optymalizacji zawiera informacje, że dla marki i typu uszkodzonego pojazdu identycznego z pojazdem poszkodowanej, na rynku handlowym częściami zamiennym dostępne były oryginalne części zastępcze posiadające wyznacznik jakości O lub (...).

Wobec zastrzeżeń pełnomocnika powoda biegły zwrócił się do dystrybutora części. W odpowiedzi został poinformowany, że reflektor lewy o nr. 2-33 43 - 12 001 jest to część oryginalna jakości (...). Biegły podtrzymał w pełni swoje ustalenia na rozprawie podczas składania ustnej opinii do sprawy. Podkreślił, że zastosowanie części oznaczone jakością (...) w przypadku tej naprawy jest to zastosowanie części mających cechy oryginalne.

Jak wynika z ustaleń faktycznych, przyjęty przez powódkę koszt naprawy pojazdu w kwocie 11 821,47 zł odbiega od tego przyjętego przez biegłego – 10 112,70 zł. Pozwany uiścił już odszkodowanie w wysokości 4 549,36 zł. Tym samym należne powodowi odszkodowanie wynosi 5 563,34 zł (10 112,70 zł – 4 549,36 zł). Także poniesione przez powódkę koszty sporządzenia opinii w kwocie 300,00 zł jako wydatek konieczny i uzasadniony pozostający w bezpośrednim związku przyczynowo-skutkowym ze szkodą stanowią szkodę ulegającą naprawieniu (tak m.in. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 2 września 1975 r., sygn. akt I CR 505/75). Daje to zatem łącznie kwotę 5 863,34 zł.

Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego okoliczność, iż samochód uległ uszkodzeniu we wcześniejszym okresie nie ma znaczenia dla sprawy. Również fakt hipotetycznych wyliczeń nie zmienia okoliczności, że postępowanie dotyczy naprawiania szkody bez względu na to, czy i jakimi częściami został naprawiony samochód, ponieważ mamy do czynienia z obowiązkiem wyrównania szkody poszkodowanemu. Poszkodowany nie ma obowiązku okazywania faktur, ani udowodnienia naprawienia pojazdu.

Biorąc pod uwagę wyżej poczynione rozważania, Sąd uznał dochodzone przez powoda roszczenie za zasadne w części, w związku z tym w punkcie 1 sentencji wyroku zasądzono od pozwanego na rzecz powoda kwotę 5 863,34 złotych z ustawowymi odsetkami liczonymi od kwoty 5 563,34 zł od dnia 14 czerwca 2013 roku do dnia 31 grudnia 2015 r. oraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty.

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 k.c. w zw. z art. 817 k.c. Zgodnie z art. 817 § 1 k.c. ubezpieczyciel obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie trzydziestu dni, licząc od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku. Jak wynika z § 2 gdyby wyjaśnienie w powyższym terminie okoliczności koniecznych do ustalenia odpowiedzialności ubezpieczyciela albo wysokości świadczenia okazało się niemożliwe, świadczenie powinno być spełnione w ciągu 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe. Jednakże bezsporną część świadczenia ubezpieczyciel powinien spełnić w terminie przewidzianym w § 1. Powód domagała się odsetek ustawowych od dnia 14 czerwca 2013 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku oraz odsetek ustawowych za opóźnienie liczonych od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty, a żądanie to pozostawało uzasadnione w świetle powołanych przepisów.

Sąd oddalił powództwo w zakresie pozostałej kwoty, tj. 1 408,77 złotych (7 272,11 zł – 5 863,34 zł = 1 408,77 zł) orzekając o tym w punkcie 2 sentencji wyroku.

Zgodnie z art. 100 k.p.c. w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Sąd może jednak włożyć na jedną ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, jeżeli jej przeciwnik uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania albo gdy określenie należnej mu sumy zależało od wzajemnego obrachunku lub oceny sądu. Na koszty procesu powoda w sprawie składały się kwot: 379,00 zł z tytułu uiszczonej opłaty sądowej, 17,00 zł z tytułu uiszczonej opłaty skarbowej od pełnomocnictwa, oraz koszt zastępstwa procesowego strony powodowej ustalone zgodnie z §2 pkt. 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z dnia 5 listopada 2015 r. ze zm.) w kwocie 2 400,00 zł oraz 500,00 zł tytułem uiszczonej zaliczki na biegłego, co daje łączną kwotę 3 296 zł. Na koszty procesu pozwanego składały się kwoty 17,00 zł z tytułu uiszczonej opłaty skarbowej od pełnomocnictwa oraz koszt zastępstwa procesowego strony pozwanej w wysokości 2 400,00 zł, oraz 688,12,00 zł tytułem uiszczonej zaliczki na biegłego, co daje łączną kwotę 3 105,12 zł. W związku z powyższym łączny koszt procesu wyniósł 6 401,12 zł. Powód utrzymała się ze swoim żądaniem w 77 %, a zatem 23% powinno obciążyć powoda. Pozwany winien zatem zwrócić powodowi kwotę 1 823,74 zł, o czym orzeczono w punkcie 3 sentencji wyroku.

SSR Jolanta Brzęk

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE